Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ (4)

Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ (1)
Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ (2)
Γεωμετρική ΕΛΛΑΣ (3)


Όταν κάποιος κατευθύνεται προς του Δελφούς, πριν τον Παρνησσό συναντάει τον ορεινό όγκο που ονομάζεται Ελικώνας. Το όνομα αυτού υποδεικνύει την λειτουργία, που διευκρίνισε ο Ερατοσθένης : «γύρω από τον Ελικώνα ο ουρανός μοιάζει να γυρίζει». Οπότε οι Δελφοί αντανακλούν τον Πολικό Αστέρα και ο Ελικών είναι ο αστερισμός της Μικρής Άρκτου. Προφανώς εδώ η σχέση του ζωδιακού με τα υπόλοιπα άστρα δημιουργείται από τους αστερισμούς της Μεγάλης Άρκτου και της Μικρής Άρκτου. Είναι επίσης γνωστό αν προεκτείνουμε την γραμμή από την Μεγάλη Άρκτο και πέρα από τον Πολικό αστέρα και την Κασσιόπη, θα συναντήσουμε το χαρακτηριστικό τετράγωνο του αστερισμού του Πήγασου. Αυτό είναι αρκετό για να εδραιώσει κανείς την σύνδεση Πήγασου και Μικρής Άρκτου, συνεπώς και Πήγασου και Ελικώνα μιας και το όρος Ελικών είναι ο τόπος ένωσης του Ποσειδώνα με τα της Δήμητρας, όπου γεννήθηκε ο Πήγασος. Διαπιστώνουμε επίσης ότι ο Πήγασος συνδέεται με τον κοσμικό άξονα Λέοντος – Παρθένου, έναν αρχαίο άξονα των ηλιοστασίων.

 

Γνωρίζουμε επίσης ότι το Δελφικό Μαντείο βρίσκεται εις τον τόπο του Ιερού Γάμου Γαίας και Ουρανού….και είναι το μέσο του Αρχικού σημείου πρώτης εποίκησις των Ελλήνων και ανάμεσα στο Ίλιον ένα –Ταύγετος και Ίλιον 2 – Όλυμπος. Γνωρίζοντας αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός θα επισημάνουμε την άμεση σχέση του αυτού Μαντείου με τα των ιερών της θεάς Δήμητρας. Αρχικά επισημαίνουμε την ύπαρξη των παραλλήλων «Λυκόσουρας – Ερμιόνης» και «Δελφών – Πτώου». Πρόκειται για περιοχές όπου η Γαία αποτελούσε αντικείμενο ιδιαίτερες απόδοσης τιμών. 

 

 Γνωρίζουμε άλλωστε την ύπαρξη ενός ναού αφιερωμένου εις την θεά Δήμητρα στην περιοχή της Ερμιόνης – (Παυσανίας XI, 35) – και την θέση ενός εις την Λυκόσουρα προς τιμήν της Γαίας της Δήμητρας και της Αρτέμιδος, όπως επίσης και κοντά εις το όρος Πτώον προς τιμή της Δήμητρας. Ο μεγάλος ναός της Δήμητρας στις Θερμοπύλες, εις την αρχαία Ανθέλα και σημερινή Ανθίλη – βρίσκεται εις το σημείο…. που εάν επεκταθεί η γραμμή Λυκόσουρα – Δελφοί, τέμνει την ακτή, δηλαδή…. κοντά εις την Νίκαια.

 

 Εάν χαράξουμε λοιπόν τις ευθείες «Λυκόσουρα – Δελφοί» και «Ερμιόνη – Ελευσίνα» σχηματίζουμε ένα τέλειο παραλληλόγραμμο που η τέταρτη κορυφή του δεν είναι άλλη από τον Όλυμπο της Ευβοίας . Η δε γραμμή «Λυκόσουρα – Ελευσίνα» είναι παράλληλη σ’ αυτήν την που ξεκινώντας από του Δελφούς, ανταποκρίνεται στην συμβολική κατεύθυνσης των Ο μοιρών του Ταύρου. Η γραμμή «Ερμιόνης – Δελφών» ως κοσμικός άξονας είναι φυσικά κάθετη στις δυο αυτές ευθείες. Εάν πάλι από το σημείο τομής των ευθειών «Λυκόσουρας – Δελφών» και «Ερμιόνης – Ελευσίνας» ορίσουμε ένα σημείο πάνω στην γραμμή Λυκόσουρας – Δελφών, συναντούμε εις το σημείο αυτό τον Φενεό. Η γραμμή που εξετάζουμε εδώ, είναι στο ύψος του κανονικού τραπεζίου «Δελφών – Ελευσίνας – Ερμιόνης- Λυκόσουρας».

 

Έτσι αυτή η απλή κατασκευή συνδέει τα ιερά τεμένη του Απόλλωνος μ’ αυτά της Γαίας ή της Δήμητρας που βρίσκονται συγκεντρωμένοι εις τους Δελφούς, την Ερμιόνη και την Λυκόσουρα, κοντά εις το όρος Πτώον. Γνωρίζουμε ότι η Δελφική Αμφικτιονία αρχικά βρισκόταν εις το ιερό της Δήμητρας στην Ανθέλα, κοντά στις Θερμοπύλες, θέση κοντά εις την Νίκαια. Έτσι, στην πραγματικότητα, η γραμμή Θερμοπυλών – Δελφών, της οποίας η προέκταση εκτείνεται ως το Φενεό και την Λυκόσουρα, πρέπει να είναι η αιτία του σχήματος που σας περιγράφω.

 

Γνωρίζουμε επίσης ότι εις τους Δελφούς ο Απόλλων διαδέχτηκε την Γαία, ενώ στο όρος Πτώον, στην Ερμιόνη και την Λυκόσουρα όπου και η λατρεία του Απόλλωνα και της Δήμητρας εξακολουθούν να συνυπάρχουν. Στην Ερμιόνη….ο Παυσανίας [ II, 34], μας επισημαίνει την λατρεία της «Αρτέμιδος – Ιφιγένειας» παράλληλα με αυτή της Δήμητρας, ενώ, κατά τον Στράβωνα [VII, 6, 12], κοντά εις την Ερμιόνη βρισκόταν ένας σύντομος δρόμος για τον Άδη. Από την άλλη πάλι υπάρχει συσχετισμός της Αθηνάς, της θεάς με τους όφεις, και της Αρτέμιδος, κυβερνήτης της Άρκτου, με τον Θεό των Δελφών Απόλλωνα.

Ακόμη παρατηρούμε εις τους μύθους με τις τέσσερεις θεές – Άρτεμις, Αθηνά, Εκάτη και Δήμητρα – συχνά να ταυτίζονται, ιδικά με τα της Σελήνης. Ο τρόπος που κατανέμονται τα τεμένη των τριών επιβεβαιώνει ακριβώς την αυτή ταύτιση. Μελετώντας κάποιος και δημιουργώντας με βάση τα από τον Στράβωνα τα αναφερόμενα περί της λατρείας της Αρτέμιδος, αλλά και εις τους ύμνους του Καλλίμαχου τα αναφερόμενα…. θα διακρίνει εντόνως τον άμεσο συσχετισμό έως και την ταύτιση της Αρτέμιδος με το δίχτυ της ονομαζόμενης Δίκτυννας – ή ορθά με το Λαγωβολείον – με τα της Αρτέμιδος – Ιφιγένειας. Επίσης θα διακρίνει ότι η Αρτέμιδα διακρίνεται σε μια Εφέσια, Πότνια θηρών και της Σελήνης σε μια Μεγάλη Θεά της Κρήτης και των Κυκλάδων και σε μία θεά της Λακωνίας και της Αρκαδίας, όπως η Ορθία Αρτέμιδα.

 

Επίσης οι διαδρομές με κατεύθυνση «Δελφών – Άργους – ιερού του Λιθησίου Απόλλωνος», που φαίνεται να έχει σχέση με το ζώδιο του Καρκίνου, είναι παράλληλη με τις ευθείες «Αθήνας – Αυλίδας» και «Αστύρων – Βαργυλίων Μικράς Ασίας». Η Κολόη ήταν επίσης το μεγάλο κέντρο λατρείας της Αρτέμιδος βόρεια των Σάρδεων. Επί πλέον, η κατεύθυνση «Κολόης – Πλατανιστού – Άργους» μοιάζει ιδιαίτερα σημαντική αναφορικά με την λατρεία της Αρτέμιδος μιας και όπως φαίνεται είναι κάθετη στην κατεύθυνση Δελφών – Άργους. Εάν τώρα σχηματίσουμε ένα ισόπλευρο τρίγωνο «Αρτεμισίου – Πλατανιστού – Άργους», αυτό το τρίγωνο φαίνεται να περιέχει όλες τις σημαντικές τοποθεσίες του κύκλου της Ιφιγένειας. Μέσα σ’ αυτό το τρίγωνο συναντάμε επίσης διάφορα ιερά της Αρτέμιδος, όπως αυτό των Αλών και της Ερέτριας, καθώς επίσης και την νήσο Εύβοια και τα λιμάνια του Ευρίπου, αγαπημένα μέρη της θεάς κατά τον Καλλίμαχο.

 

Η γραμμή «Άργους – Αυλίδας» είναι ένα από τα ύψη του τριγώνου, όπου σ’ αυτήν είναι παράλληλη η γραμμή «Αθήνας – Ραμνούντος». Από την άλλη, η προέκταση της γραμμής Αυλίδας – Αθήνας είναι κάθετη εις την πλευρά Άργους – Πλατανιστού, ενώ η προέκταση της γραμμής Βραυρώνας – Αθήνας είναι κάθετη στην πλευρά Αρτεμισίου – Άργους και παράλληλη ως προς ένα άλλο ύψος του τριγώνου Πλατανιστού – Δελφών. Επίσης διαπιστώνουμε και την γραμμή Βαργυλίων – ιερού του Λιθησίου Απόλλωνος, που είναι παράλληλη ως προς τις ευθείες Κολόης – Άργους και Αντάνδρου – Αρτεμισίου.

 

Η ταυρική κατεύθυνση Αθήνας – Ραμνούντας – Χερσονήσου, είναι διχοτόμος της γωνίας Αυλίδας – Ακρόπολης – Βραυρώνας, που οριοθετείται από το ιερό της Αρτέμιδος εις το Πάριον. Άλλωστε η γραμμή Πάριου – Πέργης είναι κάθετη σ’ αυτήν την κατεύθυνση και κατά συνέπεια παράλληλη με τις ευθείες Κολόης – Αστύρων και Πλατανιστού – Αρτεμισίου. Η Βραυρώνα βλέπουμε ότι βρίσκεται εις τον ίδιο παράλληλο με την Έφεσο.

 

Εις το Ακρωτήρι της Κρήτης, νοτιοδυτικά των Χανίων, βρίσκεται το σπήλαιο της Άρκτου, σπήλαιο της Κυδωνίας, μέσα στο οποίο φυσικοί σταλακτίτες λαξεύτηκαν για να πάρουν την μορφή της αρκούδας. Το σπήλαιο τούτο βρίσκεται ακριβώς πάνω εις τον μεσημβρινό της Βραυρώνας.

 

Σύμφωνα με τον Στράβωνα [ IX, 2, 36] αλλά και τον Όμηρο [Ιλιάς, Δ’, 8] τόπος γεννήσεως της Αθηνάς είναι οι Αλαλκομενές της Βοιωτίας, επομένως ανήκει εις το ζώδιο της Παρθένου εις το σύστημα με κέντρο τους Δελφούς. Σε όλη την περιοχή της Βοιωτίας, η λατρεία της Αθηνάς είχε ιδιαίτερη σημασία στην Αλίαρτο, τις Θεσπιές και την Κορώνεια. Ο δε ναός της Ιτωνίας Αθηνάς βρισκόταν εις την όχθη του Κουραλιόνος ποταμού, του οποίου το όνομα προέρχεται από την Κόρα ή Κούρα που σημαίνει Παρθένος. Ο Παυσανίας [IX, 34] όπως και ο Καλλίμαχος [Εις τα λουτρά της Παλλάδος, 60 – 65] θεωρεί δε ότι ο ναός αυτός ήτο η έδρα κάποιας θηβαϊκής Αμφικτιονίας. Η Αθηνά κατά τον Ερατοσθένη και τον Πλούταρχο ταυτίζεται με την Δίκη, την Ίσιδα, την Τύχη.

 

Η προέκταση της γραμμής Τεγέα – Αθήνα καταλήγει εις την Πέργαμο, εις την οποία λατρεύονταν δεόντως. Άλλωστε χαρακτηρίστηκα είναι και τα νομίσματα αυτών των τριών πόλεων που φέρουν την μορφή της Γλαυκώπιδος Αθηνάς. Σύμφωνα με τον Πολυδεύκη (Ονομαστικόν, Κεφ. XI, 31) ο Κέκρωψ χώρισε τους Αθηναίους σε 4 φυλές και κάθε φυλή σε 3 δήμους και κάθε δήμο σε τριττύες. Κάθε μια από τις 4 φυλές βρισκόταν υπό την προστασία ενός ήρωα ή ενός Θεού – Δαίμονα, που απεικονιζόταν εις τους αστερισμούς. Το ίδιο γινόταν και με κάθε έναν από τους 12 δήμους και κάθε μία από τις 360 τριττύες. Ο Σουίδας το αναγνωρίζει γράφοντας ότι: «αυτή η κατανομή των Αθηναίων αναφέρεται στις 4 εποχές, στους 12 μήνες και στις 30 ημέρες του κάθε μήνα». Στο Σούνιον βρέθηκαν τα μεγάλα αγάλματα των Διόσκουρων.

 

Επίσης ορίζοντας τον Παρθενώνα ως ομφαλό της Αττικής γης και το Σούνιον, ως αρχή του ζωδίου των Διδύμων, ως πολική κατεύθυνση θα θεωρήσουμε βεβαίως αυτή των Δελφών, που συνεπάγεται ότι ο άξονας Καρκίνου – Αιγόκερω υπερτίθεται εις την γραμμή Δήλου – Αθήνας – Δελφών. Βέβαια ως πολική κατεύθυνση θα πρέπει να εκλάβουμε εκείνη την κατεύθυνση που δεν σηματοδοτεί απλός την βόρεια πορεία, αλλά και το πνευματικό κέντρο.

 

Ο Παυσανίας επιχειρώντας να περιγράψει τα ιερά της Αττικής γης τα απαριθμεί με την σειρά ακριβώς των ζωδίων. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό όσο αφορά τα 4 ή 5 πρώτα ζώδια. Στην πραγματικότητα, αναφέρει αρχικά το ιερό της Δήμητρας «θεσμοφόρου», εις τον Αλιμούντα (Κριός), έπειτα τα ιερά του Ζωστήρος και του Αναγυρούντος (Ταύρος) και στην συνέχεια αναφέρεται εις την λατρεία των Διόσκουρων εις την Κεφαλή, διευκρινίζοντας ακόμη και το ότι για τους κατοίκους της οι Διόσκουροι ήταν οι «Μεγάλοι Θεοί».

 

 Το ιερό του Απόλλωνα δε αντιπροσωπεύει για την Αττική γη το ζώδιο του Καρκίνου. Εις το σύστημα με κέντρο του Δελφούς, αντιπροσωπεύει επίσης την Παρθένο και την Αττική . Ο Παυσανίας [Αττικά, 1.32. 1.9 - 2.9] λέγει : «Στην Πεντέλη υπάρχει ένα άγαλμα της Αθηνάς, στον Υμηττό δε του υμηττίου Διός». Πρέπει να πούμε ότι το αυτό άγαλμα της Αθηνάς ανήκει εις το ζώδιο της Παρθένου, τόσο με κέντρο του Δελφούς όσο και εις τον τοπικό ζωδιακό κύκλο της Αττικής. Ενώ το άγαλμα του Διός συνδέεται με το ηλιακό ζώδιο του Λέοντα, όπου ο «Manilius» – στα «Astronimica», ΙΙ, 44 - τοποθετεί τον Δία και την μητέρα των Θεών Δήμητρα. Το δε άγαλμα της Αθηνάς εις κορυφή της Πεντέλης και το ιερό του Ραμνούντας συνδέονται με το ζώδιο της Παρθένου. Άλλωστε ο μύθος του Ικάριου που εισάγει την άμπελο και τον οίνο στην Αττική διαδραματίζεται εις την κοιλάδα του Διονύσου. Έτσι η ταύτιση της Ηριγόνης με το ζώδιο της Παρθένου είναι αναπόφευκτη.

 

Το ιερόν του Αμφιάραου συνδέεται με τον Ζυγό. Το ζώδιο του Σκορπιού καλύπτει τις παρώρειες της Πάρνηθας, όπου υπάρχει ιερό του Πανός. Ο Τοξότης αντιστοιχεί στην οριογραμμή του κοντινού βουνού εις την Ελευσίνα, όπου βλέπουμε και την αναφορά του Απολλοδώρου – Μυθολογική βιβλιοθήκη II, ν, 4 – ότι ο Ποσειδώνας, προστάτης των ίππων, μεταφέρει και κρύβει τους Κένταυρους που γλίτωσαν από την σφαγή εις τον Φόλο, στο βουνό που βρίσκεται κοντά στην Ελευσίνα.

 

Σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη – IV, 14, 3 – η Δήμητρα καθιέρωσε τα Μικρά Ελευσίνια ειδικά προς τιμήν του Ηρακλέους, προκειμένου να τον εξαγνίσει από την δολοφονία των Κενταύρων. Για να γίνουν κατανοητά όλα τούτα πρέπει να δούμε με οξυδέρκεια πως δημιουργούνται οι αντιστοιχίες μεταξύ του ζωδιακού με κέντρο του Δελφούς και του συστήματος με κέντρο την Αττική και ιδικά την Ακρόπολη των Αθηνών : ακριβώς η κατεύθυνση 0ο της Παρθένου είναι αυτή που αναπαριστά συμβολικά για την Αττική γη την πολική κατεύθυνση, μιας και η επαρχία βρισκόταν υπό ιδιαίτερη προστασίας εκ μέρους της Αθηνάς Παλλάδας. Τα δε αρχαία Ιερά μυστήρια των Ελλήνων συνδέονται με τον άξονα Καρκίνου – Αιγόκερω της Αττικής.

 

Επισημαίνουμε λοιπόν εις αυτό το σημείο ότι η Βραυρώνα, της οποίας το αφιερωμένο εις την Μεγάλη Άρκτο ιερό συνδέεται με το Δελφικό σύστημα, συνδέεται, για την Αττική, με την πολική κατεύθυνση και με το ζώδιο του Καρκίνου, τις δύο γραμμές του ηλιοστασίου, που, άλλωστε, είναι συμβολικά αντίστοιχες. Οι κορασίδες ως «άρκτοι» συνδέονται έτσι με την ιδέα της «ενσάρκωσης», με την πύλη των Ανθρώπων. Έτσι η Ελευσίνα, στον Αιγόκερω, γίνεται ο τόπος της πιο ολοκληρωμένης μύησης, μιας και αντιστοιχεί στην «Πύλη των θεών».

 

Διαβάζουμε λοιπόν στους «Λόγους – Εις την Μητέρα των Θεών, 8» του Ιουλιανού : «Οι Αθηναίοι επίσης γιόρταζαν δυο φορές τα Μυστήρια της Ελευσίνας : Τα Μικρά Ελευσίνια, όταν ο Ήλιος βρίσκεται στον Κριό, και τα Μεγάλα Ελευσίνια, όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις Δαγκάνες [Ζυγό]». Επισημαίνει έτσι τα Μικρά Ελευσίνια τελούταν κατά την Εαρινή Ισημερία, η οποία συνδέεται συμβολικά με τον βράχο της Λευκάδας, εις την Άγρα, στην αρχή της «ανερχόμενης» περιόδου του χρόνου που αγγίζει το αποκορύφωμα της τον Ιούνιο. Τα δε Μεγάλα Ελευσίνια γιορτάζονταν στην Ελευσίνα κατά την Φθινοπωρινή Ισημερία, στην αρχή της φθίνουσας περιόδου που διαρκεί ως το χειμερινό ηλιοστάσιο και συνδέεται με την Δήλο. Έτσι εξηγείται γιατί ο Παυσανίας – Αττικά Ι, 19,5 – ορίζει την θέση του ιερού της Άγρας λέγοντας ότι : «όταν περάσουμε τον Ιλισό, συναντάμε την τοποθεσία με την ονομασία Άγραι και ένα ιερό της Αρτέμιδος Αγροτέρας».

 

Λένε δηλαδή…. ότι η Άρτεμις κυνήγησε εκεί για πρώτη φορά όταν ήρθε από την Δήλο. Και για αυτό το άγαλμα της κρατά τόξο. Αναγνωρίζουμε δε την θέση αυτού του ιερού στα νοτιοδυτικά της Ακρόπολης των Αθηνών, πλησίον της Πηγής Καλλιρρόης – κοντά στην Χριστιανική σημερινή εκκλησία της Αγίας Φωτεινής. Αυτό σημαίνει ότι το ιερό της Άγρας βρισκόταν πάνω εις γραμμή Δήλου – Πρασιών – Ακρόπολης – Δελφών, πάνω δηλαδή…. εις τον άξονα του πόλου και του ηλιοστασίου. Δηλαδή… οι χώροι όπου εκτυλίσσονται τόσο τα Μεγάλα όσο και τα Μικρά Ελευσίνια βρίσκεται πάνω εις τον αττικό άξονα του ηλιοστασίου, ενώ οι ημερομηνίες τους είναι αυτές των ισημεριών. Έτσι ώστε οι 4 καίριες στιγμές του ηλιακού έτους να ορίζονται από ένα και μοναδικό άξονα. Είναι δε πασιφανώς αντιληπτό να συναντάμε την λατρεία του Βορέα πάνω εις τον αυτό άξονα του πόλου και ταυτόχρονα του ηλιοστασίου. Δηλαδή …. εν ολίγοις η Ιερά Οδός που συνδέει την Ακρόπολη με την Ελευσίνα είναι η αντανάκλαση ή ορθά υλοποίηση του Κοσμικού Άξονα Λέοντα – Υδροχόου.

 

Εις το εσωτερικό βέβαια της Ελλάδος που ανήκει κυβερνητικά στο ζώδιο της Παρθένου είναι πλέον γνωστό ότι η απόσταση Παρθενώνος – ναού Αθηνάς εις Σούνιον είναι σχεδόν ίση με αυτήν που χωρίζει το ακρωτήριο από το ναό της Αφαίας εις Αίγινα, έτσι που τα τρία ιερά να σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο.

 

Εάν εξετάσουμε την κατανομή των μεγάλων ιερών της Αθηνάς, διαπιστώνουμε την εντυπωσιακή επικάλυψη τριών τριγώνων Δελφοί – Αθήνα- Τεγέα, τρίγωνο σχεδόν ισόπλευρο, Αθήνα – Τεγέα – Σούνιο και Αθήνα – Σούνιο – ιερό Αφαίας εις Αίγινα τρίγωνο σχεδόν ισοσκελές που αποδίδεται εις Παλλάδα Αθηνά. Η κοινή προέλευση της Αθηνάς και της Αρτέμιδος ομοιάζει εντόνως να συμβολίζεται από το ισοσκελές τρίγωνο Δικτυναίον Κρήτης – Δήλος – Ιερό Αφαίας εις την Αίγινα.

 

Μελετώντας κανείς όλα αυτά διαπιστώνει ότι το Δικτυναίον της Κρήτης αποτελεί ένα από τα κομβικά σημεία του αυτού γεωδαιτικού δικτύου ή Λαγωβολείου. Κι όμως, η Αρτέμιδα με το δίχτυ – Λαγωβολείον είχε δικό της ναό εις την Δήλο και ταυτίζεται με την Αφαία Αθηνά της Αίγινας στον ναό της οποίας και δια την ακρίβεια στα αετώματα απεικονίζονται σκηνές μάχης γύρω από μία κεντρική Αθηνά. Ακριβολογώντας το δυτικό τύμπανο αναφέρονταν εις τον δεύτερο πόλεμο της Τροίας, το δεν ανατολικό τύμπανο απεικόνιζε την εκστρατεία του Τελαμώνος, μαζί με τον Ηρακλή, εναντίον του βασιλέως των Τρώων Λαομέδοντα – πρώτος Τρωικός Πόλεμος.

 

Ο Ηρακλής βέβαια συνδέεται στενά με το ζώδιο του Λέοντα, ενώ ο Τελαμών αντιπροσωπεύει την Αίγινα, η δε Τροία το ζώδιο του Υδροχόου μιας και εις αυτό ανήκει εις το σύστημα με κέντρο τις Σάρδεις : το σύνολο συνιστά μία αναπαράσταση του άξονα Λέοντα – Υδροχόου. Έτσι δίνεται και η γεωγραφική θέση της νήσου Αίγινας, σύμφωνα με το σχήμα : Ηρακλής = ζώδιο Λέοντα, εκστρατεία του Τελαμώνα ενάντια στην Τροία = άξονας Λέοντα – Υδροχόου, Αθηνά = ζώδιο Παρθένου, Τελαμών = Αίγινα. Άλλωστε σε αττικορινθιακό αμφορέα που βρέθηκε στην Αίγινα βλέπουμε δυο τον αριθμό Ιππαλεκτρύονες πλαισιωμένους από δυο Σειρίνες, αναπαράσταση του ζωδιακού του Υδροχόου.

 

Η διακόσμηση αυτού το αμφορέα, σύμφωνα με την περιγραφή που δίνει ο «Hermann Thiersch» εις έργο του «Tyrrhenishe : Amphoren 1899, αρ. 27, σελ. 257», εικονίζει Πάνθηρες και Σειρήνες που αντιστοιχούν εις τον αστερισμό του Υδροχόου, Ιππαλεκτρύονες που αντιστοιχούν εις τον άξονα Λέοντος – Υδροχόου, Πετεινούς που αντιστοιχούν εις τον Λέοντα και Κριούς. Δια την ακρίβεια ο Hermann Thiersch μας πληροφορεί ότι ο Υδροχόος παριστάνεται 16 φορές, ο Λέων 4 φορές, ο Κριός ζώδιο του πυρός, όπως και ο Λέων παριστάνεται 7 φορές.

 

Εν τέλει και ως συμπέρασμα η Αίγινα ανήκει στον αστερισμό του Λέοντα. Τέλος η γραμμή όρος Ιθώμης – Λυκείου όρος….είναι αυτή του Ολύμπου και ότι η γραμμή Δωδώνη – Ιθώμη, είναι αισθητά παράλληλη εις την γραμμή Αίγινας – Ολύμπου, όπου περνά κοντά από την Ολυμπία. Η γραμμή Ίδης – Ολυμπίας περνά από την Νεμέα, όπως και η γραμμή Στράτος – όρος Θόρνακος. Κυρίως όμως πρέπει να υπογραμμίσουμε τις σημαντικές γεωμετρικές σχέσεις που ενώνουν το Αμμώνιου – Σίουα με τις Σάρδεις, τους Δελφούς και την Δήλο.

 

Επιπλέον, εάν ενώσουμε, πάνω σε ένα χάρτη, τους Δελφούς με τις Σάρδεις και το Αμμώνιον προκύπτει ένα πολύ σημαντικό ισοσκελές τρίγωνο του οποίου το ύψος είναι διπλάσιο της βάσης του. Το ύψος του τριγώνου αυτού, ξεκινώντας από το Αμμώνιο, περνά από την Δήλο. Αν προεκτείνουμε βόρεια, συναντάμε πλησίον του άξονα αυτού την κορυφή των Βαλκανικών ορέων, το αρχαίο όρος Αίμος, πατρίδα όπως έχουμε πει του Βορέα, σημερινό Τζουμρουκτσάλ, για τον συγκεκριμένο άξονα νότου – βορά και παίζει τον ίδιο ρόλο με αυτό του Ολύμπου σε σχέση με τους Δελφούς. Το δε τέμενος του Λιθησίου Απόλλωνος ορίζει την γραμμή Δελφών – Αμμώνιου. Το ιερό δε του Απόλλωνος εις το ακρωτήριο Τριόπιο, στην Κνίδο, έδρα της δωρικής πόλεως Εξάπολη, βρίσκεται πάνω στην γραμμή Σάρδεις – Αμμώνιο. Το γεωμετρικό δηλαδή σχήμα που σχηματίζεται συνοψίζει με εντυπωσιακό τρόπο όλο τον της Μεσογείου τόπο.

τέλος

 

Ioannis Stogiannos