Εσύ που κουβαλάς δουλειά στο σπίτι

 

Στον καιρό της αγωνίας, της ανασφάλειας και της ανεργίας, εσύ κάνεις τη διαφορά. Έχεις δουλειά. Εργάζεσαι. Δημιουργείς.
Αγωνιάς για να παράγεις έργο και υπηρεσίες, ή τουλάχιστον, έχεις αυτή την ψευδαίσθηση.
Πας, έρχεσαι, πας, έρχεσαι στο γραφείο. Μέχρις εδώ καλά.

Το πρόβλημα αρχίζει όταν έρχεσαι από το γραφείο και ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού. Εκτός από τον χαρτοφύλακά σου, κουβαλάς τους συναδέλφους, τον εργοδότη σου, το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας σου.

Και βουλιάζεις, βουλιάζεις και πνίγεσαι. Πνίγεσαι και δεν έχεις από πού να πιαστείς.
Ή μάλλον, έχεις. Τον/την σύντροφό σου.
Από ‘κει πιάνεσαι, ρε πνιγμένε, και τον τραβάς κι αυτόν στον πάτο.

Δεν είπαμε να είσαι εντελώς αμίλητος, όσον αφορά τη δουλειά σου, στη φαμελιά και στους φίλους σου, αλλά έλεος με την επανάληψη κάθε περιστατικού.

Έχεις θέμα λατρεμένε. Μέγα θέμα.

Ξέρεις τι κάνεις στον εαυτό σου; Νομίζεις οτι απλά ξαλαφρώνεις, αναμασώντας σαν κατσίκι τα όποια συμβάντα του γραφείου; Κούνια που σε κούναγε.

Έχεις εξαντληθεί ψυχικά και δεν το νιώθεις, αισθάνεσαι ότι έχεις ελάχιστα κίνητρα για να δουλέψεις πλέον, πέραν της επιβίωσης, ενώ ήδη αντιμετωπίζεις προβλήματα υγείας, κυρίως ψυχογενή, όπως διαταραχές ύπνου, πόνους στο στομάχι, για να μην αναφέρουμε και ουκ ολίγες σοβαρότερες παθήσεις, που οφείλονται στο στρες. 

Αλλα πού εσύ. Εκεί. Το βιολί σου.

Το λάθος που κάνουν πολλοί, κι εσύ επίσης, είναι ότι ακόμη και μετά την εργασία, όταν δηλαδή θεωρητικά μπορείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από δουλειά, συνεχίζεις να είσαι όμηρός της! 

 Αυτό σημαίνει, μεγάλε, ότι με ένα οποιοδήποτε ασήμαντο ερέθισμα, «επιστρέφεις» στην εργασία σου για λίγη ή περισσότερη ώρα, είτε επειδή σου τηλεφώνησε ο εργοδότης (και κακώς το σήκωσες!), είτε ένας πελάτης, είτε επειδή απλά σου ήρθε κάποια ξαφνική ιδέα που δεν ήθελες να πάει χαμένη. Έτσι, όμως, πάει χαμένη η «απεξάρτηση από την εργασία» την οποία, όσο κι αν φαίνεται ότι την αναζητάς έρμε εργαζόμενε όταν δουλεύεις, τρομάρα σου, τόσο λιγότερο δείχνεις ότι τη σέβεσαι όταν αυτή σου προσφέρεται! 

Αλλά ποια είμαι εγώ που θα σε κρίνω. Και εγώ κουβαλούσα στο σπίτι εργοδότες, πελάτες, συναδέλφους, συμφωνίες. Και κέρδισα αϋπνία, νεύρα, μοναξιά και απομόνωση. Κοινώς, τα σκάτωνα, σε κάθε ευκαιρία αποφόρτισης. 

Όταν καταφέρα να «κατεβάσω μπάρες» μετά το πέρας του ωραρίου μου, όταν απαλάχτηκα ακόμη και από τη σκέψη της δουλειάς στον ελεύθερό μου χρόνο, τότε συνήλθα. Ξανακοιμήθηκα. Ξανάγιναν τα μαγουλάκια μου ροζ μπον-μπον. Άλλαξε η ψυχολογία μου ρε παιδάκι μου! Ανακάλυψα και κάτι που θα στο πω, ένα μυστικό, έτσι μεταξύ μας επειδή σε συμπάθησα. Ανακουφίστηκα από το στρες και τη φυσική κόπωση, και (ω, τι έκπληξη!) έγινα πιο αποδοτική όταν ξαναματακαταπιάστηκα με τη δουλειά. Φαίνεται ότι, ανεξάρτητα από το πόσο φόρτο εργασίας έχεις, θα γίνεις τελικά αποδοτικός εάν όταν γυρίσεις στο σπίτι σου το βράδυ, έχεις αφήσει κυριολεκτικά πίσω σου την εργασία.

Eντελώς. Ξου. Μακριά. Τζιζ. Φτου κακά. 

Νομίζεις ότι στο παίζω έξυπνη. Δε σε παρεξηγώ. Είναι κατανοητό ότι αυτό είναι εύκολο στα λόγια μα όχι και τόσο εύκολο στην πράξη.
Παράτα τα ιμέηλ, τα πισί και τα λαπτόπια, βγες έξω, περπάτα, τρέξε, μίλα, φίλα, γέλα, κάνε έρωτα. Ξεκόλλα με τον εργοδότη. Μην κάνεις το λάθος να κάνεις τον εργοδότη σου αφεντικό.

Αφεντικά έχουν μόνο τα σκυλιά. Κι εσύ δεν είσαι.

 mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ