Οι άνθρωποι έκαναν από πάντα ένα βασικό σφάλμα αντίληψης. Για διαφόρους λόγους ανέπτυξαν την «αντίληψη» ενός εαυτού, ενός εγώ, ενός υποκειμένου, απέναντι στον αντικειμενικό κόσμο. Έμαθαν να βλέπουν τον κόσμο μέσω αυτής της δυαδικής αντίληψης. Την υποστήριξαν αυτή την αντίληψη με την σκέψη και την δικαιολόγησαν και φιλοσοφικά…
Μετά, οι άνθρωποι, διαπίστωσαν ότι αυτό, το να βλέπεις με αυτόν τον τρόπο, είναι στην πραγματικότητα λανθασμένο. Υπάρχει Κάτι, Κάποια Δύναμη Πέρα από τους «περιορισμούς». Προερχόμαστε από Αυτό, Είμαστε Αυτό, αλλά παρόλα αυτά, εμείς νοιώθουμε μέσα από ένα περιορισμένο εαυτό. Και το εκπληκτικό συμπέρασμα: Άρα είμαστε σε «άγνοια». Άρα πρέπει να διαφωτιστούμε, να απελευθερωθούμε. Πρέπει να Ανυψωθούμε ως την Πραγματικότητα, ως τον Θεό, να Γίνουμε Θεός, Αυτό που Είμαστε Πραγματικά. Αυτό δεν διδάσκουν όλες οι «θρησκείες»;
Κι εδώ αναδύεται η ανάγκη Πρακτικών, Διαλογισμού, Προσευχής, Πνευματικών Τεχνικών. Κι οι άνθρωποι νομίζουν ότι βρήκαν την λύση. Και Διαλογίζονται. Και Προσεύχονται. Και κάνουν πνευματικές προσπάθειες.
Είναι ελάχιστοι οι Σοφοί που παρατήρησαν ότι όλη αυτή η συλλογιστική ξεκινά από μια λάθος βάση (από ένα λογικό σφάλμα) και τελικά ότι όλη αυτή η δραστηριότητα είναι άχρηστη. Αυτό είναι το Μυστικό των Μυστών, που προσπαθούν εδώ και χιλιάδες χρόνια να το περάσουν στην ανθρωπότητα: Το εγώ δεν είναι σε άγνοια και το εγώ δεν μπορεί να φωτισθεί, να απελευθερωθεί, να ανυψωθεί στον Θεό. Είναι μάταιο όλο αυτό.
ΤΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΓΝΟΙΑ! ΤΟ ΕΓΩ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΟΙΑ. Έχει τεράστια Διαφορά αυτό!