Μη φοβάσαι που φοβάσαι

Ήρθα στη Λάρισα πριν εννιά μήνες περίπου. Περπατούσα τις πρώτες μέρες έξω κι έτρεμα. Και δεν ήταν από το κρύο. Απρίλη μήνα έδειχνε το ημερολόγιο και το μάλλινο φόρεμά μου με ζέσταινε. Αλλά εγώ έτρεμα. Από το φόβο μου.
Τι ήταν αυτό που με φόβιζε; Η μοναξιά.
Άνθρωπο δεν ήξερα και πήγαινα στα τυφλά. Και φοβόμουνα.
Κι ακόμα φοβάμαι τη μοναξιά.
Φοβάμαι επίσης την ανεργία.
Φοβάμαι και την αεργία.
Φοβάμαι μην την ''ξαναπατήσω''.
Φοβάμαι να μην αγαπώ και να μη μ' αγαπούν.
Θα θελα να 'ταν σαν τότε που μόνος μου φόβος ήταν ο σκληρός διαπεραστικός ήχος των πολεμικών αεροπλάνων που με κανε να κρύβομαι κάτω απ' το τραπέζι και το σκοτάδι με το απαίσιο μαύρο του χρώμα.
Γιατί το πιο θλιβερό είναι πως φοβάμαι που φοβάμαι. Και που συνειδητοποιώ, πως όσο μεγαλώνω, τόσο οι φόβοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Και πως όλα αυτά που φοβάμαι θα 'ρθουν κάποια στιγμή στα σίγουρα. Ίσως και να 'χουν έρθει και εγώ τους έχω δώσει προκαταβολή και έχω στρώσει και κόκκινο χαλί να τους υποδεχθώ!

Κι αποφάσισα να το σηκώσω το κόκκινο το χαλί. Να προσπαθήσω τουλάχιστον. Να μην υποδεχθώ ξανά κανένα φόβο και να φεύγουν όλοι ανυπεράσπιστοι, άφραγκοι και ανέστιοι.
Να φτάσει ένας Απρίλης που θα φοράω τιραντάκι και δε θα τρέμω καθόλου, παρά θα κάθομαι να μεθοκοπάω με το φως του ήλιου.

''Άιντε, μη φοβάσαι που φοβάσαι. Φίλος με τον πόνο να 'σαι''

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ