Πρόσωπα και … προσωπεία!

Γράφει η Άννα Σαρρή

Ποια η ειδοποιός διαφορά ενός προσώπου από ένα προσωπείο;

Το πρόσωπο ορίζεται ερμηνευτικά ως το μπροστινό μέρος του ανθρώπινου κεφαλιού. Μπορεί να είναι ωοειδές, αρμονικό, νεανικό ή και χαριτωμένο. Φράσεις όπως «με τον ιδρώτα του προσώπου μου», «αλλάζω πρόσωπο», «πρόσωπα και πράγματα», τις συναντάμε στην καθημερινότητά μας, στο πέρασμα των ετών. Το προσωπείο όμως, υπερκαλύπτει το πρόσωπο;

Το προσωπείο ορίζεται σε δύο εκτάσεις. Στην αρχαιότητα αποτυπωνόταν ως ένα ομοίωμα ανθρώπινου προσώπου το οποίο χρησιμοποιείτο ως εξάρτημα μεταμφιέσεως ηθοποιών. Σήμερα ορίζεται μεταφορικά, ως μία ψεύτικη, σκόπιμα πλαστή εικόνα.

Πρόσωπα και προσωπεία…

Η βαθύτερη πληγή της κοινωνίας, Ελληνικής ή όχι, είναι ότι προσαρμόστηκε καταλυτικά στην παρουσίαση προσωπείων και όχι προσώπων. Άνθρωποι σε υποκριτική απόδοση, υποδύονται στην καθημερινότητά τους δεκάδες ρόλους. Αποδέχονται πιο οικεία ένα πρόσωπο από ένα προσωπείο. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια. Μη με κοιτάς στατικά, μην απορείς; Το ψεύτικο, το αναληθές, το υποδυόμενο, το συντηρείς εσύ και εγώ, εμείς. Το φαίνεσθε υπερκαλύπτει το είναι. Ωραιότερο, ευκολότερο, λαμπερότερο. Εκθαμβώνει και μαγνητίζει.

Στην πολιτική…

Οι άνθρωποι ακούμε, πιστεύουμε, θαυμάζουμε, εκείνον που θα χρησιμοποιήσει πιο εύηχα, πιο δημαγωγικά το λόγο. Εκείνον που θα χειριστεί τις μάζες, ταχεία και έξυπνα. Θα πιστέψουμε εκείνον που θα δεσμευτεί για τα πάντα, για όλα εκείνα που θα θέλαμε να ακούσουμε, για όλα εκείνα που θα περιμέναμε να ακούσουμε, για το επιθυμητό.

Στις εκλογές ψηφίσαμε (πληθυντικός, στη γενικότερη αποτύπωση του κείμενου) τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το προσωπείο που φόρεσε, αρτιότερα σχεδιασμένο από εκείνο του Αντώνη Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας. Πιστέψαμε, επενδύσαμε, σε μία γνώριμη πολιτική επικοινωνία, λίγο κοντύτερα σε αυτήν του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, περισσότερο ρεαλιστική με αυτή του Γιώργου Παπανδρέου.

Το προσωπείο υπερίσχυσε του προσώπου.

 Στη Νέα Δημοκρατία…

Στο σύνολο των πολιτικών πεδίων στα οποία αναπτύσσονται κατά περίπτωση τα πολιτικά κόμμα, ιδίως στον κομματικό (όχι ιδεολογικό) χώρο της ΝΔ – γνώρισμα διαχρονικό και κοινώς ομολογημένο – επικρατούν πλειοψηφικά (όχι ισοπεδωτικά) οι φελλοί. Οι άνθρωποι των προσωπείων και όχι των προσώπων.

Επιλέγουμε το φαινομενικά δυνατό, τον υποτιθέμενα ισχυρό, εκείνο που …πουλάει αυτό που είναι, τις σχέσεις του, τις επαφές του. Τον άνθρωπο που μας έδωσε το φακελάκι λίγο πριν την κάλπη. Οι υπόλοιποι, που αντικατοπτρίζονται από πρόσωπα και όχι από προσωπεία, δειλά – δειλά, προχωρούν και ξεχωρίσουν σε ένα ματωμένο πεδίο, όχι αυτό των δολοφονικών επιθέσεων, αλλά εκείνο των … συντροφικών μαχαιρωμάτων (!)

Εμείς μετά, σε ρόλο θεατών, θρηνούμε για την ισχνή και αδύναμη κοινοβουλευτική μας εκπροσώπηση. Μαραζώνουμε για τους φόρους, για τους πλειστηριασμούς, για τους λογαριασμούς, για τα επιδόματα που δεν λάβαμε, για τα σχολεία που έμειναν δίχως καθηγητές, για όλα εκείνα που δεν είδαμε, αλλά ψηφίσαμε…

Στην κοινωνία…

Μανδύας αστραφτερός, φωτεινός, εκτυφλωτικός. Μανδύας που τυφλώνει τους ανθρώπους που αρέσκονται στο να μαγνητίζονται από την εικόνα, την παρουσίαση, τις κολακείες.

Άνθρωποι που με το προσωπείο τους υπερτερούν του προσώπου. Άνθρωποι κενοί, άδειοι, αλλά τυχερότεροι, περαιτέρω ευνοημένοι ή και προικισμένοι… Μπορούν να κινούν τα νήματα, να καθορίζουν τις εξελίξεις. Να επηρεάζουν ευκολότερα, να κατευθύνουν δυναμικότερα.

Οι άνθρωποι των προσωπείων κερδίζουν τους ανθρώπους των προσώπων. Ναι, αυτή είναι η γενική παραδοχή, η δική μου όμως, είναι ότι οι άνθρωποι των προσωπείων κερδίζουν τις μάχες έναντι των ανθρώπων των προσώπων, αλλά όχι την τελική αναμέτρηση.

Εσείς, είστε άνθρωποι των προσωπείων ή των προσώπων;

Εσείς, με τι ανθρώπους συναναστρέφεστε;

Ποιους ανθρώπους στηρίζετε;

blackmonday

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ