Να κολακεύετε τους γέρους γονείς σας! (Μέρος 2ο)

Συνέχεια από το 1ο Μέρος...

     Ας σκεφτεί ο καθένας, όταν  κάποτε γεράσουμε… όταν κάποτε γίνουμε ανήμποροι και θα έχουμε ανάγκη τη φροντίδα  των άλλων, όταν δεν θα είμαστε σε θέση να προσφέρουμε στην οικογένειά μας αυτά που δίνουμε τώρα,  ότι αυτό  που θα θέλουμε τότε κι εμείς, είναι να μας σέβονται και να μας τιμούν τα παιδιά μας, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά μας, στο να τους δώσουμε τα στοιχεία εκείνα που θα τα βοηθήσουν να περπατήσουν με αυτονομία και αξιοπρέπεια, στο δρόμο της ζωής.

     Αυτό που μπορούμε να κάνουμε λοιπόν, τώρα που είμαστε νέοι, δυνατοί και υγιείς είναι να  προσφέρουμε στους ηλικιωμένους γονείς μας, όσα περισσότερα διαθέτουμε. 

     Και πιστέψτε με, διαθέτουμε τόσα πολλά που ούτε εμείς, μπορούμε να τα αξιολογήσουμε κάποιες φορές. Και ο πλούτοςπου διαθέτει κάθε άνθρωπος δεν είναι άλλος απ’ την Αγάπη.  Τίποτε άλλο. Η Αγάπη αρκεί και περισσεύει. 

    Να θυμόμαστε επίσης ότι πάντα, ότι δίνουμε.. μας επιστρέφεται στο δεκαπλάσιο.

    Και κάτι άλλο. Έχετε αναρωτηθεί πόσο τυχεροί είναι όσοι, έχουν στη ζωή τους γονείς τους; Αν όχι, ρωτήστε αυτούς που τους έχασαν πρόωρα ή δεν τους έχουν τώρα. Η θλιμμένη όψη που θα αντικρίσετε, ίσως να σας πει πολλά..

    Πρέπει να είναι ευγνώμονες όσοι έχουν στη ζωή, τους γονείς τους. Δυστυχώς όμως, όπως συμβαίνει σε πολλά πράγματα, οι άνθρωποι μόνο με την απώλεια, εκτιμούν το τι πολύτιμο είχαν και το έχασαν. 

    Όταν γεννιέται ένα μωρό δίνει απέραντη χαρά στην οικογένεια … αναρωτιέμαι όμως, γιατί οι ηλικιωμένοι  να δίνουν λύπη; 

   Μεγάλα μωρά είναι και αυτοί που, πάνω από όλα, όπως εξάλλου και τα παιδιά, έχουν ανάγκη τη στοργή, το άγγιγμα, τη τρυφερότητα, το βλέμμα και την αγάπη μας!  

  Αν αφουγκραστούμε καλύτερα, αν σκύψουμε κι αγγίξουμε την καρδιά  ενός ηλικιωμένου θα μπορούσε κανείς να φανταστεί  τι θα μπορούσε να μας πει; 

Συνήθως δεν μιλάει.. απλά μας κοιτά και περιμένει να τον νιώσουμε, να καταλάβουμε από μόνοι μας.

  Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει και προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε τα θλιμμένα μάτια και τα τρεμάμενα χείλη του, θα «ακούγαμε» ίσως  να μας ψιθυρίζει  με Αγάπη και τρυφερότητα: 

    

    

    « Εάν με βλέπεις γέρο/γριά… εάν λεκιάζω τα ρούχα μου όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… μη θυμώνεις…. να έχεις σε παρακαλώ   υπομονή. Θυμήσου  ότι κι εγώ είχα υπομονή  για να σου μάθω όλα αυτά που ξέρεις……και μου πήρε πολύ καιρό … Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην αγανακτείς, άκουσε με. Όταν ήσουν μικρός/η,  κάθε μέρα σου έλεγα το ίδιο παραμύθι  μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όταν δε θέλω να πλυθώ μη με μαλώνεις και μη με κάνεις να ντρέπομαι… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες χίλιες δύο δικαιολογίες…. για να μην πλυθείς.

   Όταν βλέπεις ότι αγνοώ κάποια πράγματα, μη με κοιτάς ειρωνικά, δώσε μου χρόνο…. κι εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω την αλφαβήτα. 

    Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τα λόγια μου, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω, μην εκνευρίζεσαι…

    Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω, αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου…. κοντά σου… και να με ακούς. 

   

 Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω, μη μου συμπεριφέρεσαι σαν να είμαι «βαρίδι», έλα κοντά μου και άφησέ με  να κρατηθώ απ’ τα δυνατά σου χέρια, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα. 

    Όταν λέω πως καλύτερα να «πεθάνω»… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου, με τόσα προβλήματα δε ζεις,  απλά επιβιώνεις. 

  

 Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου, όσο μεγάλα κι αν ήταν αυτά, πάντοτε αυτό που επιθυμούσα ήταν το καλύτερο για σένα. Βοήθησέ   με να νοιώθω αξιοπρεπής, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή. Σε λατρεύω παιδί μου…». 

    Κάπως έτσι ίσως ν’ ακούγαμε τους γονείς μας να μας λένε, όταν τους δίναμε την ευκαιρία να μιλήσουν μες την καρδιά μας.

   

Όσοι από εμάς λοιπόν, δυσανασχετούμε με τους δικούς μας ηλικιωμένους που έχουμε μέσα ή δίπλα στο σπίτι μας, όσοι«τρωγόμαστε» για το ένα πιάτο φαγητό που τους προσφέρουμε… όσοι επιθυμούμε πολλές φορές-είναι αλήθεια-, να τους ξεφορτωθούμε  έτσι απλά σε ένα "ξύλινο σπιτάκι…" ας μην ξεχάσουμε- αν τους  πετάξουμε από τη ζωή μας-, να δώσουμε και στα δικά μας παιδιά τα απαραίτητα εργαλεία, για να μας φτιάξουν κι αυτά με τη σειρά τους, το ξύλινο σπιτάκι μας. 

   Είναι σίγουρο ότι θα μας  περιμένει… όταν και οι ίδιοι φτάσουμε στη θέση των γονιών μας.

  Είναι η πρώτη φορά που το λέω, αλλά σε προσωπικό επίπεδο θεωρώ τον εαυτό μου, πολύ τυχερό κι ευλογημένο. Κι ο λόγος; Απλά είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σ’ ένα σπίτι, που πέρα απ’ τους γονείς μου, υπήρχε ο παππούς και η γιαγιά. 

   Κάποιοι που το διαβάζουν αυτό, ίσως ν’ αναρωτηθούν ότι πρέπει να ήταν  πολύ ασφυκτικό το περιβάλλον.  

   Ναι πράγματι, ήταν τόσο ασφυκτικό, που η Αγάπη ξεχείλιζε… κι αν η Αγάπη προσφέρεται χωρίς να πνίγει… ποτέ δεν τη χορταίνεις… και πάντα νιώθεις διψασμένος… αλλά και έχεις τόσο περίσσευμα… που μπορείς να ξεδιψάσεις κι άλλους. 

   Αυτή η αίσθηση της πληρότητας,  σου χαρίζει τη πεποίθηση, το πόσο πλούσιος είσαι.

    Ο Σόλων ο Αθηναίος, ένας απ’ τους επτά (7) σοφούς της Αρχαίας Ελλάδος, στις παραινέσεις του προς τους νέους των Αθηνών, συνήθιζε να υπενθυμίζει τον σεβασμό που πρέπει να δείχνουν οι νεώτεροι στους γεροντότερους και έκλεινε με τη ρήση: «Μη ξεχνάτε, να κολακεύετε τους γέρους γονείς σας»!!.   

             

   

                Καλή Ανάσταση και κάθε ευγενές ποθητόν!!

              Να είστε υγιείς, αισιόδοξοι και εμπνευσμένοι!!!

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό το αφιερώνω στον παππού και στη γιαγιά, στους γονείς μου, αλλά και σε όλους…. τους γονείς του κόσμου!!!

              Πηγή:www.google/Γονείς και παιδιά. 

anthrwposkaipsuxologia

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ