ΠΕΝΘΟΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ

Πουτάνα κοινωνία ! Αν ο νεκρός δεν ήταν ο Παντελίδης, τι θα έλεγε η πουτάνα; Μα ό,τι είπε και τότε παλιά που είχε σκοτωθεί η γυναίκα του Γκάλη. Τότε που θυμόταν αυτήν κι όχι τον οδοντίατρο που καθόταν δίπλα της. Αν ο νεκρός δεν ήταν επώνυμος, απλά η πουτάνα θα έλεγε οτι κάποιος, πιωμένος και με τέρμα τα γκάζια, έκανε μαλακίες κι έφαγε το κεφάλι του.

Συνεχίζω όμως με τα αν. Αν ο τραγουδιστής είχε φάει με τις μαλακίες του και τις άλλες δυό κοπέλες, πιωμένος και με τέρμα τα γκάζια, σύμφωνα με τις ασφαλιστικές εταιρείες αλλά και την ελληνική νομολογία που θεωρεί ποινικό αδίκημα από πρόθεση το θανατηφόρο αυτοκινιτιστικό δυστύχημα, δεν θα ήταν ένας απλός επώνυμος κατά συρροήν δολοφόνος; Φυσικά και δεν χρειάζομαι απάντηση από την πουτάνα που έχει εκλέξει για πρωθυπουργό της έναν κοινό ψεύτη.

Εδώ λοιπόν μιλάμε για ένα κανονικό γεγονός κατάθλιψης. Του σκεπτόμενου τμήματος της κοινωνίας. Που βλέπει μια απέραντη κατηφόρα ενός πολύ μεγάλου μεγέθους της πουτάνας, η οποία πλέον δεν λαμβάνει, ούτε τα μηνύματα των γεγονότων και των καιρών, αλλά ούτε και μπορεί να διαμορφώσει μια στοιχειώδη σωστή κρίση. Και πλέον δεν μιλάμε για έλλειψη κουλτούρας ή παιδείας. Μιλάμε για μια τραγική κατάσταση με την έκθεση του σώματος του νεκρού σε λαϊκό προσκύνημα και μέσα σε ένα φέρετρο τυλιγμένο με την ελληνική σημαία.

Να έχουν γίνει όλα αχταρμάς στα καλά καθούμενα. Ύψιστες τιμές λες και μιλάμε για κάποιον εθνικό ηγέτη, εθνικό ήρωα ή κάποιον τρομερό άνθρωπο του πνεύματος. Με κάτι αστεία επιχείρηματα μάλιστα να παίζουν δεξιά κι αριστερά. Ήταν νέο παιδί. Τριάντα δύο ετών, είναι νέο παιδί; Δηλαδή ο Έλλην άνδρας, σε τι ηλικία ωριμάζει; Ήταν στις ειδικές δυνάμεις του ναυτικού. Και; Τι σημαίνει αυτό; Από αυτές δεν παραιτήθηκε επειδή δεν τις γούσταρε άλλο; Ξεκίνησε μόνος του αναρτώντας τα βιντεάκια του στο διαδίκτυο, κι έγινε ό,τι έγινε. Δηλαδή, τι έγινε ακριβώς; Θέλει μεγάλη προσπάθεια να γίνεις σκυλάς;

Και την ώρα που βλέπω εγώ αυτές τις κρίσεις λογικές, έχει βγεί στον δρόμο κόσμος, κι αποδίδει τιμές σε μια προσωπικότητα, που θεωρείται μίνιμουμ αμφιλεγόμενη από τους ειδικούς, τόσο σαν ποιότητα τραγουδιών όσο και σαν ποιότητα φωνής. Μια κοινωνία συμπεριφέρεται λες κι έχασε τον άνθρωπο που θα έσκιζε τα μνημόνια ή που είχε τον τρόπο να φέρει την ανάπτυξη λύνοντας ταυτόχρονα και το μεταναστευτικό. Μια κοινωνία πραγματικά στις μπαριέρες.

Σκέφτομαι μάλιστα, οτι ήταν ήμουν πολύ ευγενικά ήπιος όταν μίλησα για κατηφόρα της κοινωνίας. Δηλαδή το ναδίρ πού είναι ακριβώς; Ή μήπως είναι κάπου αλλά το ξεπερνάμε διαρκώς και πέφτουμε σαν σε ελεύθερη πτώση σε μια ανεξερεύνητη τρύπα που μας ρουφάει κι αυτή με την ιλιγγιώδη δύναμη της έλξης της; Και με την θέληση μας μάλιστα. Τραβάμε κουπί με νύχια και με δόντια λες και θέλουμε να αυτοκτονήσουμε με τα χίλια. Όπως πήρε τις πιθανότητες του κι ο τραγουδιστής.

Ταυτόχρονα αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουμε το κλασσικό νεοελληνικό όνειρο. Δεν χρειάζεται καμία εκπαίδευση και καμία ιδιαίτερη προσπάθεια. Μπαίνουμε με τα μούτρα στο σκουπίδι που λέγεται show business και πίνουμε ό,τι μας δίνει αυτή. Μπαίνουμε μετά και σε ένα υπεραυτοκίνητο – που θεωρείται από τα ασφαλέστερα – και τρέχουμε όσο πάει κι όποιον πάρει ο χάρος. Κι ήθελε να ήξερα αν αυτό το τζιπ δεν σταμάταγε στα κολονάκια του δρόμου με το δυστυχές όπως και να το κάνεις συμβάν, πόσους τύπους θα σκότωνε όταν θα έμπαινε στην λεωφόρο Βουλιαγμένης; Τύπους καθημερινούς, που μάλλον στην δουλειά τους θα πήγαιναν εκείνη την ώρα που το προσκυνηθέν πρότυπο, είχε φροντίσει να μην ακούει καν τον ήχο προειδοποίησης του αυτοκινήτου για μη δεμένη ζώνη. Είχε φροντίσει να τις δέσει χωρίς να τις φοράει.

Κι αφού έγινε ό,τι έγινε – που κακώς βέβαια έγινε – να συνεχίσουμε να δουλευόμαστε μεταξύ μας. Την ώρα που ξέρουμε οτι όλοι οι καλλιτέχνες είναι μίνιμουμ πιωμένοι όταν τραγουδάνε ή όταν κάνουν πρόβες. Την ώρα που ξέρουμε οτι ο άνθρωπος ήταν μίνιμουμ άγρυπνος και φυσικά δεν ήταν κι επαγγελματίας οδηγός. Την ώρα που οι τοξικολογικές εξετάσεις βγήκαν κι απέδειξαν αστρονομικές ποσότητες αλκόολ στα σώματα των κοριτσιών, αλλά για τον επώνυμο θέλουν κανά μήνα. Δηλαδή μετά τις πρόβες, στο στέκι του εκεί στην Γλυφάδα και μετά στο σπίτι για την χαρτοπαιξία, ο επώνυμος έβλεπε τους άλλους να πίνουν κι εκείνος έπαιρνε τήλιο; Ή μήπως θα πάρω σοβαρά την δήθεν δολιοφθορά στο παλιό αυτοκίνητο του Ρέμμου με τα 620 άλογα και την ολική καταστροφή του,  τρέχοντας δήθεν με ογδόντα χιλιόμετρα; Ναι, φταίγανε οι  μπάρες τελικά ;

Εγώ αγαπητοί, δεν αγιοποιώ κανέναν. Διότι πολύ απλά δεν είμαι αθώος κι εγώ όταν ήμουν πραγματικά νέος. Δηλαδή κάτω από τα εικοσιπέντε. Και χωρίς να έχω την πειθαρχία που δήθεν διδάσκουν οι ειδικές δυνάμεις του ναυτικού. Και φυσικά αυτό δεν το λέω για τον τραγουδιστή, αλλά για την πουτάνα που θέλει με το ζόρι να αποκτήσει κάποιο πρότυπο. Και βάζει τα πάντα στο μίξερ άσκεπτα, πετυχαίνοντας ακριβώς τα ανάποδα αποτελέσματα.

Τι ήθελε δηλαδή ακριβώς αυτή η κοινωνία του πένθους; Να έχουν σκοτωθεί και οι κοπέλες; Να έχει φάει το τζιπ και δικά τους προσφιλή πρόσωπα; Τι ακριβώς ήθελε για να βάλει την ενέργεια του  Παντελίδη στην σωστή της διάσταση; Και να έμπαινε κι αυτή σε κάποια σωστή κρίση. Είναι τόσο δύσκολο να πάρεις αυτό το περιστατικό και να κάνεις μάθημα στα νέα παιδιά που θα πιάσουν αύριο το βολάν; Είναι τόσο δύσκολο να πεις τα προφανή και ταυτόχρονα να κάνεις το μαύρο άσπρο μπερδεύοντας ; Ναι αγαπητοί κι αγαπητές. Είναι πολύ δύσκολο. Διότι ακόμα και το πένθος έγινε νεοελληνικό. Life style. Για μια κοινωνία, που όποιος ελπίζει ακόμα σε αυτήν, είναι απλά βαθειά νυχτωμένος.

dailytripes