Ένας θρησκόληπτος κανίβαλος την Παρασκευή τρώει μόνο ψαράδες.
Emily Lotney
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Στο παρόν κείμενο δεν θ” ασχοληθούμε με περιπτώσεις σαν του Χάνιμπαλ Λέκτερ, αλλά με την ανθρωποφαγία σε μαζική κλίμακα.
Καταρχάς μπορούμε να ξεχωρίσουμε τρεις κατηγορίες: Την αναγκαστική, τη συγγενική και την πολεμική ανθρωποφαγία.
~~
Την αναγκαστική ανθρωποφαγία τη συναντάμε σε περιπτώσεις παντελούς έλλειψης τροφής, όπως σε μεγάλους λιμούς (Ουκρανία, 1932 -33) ή σε μακροχρόνιες πολιορκίες (στο Λένινγκραντ, μετά από 872 μέρες αποκλεισμού).
Σ” αυτές τις περιπτώσεις οι αποκλεισμένοι οδηγούνται στον κανιβαλισμό, καθώς δεν έχουν τίποτα άλλο να φάνε πέρα από πτώματα ανθρώπων (και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι” αυτό).
~~{}~~
Η συγγενική ανθρωποφαγία αποδεδειγμένα υπάρχει από τα προϊστορικά χρόνια. Τα παλιότερα οστά homo sapiens που έχουν βρεθεί (στην Αιθιοπία) έχουν σημάδια που αποδεικνύουν ότι οι sapiens δεν μπορούσαν να αφήσουν τόσο κρέας να πάει χαμένο.
Αλλά και σε φυλές που ανακαλύφθηκαν στα νεώτερα χρόνια η συγγενική ανθρωποφαγία ήταν τελετουργική συνήθεια. Σ” αυτή οι κανίβαλοι τρώνε τους νεκρούς συγγενείς τους για να τους τιμήσουν κι όχι για να τραφούν.
Τις περισσότερες φορές δεν έτρωγαν τη σάρκα. Έθαβαν τους νεκρούς μέχρι που να λιώσουν και μετά έτριβαν τα κόκαλα τους και τα έκαναν σκόνη -ή τους έκαιγαν και μάζευαν τη στάχτη.
Όποτε είχαν κάποια γιορτή έριχναν μέσα στο ποτό τους μέρος από τα απομεινάρια των προγόνων. Εμείς συνηθίζουμε να θυμόμαστε τους «νεκρούς μας», πίνοντας. Οι κανίβαλοι τους θυμόντουσαν πίνοντάς τους.