Γράφει η Εύα Χαραλαμποπούλου
Έχετε προσέξει αυτό το πάθος που σιγοκαίει στα μάτια των παιδιών;
Με όλη τους την αθωότητα, ή μάλλον ακριβώς χάρη στην αθωότητά τους, στο άφθαρτο της νιότης σιγοκαίει μια φλόγα: ο κόσμος είναι δικός σου, άρπαξέ τον, ρούφα τον, στράγγιξέ τον να σου δώσει ό, τι ποθείς!
Έτσι μεγαλώνεις, νιώθοντας θεός, το ακούς και το πιστεύεις, και μετά, αργά, ύπουλα, λες και η μοίρα θέλει να σε παιδέψει, χτυπάει αλύπητα, πρώτα με χαστουκάκια, μετά πέφτουν ξεγυρισμένες σφαλιάρες λες και ειναι νταβατζής από τα «Κόκκινα Φανάρια».
Πέφτεις, σηκώνεσαι, τινάζεις το κεφάλι, ξεφυσάς, η τελευταία ήταν γερή, αλλά συνεχίζεις κάπου μέσα σου και το πιστεύεις, ναι, ο κόσμος σου ανήκει, ακόμη πιστεύεις…