Ο "πόλεμος των άστρων", μία αρχετυπική μυσταγωγική ιστορία

Αφορμής δοθείσης ενός άρθρου σχετικού με την ταινία Πόλεμος των άστρων (αρχική τριλογία)  που μου γνωστοποίησε η διαδικτυακή μου φίλη Σταυρούλα. 

Μία ταινία που με είχε σημαδέψει στην εφηβική μου ηλικία. Στην πραγματικότητα από τότε άρχισα να γράφω τις πρώτες δικές μου ιστορίες επιστημονικής φαντασίας…

Η ταινία αποτελεί μία κλασσική  απόδειξη πως  η μυθολογία δια μέσω των αρχετυπικών συμβόλων που χρησιμοποιεί, αποτελεί πηγή διαχρονικής έμπνευσης στην τέχνη και όχι μόνο….

Σύμφωνα με  άρθρο του Andrew Gordon, ο George Lukas χρησιμοποιεί στη ταινία έντεχνα κλασσικά αρχέτυπα  της μυθαγωγίας, επηρεασμένος εμφανώς από τον μαιτρ του είδους  Joseph Campbell.

Η αρχική τριλογία αποτελεί  ένα έπος όπου λαμβάνουν χώρα τρία στάδια «μυήσεως»(*).  Αποχώρηση (από την εστία), μύηση, και επιστροφή. Ο  ήρωας της ταινίας Luke skywalker (αυτός που περπατά σ τους ουρανούς..) πεθαίνει και αναγεννάται  συμβολικά στον παγωμένο πλανήτη HOTH, στην συνέχεια τριγυρνάει χαμένος στον σκοτεινό πλανήτη Dagobah, αναζητώντας τον δάσκαλο, για να «μυηθεί», στους δρόμους της  δύναμης (ολίγον ΖΕΝ ) από τον Jedi master YODA.

Από αυτό το σημείο παίρνω εγώ (ο γράφων)την σκυτάλη…

Ο Luke αποδεικνύεται  άξιος της μυήσεως και χρησιμοποιεί ορθά την  «δύναμη». Το αποκορύφωμα έρχεται,  όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον Σκοτεινό Άρχοντα των Darth Veder, ο οποίος  αν υπήρξε και αυτός μυημένος από στην  ίδια «δύναμη», υπέπεσε στην πλάνη και πέρασε στην αντίθετη όχθη του κακού. Στην αποκορύφωση της δοκιμασίας, σε μία επική μάχη ζωής και θανάτου, Darth Veder του αποκαλύπτει πως είναι ο πατέρας του,και  προσπαθεί να τον δελεάσει να χρησιμοποιήσει την σκοτεινή δύναμη ώστε να αποκτήσει ότι επιθυμεί.

Ο  Luke ως νέος Ηρακλής επιλέγει την δύσκολη ατραπό, δεν ξελογιάζεται από τις σειρήνες και τελικά κατορθώνει να σκοτώσει τον εκπρόσωπο του κακού. 

Μετουσιώνοντας κατ’  αυτόν τον τόπο  εντός του,  όλη την γνώση και την δύναμη τόσο του καλού όσο και του κακού. Δυαδικότητα. Η ισορροπία  της γνώση της …

Είναι η στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με τους χειρότερους φόβους του, ξεπερνάει τους φύλακες του έτερου κόσμου, αναγνωρίζει τις σκοτεινές όψεις του εαυτού του και τα κομμάτια εκείνα του εγώ που μας δεσμεύουν  στο παρελθόν.

Όλοι μας επαναλαμβάνουμε κατά τον ίδιο τρόπο ασυνείδητα τα ίδια μυητικά στάδια σε όλα τα  στάδια της εξέλιξης μας…

Αρχικά ως έμβρυο και στην συνέχεια ως  βρέφη,  προετοιμαζόμαστε να ενταχθούμε για πρώτη φορά στο σκληρό εξωτερικό περιβάλλον. Αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε  το σκοτάδι και τη παραδείσια μακαριότητα της μήτρας της μητέρας μας, η οποία μας παρέχει ότι χρειαζόμαστε, (βλέπε  μυσταγωγικές τελετές πάντα υπό το  στο σκότος και σε φυσικά ή τεχνητά σπήλαια), και στην συνέχεια με την γέννηση μας  αγωνιζόμαστε και μοχθούμε  να εγκλιματιστούμε  στις νέες σκληρές εξωτερικές συνθήκες.

Το σοκ είναι μεγάλο, (δοκιμασίες των μυητικών τελετών) δεν επιθυμούμε  την έξοδο  μας από την παραδείσια μακαριότητα της , όμως εντέλει υπακούοντας στο κάλεσμα της φύσης και του προορισμού μας, βγάζουμε τα τελευταία υγρά από τους πνεύμονες μας (καθώς αναπτυσσόμαστε μέσα στα μητρικά  ύδατα κατ' αντιστοιχία των κοσμικών και πλανητικών υδάτων από όπου ξεκίνησε η ζωή) αναπνέουμε αέρα, γευόμενοι  για πρώτη φορά το γάλα της μητέρας μας. Ένας νέος άγνωστος και τρομακτικός κόσμος που ξεκινά  με μοίρασμα και το μεγαλύτερο θαύμα αυτό της ανιδιοτελούς αγάπης. Κάτι που ξεχνάμε στην πορεία της ζωής μας…

Αυτό είναι το πρώτο ακούσιο τελετουργικό μετάβασης, καθορισμένο και οργανωμένο από την ίδια τη φύση. Kάπως έτσι ξεκινά για όλους μας το επίπονο αλλά ταξίδι μαγικό της ζωής.

Για εμάς τους Νέο –Έλληνες βέβαια οι  «μυήσεις», δεν έχουν τελειωμό… Ήταν τέτοιες ημέρες πέρυσι όταν  με αφορμή το άρθρο μου στο Ιχώρ «Τα προϊστορικά μυστήρια στην Ελλάδα. Μυητικά σπήλαια, υπόγειες κρύπτες, λαβύρινθοι και νεκυομαντεία»,  ο δημοσιογράφος της Δημοκρατίας  Παναγιώτης Λιάκος,  έκανε τον παρακάτω συσχετισμό με την σημερινήκατάσταση της Ελλάδας…

«Στο περιοδικό «Ιχώρ» που κυκλοφορεί (τεύχος 138) υπάρχει ένα σπουδαίο θέμα. Τιτλοφορείται «Τα προϊστορικά μυστήρια στην Ελλάδα. Μυητικά σπήλαια, υπόγειες κρύπτες, λαβύρινθοι και νεκυομαντεία». Συναρπαστικά τα μυστήρια - ειδικά στην ελληνική αρχαιότητα και την προϊστορία. Μπροστά σε αυτά οι ταινίες με τον Ιντιάνα Τζόουνς και οι Αρχοντες των Δαχτυλιδιών φαντάζουν πιο βαρετές κι από ομιλίες του Κώστα Σημίτη σε συνάξεις τραπεζιτών.

Στο θέμα του περιοδικού αναφέρεται το ακόλουθο σημαντικό (σελ. 50): «Για το πώς οι υποψήφιοι μύστες κατάφερναν να “αναγεννηθούν” διά μέσου των μυστηριακών τελετουργιών δεν είναι του παρόντος, είναι κοινή όμως η πεποίθηση πως κατά την διάρκεια αυτών των δοκιμασιών μύησης η ψυχή του υποψηφίου περισσότερο πάθαινε παρά μάθαινε». 

Βρε! Τι θυμίζει τούτο; Δεν σου φέρνει στον νου (έστω σε ελεύθερη... μετάφραση) τις εκλογές; Οι εκπαιδευόμενοι στον παλαιοκομματισμό, στο ρουσφέτι και στην αυτού διαβολικότατη Πασοκάρα περισσότερο παθαίνουν παρά μαθαίνουν! Ακούγοντας το ΓΑΠικό παράγγελμα «λεφτά υπάρχουν», μπούκαραν ξεβράκωτοι στον υπόγειο και καταχθόνιο αγγουρόκηπο της τρόικας. Με το «είναι μακέτο τούτο το έργο» του Σημίτη μυηθήκαμε στα ύπατα μυστήρια των μπετατζήδων εκδοτών και των Γερμανών σαδιστών.

Τάρταρος

Επίσης, στο ίδιο άρθρο αναφέρεται και το ακόλουθο: «Για τους αρχαίους μυσταγωγούς η ενατένιση του αθανάτου θεϊκού λίκνου της ψυχής ήταν εφικτή πριν επέλθει ο σωματικός θάνατος. Αυτή η διαδικασία όμως προϋπόθετε δοκιμασίες και επίπονες σωματικές και νοητικές ασκήσεις». Αυτά και άλλα πολλά συγκλονιστικά αποκαλύπτει το περιοδικό για τις μυήσεις στην πατρίδα μας πριν από μερικές χιλιετίες.

Εμείς οι τυχεράκηδες, αντί να κυνηγάμε τους δασκάλους, τους μύστες, τους ιεροφάντες και τους μάγους για να παρακαλέσουμε να γίνουμε δεκτοί στις συνάξεις τους, μας κυνηγούν αυτοί! Και αντί να λέμε ευχαριστώ, γκρινιάζουμε από πάνω. Και ιδού πώς διδάσκουν! Με τον ορθό τρόπο: παθήματα, όχι μαθήματα.

Αντικρίζοντας τον ΕΝΦΙΑ, τον λογαριασμό της ΔΕΗ, τις δόσεις της Εφορίας, τα μπουγιουρντιά που στέλνει το κράτος τι συμβαίνει; Ατενίζεις το «αθάνατο θεϊκό λίκνο της ψυχής πριν επέλθει ο σωματικός θάνατος». Αυτό συμβαίνει. Παθαίνεις τέτοιας εκτάσεως κοκομπλόκο και ταμπλάς που ξεκινάς διάλογο κατευθείαν με το Επέκεινα δίχως καν να έχεις προλάβει να πας εκεί. Βλέπεις καλειδοσκόπια, ουράνια τόξα και τον Βαγγέλη Βενιζέλο να έχει μεταμορφωθεί σε ορυκτό στον Τάρταρο. Τυχεράκια...»

Αναμένω όπως πάρα πολλοί με ανυπομονησία να δω την νέα ταινία (αν και υποψιάζομαι πως  μάλλον θα απογοητευτώ).

*Πρώτο είναι το στάδιο του «αποχωρισμού», κατά το οποίο το άτομο αποστασιοποιείται από το σύνολο όπου ανήκε ή την ταυτότητα που είχε ως τότε. Έπειτα το άτομο υπεισέρχεται σε μια διαδικασία «μετάβασης» από το προηγούμενο στάδιο της ζωής του στο νέο. Εν τέλει το άτομο βρίσκεται στο τρίτο στάδιο της «ενσωμάτωσης» ή «ένταξης», κατά τη διάρκεια του οποίου γίνεται μέλος του νέου τρόπου ζωής του. Έτσι, το άτομο μεταβαίνει από κάτι παλαιό, σε κάτι ενδιάμεσο και τέλος σε κάτι νέο.

xletsos-basilhs

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ