Και όλο φεύγω το τέλος πριν να δω

Συμβιβασμένες σχέσεις γεμάτες φοβίες και ανασφάλειες για ένα αύριο που δεν μπορείς να αφεθείς για να το ονειρευτείς ελεύθερα... Το να ζεις καθημερινά γεμάτος αμφιβολίες δεν είναι και μία καθημερινότητα που επιλέγεις να ζήσεις. Απλά το ανέχεσαι, απλά το υπομένεις, όχι απαραίτητα για εσένα αλλά για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, για τον άνθρωπο σου. Και οι μέρες σου περνάνε όμορφα, και τα βράδια σου γλυκά μέσα στην αγκαλιά του/της αγαπημένου/νης σου. Οι φόβοι και οι αμφιβολίες σου όμως κάπου εκεί στο ενδιάμεσο, κάπου εκεί στο παραδίπλα. Δεν θέλεις να δώσεις τέλος σε αυτή την παράνοια, γιατί παράνοια μπορώ να αποκαλέσω μόνο, την διαδικασία του να βάζω τον εαυτό μου στη διαδικασία της μερικής χαράς, της μερικής απόλαυσης, των στιγμών γεμάτο από χαρές της στιγμής και φόβου στο επακόλουθο.

Έχουμε μάθει να συγχωρούμε τα λάθη των άλλων γιατί φυσικά και κανείς μας δεν είναι αλάνθαστος. Εμείς όμως; Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα λάθη μας, να τα αποδεχτούμε, να τα συγχωρέσουμε και γιατί όχι να συμφιλιωθούμε με αυτή την ιδέα και να πάμε ένα βήμα παρακάτω; Πώς είναι δυνατόν να υπομένουμε στις ίδιες διαδικασίες, στις ίδιες συμβιβασμένες σχέσεις μόνο και μόνο για τον φόβο της μοναξιάς ή τον φόβο της απώλειας ενός ανθρώπου μακριά από την ζωή μας. Να θέλεις να ζήσεις το τώρα και ένα κομμάτι του εαυτού σου να μην σε αφήνει, να θέλεις να αφεθείς στη μαγεία της στιγμής και να μην το επιτρέπεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί αυτή η σχέση, αυτός ο άνθρωπος, σε έχει βάλει στη διαδικασία του να φοβάσαι, του να σκέφτεσαι συνεχώς: ''πώς αυτό...γιατί το άλλο...γιατί εκείνο...'' 

Πότε τέλος πάντων θα τελειώσει όλο αυτό; Κουράστηκα. Κουράστηκα για εμένα την ίδια και για τόσες άλλες ιστορίες που ακούω από τους γύρω μου για σχέσεις γεμάτες φόβο και ανασφάλεια. Δεν επιλέγεις αυτή τη ζωή, επιλέγεις απλά να ζεις με αυτόν τον άνθρωπο που στις πρόσφερε απλόχερα. Άθελα του κάποτε; Εν γνώση του τώρα; Στις πρόσφερε και τις δέχτηκες γιατί αν δεν τις δεχόσουν δεν θα τον/την είχες κάτω από το παπλωματάκι σου τις κρύες νύχτες του Δεκέμβρη και αν δεν τις από - δεχόσουν ίσως και τώρα να μην ζούσες μια καθημερινότητα ''συμβατική'' για το χατήρι μιας αγάπης.


Είναι άδικο, σκέφτομαι, να παλεύεις για δύο. Γιατί για δύο παλεύεις όταν και η απέναντι πλευρά βρίσκεται κάπου χαμένη στις δικές της αμφιβολίες, για το δικό του ξεχωριστό παρόν, για ένα παρόν που όσο και αν μπορεί και να το θέλει, δεν μπορεί να σε βάλει κυριολεκτικά μέσα σε αυτό. Απόλυτα μέσα σε αυτό. Μοναδικά μέσα σε αυτό. Χαμένος και ο άλλος στα δικά του λάθη, στις δικές του προσωπικές ανασφάλειες. Φόβος. Φόβος για το παρόν σας, φόβος και για το μέλλον σας. Κάπου θα υπάρχει και μια τελεία σε όλο αυτό. Ένα τέλος που δεν θα είναι όμορφο για έναν από τους δύο ή ίσως ακόμη και για κανέναν από τους δύο. Τι να κάνουμε όμως που τα λάθη μας δεν ξεχνιούνται πάντοτε. Τι να κάνουμε που μερικές φορές όσο και να προσπαθούμε δεν αλλάζουν τα χαμένα συναισθήματα. 

Δεν γυρνάνε οι στιγμές πίσω ρε φίλε. Ας αποδεχτούμε λοιπόν την δύσκολη πραγματικότητα: Όταν όλα έχουν χαθεί μέσα σε μια σχέση, κοίταξε να μην χάσεις το πιο σημαντικό. Την λίγη αξιοπρέπεια που σου έχει απομείνει απέναντι στον εαυτό σου! Αγάπησε τον, φύλαξε τον. Και κάπου εδώ επανέρχομαι και στο παλιό μου ρητό, που κάπου τελευταία το είχα ξεχάσει... Αν δεν αγαπήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, αν εσύ ο ίδιος δεν τον προσέξεις και δεν τον φροντίσεις, μην περιμένεις πως θα το κάνει κάποιος άλλος για εσένα.

enfo

 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ