Ζήτω ο Εγωισμός

"Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο"... Καλά τα λέει η Χαρούλα, μία από τις ενδοξότερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου... Ανάβω ακόμη ένα τσιγάρο. Το τρίτο για σήμερα! Μεγάλη πρόοδος, δεν μπορείς να πεις! Θαρρώ έτσι πάει... Πρώτα ελαττώνεις το τσιγάρο, μετά το ποτό... Τέλος, ελαττώνεις τις "κακιές" σκέψεις. Ξέρεις, αυτές που τρυπώνουν στο μυαλό και σου "τρυπώνουν" την καρδιά. Πολύ κλισέ ατάκα βρε αδελφάκι. Κι όμως...

Αναρωτιέμαι πότε άρχισαν όλα να γίνονται τόσο δύσκολα. Αναρωτιέμαι σε ποιά δεκαετία σταμάτησαν οι άνθρωποι να παλεύουν, γι' αυτά που ποθούν, να διεκδικούν αυτά που θέλουν, που τελοσπάντων γουστάρουν. Είμαστε η γενιά που τα θέλει όλα έτοιμα. Ένα έτοιμο σπίτι, ένα έτοιμο πιάτο φαί, μια έτοιμη δουλειά, μια έτοιμη σχέση χωρίς πρώτα να χρειαστεί να κοπιάσουμε για να τ' αποκτήσουμε. Ζούμε με την ψευδαίσθηση πως η ζωή μας θα ήταν καλύτερη αν ο δρόμος προς την κατάκτηση του επιθυμητού ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ή μάλλον, ζούμε με την ψευδαίσθηση πως η ζωή μας θα ήταν καλύτερη αν το επιθυμητό μας το έδιναν έτοιμο στο πιάτο. 

Έχουμε χάσει την μπάλα γιατί δεν λέμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το κενό που νιώθουμε μέσα μας οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη κινήτρων. Έχουμε τα πάντα, οι γονείς μάς μας τα παρείχαν απλόχερα άρα για τί να παλέψουμε; Ποιός ο λόγος; Ποιά τα κίνητρα; 

Έχουμε βολευτεί στην μοναξιά γιατί θέλει κόπο να κυνηγήσεις αυτόν που αγαπάς. Θέλει κόπο να τον αποκτήσεις. Κι όταν τελικά τον αποκτήσεις, θέλει κόπο και συμβιβασμούς για να τον κρατήσεις. Κι εμείς δεν έχουμε μάθει να κοπιάζουμε, πόσο μάλλον να συμβιβαζόμαστε!!

Έτσι, μας αρκεί να τον βλέπουμε στα όνειρά μας. Και παριστάνουμε πως τάχα δεν ενοχλούμαστε αν τον δούμε σε κάποιο ήρεμο cafe να περνά καλά με την συντροφιά μιας άλλης. Δεν θα δείξουμε ενόχληση, κάθε άλλο! Θα το παίξουμε και καλά δήθεν. Κι ύστερα, όταν νυχτώσει πια, θα βγάλουμε το πολυφορεμένο χαμόγελό μας και θα ποτίσουμε με δάκρυα το μαξιλάρι μας. Γιατί έτσι έχουμε μάθει. Να τιμούμε τον παραχαϊδεμένο εγωισμό μας, τρομάρα μας. 

Ίσως, πάλι, να μην έχουμε μάθει σ'αυτό το μοτίβο. Ίσως η τόση ψευτιά και παγαμποντιά του κόσμου να μας ανάγκασε να γίνουμε αυτό που είμαστε τώρα. Δεν έχει σημασία. Στο τέλος της ημέρας, κανείς από μάς δεν κοιτιέται στον καθρέφτη. Κανείς από μάς δεν κάνει την αυτοκριτική του. Υπομένουμε καρτερικά να ανατείλει η επόμενη μέρα για να σκορπίσουμε στο διάβα μας ακόμα λίγο εγωισμό...

mypreciousblog26

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ