Όλα αυτά που αγαπώ σε σένα

«Μερικές φορές οι φίλοι δεν μπορούν να γεμίσουν όλα τα κενά μας…»

Αυτή ήταν η πρώτη φράση που μου είπες κοιτάζοντάς με επίμονα στα μάτια, ενώ ταυτόχρονα με τέσταρες για να δεις τι άνθρωπος είμαι.

Εγώ μέσα στην αμηχανία και μη θέλοντας για μία ακόμη φορά να ενθουσιάσω τον εαυτό μου χωρίς λόγο, απάντησα με ένα ψυχρό «ναι» για να μη σε αφήσω να δεις ότι από πίσω κρύβονταν ένας άνθρωπος που τον είχες ήδη εντυπωσιάσει.

Πέρασαν τρεις μήνες από το πουθενά, όσοι πίστευαν ότι δε θα τα καταφέρναμε, είδαν την απόδειξη για το αντίθετο και κάθε δυσκολία που έμοιαζε μεγάλη την κάναμε μικρή.

Με εσένα κατάλαβα τι είναι να βρίσκεσαι σε σχέση, κατάλαβα τι θα πει να είσαι «ένα» με τον άλλον. Ποτέ κανείς μην περιμένει ότι οι σχέσεις είναι όλο καρδούλες και λουλουδάκια. Είναι επίσης τσακωμοί και χριστοπαναγίτσες.

Κάποιες φορές κι οι δυο νιώθουμε ότι θέλουμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον και πάντα στο τέλος καταλήγουμε στο ίδιο μέρος. Μάλλον όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις προέρχονται από  τους υπέρμετρους εγωισμούς μας ή κάτι ανεξήγητο. Ότι και να ᾽ναι πάντως, είναι κάτι που γουστάρουμε και οι δύο.

Ο κόσμος μας περνάει για το πιο τρελό ζευγάρι μιας και κανείς απ᾽ τους δύο δεν κολλάει στο να κάνει κάτι τρελό δημόσια. Από το να μου πετάς φλούδες από μανταρίνια στην Αριστοτέλους, έως να τραγουδάμε σε αγνώστους το ρεφρέν του Hello της Adele.

Κάνετε το λίγο εικόνα… Να είστε έξω στο δρόμο και να περπατάτε αμέριμνοι και να είναι δύο τρελοί στο δρόμο που να σας τραγουδάνε «Hello, it’s us».

Μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες που πέρασαν μαζί σου είδα πράγματα που ποτέ δεν περίμενα. Όταν έχεις άπειρες φορές περάσει από ανθρώπους που μόνος τους σκοπός είναι να σε αναλώσουν και μετά να εξαφανιστούν ή και να τους βγάλεις εσύ ο ίδιος από την ζωή σου, παύεις να ελπίζεις στους ανθρώπους.

Πέρασαν εφτά μήνες, από επιλογή, μόνος από έτερον ήμισυ μέχρι ν᾽ ανακτήσω τον εαυτό μου και να με καταλάβω λίγο καλύτερα . Παρ’ όλα αυτά είχα την αίσθηση ότι επιτέλους κάτι καλό θα συνέβαινε και για μένα.

Και έτσι και έγινε.

Η νέα χρονιά με βρήκε με ένα παράδοξο τρόπο στην Θεσσαλονίκη. Ναι, υπήρξαν ορισμένες φορές που δεν ήμασταν τυχεροί είτε με επαναπρογραμματισμό ταξιδιού, γιατί πάνω σε όλα αυτά υπάρχει και μια μικρή απόσταση μεταξύ μας. Επιπλέον στο πρόγραμμα της «υπέροχης» τύχης μας υπήρξαν και αρκετές δυσκολίες σε θέματα που αφορούσαν το καθένα μας ξεχωριστά.

Μια από τις πιο αξιόλογες απορίες σου ήταν: «Αυτή η σχέση θα περάσει από σαράντα κύματα;» Εκείνη τη στιγμή σε κοίταξα με ήρεμο βλέμμα και σου απάντησα: «Έτσι πρέπει, αγάπη μου, για να αποδείξουμε ότι δύο μισά αξίζουν να είναι ένα».

Τώρα είμαι εδώ μαζί σου, στο μέρος από όπου ξεκίνησαν όλα, μια μέρα πριν κλείσουμε τον τρίτο μήνα, σε χαζεύω να κοιμάσαι και η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να σε ενοχλήσω.

Για τον κόσμο μπορεί να ακούγεται μικρό το διάστημα αυτό αλλά ο χρόνος για εμάς είναι κάτι εντελώς αντικειμενικό. Η αίσθηση του «σε γνωρίζω από κάπου» το δικαιολογεί, ενώ η συνύπαρξή μας το επιβεβαιώνει.

Ξέρω ότι ορισμένες φορές εξωθεί ο ένας τον άλλον στα άκρα, βρίσκοντας την ιδέα του πνιγμού ή και του δεξιού κροσέ με μετωπική κουτουλιά πολύ δελεαστική, αλλά ξέρουμε και οι δύο, όσο εγωιστές και ζηλιάρηδες και αν είμαστε, ότι ο ένας αγαπάει τον άλλον και δε θα μας αλλάζαμε για κανέναν.

Σ’ αγαπώ…

 Αριστείδης Τσοπανάς

ilov

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ