εξημερώνοντας το φίδι του “Εγώ”

Στην προσπάθειά μας να ελευθερωθούμε από την ταυτότητά μας, από τους ψυχολογικούς μηχανισμούς εκείνους που μας κρατάνε δέσμιους και μας προκαλούν τόσο μεγάλη δυστυχία και σύγχυση, φοράμε διαφόρων ειδών κοστούμια και παίζουμε πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Ταυτιζόμαστε.

Ταυτιζόμαστε συνεχώς με το καθετί.

Γινόμαστε θρήσκοι και η ταυτότητά μας παίρνει την μορφή της προσκόλλησης σε μια πίστη, σε ένα δόγμα, σε μια ιδέα. Άλλοι θέλουμε να φωτιστούμε και να βρούμε την βουδική μας φύση, ενώ άλλοι να αγαπάμε δίχως όρους σαν τον Χριστό. Θέλουμε να είμαστε καλοί γιατί βαθιά μέσα μας υπάρχει μια επιθυμία όχι μόνο να είμαστε καλοί, αλλά και ξεχωριστοί. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και ο μοναχός που έχει απαρνηθεί τα εγκόσμια δεν έχει εγκαταλείψει την κίνηση αυτή της ταυτότητάς του, καίγεται από την προσκόλληση στην ίδια του την εικόνα. Όπως έλεγε και ο Τζίντου Κρισναμούρτι για την ιεραρχική δομή του κλήρου: “η πανίσχυρη αυτή βαριά ταυτότητα υπάρχει όσο κι αν διακηρύσσουν την αγάπη τους στο Θεό, που είναι φτιαγμένος «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική τους και όχι το αντίθετο.”

Δοκιμάζουμε κάθε είδους πρακτική για να απαλλαγούμε από αυτή την ταυτότητα. Ακολουθούμε διάφορες θεραπευτικές μεθόδους και διαλογισμούς, φοράμε το κοστούμι του χορτοφάγου, προσευχόμαστε, ψέλνουμε μάντρα, παίρνουμε ακόμα και όρκους αγαμίας ή σιωπής αλλά εκείνη σαν την σκιά, δεν πιάνετε ποτέ. Την στριμώχνουμε σε μια γωνιά και εκείνη μας ξεγλιστράει από την άλλη. Συνεχίζουμε σχεδόν ακλόνητα να χρησιμοποιούμε τα πάντα σαν εργαλεία προβολής αυτής της ψεύτικης εικόνας που εμείς έχουμε ταυτιστεί μαζί της.

Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να ανελιχθούμε, να αυτοβελτιωθούμε, να γίνουμε καλύτεροι, πιο πετυχημένοι. Διαβάζουμε ακατάπαυστα θεωρώντας ότι η γνώση μας δίνει δύναμη και σοφία.Γεμίζουμε πτυχία και ψεύτικους τίτλους για να μας επιλέξει η βιομηχανία του φόβου και της ψευτιάς (που όλοι μαζί συνδημιουργούμε), ενώ ζούμε στην επιφάνεια της πραγματικότητας όντας συναισθηματικά ανάπηροι. Ακόμα και οι μεγάλες πνευματικές εμπειρίες που έχουμε ζήσει λειτουργούν κάποιες φορές ως ένα ναρκισσιστικό εργαλείο που το χρησιμοποιούμε για να ξεχωρίσουμε, για να διαχωρίσουμε πάλι εμάς από τους άλλους, θεωρώντας ότι είμαστε ανώτεροι, πιο πνευματικοί από εκείνους. Όσο και αν θεωρούμε ότι έχουμε εξελιχθεί όμως, τοφίδι του Εγώ είναι πάντα εκεί στην διαδικασία μας έτοιμο να μας δαγκώσει.

Αν είναι όμως έτσι για ποια πνευματικότητα μιλάμε; Πώς θα μπορέσουμε τελικά να ζήσουμε μια πνευματική ζωή;

Έχοντας βαθιά συνείδηση ότι, ό,τι κι αν γράψω θα αυτοαναιρεθεί την επόμενη κιόλας στιγμή και ότι θα είναι τρομακτικά ελλιπές, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τη διάσταση της πνευματικότητας βασιζόμενος πάνω στις προσωπικές μου ανησυχίες και πρακτικές. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να περιορίσω το τί είναι πνευματική ζωή δίνοντας μια επιφανειακή ερμηνεία ή ορισμό.

Οι δρόμοι για να συναντήσουμε τον “Θεό” άλλωστε, είναι τόσοι όσοι και οι άνθρωποι.

Θέλω μόνο να μοιραστώ μαζί σας πως στην δική μου ζωή ο δρόμος της μη αντίδρασης είναι ο δρόμος για την ελευθερία. Χρειάζεται να είμαστε εξοπλισμένοι με τόλμη για να περπατήσουμε έναν τέτοιο δρόμο και να συνάντησουμε το Πνεύμα, την ανώτερη αυτή κατάσταση της Ύπαρξής μας. Και λέω με τόλμη, διότι σε αυτό το μονοπάτι συμβαίνει μια αποδόμηση των όσων ήδη ξέρουμε και έχουμε πιστέψει ότι είμαστε. Αρχίζουμε όχι μόνο να παρατηρούμε τους ψυχολογικούς μηχανισμούς που μας κρατάνε δέσμιους σε αυτή την δημιουργημένη πραγματικότητα, αλλά μαθαίνουμε να μην αντιδρούμε όταν εκείνοι κάνουν την εμφάνισή τους. Πρόκειται για μια διαδικασία θανάτου της ψεύτικης αυτής εικόνας, που έχουμε χτίσει καθ’όλη την διάρκεια της ζωής μας, αλλά συνάμα και αναγέννησης, που μας οδηγεί στο να αρχίσουμε ξανά να βλέπουμε μέσα από την καρδιά μας την ενέργεια της Αγάπης. Δεν χρειάζεται κανένα μοναστήρι, εκκλησία ή θρησκεία για να εξασκήσουμε αυτή την απλή θεραπευτική πρακτική.

Ο δρόμος της μη αντίδρασης παίρνει σάρκα και οστά στο κάθε Τώρα, με οδηγό τις προ(σ)κλήσεις της Ζωής.

Οι άνθρωποι είμαστε τόσο ίδιοι στο επίπεδο των συναισθημάτων, που όταν μένουμε ακίνητοι, δίχως να θέλουμε να τα αλλάξουμε ή να τα διώξουμε, το σύστημά μας μπαίνει σε μια κατάσταση βαθιάς ησυχίας και εσωτερικής γαλήνης. Δίχως να αντιδρούμε βαθαίνουμε το αυλάκι της ροής των συναισθημάτων με αποτέλεσμα να βιώνουμε όλο και λιγότερο αντίσταση σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Παραδινόμαστε στα συναισθήματα μας, αφηνόμαστε και το μόνο που υπάρχει μετά είναι μια απέραντη θάλασσα αγάπης. Απεριόριστη, ατελείωτη, που δεν φαντάζει ο νους μας. Τώρα καταλαβαίνω την απέραντη αυτή λατρεία κάποιων μοναχών αλλά και μυστών προς τον Θεό (μια τόσο δηλητηριασμένη λέξη). Με την λατρευτική τους πίστη σε Εκείνον, αφήνονταν στα συναισθήματα τους και βίωναν την εκστατική αυτή κατάσταση τηςαγάπης και όχι μόνο. Ο Θεός και η πίστη (εμπιστοσύνη) τους λειτουργούσε σαν εργαλείο, σαν ένα μέσο για να συνδέονται με αυτή την ανώτερη περιοχή της Ύπαρξης.

Σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο “Η ασκητική της αγάπης”, όπου διηγείται τον βίο της Γερόντισσας Γαβριηλίας. Ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος φέρνοντας ως παράδειγμα την ίδια της την ζωή, μας διδάσκει την Αγάπη διαμέσου της ορθόδοξής μας παράδοσης. Δεν με έλκει η παράδοση μας, όπως και καμιά θρησκεία. Δεν μου αρέσουν ούτε τα ράσα, ούτε τα μανουάλια, ούτε ο χρυσός θρήνος που πρεσβεύεται από την πλειονότητα του κλήρου. Αλλά ήταν και είναι τόσο πολύ συγκινητικός ο βίος αυτής της Άγιας Γυναίκας. Θα σας μαγέψει το πως αφηνόταν στο Θεό της με αυτόν τον καθαρό και διαυγή νου της που μόνο θεραπεία έφερε στους ανθρώπους που έτυχε να την συνάντησουν σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Αναρωτιέμαι πραγματικά, εάν το μέλλον της σύγχρονης ψυχοθεραπείας βρίσκεται στην ένωση της με την πνευματικότητα.

Μήπως οι ψυχοθεραπευτές χρειάζεται να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους σαν σύγχρονους δασκάλους της πνευματικής ζωής; Ήδη ο διαλογισμός είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο και αναπόσπαστο εργαλείο για πολλές θεραπευτικές ομάδες. Κατά την γνώμη μου, η παρουσία δασκάλου – θεραπευτή κρίνεται πολύ σημαντική για τον άνθρωπο που θα επιλέξει να μπει στην διαδικασία της αφύπνισης. Είναι εκείνος, που έχοντας ήδη βαδίσει πρώτος το μονοπάτι της αυτογνωσίας, θα μας σκουντήσει με το μπαστουνάκι του και θα μας δείξει τον δρόμο, εκεί που εμείς θα τον έχουμε χάσει. Γιατί αυτός ο δρόμος έχει άλλοτε κλειστές στροφές και άλλοτε στενά περάσματα, κάποιες φορές είναι κακοτράχαλος, ενώ άλλες τόσο ανοιχτός και φωτεινός που μόνο έκσταση μας δημιουργεί όταν τον προσεγγίζουμε με βάση την ανθρώπινη συνειδητότητά μας.

Ζώντας μια πνευματική ζωή, ζούμε μια θεραπευτική ζωή. Ενώνονται ξανά τα κατακερματισμένα κομμάτια μας. Επιστρέφουμε πίσω σε Εκείνον, επιστρέφουμε πίσω στονΑγαπημένο!

Πέτρος Πολυχρονόπουλος

---

Σε κάθε βήμα που κάνω

άλλο ένα δέσιμο σπάει.

Κάνω εκατοντάδες βήματα,

τα πέπλα πέφτουν

και εμφανίζεται ο Αγαπημένος.

Όμορφος κι ακτινοβόλος.

Είμαι ερωτευμένος.

Αδελφέ μου, δεν το βλέπεις;

Ερωτεύτηκα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τζελαλεντίν Ρουμί – ο Αγαπημένος , Απόδοση: Καδιώς Κολύμβα

spiritual-lab

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ