Τι τραβάμε κι εμείς οι κοντές!

Είτε ανήκεις στην κατηγορία των κοντών γυναικών είτε όχι, γνωρίζεις ήδη κάποιες από τις προκλήσεις με τις οποίες ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωπες, αλλά και με τα προνόμια που απολαμβάνουμε (μη χαίρεσαι, κι αυτά μίνι είναι, αλλά απ’ το ολότελα...). Και αυτό είναι ένα μικρό κομμάτι από την παράδοξη καθημερινότητά μας.Σε όποιο σπίτι και να βρεθούμε, είμαστε αναγκασμένες να σκαρφαλώσουμε σαν τον Ταρζάν στα ράφια για να πιάσουμε αυτό που θέλουμε. Είναι λες και οι αρχιτέκτονες κι οι διακοσμητές δεν υπολογίζουν ότι υπάρχει και πληθυσμός κάτω του 1,60. Και εδώ είναι η πρώτη δόση του κοινωνικού ρατσισμού που βιώνουμε καθημερινά.

Το ίδιο βέβαια θα μας συμβεί και στο σούπερ μάρκετ. Πιθανότατα, όλοι θα γυρίσουν να κοιτάξουν τις στοίβες πραγμάτων που πέφτουν σαν τα ντόμινο. Και βλέπουν και έναν μικρό άνθρωπο να προσπαθεί να πιάσει το μοναδικό που δεν έχει -ακόμη- πέσει. Στην περίπτωση δε που καταλάβουμε ότι είναι πέρα από τις δυνάμεις μας να πιάσουμε τα έρμα τα κορν φλέικς, όλο και κάποιος ψηλός θα ψων’ιζει παραδίπλα για να μας σώσει. Στο τέλος, ίσως να μας κάνει και τα ψώνια μιας και τα πάντα «έτυχε» να βρίσκονται σε ψηλά ράφια. Κι εδώ είναι που ταιριάζει η φράση ο ψηλός είναι δούλος του κοντού.

Κατά κύριο λόγo δε σου αρέσουν οι συναυλίες και οι δημόσιες συνάξεις με πολυκοσμία. Όχι, δε συνεπάγεται πως όταν είσαι κοντός είσαι παράλληλα και αντικοινωνικός αλλά είναι η τραγική πραγματικότητα πως ως μικροσκοπικός άνθρωπος δεν οξυγονώνεσαι τόσο εύκολα. Σε κλείνουν παρέες από εδώ, σε στριμώχνουν από εκεί. Άλλοι δε σε βλέπουν και σε ποδοπατάνε. Μερικοί έχουν και το θράσος να σου πουν «Συγγνώμη, δε σε είδα». Θες να απαντήσεις κατάλληλα αλλά φοβάσαι παράλληλα για τη σωματική σου ακεραιότητα. Δεν είναι δα και καμία υπερπαραγωγή.

Ανεξαρτήτως όλων των παραπάνω, διαρκώς ακούς αστειάκια για την ηλικία. Τώρα νευριάζεις που σου ζητούν ταυτότητα και τη βγάζεις ούσα αγανακτισμένη έξω ώστε να πειστούν όλοι πως είσαι δεκαοχτώ. Βέβαια, σε λίγα χρόνια θα περπατάς περήφανη σαν το αρσενικό παγώνι για το μυστικό νεότητας που δεν είναι άλλο από το ύψος σου.Επόμενο στάδιο κοινωνικού ρατσισμού: η ίδια η βιομηχανία της μόδας. Φυσικά και δε γνωρίζει πως υπάρχουν άτομα κάτω του 1,60. Είναι παράλογο. Όλοι γεννήθηκαν σαν τα κυπαρίσσια. Οφείλεις να δώσεις χρήματα να το κοντύνεις. Ή να περιμένεις να στο κοντύνει η γιαγιά που παραπονιέται πια ότι δε βλέπει.

Παρ’ όλα αυτά, το να είσαι μία μικροσκοπική οντότητα έχει κάλλιστα και τα πλεονεκτήματά της. Μπορείς να βολευτείς όπου θες. Βάζεις τα πόδια πάνω και κάθεσαι σαν τον αυτοκράτορα. Και αφήνεις τους άλλους να παιδεύονται για το πώς να βάλουν τα πόδια τους. Ειδικά στο αυτοκίνητο ο κοντός παντού θα χωρέσει. Είτε θα στριμωχτεί, είτε θα κάτσει πάνω σε κάποιον. Υπάρχει βέβαια και η τελική λύση: Πορτ-μπαγκάζ.

Στα ρούχα, ψωνίζεις άνετα από τα παιδικά. Δε χρειάζεται καν η δικαιολογία πως είναι για την ανιψιά σου. Δε σε περνά και κανείς για άνω των 18. Φοράς τακούνια και μοιάζεις άλλος άνθρωπος. Όλοι σε παραχαϊδεύουν γιατί μοιάζεις πιο μικρή. Αυτό που λέω δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς είναι πως οι κοντοί άνθρωποι αν και δεν το διάλεξαν κάνουν ζωή και κότα. Άλλωστε, τα ψηλά πατώματα είναι ακατοίκητα!

mindthetrap

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ