Ο πραγματικός έρωτας μοιάζει με το θάνατο, με το θάνατο του εγώ.

Το να κάνεις έρωτα είναι μια ολόκληρη τέχνη και χρειάζεσαι ιδιαίτερες ευαισθησίες, ενέργεια και φιλοσοφική διάθεση για να τα καταφέρεις. Η ολίσθηση στο «πήδημα» ή στο «γαμήσι» είναι πολύ πιο εύκολη, όσο και μικρότερη η έκσταση και ευδαιμονία που μπορείς να πάρεις από αυτό. 

Ο έρωτας ήταν για τον Φοίβο μια μέθοδος εξαφάνισης του εγώ και εισόδου σου στην ύστατη μακαριότητα της κενότητας, της διαύγειας και της καθαρής παρουσίας. Ο έρωτας δεν είχε γι’ αυτόν πρόσωπο στην ύστατη έκφρασή του. 

Ναι, ξεκινούσε με ένα όμορφο, εμπνευστικό, ποθητό πρόσωπο, αλλά στη διάρκεια της διαδικασίας το πρόσωπο έπρεπε να εξαφανιστεί, όπως και το δικό του πρόσωπο, για να μπορέσει να φτάσει στην ύστατη ηδονή, εκεί ακριβώς που δεν υπάρχουν πρόσωπα, άνδρας και γυναίκα, ο «Γιάννης» και η «Μαρία», αλλά μόνον ένας ενεργειακός χορός που ενώνει συθέμελα δυο απρόσωπες υπάρξεις, δυο άτομα που έχουν προχωρήσει πέρα από το εγώ τους και τον περιορισμένο εαυτό τους, επιτρέποντας τη βαθύτερη δυνατή ένωσή τους. 

Μόνον αυτοί που ξέρουν να ξεχάσουν πλήρως τον εαυτό τους, όπως και τον ερωτικό τους σύντροφο, και να μείνουν μόνο στην απρόσωπη εμπειρία του οργασμού μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς εννοούσε ο Φοίβος.


 Ο πραγματικός εραστής σβήνει μέσα στο φιλί και στο χάδι του: γίνεται ο ίδιος το φιλί και το χάδι και όχι ο τάδε που φιλάει και χαϊδεύει τη δείνα ή η δείνα που φιλάει και χαϊδεύει τον τάδε. Το ίδιο ισχύει και για την ιδανική ερωμένη. 

Και οι δυο δεν είναι παρά καταλύτες για να επιτευχθεί η αλχημική α- ντίδραση του οργασμού. 

Και ο ρόλος του καταλύτη είναι απλώς να βο- ηθήσει στην έναρξη της χημικής αντίδρασης. Τη συνέχεια αναλαμβάνουν οι ίδιες οι ουσίες... 

Ο πραγματικός έρωτας μοιάζει με το θάνατο, με το θάνατο του εγώ. 

Γι’ αυτό ακριβώς και οι άνθρωποι τον φοβούνται και προτιμούν το «γαμήσι», όπου σε όλη τη διάρκεια της ερωτικής πράξης παραμένουν πάντα οι εαυτοί τους και η μόνη ηδονή που μπορούν να πάρουν είναι η εγωιστική ηδονή της κατάκτησης ή της απόλαυσης του αντικειμένου του πόθου τους. 

Αν όμως ήξεραν τι χάνουν που δεν αφήνονται.... τότε θα καταλάβαιναν πολύ καλά γιατί ο Φοίβος φαινόταν σαν κολλημένος με τον έρωτα ή καλύτερα με τον απρόσωπο οργασμό. 

“Orgasm addicted” είχε ο ίδιος αυτοπροσδιοριστεί στη διάρκεια ενός θερμού καλοκαιριού και πλημμυ- ρίδας ερωτικών ορμών σε μια φίλη του...

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα...ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ