Πώς η ανησυχία, η κριτική και η προσωποποίηση κάνουν τη ζωή μας δύσκολη

Αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποιους από τους σημαντικότερους παράγοντες που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη, αυτοί θα ήταν: η ανησυχία, η κριτική και η προσωποποίηση. Άλλους τους επηρεάζουν περισσότερο και άλλους λιγότερο, ανάλογα με την ανατροφή που είχαν και τον προγραμματισμό του νου τους.

Η ανησυχία

Η ανησυχία σε επίπεδο σκέψεων, που εκφράζεται στο σώμα ως άγχος και φόβος, έχει τις ρίζες της στο πώς έχει διαμορφωθεί ο εαυτός. Αν ο εαυτός αποτελείται από πεποιθήσεις ανεπάρκειας και μια εικόνα ενοχικού ή ανάξιου, τότε οι σκέψεις που αφορούν όλες τις δραστηριότητες του εαυτού θα περιλαμβάνουν ανησυχία. Οι σκέψεις για το μέλλον σχετικά με κάτι που θέλει να κάνει κάποιος ή πώς θα το κάνει, θα παρουσιάζουν τις καταστάσεις γεμάτες με κινδύνους και απειλές: η ανικανότητα, η κριτική, η απόρριψη και η αποτυχία, θα επανέρχονται ξανά και ξανά στο προσκήνιο ως τα πιθανότερα σενάρια. Μακροχρόνια το σώμα θα υποφέρει από αυτές τις σκέψεις και γι' αυτό δεν αποκλείεται να εμφανιστούν και ψυχοσωματικά συμπτώματα, μέχρι που το σύστημα θα γίνει δυσλειτουργικό και θα πάρει κάποιος την απόφαση να αλλάξει ό,τι μπορεί να αλλάξει.

Η κριτική

Η κριτική, σε αντίθεση με την ανησυχία που εμφανίζεται ακόμα και όταν κάποιος είναι μόνος του, εντοπίζεται μέσα στις σχέσεις, δηλαδή στην αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους. Τα λόγια, οι συμπεριφορές και οι κινήσεις του σώματος μπορούν να αποτελούν πάντα ερεθίσματα για κριτική από κάποιον που κουβαλάει έναν νου που έχει προγραμματιστεί να κρίνει. Η κριτική αποτελεί συνήθως μια απόπειρα για να επιβεβαιώσει ένας εαυτός την ανωτερότητά του (ότι είναι καλύτερος και πιο σωστός) απέναντι σε κάποιον άλλον. Το τι προγραμματίζει έναν νου να κρίνει σχετίζεται με τις παρελθοντικές του εμπειρίες. Μπορεί κάποιος να έχει υποστεί κριτική στη ζωή του που τον πλήγωσε και εντελώς ανεπίγνωστα απέδωσε στην κριτική δύναμη και γι' αυτό την υιοθέτησε ως μια τεχνική για να νιώθει ο ίδιος καλά. Σ' αυτές τις περιπτώσεις το θύμα μιμείται το θύτη, γνωρίζοντας ότι αυτό που του αφαίρεσε κάποτε την ελευθερία έκφρασης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για να νιώθει καλύτερα μειώνοντας τους άλλους. Όλα αυτά, αν και συμβαίνουν μόνο σε επίπεδο σκέψεων και λόγου, έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν ριζικά τη διαμόρφωση του εαυτού, ειδικά των καινούργιων ανθρώπων (των παιδιών).

Η προσωποποίηση

Η προσωποποίηση αποτελεί τη νοητική λειτουργία που ευθύνεται για τη μεγαλύτερη πλάνη που έχει κυριαρχήσει ποτέ στην ανθρωπότητα. Η προσωποποίηση είναι ουσιαστικά οι σκέψεις που αποδίδουν τις λειτουργίες του σώματος σε φανταστικούς χαρακτήρες (σε εαυτούς), αντί να υπάρχουν σκέψεις που να τις αποδίδουν στα σώματα, από όπου και προέρχονται. Με άλλα λόγια, η προσωποποίηση τα κάνει όλα προσωπικά. Αποτελεί ένα φίλτρο του νου που αντί να βλέπει σώματα που λειτουργούν και κάνουν ό,τι κάνουν, βλέπει πρόσωπα που υποτίθεται ότι ελέγχουν τα σώματα και τις λειτουργίες τους. Η όραση γίνεται "εγώ βλέπω", η ακοή "εγώ ακούω", οι σκέψεις "εγώ σκέφτομαι", τα συναισθήματα "εγώ αισθάνομαι", κ.ο.κ. Όλα αποδίδονται σε "κάποιον", ενώ η βιωματική πραγματικότητα που γνωρίζουμε όλοι δεν επιβεβαιώνει τη λειτουργία της προσωποποίησης. Η όραση, η ακοή, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και όλες οι υπόλοιπες εμπειρίες μας, αποτελούν λειτουργίες του σώματος που εμφανίζονται αυτόματα, χωρίς να τις ελέγχει κάποιος. Η λειτουργία του νευρικού συστήματος, του μυϊκού, του αναπνευστικού, και όλων των άλλων συστημάτων, γίνεται από μόνη της και όχι από κάποιο "εγώ" ή "εσύ" (ή "ο άλλος"). Οι προσωπικές αντωνυμίες είναι χρήσιμες στη ζωή μας, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι αναφέρονται στα σώματα που κάνουν κάτι, και όχι σε κάποιους εαυτούς που κρίνονται ανάλογα με τις λειτουργίες του σώματος. Η απρόσωπη ζωή, γνωρίζοντας ότι οι λειτουργίες του σώματος αναγνωρίζονται από κάτι (πείτε το "επίγνωση", ή "συνείδηση", ή όπως αλλιώς θέλετε), είναι αυτή που μας εξασφαλίζει την καλύτερη δυνατή υπαρξιακή εμπειρία. Χωρίς προσωποποίηση δεν υπάρχει κριτική, ανησυχία και πολλά άλλα συμπτώματα, αφού δεν υπάρχει ο εαυτός που να κυριαρχεί ως κεντρικός χαρακτήρας στη ζωή μας. Υπάρχουν μόνο εμπειρίες, οι λειτουργίες του σώματος, οι οποίες αναγνωρίζονται από κάτι που είναι πάντα παρόν και ανεξάρτητο από όλα αυτά τα φαινόμενα.

Νίκος Μπάτρας

aytepignosi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ