Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί πως τόσοι άνθρωποι έχουν βρει το δρόμο τους ενώ εγώ … βρίσκομαι ακόμα στο δρόμο!
Ακόμα τον αναζητώ!
Αναρωτιέμαι: ο δικός μου δρόμος, Ιθάκη δεν έχει;
Πάνω που λέω ότι έφθασα, ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να γευθώ τους γλυκούς καρπούς της Ιθάκης μου, ένας καινούργιος δρόμος ανοίγεται μπρος μου που μου ψιθυρίζει ένα σχεδόν αναγκαστικό:
- Έλα! Από δω!
Είναι ίσως εκείνη η στιγμή που η Ιθάκη αρχίζει να γίνεται κουραστική, πληκτική, επαναληπτική, όταν αρχίζω να την κοιτάζω χωρίς να τη βλέπω …. αλλά δε θέλω να φύγω μακριά της ωστόσο.
Αναρωτιέμαι: όταν συνεχώς με καλούν οι δρόμοι πότε θα βρω άγκυρα; Πως οι άλλοι τη βρίσκουν ενώ σ’ έμενα παίζει συνεχώς το κρυφτούλι;
Έχω πλέον την εντύπωση ότι δε θα τη βρω.
Τουλάχιστον όχι σ’ αυτή τη ζωή.
Αυτή η ζωή ήταν, είναι και θα είναι το ταξίδι.
Φαίνεται ότι ο δικός μου πλούτος είναι …. στο ταξίδι.
Όχι στις βαριές βαλίτσες, στα πολλά μπιχλιμπίδια, στους ψηλούς τοίχους, στην κάθε είδους εξασφάλιση.
Ο δικός μου Θεός δεν είναι ο Θεός της σταθερότητας τον οποίο προσκυνούν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη γη.