Εμείς και οι "άλλοι"

Ήταν φιλοσοφία ζωής για μένα.
Στον χορό που λέγεται ανθρώπινες σχέσεις χορεύουν τουλάχιστον δύο.
Άρα δεν είναι κάτι που ένας άνθρωπος από μόνος του μπορεί να αποβάλει και ν’ αφήσει εκτός από τη ζωή του.
Αναφέρομαι στην περιβόητη γνώμη των άλλων ή της φράσης «τι θα πει ο κόσμος».

Αυτή η φωνή που από τις πολλές φορές που την ακούμε εποικίζει ένα μέρος της ψυχής μας. Κάθεται εκεί και μας δημιουργεί ενοχές ακόμη και για υπέρτατα συναισθήματα όπως αυτό της αγάπης.
Αγάπης φιλικής, ερωτικής, συναδελφικής, οικογενειακής και πάει λέγοντας.
Σαν ένα καρκίνωμα που μπορεί να διαβρώσει ακόμη και το πιο αληθινό.
Απλά για να «μην πει κάτι ο κόσμος».
Και ξέρετε κάτι… Η ζημιά προκαλείται ακριβώς πριν πει καν κάτι ο κόσμος.
Εκ προοιμίου και προκαταβολικά.

Η συνταγή είναι μια και αυτή αφορά την εσωτερική δύναμη της ψυχής μας.
Να έχεις το θάρρος να κλείσεις τ’ αυτιά στις «σειρήνες» γιατί άλλωστε όταν μέσα σου ξέρεις ποιος είσαι και τι είσαι πολύ απλά δεν πρέπει να σε νοιάζει η «γνώμη των άλλων».
Είναι κρίμα σχέσεις ουσιαστικές και ανθρώπινες να διαβρώνονται μαζί με τους καρπούς τους υπό το καθεστώς του φόβου.


Πριν συνεχίσω τις σκέψεις μου θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα οπισθόφυλλο ενός βιβλίου: «Ήταν κάποτε ένας γιατρός. Μια μέρα φεύγοντας από την πόλη του να πάει σε μια άλλη, συνάντησε την πανούκλα που έμπαινε. Ο γιατρός σταμάτησε και τη ρώτησε: “Πάλι εδώ; Τι ήρθες να κάνεις;” Και η πανούκλα απάντησε: Είναι σειρά μου να φροντίσω την πόλη σου”. “Πόσους θα πάρεις αυτή τη φορά” ρώτησε ο γιατρός. “Λίγους, γύρω στους χίλιους” απάντησε η πανούκλα. Μετά από μια βδομάδα ο γιατρός επέστρεψε και στην είσοδο της πόλης αντάμωσε την πανούκλα που έφευγε: “Τελικά ήταν ψέματα. Είχες πει ότι θα πάρεις κάπου χίλιους και τελικά πέθαναν πέντε χιλιάδες”. Και εκείνη απάντησε: “Δεν είπα ψέματα. Εγώ πήρα χίλιους. Τους υπόλοιπους τους σκότωσε ο φόβος”.

Έτσι λοιπόν σκοτώνουν και οι «άλλοι».
Ανθρώπους, συνειδήσεις, χαρακτήρες, σχέσεις, ζωές και στιγμές.
Υπό το καθεστώς του φόβου και στην τελική χωρίς καν να μιλήσουν.
Πόσο τραγικό και άδικο συνάμα.
Μόλις ο φόβος της γνώμης των άλλων αρχίσει να φωνάζει μέσα μας τότε αρχίζεις να κτίζεις τείχη.
Τείχη που υπό κανονικές συνθήκες έπρεπε να κτίσεις γύρω από τις ανθρώπινες σου σχέσεις για να τις προστατέψεις από τους περιβόητους «άλλους».

Και ξέρεις κάτι;
Στην ουσία τα τείχη που κτίζεις είναι μια φυλακή του εαυτού σου αλλά κυρίως και σε όσα συναισθήματα μπορεί να σου προσφέρει μια αληθινή σχέση οποιασδήποτε κατηγορίας. Και εκείνη την ώρα δίνεις το τέλειο άλλοθι στους «άλλους» να πατήσουν πανηγυρίζοντες πάνω σε ότι έκτισες κυρίως με την καρδιά και την ψυχή. Και το τραγικό επαναλαμβάνω χωρίς καν να μιλήσουν.

Απλά σκέψου πόσο σύντομη είναι η ζωή μας.
Όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε σε μια στιγμή.
Μια εισπνοή και μια εκπνοή ο άνθρωπος.
Αλλά δυστυχώς έχουμε την εντύπωση και την ψευδαίσθηση ότι θα ζούμε αιώνια.

Μεγάλη πλανεύτρα η ενοχικότητα.
Την νιώθεις κομμάτι δικό σου μα δεν είναι έτσι.
Αποτελεί ξένο σώμα στο μυαλό σου.
Η φωνή των άλλων βασικά.
Γιατί αυτό είναι και τίποτα άλλο.
“Αν κάνω έτσι θα πουν έτσι. Αν πω αλλιώς θα με δουν αλλιώς”.
Ένας φαύλος κύκλος.

Σ’ ότι μ’ αφορά έμαθα για ανθρώπους που αγαπώ να βάζω συνειδητά το χέρι στη φωτιά.
Και το ζήτημα δεν είναι αν θα με κάψει αλλά το ότι με έκαψε γι’ αυτούς.
Γι' αυτό χαλάλι.
Επειδή πολύ απλά αν αγαπάς τον άλλον σημαίνει ότι θα έκανες τα πάντα γι’ αυτόν.
Χωρίς να σε νοιάζει η γνώμη των άλλων.

Και να θυμάσαι…
Μην θυσιάζεις το φεγγάρι για τ’ αστέρια.
Εκείνα μπορεί να είναι πολλά αλλά κάποτε πέφτουν σαν σκόνη.
Αυτό όμως είναι μοναδικό και παντοτινό.

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ