Αυτό το χρονικό διάστημα εξελίσσεται μία σκληρή ιστορία. Ένα νεαρό παιδί αγνοείται (μέχρι τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχει βρεθεί). Έφυγε διότι δεν άντεξε την ψυχολογική βία που υπέστη επανειλημμένα από τους συνομήλικούς του. Υπέστη αυτό που επικρατεί να αποκαλείται bullying. Το ψευτονταηλίκι. Τζάμπα μάγκες τους λέγαμε στην γειτονιά που μεγάλωσα. Θρασύδειλοι που τα βάζουνε με όποιον οσμίζονται ότι δεν συμφωνεί μαζί τους.
Είναι αυτονόητο ότι θεωρώ πως αυτό που έγινε είναι ανήθικο διότι παραβιάζει το θεμελιώδες δικαίωμα ενός ανθρώπου να υπάρχει και να αναπτύσσεται ελεύθερα. Η ευθύνη σαφώς βαρύνει τους ψευτονταήδες που δεν άφηναν το παιδί σε χλωρό κλαρί. Εκείνο που αναρωτιέμαι όμως είναι το εξής: βγαίνουν μαρτυρίες στο φως. Οι μάρτυρες αναφέρουν ότι είδαν το παιδί να υφίσταται βία και τραμπουκισμούς. Μάρτυρες από την σχολή, μάρτυρες από την καφετέρια που το παιδί πήγε να πιει τον καφέ του, μαρτυρίες ότι οι πρυτάνεις δεν προστάτευσαν το παιδί αν και το γεγονός είχε υποπέσει στην αντίληψή τους. Κανένας βέβαια από αυτούς δεν ήθελε το κακό του παιδιού. Και προφανώς κανένας από τον περίγυρο δεν αντιλήφθηκε την σοβαρότητα της κατάστασης και δεν έδρασε για να προστατεύσει τον άνθρωπο και την ζωή.
Πότε γεννιέται ένας θύτης και πότε γεννιέται ένα θύμα; Πώς γεννιέται ένας τραμπούκος; Πότε γεννιέται ένας φασίστας;