το αδιέξοδο της δυτικής Κυριαρχίας

ΠΟΙΟΣ είναι ο σκοπός της Ιστορίας; αναρωτήθηκαν πολλοί φιλόσοφοι του δυτικού πολιτισμού, της δυτικής Κυριαρχίας. Ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται το ερώτημα μας παρωθεί να θεωρήσουμε  δεδομένο ότι όντως υπάρχει σκοπός. Εάν υπάρχει, τότε η Ιστορία έχει νόημα, άρα και σχέδιο. Οι απαντήσεις που διατυπώθηκαν έχουν ένα κοινό στοιχείο: η ανθρωπότητα, η παγκόσμια Ιστορία,  οδεύει από το καλό στο καλύτερο. Ο Καντ πίστευε ότι ο έσχατος σκοπός της Ιστορίας είναι η ηθική βελτίωση (αφού πρώτα υποφέρουμε πολύ)· ο Χέρντερ θεωρεί ότι η κατάληξη της Ιστορίας θα είναι η αποθέωση του ανθρωπισμού, η εκτύλιξη των ικανοτήτων και δυνατοτήτων μας· ο Χέγκελ μας λέει ότι το Σύμπαν, η πραγματικότητα είναι η αυτοέκφραση της Ιδέας, που δεν είναι άλλη από την γενικευμένη ελευθερία – μια μέρα όλοι θα είμαστε ελεύθεροι (και χριστιανοί)· ο Κοντ υποστηρίζει ότι το τέλος της προοδευτικής πορείας της Ιστορίας θα είναι η επικράτηση της τρίτης φάσης αυτής της πορείας, η θετική ή επιστημονική· ο Μαρξ ήταν πεπεισμένος ότι μια μέρα, πέρα μακριά στο μέλλον, όλοι και όλες θα ζούμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία.

ΥΠΗΡΞΑΝ όμως και φιλόσοφοι οι οποίοι αρνούνταν κατηγορηματικά την ύπαρξη σκοπού, νοήματος και σχεδίου. Είναι βέβαιο ότι όσο θα περνάνε τα χρόνια και οι δεκαετίες και οι αιώνες η αντίληψη ότι η Ιστορία έχει σκοπό εγκαταλείπεται και προκρίνεται η άποψη της ανυπαρξίας σκοπού και νοήματος και σχεδίου – μία ακόμα πτυχή της παγκόσμιας πνευματικής επανάστασης εν μέσω  της επαπειλούμενης γενικευμένης κωματώδους υπνηλίας. Διατυπώνω το εξής ερώτημα: τι επέτρεψε άλλους φιλοσόφους να υποστηρίξουν ότι η Ιστορία έχει σκοπό κι άλλους να θεωρήσουν αυτή την άποψη γελοιότητα; 

Η εξέλιξη της δυτικής Κυριαρχίας, άλλως, η γένεση του θεού. 

Από το 1300 μ. Χ. μέχρι σήμερα, εδώ και εφτά αιώνες, ο δυτικός Κύριος, φεουδάρχης και κατόπιν καπιταλιστής, πραγματοποιεί πολλές από τις επιθυμίες του, την μία μετά την άλλη. Όπου υπάρχει επιθυμία υπάρχει και σκοπός, υπάρχει και νόημα, υπάρχει και σχέδιο. Πριν δούμε ποιες είναι αυτές οι επιθυμίες και ποιες από αυτές πραγματοποιήθηκαν και ποιες όχι και γιατί, ας παρατηρήσουμε ότι η εξέλιξη αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη από στοχαστές της Δύσης. Ένας από τους πρώτους  που επεσήμαναν και συνειδητοποίησαν τη γένεση του θεού, τις επιθυμίες του Κυρίου, ήταν ο Γκέτε. Όσοι και όσες δεν έχουν αντιληφθεί το μεγαλείο της σκέψης του μια μέρα ίσως το αντιληφθούν. Στον Φάουστ (που σημαίνει “πυγμή”) εξετάζει το ζήτημα της επιθυμίας της σωματικής αθανασίας και της υλοποίησής της μέσω της επιστήμης. Τον Γκέτε μελέτησε ο Νίτσε – ο Υπεράνθρωπος και η Θέληση για Δύναμη απηχούν της απόψεις του. Ο Σπένγκλερ, με την Παρακμή της Δύσης, πατάει πάνω σε αυτούς τους δύο και χαρακτηρίζει τον δυτικό πολιτισμόφαουστικό. Ο μαθητής του ο Τόινμπι, χριστιανός και ιδεαλιστής, ένας απίθανος συνδυασμός εγγλέζικης αριστοκρατικής στενομυαλιάς και κοσμοπολίτικης ευρύτητας πνεύματος, θεωρούσε (Σπουδή της Ιστορίας) ότι η διαδοχή των πολιτισμών θα επιφέρει την σύνθεση των ανωτέρων θρησκειών (χριστιανισμός, ιουδαϊσμός, ισλαμισμός) με αποτέλεσμα την άνοδο του ανθρώπου προς τον Θεό.

ΓΙΑΤΙ, φίλες και φίλοι, η δυτική (καπιταλιστική) Κυριαρχία είναι σήμερα η μόνη Κυριαρχία και παγκόσμια;  Ποιο είναι το μέλλον της;  Οι απαντήσεις που διαθέτουμε είναι σαφείς. Είναι  μόνη πια και Παγκόσμια διότι ήταν η μοναδική που το μέλημά της ήταν η διαρκής αύξηση της  διαθέσιμης Ισχύος της απέναντι στη φύση και τους αντιπάλους της (Κυρίους και Υποτελείς). Οι στοχαστές που αντιλήφθηκαν τη διαδικασία της γένεσης του θεού αναρωτήθηκαν σχετικά με τα όρια της αύξησης της Ισχύος. Πόσο ισχυρός και πώς μπορεί να γίνει ο Κύριος; Μπορεί να γίνει Θεός, αθάνατος δηλαδή;

ΕΑΝ διαβάσουμε τη δυτική φιλοσοφία, γραμματεία μάλλον, με κριτήριο την επιθυμία της αύξησης της Ισχύος θα καταλήξουμε στη διαπίστωση ότι άλλοι θεωρούν ότι ο Κύριος μπορεί να γίνει Θεός μέσω της Τεχνικής και της Επιστήμης ενώ άλλοι απορρίπτουν κατηγορηματικά μια τέτοια έκβαση. Ενώ ο Γκέτε απορρίπτει την δυνατότητα να γίνει Θεός ο Κύριος, και μαζί με αυτόν και ο Σπένγκλερ, εξ ου και η παρακμή της Δύσης, ο Μαρξ θεωρεί ότι η κυριαρχία πάνω στη φύση μπορεί να είναι ολοκληρωτική και να γίνουμε Θεοί, άποψη την οποία ενστερνίζονται πολλοί μαρξιστές, εκ των οποίων και ο Σάββας Μιχαήλ, που,  όπως όλοι μας άλλωστε, δεν θα προλάβει να γίνει Θεός.

Η επίτευξη της σωματικής αθανασίας είναι η κομβική επιδίωξη· λανθάνουν όμως άλλες πίσω από αυτήν. Η επιθυμία της σωματικής αθανασίας δεν είναι παρά η επιθυμία εξοβελισμού της ήττας, της ήττας στον πόλεμο, της ήττας του βίαιου και του φυσικού θανάτου. Η ήττα είναι παραλογισμός διότι είναι ταυτόσημη με την απώλεια –  πλούτου, ισχύος και φήμης. Ο άρπαγας Κύριος δεν απεχθάνεται τίποτα άλλο τόσο πολύ όσο την απώλεια. Η επιθυμία της αύξησης της στρατιωτικής Ισχύος λογικά οδηγεί στην επιθυμία της αθανασίας· εκεί οδηγεί και η επιθυμία απεξάρτησης από τους Υποτελείς Παραγωγούς –  εάν είμαστε αθάνατοι, τι τους θέλουμε τους μαλάκες;  Η αύξηση της Ισχύος έχει ως αποτέλεσμα και προϋπόθεση την επέκταση στον χώρο και στον χρόνο.

ΕΙΝΑΙ σαφές ότι τη δυτική Κυριαρχία έχει αγγίξει προ πολλού τα όρια της αύξησης της στρατιωτικής Ισχύος. Τα όπλα που διαθέτει φτάνουν και περισσεύουν να νικήσουν τον Θάνατο, αυτόν τον φρικτό αντίπαλο,  μέσω της εξάλειψης της Ζωής. Η επιθυμία της ολικής εξάλειψης της ζωής ώστε να  κατατροπωθεί ο Θάνατος, πιστό αντίγραφο του Κυρίου, έχει πραγματοποιηθεί.  Ο Κύριος είναι ικανοποιημένος αλλά ανήσυχος, πολύ ανήσυχος.

Η επιθυμία της επέκτασης στον χώρο, ένα από τα εντονότερα χαρακτηριστικά της δυτικής Κυριαρχίας, είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί. Ο Κύριος στρέφει το βλέμμα του προς το Διάστημα και ονειρεύεται να ιδρύσει αποικίες σε άλλους πλανήτες αλλά ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι η δύναμη της πολιτισμικής αδράνειας και η σκοπιμότητα της αποβλάκωσης της Υποτελών που επιτρέπουν στους Υπηρέτες Του να βαυκαλίζονται.

Η επιθυμία της επέκτασης στον χρόνο πέφτει πάνω στον σκόλοπα (παλούκι) του ανέφικτου της σωματικής αθανασίας. Υπάρχει ένας άλλος τρόπος επέκτασης στον χρόνο, ψιλικατζίδικος σε σύγκριση με την επιθυμία επίτευξης της σωματικής αθανασίας –  ο έλεγχος του μέλλοντος. Εδώ όμως προσκρούει πάνω σε έναν άλλο σκόλοπα, χοντρό και τεράστιο: την έκπληξη, το απροσδόκητο, το μη αναμενόμενο, η οποία έκπληξη είναι ταυτόσημη με τη Ζωή. Ο μόνος τρόπος να κατασταλεί η έκπληξη είναι η επιβολή μιας τάξης η οποία θεμελιώνεται πάνω στην επανάληψη και την ομοιομορφία. Μιας όμως και η ποικιλία και η ανομοιομορφία είναι ταυτόσημες με τη Ζωή, ο μόνος τρόπος να ξεμπερδεύει με αυτά τα προβλήματα είναι η εξάλειψη της ίδιας της Ζωής –  τότε θα επικρατήσει και η ομοιομορφία και η τάξη και η επανάληψη, τότε θα κατασταλεί η έκπληξη, τότε μόνο θα μπορούμε να ελέγχουμε και να γνωρίζουμε το μέλλον άκρως λεπτομερώς.

Η πλήρης αδυναμία της εκτόνωσης της εξωστρέφειας προς τον χρόνο και τον χρόνο, η πλήρης αδυνατότητα επέκτασης στον χρόνο και στον χώρο, αργά ή γρήγορα, μάλλον πολύ γρήγορα, κατά τον 21ον μ. Χ. αιώνα, θα έχει ως αποτέλεσμα την σώρευση και όξυνση αντιθέσεων και αντιφάσεων που θα κάνουν το μέλλον παντελώς τρομακτικό και ανεξέλεγκτο και μη προβλέψιμο στις λεπτομέρειές του. Όλη αυτή δυναμική της επιθυμίας της αύξησης της ισχύος που δεν θα μπορεί να εκτονωθεί θα παροξύνει ένα πολύ βασικό και έντονο χαρακτηριστικό της δυτικής Κυριαρχίας: τον ανταγωνισμό.

ΤΟΝ ανταγωνισμό μεταξύ των Κυρίων και μεταξύ του Κυρίου (των συνασπισμένων Κυρίων όλης της Οικουμένης) και των Υποτελών (Παραγωγών) και μεταξύ του Κυρίου και της Φύσης. Εάν ο Κύριος υποχωρήσει, η Κυριαρχία θα αρχίσει να καταλύεται –  διαδικασία δεκαετιών και αιώνων. Εάν θα υποχωρήσει, θα πάψει να είναι αρπακτικός και ανταγωνιστικός.  Η απάντηση που διατυπώνω είναι ότι θα κινείται μεταξύ υποχώρησης και αδιαλλαξίας. Αδιαλλαξίας,  διότι δεν μπορεί να πάψει να είναι αρπακτικός και ανταγωνιστικός· Υποχώρησης, διότι η αδυναμία εξωστρέφειας θα θέσει σε κίνδυνο την ίδια τη Ζωή –  και τη ζωούλα τους τη θέλουν οι Κύριοι.

Ο Κύριος και η δυτική Κυριαρχία εισέρχεται βαθμηδόν σε μια κατάσταση, σε ένα κλίμα πλήρους σύγχυσης, αναποφασιστικότητας και απονενοημένων ενεργειών αδίστακτης σκληρότητας που θα επιτείνουν και τη σύγχυση και την αναποφασιστικότητα. Ποια θα είναι η κατάληξη;

ΕΑΝ ο Κύριος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τους Υποτελείς, εάν η Κυριαρχία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ζωντανό άεναο κομμουνισμό, τον οποίο διαχειρίζεται με γνώμονα την ενίσχυση και αναπαραγωγή της, τότε κάθε υποχώρηση και συμβιβασμός δεν μπορεί παρά να ενισχύει την διεύρυνση του  κομμουνισμού του παρόντος. Μεγάλος πονοκέφαλος. Εάν δεν υποχωρήσει, Τον περιμένει η αυτοκαταστροφή και η αυτοκτονία –  κανένα παγκόσμιο πρόβλημα, και είναι πολλά και οξυμένα και πολλαπλασιάζονται,  δεν θα επιλυθεί. Εάν περιορίσει την αυτοκαταστροφικότητά Του και την αυτοκτονικότητά Του,  πολλά προβλήματα θα αντιμετωπιστούν χωρίς βέβαια να εξαλείφεται η ταλάντευσή του μεταξύ αυτοκτονίας και συμβιβασμού. Και επίλυση των παγκόσμιων προβλημάτων χωρίς την διεύρυνση του ζωντανού κομμουνισμού του παρόντος δεν νοείται τον Θεό μπάρμπα να έχουμε –  που δεν τον έχουμε.

badarts

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ