ΑΓΝΩΜΟΝΕΣ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016. Ώρα 19:45. Χαζεύω την αρχική σελίδα στο Facebook, η οποία κατακλύζεται από ειδήσεις σχετικά με το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες και βλέπω το προφίλ ενός παλιού συμφοιτητή μου, να έχει κοινοποιήσει την είδηση του θανάτου του, μέσω των δικών του ανθρώπων, προφανώς.

Δεν είχαμε κάποια στενή φιλία, κάναμε παρέα στα πρώτα εξάμηνα, στις γνωστές πολυπληθείς πρωτοετείς παρέες. Έπειτα, αραιώσαμε και απλά κρατήσαμε μια τυπική καλημέρα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ήταν από τους ανθρώπους που μου έβγαζε μια θετική αύρα, όταν εκείνο τον καιρό εξέφραζα ανοιχτά την καύλα μου να αποκτήσω μια κιθάρα. Την οποία απέκτησα τελικά. Η πιο σωστή απόφαση της ζωής μου. Τον ευχαριστώ.

Ώρα 20:00. Βρίσκομαι, ακόμα, σε ένα βουβό σοκ, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι ένα νέο παιδί, με το οποίο είχαμε μοιραστεί κάποιες όμορφες αναμνήσεις, πλέον, δε βρίσκεται στη ζωή. Συνεχίζω να κοιτάω, τελείως ασυνείδητα, την αρχική μου σελίδα. Μέχρι που βλέπω ότι μία γνωστή μου που ζει αυτόν τον καιρό στις Βρυξέλλες, βρισκόταν στον σταθμό, μόλις λίγα λεπτά πριν γίνει η επίθεση και, απλά, είχε επιβιβαστεί στον προηγούμενο συρμό που πέρασε. Γνώριζα από νωρίτερα ότι ήταν καλά, αλλά εκείνη την ώρα μάθαινα ότι είχε κινδυνέψει η ζωή της, εν αγνοία της.

Η απίστευτα μικρή χρονική διαφορά ανάμεσα στις στιγμές που έμαθα και τα δύο γεγονότα προκάλεσε έναν πανικό μέσα στο μυαλό μου. Τη θλίψη διαδεχόταν η χαρά και το αντίστροφο. Κάθε δευτερόλεπτο σκεφτόμουν και μία από τις δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις.  Πότε το παράπονο για την ατυχία του ενός, πότε η ανακούφιση για την τύχη της άλλης.

Τελικά, μετά από κάποια ώρα που ηρέμησα κάπως, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Στο ότι είμαι μαλάκας. Ναι, γιατί μαλάκας είναι κάποιος ο οποίος ξοδεύει τον χρόνο του και την ενέργειά του για γκρίνιες σχετικά με την καθημερινότητα. Γιατί μαλάκας είναι αυτός που πολλές φορές δεν λέει αυτό που νιώθει, είτε από εγωισμό, είτε από συμφέρον, είτε ακόμα και από φόβο. Γιατί μαλάκας είναι αυτός που στοιχειώνει το μυαλό του μόνο με αναμνήσεις των άσχημων καταστάσεων και όχι των όμορφων που έζησε με άλλους ανθρώπους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Μαλάκας είναι αυτός που είναι ευαίσθητος στα αρνητικά και αναίσθητος στα όμορφα. Γιατί μόνο μαλάκας είναι αυτός που δεν απολαμβάνει το απόλυτο, το 1000% των όμορφων στιγμών που, ναι, πιστέψτε με, συναντάμε καθημερινά, από το βλέμμα μιας γυναίκας στο δρόμο, μέχρι το ότι θα χαϊδέψουμε το κεφάλι ενός αδέσποτου σκύλου και θα δούμε την αγάπη στα μάτια του, ή ότι απλά θα κάτσουμε κάποια στιγμή τελείως μόνοι μας, με τον αγαπημένο μας συνδυασμό αλκοόλ και μουσικής.

Θα μπορούσα να αναφέρω παραδείγματα για ώρες. Όλα όμως θα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Στο ότι μόνο ως μαλάκας μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος ο οποίος τολμάει να μιζεριάζει έστω και λίγο, ενώ γνωρίζει θεωρητικά πόσο εύθραυστο είναι το θαύμα που ονομάζουμε Ζωή. Γιατί ξέρω ότι αν το συνειδητοποιήσω ποτέ απόλυτα, θα είναι όταν δεν θα μπορώ πλέον να την απολαύσω.

Το ξέρετε και εσείς. Ότι οι περισσότεροι είμαστε αγνώμονες ζωντανοί. Ίσως, πάλι, επίτηδες να είμαστε έτσι. Γιατί, κατά βάθος, φοβόμαστε μήπως θα είναι πολύ επώδυνο το να συνειδητοποιήσουμε απόλυτα την ύπαρξη μας. Και έτσι, να αντιληφθούμε την μοναδικότητά της στον χρόνο.

Πόσο ειρωνεία είναι, όμως, ότι επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε υπό το φόβο της οδύνης και, τελικά, έτσι καταλήγουμε να πονάμε περισσότερο;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΝΤΟΥΣΗΣ

balaoritoustreet

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ