Ο χρόνος που απομένει

Της Ηλιάννας Πεσσάρη

Στις τελευταίες εξετάσεις, βρήκαμε κάτι. Τα πράγματα είναι σοβαρά…

…και μετά έρχεται μία παύση, μία ατέλειωτη σιωπή, φόβος, πτώση, ταχυκαρδία, κλείσιμο… είναι η στιγμή που στη ζωή αμφισβητούνται όλα όσα μέχρι τώρα είχες δεδομένα, η αναπνοή σου, οι χτύποι της καρδιάς σου, η ύπαρξη σου… Όλα όσα μέχρι τώρα δεν κινδύνευες να χάσεις, ήταν τόσο σταθερά που ούτε καν τα παρατηρούσες.

Εδώ ξεκινάει ένας καινούριος δρόμος, με πολλά εμπόδια και διακλαδώσεις, σκοτεινός. Φαίνεται ατελείωτος. Νιώθεις μικρός, αδύναμος, ένα φοβισμένο παιδί μπροστά σε αυτό το τεράστιο γεγονός που είναι ο θάνατος, νιώθεις να χάνεσαι, χρειάζεται να υπέρ-προσπαθήσεις, να αγωνιστείς, περνάς μέσα από τον πόνο, την απελπισία, βιώνεις κάθε μέρα την απώλεια…

«Είμαι άρρωστος», «θα πεθάνω», «ΖΩ», «ζω;», «Είμαι ζωντανός».

Μπορείς να δεις τη ζωή μέσα σου;

Όταν δεις τη ζωή που έχεις μέσα σου τότε η παρατηρητικότητα σου οξύνεται, οι αισθήσεις σου υπέρ-λειτουργούν. Μπορείς να ακούσεις ψιθύρους στην πόλη, τα πουλιά να κελαηδούν, τα δέντρα να κουνιούνται, δεν συγκεντρώνεσαι σε τίποτα συγκεκριμένο… όμως είναι πολύ καθαρό ότι υπάρχεις. Βιώνεις το σώμα σου, ακούς την καρδιά σου, νιώθεις την αναπνοή σου, υπάρχεις εδώ και τώρα… παρελθόν, παρόν και μέλλον, υπάρχουν όλα μέσα σε μία στιγμή, στο τώρα. Είναι αυτό ζωή;

Συχνά, υπάρχουμε μόνο σε σχέση με αυτά που κάνουμε ή θα κάνουμε. Όλα είναι σε μία τάξη: παρελθόν, παρόν και μέλλον τακτοποιημένα χρονικά στα κουτάκια τους. Είναι και αυτό ζωή;

Η ζωή είναι η ροή, είναι και η παύση, είναι η εστίαση είναι και η ρευστότητα. Είναι η γνώση του θανάτου και η άγνοια της επίσης. Και ο θάνατος τι είναι; Είναι η απώλεια της ζωής στο σώμα μου; Είναι οι άνθρωποι που δεν θα ξαναδώ; Είναι οι καταστάσεις που δεν θα ξαναβιώσω; Μικροί ή μεγάλοι θάνατοι που υπάρχουν κάθε μέρα. Ο θάνατος ενός αγαπημένου ανθρώπου, ο θάνατος μιας σχέσης, ο θάνατος μίας δουλειάς, ο θάνατος μίας κατάστασης, ο θάνατος μίας στιγμής….

Κάθε στιγμή υπάρχει ο θάνατος και υπάρχει η ζωή… κάθε στιγμή κάτι γεννιέται και κάτι πεθαίνει. Η αναπνοή μου διαδέχεται η μία την άλλη, όπως και οι χτύποι της καρδιάς μου, με πηγαίνουν λίγο πιο μετά ένας ένας, με πηγαίνουν στην επόμενη στιγμή. Μπορείς να επιλέξεις να πεις πεθαίνω ή να πεις είμαι ζωντανός. Ο καθένας μπορεί να ζήσει και να πεθάνει ανά πάσα στιγμή. Ο καθένας μπορεί να έχει αυτή τη ροή και να μπει σε αυτή την παύση.

Αυτός που γνωρίζει την πιθανότητα θανάτου, γνωρίζει και τη πιθανότητα ζωής. Αυτό συμβαίνει στους ασθενείς που δεν φοβούνται να πουν ότι είναι ασθενείς, που τολμούν να κοιτούν στην άλλη μισή πλευρά, που μπορούν να δουν και το φως και το σκοτάδι. Δεν το κάνουν όλοι. Όλοι έχουν όμως τη δυνατότητα να το κάνουν. Δεν μπορούν μόνο αυτοί. Όλοι μπορούμε είτε είμαστε ασθενείς είτε όχι. Μπορούμε γιατί έχουμε μία άλλη διάγνωση πιο σοβαρή. Έχουμε διαγνωστεί με ζωή και με θάνατο, με φως και με σκοτάδι. Χωρίς το σκοτάδι, δεν θα υπήρχε το φως. Χωρίς τον θάνατο, δεν θα υπήρχε η ζωή. Χωρίς εμένα δεν θα υπήρχες εσύ. Χωρίς εδώ δεν θα υπήρχε το εκεί. Χωρίς το τώρα δεν θα υπήρχε το τότε. Συχνά όμως, αυτές τις έννοιες προσπαθούμε να τις αγνοήσουμε.

Από τη στιγμή της γέννησης, ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε. Είναι ένα αμετάκλητο γεγονός. Μέχρι τότε, όμως, θα ζήσουμε και αυτό είναι ένα επόμενο αμετάκλητο γεγονός.

Το τι θα κάνουμε με αυτή τη ζωή, και το χρόνο που μας απομένει, ευτυχώς είναι επιλογή μας.

omorfizoi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ