ΟΙ ΣΑΜΟΥΡΑΪ

ΑΦΟΣΙΩΣΗ   ΑΣΚΗΣΗ   ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ  ΕΥΘΥΤΗΤΑ  ΤΑΧΥΤΗΤΑ  ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ  

Οι Σαμουράι στην ιαπωνική  στρατιωτική  ιστορία, ήταν μια τάξη άφοβων και βίαιων πολεμιστών, που ουσιαστικά κυριάρχησε στην Ιαπωνία για περισσότερα από 600 χρόνια, από τα μέσα του 12ου αιώνα. Η θέση τους στο κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο της ιαπωνικής φεουδαρχίας υπήρξε σημαντική, καθώς λειτούργησαν αρκετές φορές ως ρυθμιστές της ροής των ιστορικών γεγονότων. Απέκτησαν παγκόσμια φήμη για τις ικανότητές τους στο χειρισμό των όπλων, ιδιαίτερα στο ξίφος και τα κατορθώματά τους έγιναν θρύλοι.

Ο  κώδικας  Μπουσίντο  των  Σαμουράι  

 ή  ο  «Δρόμος του  Πολεμιστή. 

Ο κώδικας  αυτός  υπαγόρευε  όλες τις όψεις της ζωής των  πολεμιστών  

Σαμουράι  και επηρέασε τη συνολική εικόνα της Ιαπωνίας. Η ουσία του κώδικα Μπουσίντο ήταν η πλήρης υπακοή στον άρχοντα, η απόλυτη θέλησή τους να δώσουν και τη ζωή τους ακόμη για την προστασία της ζωής και της τιμής του κυρίου τους. Επιπλέον, απαιτούσε σκληρή εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες κι έναν εξευγενισμένο κώδικα συμπεριφοράς που υπαγόρευε τη συμπεριφορά και τις πράξεις τους.

Σημαντικό κομμάτι αυτού του κώδικα ήταν η τελετουργική τέλεση αυτοκτονίας για τη διαφύλαξη της τιμής του σαμουράι.

Σε αντίθετη περίπτωση ατιμαζόταν και το κοινωνικό περιβάλλον τον απόδιωχνε. Έτσι, όσοι δεν ακολουθούσαν τον κώδικα Μπουσίντο, γίνονταν μέθυσοι, ζητιάνοι ή κλέφτες και επίφοβοι δολοφόνοι. Η κατακραυγή ήταν τέτοια, ώστε αρκετοί κατέφευγαν τελικά στην τελετουργική αυτοκτονία ή απειλούσαν πλούσιους άρχοντες πως θα αυτοκτονήσουν μέσα στο σπίτι τους, για να τους δώσουν τροφή και χρήματα. O κώδικας των σαμουράι εφαρμοζόταν τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την ύπαρξη και γυναικών Σαμουράι. Ιδιαίτερη κατηγορία των Σαμουράι ήταν οι Χαταμότο, η ανώτατη τάξη πολεμιστών, προσωπική φρουρά του Σόγκουν.

 Τελετουργική αυτοκτονία «Σεπούκου».

Η λέξη Σεπούκου  αντιπροσωπεύει τον τυπικό όρο της ιαπωνικής γλώσσας για την τελετουργική αυτοκτονία (Χάρα-κίρι είναι ο κοινώς χρησιμοποιούμενος όρος)

Το Μπουσίντο αναφέρεται όχι μόνο στην πολεμική ευθύτητα, αλλά στην προσωπική ευθύτητα, εντιμότητα  και δικαιοσύνη. Η αρετή του Μπουσίντο  καθορίζει τον σωστό Σαμουράι.

«Ευθύτητα είναι η δύναμη του ατόμου να αποφασίζει για την πορεία της συμπεριφοράς σύμφωνα με την αιτία, χωρίς αμφιταλαντεύσεις «να πεθαίνει όταν πρέπει να πεθάνει και να χτυπά όταν πρέπει να χτυπήσει».

Ευθύτητα είναι το οστούν που δίνει σταθερότητα και ανάστημα. Χωρίς οστά το κεφάλι δεν μπορεί να στηριχτεί στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης και τα χέρια ή τα πόδια δεν μπορούν να κινηθούν. Χωρίς εντιμότητα,  ούτε το ταλέντο, ούτε η εκπαίδευση μπορεί να διαμορφώσουν έναν σωστό Σαμουράι.

Ο άνδρας που έχει την δύναμη να διοικεί (διατάσσει) και να σκοτώνει, πρέπει να διέπεται από τη δύναμη της καλοσύνης και του οίκτου. Η αγάπη, η μεγαλοψυχία, ο αλτρουισμός, η συμπάθεια και ο οίκτος, είναι χαρακτηριστικά της καλοσύνης, του σπουδαιότερου αγαθού της ανθρώπινης ψυχής.

Οι πραγματικοί  Σαμουράι απεχθάνονταν τα χρήματα, πιστεύοντας ότι «οι άνθρωποι πρέπει να φθονούν τα χρήματα που προορίζονται για πλουτισμό, διότι εμποδίζουν την σοφία». Έτσι, τα παιδιά των υψηλόβαθμων Σαμουράι ανατράφηκαν με την αρχή ότι «μιλώντας για χρήματα έδειχναν χαμηλό επίπεδο μόρφωσης ενώ η άγνοια των νομισματικών αξιών αναδείκνυε την καλή ανατροφή τους».

Το Μπουσίντο  ενθάρρυνε την λιτότητα, όχι για οικονομικούς λόγους, αλλά για λόγους εγκράτειας. Η πολυτέλεια εθεωρείτο η μεγαλύτερη απειλή για τους Σαμουράι, ενώ η υπέρμετρη απλότητα αποτελούσε προσόν για τον πολεμιστή.

Αν και το  Μπουσίντο  ασχολείται κυρίως με  την  στρατιωτική  συμπεριφορά του πολεμιστή, δεν παύει να ασχολείται εξίσου και με την  κοινωνική συμπεριφορά. Η αίσθηση της Τιμής, αποτελεί κορωνίδα της προσωπικής αξιοπρέπειας και πρέπει να χαρακτηρίζει τον  Σαμουράι. O  Σαμουράι γεννήθηκε για να τιμά το καθήκον και τα προνόμια του επαγγέλματός του.

«Ο φόβος της ντροπής – ατίμωσης επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι κάθε Σαμουράι». Όπως λέει η λαϊκή παροιμία «αληθινή υπομονή σημαίνει να υπομένεις το αφόρητο».

Οι πραγματικοί άνδρες παραμένουν πιστοί στο σκοπό που έχουν ταχθεί. Η αφοσίωση στον ανώτερο ήταν η πιο χαρακτηριστική  αρετή της φεουδαρχικής εποχής στην Ιαπωνία. Προσωπική πίστη και αφοσίωση υπάρχει μεταξύ όλων των ειδών των ανθρώπων, ακόμη και μια συμμορία κλεφτών ορκίζεται πίστη στον αρχηγό της. Όμως μόνο στον ιπποτικό κώδικα η Τιμή αναδεικνύει την αρετή της αφοσίωσης σε ύψιστο βαθμό.-

 

                                                 ΤΕΛΟΣ

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

 Ο  γράφων  δεν  υπήρξε  κατ’ επάγγελμα  στρατιώτης.  Υπηρέτησε, στρατιώτης  

πεζικού, με ειδικότητα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ,  στον  Έβρο. Η καρδιά  του,  το  πνεύμα  του,  τα  αισθήματά  του,  ταυτίζονται  ολόψυχα με  τους  ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ  ΑΥΤΟΥΣ  ΑΝΔΡΕΣ  που  πλαισίωσαν  και  σχημάτισαν όλα  τα  παραπάνω  μάχιμα  τάγματα.  Στέκεται  με  δέος  και  θαυμασμό πολύ  κοντά  τους  και  οι  πράξεις  τους  ακουμπούν  στις  βαθύτερες χορδές  της  ψυχής  του.

  Από  καταγωγή, νοοτροπία, ιδιοσυγκρασία, το στρατιωτικό  ιδανικό του είναι  ο  βαριά  οπλισμένος  πεζικάριος, που  ατρόμητο και αγέρωχος, στέκεται ολόρθος   στον  κρύο  αέρα,  κρατώντας  το  όπλο  του,  σφίγγοντας τα  δόντια  και  φυλάγοντας  τα  σύνορα,  νύχτα  και  μέρα,  πιστός  «τοις κείνων  ρήμασι». 

Μία  είναι  η  σκέψη  του:  ο  εχθρός  δεν  θα  περάσει  παρά  μόνο  πάνω από  το  πτώμα  του.

«ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ  Ή  ΑΠΟΛΥΣΘΑΙ».

  Και  σήμερα,  αρκετά  ώριμος,  δεν  θα  δίσταζε  καθόλου.  Εάν  τον  καλούσε η  πατρίδα  στα  όπλα:

«Ουκ  αρνησόμεθά  σε  Μητέρα  Πατρίδα.  Ου ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας, εν  σοι εγεννήθημεν  

εν  σοι  ζώμεν  και  εν σοι κοιμηθησόμεθα.

 Ει  δε  καλέσει  καιρός  και  μυριάκις υπέρ  σού τεθνηξόμεθα».-  

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ    

autochthonesellhnes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ