Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

«…Με κοίταξε σα να ‘θελε να δει το αποτέλεσμα των λόγων του επάνω μου.

«Αυτό είναι το μέρος που θα πεθάνεις», είπε με απλή φωνή.

Αναταράχτηκα νευρικά, αλλάζοντας θέση, κι εκείνος χαμογέλασε.

«Θα πρέπει να ρθώ μαζί σου σ’ αυτόν το λόφο πολλές φορές», είπε. «Και κατόπιν θα πρέπει να έρχεσαι μόνος σου ώσπου

να κορεσθείς απ’ αυτόν, ώσπου ο λόφος να σε διαποτίσει ολόκληρο. Θα καταλάβεις μόνος σου πότε θα γίνει αυτό. Πάντως,

αυτή η κορφή, όπως είναι τώρα θ’ αποτελέσει στο μέλλον το μέρος του τελευταίου σου χορού».

«Τι εννοείς λέγοντας ο τελευταίος μου χορός, Δον Χουάν;»

«Το μέρος αυτό είναι ο τελευταίος σου σταθμός θα πεθάνεις εδώ, αδιάφορο αν θα βρίσκεσαι εδώ ή όχι. Κάθε πολεμιστής

έχει ένα δικό του μέρος για να πεθάνει, ένα μέρος της δικής του προτίμησης που είναι γεμάτο από αξέχαστες αναμνήσεις

και σημαδεμένο από σημαντικά γεγονότα. Ένα μέρος όπου έχει παραστεί μάρτυρας θαυμαστών πραγμάτων, όπου του έχουν

αποκαλυφθεί μυστικά, κι όπου έχει τοποθετήσει το απόθεμα της προσωπικής του δύναμης.

«Ο πολεμιστής είναι υποχρεωμένος να επιστρέφει στο μέρος της προτίμησής του, κάθε φορά που αιχμαλωτίζει δύναμη, για

να την αποθηκέψει εκεί. Επιστρέφει πραγματικά, πεζοπορώντας ή διαμέσου του ονείρου.

«Και τελικά, μια μέρα, όταν ο γήινος χρόνος του τελειώσει και νιώσει το άγγιγμα του θανάτου του στον αριστερό του

ώμο, το πνεύμα του, που είναι πάντα έτοιμο, πετάει στο μέρος της προτίμησής του κι εκεί ο πολεμιστής χορεύει μέχρι

να πεθάνει.

        «Κάθε πολεμιστής έχει έναν ξεχωριστό τύπο, μια ξεχωριστή στάση δύναμης την οποία τελειοποιεί σ’ ολόκληρη τη

ζωή του. Πρόκειται για ένα είδος χορού, για μια σειρά κινήσεων που κάνει ο πολεμιστής κάτω από την επίδραση της

προσωπικής του δύναμης.
        Αν ο πολεμιστής που πεθαίνει έχει περιορισμένη δύναμη, ο χορός του είναι σύντομος. Αν η δύναμή του είναι

μεγάλη, ο χορός του είναι εξαίσιος. Ανεξάρτητα όμως από το αν η δύναμή του είναι μικρή ή μεγάλη, ο θάνατος πρέπει να

σταθεί και να επιβεβαιώσει τον τελευταίο σταθμό του πολεμιστή στη γη. Ο θάνατος δεν μπορεί να πλήξει τον πολεμιστή

που αναμετράει τον μόχθο της ζωής του για τελευταία φορά, μέχρι που να τελειώσει τον χορό του».


Τα λόγια του Δον Χουάν μου έφεραν ρίγος. Η ησυχία, το λυκόφως, το εξαίσιο τοπίο, όλα έμοιαζαν να έχουν τοποθετηθεί

εκεί για να πλαισιώσουν την εικόνα του τελευταίου χορού του πολεμιστή.

«Μπορείς να με διδάξεις αυτό το χορό παρόλο που δεν είμαι πολεμιστής;» ρώτησα.

        «Κάθε άνθρωπος που κυνηγάει τη «δύναμη» πρέπει να μάθει αυτό το χορό», είπε. «Δεν μπορώ όμως να σου τον

διδάξω εγώ. Σύντομα μάλλον θα έχεις ένα άξιο αντίπαλο και τότε θα σου δείξω την πρώτη κίνηση της «δύναμης». Θα

πρέπει να προσθέσεις και άλλες κινήσεις μόνος σου από κει και πέρα. Καθεμιά απ’ αυτές τις νέες κινήσεις πρέπει να

είναι αποτέλεσμα μιας πάλης με τη «δύναμη». Έτσι, η στάση του σώματος, η φόρμα που υιοθετεί ο πολεμιστής, είναι στην

πραγματικότητα η ιστορία της ζωής του, ένας χορός που αναπτύσεται όσο εκείνος αναπτύσσει την προσωπική του δύναμη».


«Στέκεται πραγματικά ο θάνατος για να δει έναν πολεμιστή να χορεύει;»

        «Ο πολεμιστής είναι μονάχα άνθρωπος. Ένας ταπεινός άνθρωπος. Δεν μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια του θανάτου.

Αλλά το τέλειο πνεύμα του, που έχει συσωρεύσει δύναμη ύστερα από εκπληκτικά κατορθώματα, μπορεί σίγουρα να

συγκρατήσει τον θάνατό του για μια στιγμή, μια στιγμή αρκετά μεγάλη που θα του επιτρέψει να χαρεί για τελευταία φορά

αναπολώντας την δύναμή του. Μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για μια χειρονομία που ο θάνατος κάνει μονάχα σ’

εκείνους που έχουν τέλειο πνεύμα».


Ένιωσα μια ανησυχία να με πλημμυρίζει ολόκληρο και άρχισα να μιλώ μόνο και μόνο για ν’ απαλλαγώ απ’ αυτή. Τον ρώτησα

να είχε γνωρίσει πολεμιστές που είχαν πεθάνει και με ποιο τρόπο ο τελευταίος τους χορός επηρέασε το θάνατό τους.

«Παράτα το αυτό», έκανε ο Δον Χουάν απότομα. «Ο θάνατος είναι μια τεράστια υπόθεση. Είναι κάτι περισσότερο απο το να

κλωτσάς τα πόδια σου και να μουδιάζεις».

«Θα χορέψω κι εγώ στο θάνατό μου, Δον Χουάν;»

«Σίγουρα. Κυνηγάς τη «δύναμη» παρόλο που δεν ζεις σαν πολεμιστής ακόμα. Σήμερα ο ήλιος σου έδωσε έναν οιωνό. Οι

καλύτερες δουλειές της ζωής σου θα γίνουν προς το τέλος της μέρας. Προφανώς δεν σου αρέσει το γεμάτο νεανικό σφρίγος

φως του πρωινού. Δεν σε τραβάει το πρωινό ταξίδι. Προτιμάς τον ήλιο που βασιλεύει, κιτρινωπός και μειλίχιος. Δεν σου

αρέσει η λάμψη. Προτιμάς την ανταύγεια.»

        «Θα ‘ρθεις λοιπόν και θα χορέψεις στο θάνατό σου πάνω εδώ, σ’ αυτή την κορφή, στο τέλος της ημέρας. Και

καθώς θα χορεύεις τον τελευταίο χορό σου, θα ιστορείς τους αγώνες σου, τις μάχες που κέρδισες και τις μάχες που

έχασες. Θα μιλήσεις για τις χαρές και για τα βάσανα που πέρασες αναζητώντας την προσωπική σου δύναμη. Ο χορός σου θα

ιστορεί τα μυστικά και τα θαυμάσια πράγματα που αντιμετώπισες στη ζωή σου.
    Και ο θάνατός σου θα κάθεται εδώ και θα σε παρακολουθεί να χορεύεις. Ο ήλιος που θα βασιλεύει, θα λούζει το σώμα

σου με φως χωρίς να το καίει, όπως έγινε σήμερα. Ο αέρας θα ‘ναι ήρεμος και γλυκός και η κορφή του λόφου σου θα

τρέμει. Καθώς θα ζυγώνεις προς το τέλος του χορού σου, θα κοιτάξεις τον ήλιο γιατί δεν θα τον ξαναδείς ποτέ ούτε

ξύπνιος ούτε στο όνειρό σου, και τότε ο θάνατός σου θα δείξει προς το νοτιά. Προς την απεραντοσύνη».

Καρλος    Καστανεντα

espadozero

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ