Η πανοπλία ράγισε

Πόσες φορές  άκουσα  «τι ανάγκη έχεις εσύ, είσαι μόνη, δεν έχεις υποχρεώσεις και δεν σε φοβάμαι είσαι δυνατή.» Ξέρεις πόσες φορές  θέλησα να ρωτήσω… «κι εσύ πού το ξέρεις;» Ξέρεις πόση θλίψη με κάνει να νιώθω κάθε μια από αυτές τις εύκολες ατάκες που τόσο εύκολα ξεστομίζονται; Να μου πεις, μπορεί να είναι κι επιλογή μου, μπορεί να είναι και το τίμημα που πρέπει να πληρώνω. Κι έτσι είναι.

Την πανοπλία μας τη φτιάχνουμε μικροί και μεγαλώνουμε μαζί της. Φαρδαίνει, ψηλώνει, προσαρμόζεται και γίνεται ένα με το σώμα σου. Ακόμα χειρότερα; Γίνεται ένα με την ψυχή σου! Και έρχεται μια νύχτα, που την ώρα που κλείνεις την πόρτα του δωματίου σου, η πανοπλία πέφτει. Δεν σπάει, όμως, σαν να ξεχείλωσε λιγάκι και τα πολλά που φόρτωσες μέσα σου δεν τα άντεξε. Κι είναι η ώρα που κοιτάς την θαμπή σου εικόνα στον καθρέφτη και αναρωτιέσαι ποια είναι εκείνη που σε κοιτάει. Γιατί εσύ δεν μπορεί να είσαι.

Κάθεσαι και την κοιτάς σιωπηλά. Κι όταν πια συνηθίσεις την εικόνα της αρχίζεις και βγάζεις λέξεις, μπερδεμένες και ανάκατες. Λέξεις που σπάνια προφέρεις μέχρι τώρα.


Απογοήτευση, πόνος… μπορεί η πανοπλία να σε προστάτευε μα στην ψυχή σου έγραφαν όλα αυτά. Έγραφε ανεξίτηλα κάθε στιγμή που έπεφτες και έμπηγες τα νύχια σου στην γη για να ξανασηκωθείς. Κάθε στιγμή που έλεγες σε εκείνη την ξεχασμένη μικρή πριγκίπισσα μέσα σου να βγάλει το σκασμό γιατί τα δάκρυα δεν ταιριάζουν στους δυνατούς. Ναι άσε, ξέρω.. Οι δυνατοί προχωράνε. Τους δυνατούς αγαπάει ο κόσμος. Αλλά  γίνεται μια παρεξήγηση. Κανείς δεν αγαπάει τους δυνατούς. Όλοι αγαπάνε την δύναμη. Την εξουσία! Αυτό που νιώθουν δίπλα τους. Έχουν χρησιμότητα ρε παιδί μου οι δυνατοί άνθρωποι. Τι να τους κάνεις τους αδύναμους, σου χαλάνε την ηρεμία.

enfo

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ