Αν στέκεσαι πίσω από τον τοίχο, εγώ δεν θα τον γκρεμίσω ποτέ

Της Ματίνας Σταθάκη

Δε θέλω κάποιον να με στήνει στον τοίχο και να μου δείχνει τα λάθη μου.
Δε θέλω κάποιον να μου υποδεικνύει συνεχώς τι κάνω λάθος και τι σωστά. Τι θα έπρεπε να έχω κάνει ή τι πήγε στραβά.
Αυτό το καταφέρνω και μόνη μου μια χαρά.
Στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο και εξαπολύω βέλη. Κατευθείαν στις ενοχές. Κατευθείαν στις πληγές. Και μάντεψε… πάντα πετυχαίνω κέντρο. Έχω ταλέντο σε αυτό.
Μάλιστα τους τοίχους τους υψώνω μόνη μου. Τείχη ολόκληρα. Ψηλά και απόρθητα. Ούτε εγώ δεν μπορώ να δω τι βρίσκεται απέναντι.
Είναι μερικές φορές όμως που δεν αντέχω αυτούς τους τοίχους. Δεν αντέχω να τους κοιτάζω και να με κοιτάζουν. Δεν αντέχω την ύπαρξή τους.
Είναι εκείνες οι φορές που θέλω κάποιος να με πιάσει από το χέρι και να μου δείξει τον τοίχο, αυτόν που τόσο απειλητικά με κοιτάζει και που τόσο φοβισμένα τον κοιτάζω.
Θέλω να μου κρατά σφιχτά το χέρι και να μου θυμίζει:
-Αυτός ο τοίχος υπάρχει μόνο στο μυαλό σου, είναι δικό σου κατασκεύασμα και μόνο εσύ τον βλέπεις. Εσύ τον έφτιαξες.
Και εγώ να παίρνω δύναμη και να απαντάω:
-Εγώ τον έφτιαξα και εγώ θα τον γκρεμίσω!
-Ίσως δε χρειάζεται να τον γκρεμίσεις, να μου λέει.
-Και τι να κάνω, δηλαδή, να τον φιλήσω;
-Ωραία ιδέα! Για δοκίμασέ το. Δοκίμασε να τον φιλήσεις και ίσως έτσι να γκρεμιστεί μόνος του γιατί δε θα έχει πια λόγο ύπαρξης. Ό,τι βρίσκεται πίσω του θα είναι έτσι και αλλιώς… ορατό. Θα είναι πια αποδεκτό.
Κάπως έτσι άρχισα να συμφιλιώνομαι με τους τοίχους και τα τείχη που ύψωνα μόνη μου.

Κάπως έτσι κατάλαβα ότι και οι τοίχοι έχουν λόγο ύπαρξης.
Υπάρχουν για όσο δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε στην πίσω πλευρά. Για όσο δε θέλουμε να δούμε τι βρίσκεται από πίσω. Για όσο δεν είμαστε ικανοί να δούμε τι πραγματικά κρύβουν.
Εγώ είμαι έτοιμη να δω…
Εσύ γιατί βρίσκεσαι στην απέναντι πλευρά αυτού του τοίχου; Μου λες;
Είσαι αυτός που θέλω να μου κρατάς το χέρι. Είσαι αυτός που θέλω να δω.
Δε θα σε δω αν δεν πέσει ο τοίχος.
Και δε θα πέσει ο τοίχος αν δε μου κρατήσεις το χέρι.
Μη στέκεσαι πίσω από τον τοίχο, γιατί χωρίς εσένα δε θα τον γκρεμίσω ποτέ.
Μη στέκεσαι μπροστά στον τοίχο, δε θέλω τα βέλη που έχουν στόχο εμένα να πετύχουν εσένα. Όχι, δεν το θέλω αυτό.
Στάσου δίπλα μου και κράτα μου το χέρι.
Αυτό αρκεί.
Και σου υπόσχομαι, για όσο είσαι δίπλα μου και μου κρατάς το χέρι, θα υψώνω τοίχους για να τους γκρεμίζουμε μαζί.
Γιατί αυτό το μαζί είναι που κάνει τη διαφορά.
Αυτό το μαζί με κάνει να βλέπω τους τοίχους ως ευκαιρίες.
Υποσχέσου μου και εσύ πως δε θα μου αφήσεις το χέρι…
Όχι, μην το υποσχεθείς καλύτερα. Φτιάξε με τα λόγια σου γκράφιτι στον τοίχο μου και κάνε με να μη θέλω να εκτοξεύσω άλλα βέλη.
Κάνε με να θέλω να χαζεύω τον τοίχο μου, να τον αντέχω και να τον αγαπώ.
Κάνε με να κάνω τα πιο όμορφα λάθη και να ομορφαίνω τους τοίχους μου με αυτά.
Γιατί βρίσκεσαι απέναντι;
Φταίει ο τοίχος μου που δε με ακούς…;

anapnoes

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ