Αυτοάνοσα νοσήματα, Διατροφή και Ανοσοποιητικό..

Ένας φαινομενικός παραλογισμός του ανοσοποιητικού μας συστήματος

Τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι μια ομάδα νοσημάτων με συμμετοχή και προσβολή πολλών οργάνων και ιστών και επομένως συμπεριλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων και κλινικών εικόνων. Διακρίνονται:

1. Σε αυτά που προσβάλλεται ένα όργανο (οργανοειδικά), π.χ. θυρεοειδίτιδα Hashimoto, σακχαρώδης διαβήτης τύπου I και

2. Σε αυτά που προσβάλλονται ταυτόχρονα ή διαδοχικά πολλά όργανα (συστηματικά), π.χ. συστηματικός ερυθηματώδης λύκος (ΣΕΛ), ρευματοειδής αρθρίτιδα).

Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των παθήσεων; 

Η δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και η ανάπτυξη αντισωμάτων για τα ίδια τα όργανα και τους ιστούς του οργανισμού. Η ύπαρξη δηλαδή αυτοαντισωμάτων τα οποία μπορούν να ανιχνευθούν συνήθως στον ορό των ασθενών και καταστρέφουν τους ίδιους τους ιστούς και τα όργανα του ασθενούς.

Τι είναι το ανοσοποιητικό σύστημα και ποια είναι η λειτουργία του;

Το ανοσοποιητικό σύστημα προστατεύει τον οργανισμό από τις επιθέσεις εισβολέων, τους οποίους αναγνωρίζει ως «ξένους προς τους ιστούς του οργανισμούς» είτε είναι μικροοργανισμοί (π.χ. μικρόβια, ιοί, μύκητες) είτε είναι ιστοί (π.χ. μετάγγιση διαφορετικής ομάδας αίματος ή μη ιστοσυμβατότητα σε μεταμοσχεύσεις) είτε τροφές, όπως γύρη κλπ.

Το ανοσοποιητικό σύστημα διαθέτει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα κυττάρων επιφορτισμένο να αναγνωρίζει αρχικά και ακολούθως να αντιδρά, παράγοντας αντισώματα με σκοπό την καταστροφή ουσιών που αναγνωρίζει ως «ξένες» και που είναι δυνητικά επιβλαβείς για τον οργανισμό (οι «ξένοι» εισβολείς ονομάζονται αντιγόνα). Την καταστροφή την επιτυγχάνει παράγοντας το κατάλληλο αντίσωμα κάθε φορά για το κάθε νέο αντιγόνο.

Τα αντισώματα είναι μόρια πρωτεϊνικής φύσης, των οποίων η στερεοδιάταξη (η μορφή τους) τους επιτρέπει να προσδένονται στο αντιγόνο [το μόριο του εισβολέα το οποίο πυροδότησε τη σύνθεσή τους και με το οποίο έχουν συμπληρωματική στερεοδιάταξη (μορφή)]. H πρόσδεσή των αντισωμάτων στα αντιγόνα του εισβολέα προκαλεί στη συνέχεια σειρά αντιδράσεων που στόχο έχουν να τα καταστρέψουν και τελικά να τα απομακρύνουν από τον οργανισμό.

Η όλη αυτή η αμυντική διαδικασία του ανοσοποιητικού συστήματος στις περιπτώσεις αυτοάνοσων μοιάζει να απορυθμίζεται και αντί να επιτίθεται μόνο στους ξένους εισβολείς, καθώς θα έπρεπε, κάνει λάθος αναγνωρίζοντας τους δικούς του ιστούς σαν «ξένους», παράγει αυτοαντισώματα και αρχίζει επίθεση στον ίδιο του «τον εαυτό».

Αυτοάνοσα – Παθογένεση

Η συχνότητα των αυτοάνοσων νοσημάτων κυμαίνεται περίπου στο 3% του πληθυσμού. Ένα μεγάλο μέρος από τα αυτοάνοσα νοσήματα παραμένει αδιάγνωστο. Ορισμένα από αυτά, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι και η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι αρκετά συχνά και συνοδεύονται από μεγάλο οικονομικό και ψυχοκοινωνικό κόστος. Άλλα, όπως η θυρεοειδίτιδα ή νόσος του Hashimoto με την κατάλληλη ορμονική υποκατάσταση δεν δημιουργούν ιδιαίτερα προβλήματα. Το άτομο που έχει παρουσιάσει ένα αυτοάνοσο νόσημα μπορεί να παρουσιάσει και ένα νέο.

Η παθογένεση των αυτοάνοσων νοσημάτων είναι περίπλοκη και σε αυτήν εμπλέκονται τόσο γενετικοί όσο και περιβαλλοντικοί παράγοντες (το γενετικό υπόστρωμα δηλαδή ευθύνεται μόνο κατά ένα μέρος για την εμφάνιση της ασθένειας). Η αλληλεπίδραση των παραγόντων αυτών καθορίζει το αν ένα άτομο θα νοσήσει ή όχι.

Το γενετικό υπόστρωμα πολλών αυτοάνοσων έχει διευκρινιστεί. Φαίνεται ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις εμπλέκονται παραπάνω από ένα γονίδια (πολυγονιδιακά νοσήματα) και ενώ από την άλλη τα ίδια γονίδια που σχετίζονται με τα αυτοάνοσα νοσήματα υπάρχουν και σε σημαντικό αριθμό υγιών ατόμων χωρίς να νοσούν (η πιθανότητα δε να μη νοσήσει το άτομο που φέρει το «αυτοάνοσο γονίδιο» είναι σημαντικά μεγαλύτερη από την πιθανότητα να νοσήσει). Αυτό (καθώς και το γεγονός ότι προϋπάρχουν της εκδήλωσης της ασθένειας) αποδεικνύει ότι για την εκδήλωση των αυτοάνοσων εμπλέκονται και περιβαλλοντικοί παράγοντες και είναι σημαντικοί.

Περιβαλλοντικοί παράγοντες που έχουν ενοχοποιηθεί περισσότερο σαν παράγοντες κινδύνου για την πρόκληση αυτοάνοσων νοσημάτων είναι: το κάπνισμα, η εξωγενής χορήγηση ορμονών, διάφορα φάρμακα, οι βαφές μαλλιών, η υπεριώδης ακτινοβολία και η επαγγελματική έκθεση σε σκόνη αλάτων πυριτίου, οργανικούς διαλύτες και παρασιτοκτόνα. Ακόμη και προθέματα μαστών από γέλη σιλικόνης ενοχοποιήθηκαν, ενώ το κάπνισμα έχει συσχετισθεί με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης ρευματοειδούς αρθρίτιδας.

Η θεραπεία υποκατάστασης με οιστρογόνα αναφέρεται ότι συσχετίζεται με την εμφάνιση ερυθηματώδη λύκου. Επίσης, έχει τεκμηριωθεί η αιτιολογική σχέση του αιμολυτικού στρεπτόκοκκου ομάδας Α και του ρευματικού πυρετού, του Campylobacter jejuni με το σύνδρομο Guillain-Barré, των διαφόρων εντεροβακτηριοειδών και της αντιδραστικής αρθρίτιδας, του ιού της ηπατίτιδας Β με την οζώδη πολυαρτηρίτιδα και του ιού της ηπατίτιδας C με την κρυοσφαιριναιμία. Η έκθεση σε εντεροιούς κατά την ενδομήτρια ζωή ή την παιδική ηλικία έχει ενοχοποιηθεί για την πρόκληση σακχαρώδους διαβήτη τύπου Ι. Παρόλα αυτά οι συσχετίσεις σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται ότι δεν είναι ισχυρές.

Αίτια

Μια αυτοάνοση αντίδραση μπορεί να πυροδοτηθεί με διάφορους τρόπους. Έχει παρατηρηθεί ότι η έναρξη συμπίπτει με περιόδους που ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση καταπόνησης  – στρες οποιασδήποτε μορφής.

1. Έναρξη εκδηλώνεται όταν φυσιολογικοί ιστοί του σώματος αλλάξουν κάτω από την επίδραση ιογενών λοιμώξεων, (π.χ. με εντεροιούς), φαρμάκων, υπερβολικής έκθεσης στον ήλιο ή σε ακτινοβολίες (π.χ. υπεριώδη) με αποτέλεσμα να αναγνωρισθούν πλέον ως «ξένες» από το ανοσοποιητικό σύστημα.

2. Μία ξένη ουσία με κοινά γνωρίσματα των ιστών μας, εάν εισέλθει στον οργανισμό μας μπορεί να κινητοποιήσει αυτοάνοση αντίδραση προς τους ιστούς που ομοιάζει (είναι γνωστή η ομοιότητα των ιστών του χοίρου με τους ανθρώπινους ιστούς, η πρώτη ινσουλίνη που χορηγήθηκε σε ανθρώπους ήταν χοίρειος).

3. Δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού π.χ. Β- λεμφοκύτταρα να παράγουν μη φυσιολογικά αντισώματα που θα επιτεθούν σε φυσιολογικούς ιστούς.

Τα πιο συχνά αυτοάνοσα νοσήματα είναι

(εντός παρενθέσεως είναι οι ιστοί ή τα όργανα που προσβάλλονται):

– Ρευματοειδής αρθρίτιδα (αρθρώσεις)
– Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος (συνδετικός ιστός, αρθρώσεις, νεφρά, δέρμα, πνεύμονες, καρδιά, εγκέφαλος)
– Σακχαρώδης διαβήτης τύπου I – νεανικός διαβήτης (πάγκρεας, β-κύτταρα των νησιδίων του Langerhans)
– Σκλήρυνση κατά πλάκας (νευρικός ιστός, μυελίνη νεύρων)
– Λεύκη (μελανινοκύτταρα του δέρματος)
– Ψωρίαση (δέρμα)
– Γυροειδής αλωπεκία (θύλακες τριχών)
– Σύνδρομο Sjogren (δακρυικοί, σιελογόνοι αδένες)
– Μυασθένεια Gravis (νευρομυική σύναψη)
– Αυτοάνοση αιμολυτική αναιμία (ερυθρά αιμοσφαίρια)
– Κακοήθης αναιμία (κύτταρα ενδοθηλίου στομάχου, ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια)
– Αυτοάνοση θρομβοκυτταροπενία (αιμοπετάλια)
– Αγγειίτιδες (τοίχωμα αγγείων)
– Νόσος του Crohn (έντερο)
– Αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα (αρθρώσεις σπόνδυλοι)
– Πέμφιγα (δέρμα – υποδόριο)
– Συστηματική σκλήρυνση ή Σκληρόδερμια (συνδετικός ιστός, αγγεία, κολλαγόνες και ελαστικές ίνες διαφόρων οργάνων – πνεύμονες, καρδιά, νεφροί)
– Δερματομυοσίτιδα – Πολυμυοσίτιδα – Ρευματική πολυμυαλγία (δέρμα, μύες)
– Θυρεοειδίτιδα του Hashimoto (οδηγεί σε υποθυρεοειδισμό), Νόσος του Graves (οδηγεί σε υπερθυρεοειδισμό), (κύτταρα του θυρεοειδή αδένα)
– Νόσος του Addison, (επινεφρίδια)
– Αυτοάνοσα νοσημάτα του συνδετικού ιστού (συνδετικός ιστός)

Θεραπεία

Ακόμα όμως και στην περίπτωση της προκλινικής διάγνωσης (τα χαρακτηριστικά αντισώματα μπορούν να ανιχνευθούν στον ορό ενός μεγάλου ποσοστού των ατόμων που πρόκειται να νοσήσουν, αλλά χωρίς να είναι σίγουρο ή τετελεσμένο γεγονός) προς το παρόν δεν διαθέτουμε τη δυνατότητα να αναστείλουμε την εξέλιξη των αυτοανόσων νοσημάτων. Μπορεί, όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις π.χ. σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι με την έγκαιρη θεραπεία με ινσουλίνη, να περιοριστούν σημαντικά οι επιπτώσεις του νοσήματος στα όργανα στόχους.

Η πρόοδος της ανοσολογίας με την εξέλιξη των ανοσοτροποποιητικών θεραπειών είναι πιθανό τελικά να μας δώσει τη δυνατότητα να ανακόψουμε την πορεία των αυτοανόσων νοσημάτων τα επόμενα χρόνια (δεκαετίες). Και πάλι ο διαβήτης αποτελεί την εξαίρεση μια και ήδη εκτελούνται μελέτες με ανοσοτροποποιητικές θεραπείες σε άτομα που εμφανίζουν τα σχετικά αυτοαντισώματα.

Η θεραπεία των αυτοάνοσων νοσημάτων είναι δύσκολη και μακροχρόνια, διότι πρόκειται περί χρόνιων νοσημάτων που παρουσιάζουν υφέσεις και εξάρσεις και χωρίζεται:

1. Στα αυτοάνοσα που προσβάλλονται πολλά όργανα, με τη χορήγηση ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων, που καταστέλλουν την αντίδραση του ανοσολογικού συστήματος ή μειώνουν την φλεγμονή (μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, κορτιζόνη, μεθοτρεξάτη, κυκλοφωσφαμίδη, αζαθειοπρίνη, κυκλοσπορίνη- Α, D-πενικιλλαμίνη). Στις παθήσεις αυτές δεν υποχωρούν πλήρως τα συμπτώματα και τα φάρμακα που χορηγούνται έχουν πολλές παρενέργειες.

2. Από την άλλη πλευρά, σε αυτά που προσβάλλεται ένα όργανο, γίνεται αναπλήρωση της λειτουργίας του οργάνου που έχει προσβληθεί και καταστραφεί ολικά ή μερικά π.χ. χορήγηση ινσουλίνης στο διαβήτη ή της θυρεοειδικής ορμόνης στον υποθυρεοειδισμό ή στη νόσο του Addison, όπου υπολειτουργούν τα επινεφρίδια, χορηγούνται κορτικοστεροειδή (αλατο- κορτικοειδή και γλυκο- κορτικοειδή, οι ορμόνες των επινεφριδίων).

Η αντικατάσταση της υπολειμματικής λειτουργίας του πάσχοντος οργάνου είναι πλέον εύκολη υπόθεση και ανώδυνη με την ευρεία έννοια, γιατί ο ασθενής αν και έχει καταστραφεί το όργανο του δεν έχει συμπτώματα ή αυτά είναι λίγα.

3. Πλασμαφαίρεση (αφαιρούνται τα παθολογικά αντισώματα από τον ορό των ασθενών) εφαρμόζεται σε ορισμένες παθήσεις όπως θρομβοπενική πορφύρα, κρυοσφαιριναιμία, αγγειίτιδες, αυτοάνοσες πολυνευροπάθειες, μυασθένεια Gravis με συγχορήγηση ενός ανοσο-κατασταλτικού φαρμάκου της κυκλοφωσφαμίδης ενδοφλεβίως.

Η αποφυγή υπερέντασης-καταπόνησης (stress), η άσκηση και η υγιεινή διατροφή με βιολογικά προϊόντα (μεσογειακή διατροφή) είναι τόσο σημαντικά όσο και η θεραπευτική αγωγή. Μερικές μελέτες υποδεικνύουν ότι μια διατροφή χαμηλή σε θερμίδες, λίπος και πρωτεΐνη, είναι ωφέλιμη στα νοσήματα αυτά (αποτοξίνωση). Επιπλέον, σύμφωνα με άλλες μελέτες, μεγάλες ποσότητες λιπαρών οξέων (Ωμέγα 3) που λαμβάνονται από ορισμένα ψάρια και φυτά (λιναρόσπορος), μπορεί να βοηθήσουν τη φλεγμονώδη αρθρίτιδα.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στη θεραπεία μας και να αποφύγουμε την έλευση της νόσου από την Φυσικοπαθητική Ιατρική (Naturopathic Medicine).

Πώς χειριζόμαστε τα αυτοάνοσα νοσήματα;

Ο Φυσικοπαθητικός και οι ολιστικοί γιατροί προσφέρουν την πιθανότητα να προσδιοριστεί ο μηχανισμός που πυροδότησε την εκδήλωση της αυτοάνοσης αντίδρασης, πράγμα απαραίτητο, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα να αντιστραφεί μία αυτοάνοση πάθηση.

Πρώτα λοιπόν θα προσδιοριστεί ο μηχανισμός που πυροδότησε την εκδήλωση της αυτοάνοσης αντίδρασης (π.χ. δυσλειτουργία του εντέρου, τροφικές δυσανεξίες ή αλλεργίες). Δεύτερον πρέπει να μειωθούν οι φλεγμονώδεις και αυτοάνοσες διεργασίες.

Κάθε τρόφιμο που καταναλώνουμε είτε οδηγεί σε φλεγμονώδη διαδικασία είτε σε αντιφλεγμονώδη. Έτσι είναι σημαντικό να βελτιστοποιηθεί η διατροφή. Η υποστήριξη της λειτουργίας του ήπατος και η αποτοξίνωσή του (καθώς και των άλλων αποτοξινωτικών οδών) είναι επίσης ένας σημαντικός παράγοντας στη μείωση της φλεγμονής.

Ο Φυσικοπαθητικός μπορεί επίσης να συστήσει τις συγκεκριμένες διατροφικές αλλαγές. Η μείωση των φλεγμονωδών αντιδράσεων περιλαμβάνει μια πολλαπλή προσέγγιση, που συμπεριλαμβάνει τη διατροφή, τον καθορισμό των διατροφικών ελλείψεων σε βιταμίνες ιχνοστοιχεία, αμινοξέα κλπ. και αλλαγές προς έναν καλύτερο τρόπο ζωής.

Αυτού του είδους η προσέγγιση στη φλεγμονή και στην αυτοάνοση αντίδραση μπορεί να βοηθήσει στην ομαλοποίηση της λειτουργίας του οργανισμού και την επιστροφή στο φυσιολογικό. Μπορεί να αποτρέψει την εκδήλωση του αυτοάνοσου νοσήματος ή και ακόμη να αντιστρέψει, να αποκαταστήσει τις βλάβες και να οδηγήσει στην ύφεση της πάθησης.

Οι τρεις πιο κοινοί παράγοντες που αποσταθεροποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα είναι η ελαττωματική πέψη, η έλλειψη διατροφικών στοιχείων (π.χ. βιταμίνες ιχνοστοιχεία κ.α.) και η κατανάλωση ζάχαρης (και φυσικά τα γλυκά), καθώς επίσης και τα trans -λιπαρά και τα ωμέγα-6 οξέα, που βρίσκονται σε λάδια που υπερθερμαίνονται (τηγάνισμα) και σε επεξεργασμένα φυτικά έλαια (π.χ. από σόγια, καλαμπόκι, ηλιόσπορα, κ.α.). Όλα αυτά μας οδηγούν σε φλεγμονές. 

Προσθέστε επίσης στον κατάλογο:

– Χρόνιες φλεγμονές εντέρου (candida syndrome –δυσβίωση). Η ελαττωματική πέψη και η έλλειψη διατροφικών στοιχείων είναι επακόλουθο της φλεγμονής αυτής.

– Έκθεση σε αμίαντο, βαρέα μέταλλα, φυτοφάρμακα

– Κάπνισμα, κατάχρηση οινοπνευματωδών ποτών, αφυδάτωση

– Καταπόνηση-στρες οποιασδήποτε μορφής, ψυχολογικό στρες, αρνητικές συγκινήσεις

– Λήψη στεροειδών (κορτιζόνης), ορμονικές διαταραχές

– Χρόνια αϋπνία

– Καθιστική ζωή και έλλειψη δραστηριότητας, καθώς επίσης και υπερβολική καταπόνηση των αρθρώσεων (π.χ. με γυμναστική).

Από την πλευρά της Φυσικοπαθητικής Θεραπευτικής (Naturopathic Medicine), για τις αυτοάνοσες παθήσεις, σημαντικό ρόλο παίζει η κατάσταση της οικολογίας των μικροοργανισμών του εντέρου, δηλ. της χλωρίδας του εντέρου που πρέπει να περιέχει στην πλειονότητα φιλικούς μικροοργανισμούς (γαλακτοβακήλους κλπ) και ελάχιστους πληθυσμούς παθογόνων μικροοργανισμών, όπως π.χ. μυκήτες (τους οποίους ένα φυσιολογικό ανοσοποιητικό σύστημα κρατάει υπό έλεγχο).

Η ανατροπή της οικολογίας αυτής (ονομάζεται δυσβίωση από το δυσ-βιώνω, κακώς-βιώνω) και η ανάπτυξη παθογόνων μικροοργανισμών κυρίως μυκήτων (συμβαίνει για διάφορους λόγους π.χ. μετά την λήψη αντιβιοτικών, όπως και οι γνωστές και συχνές μυκητιασικές κολπίτιδες των γυναικών μετά από αντιβίωση), δημιουργούν φλεγμονή στα τοιχώματα του εντέρου, με αποτέλεσμα τελικά την καταστροφή του, όταν παραταθεί επί μακρόν η φλεγμονή.

Αυτό αποτελεί σημαντικό επιβαρυντικό παράγοντα και για την ανάπτυξη αλλεργιών ή δυσανεξιών σε τροφές, την κακή ή πλημμελή απορρόφηση στοιχείων από τις τροφές και τη δημιουργία διατροφικών ελλείψεων (π.χ. σε βιταμίνες) και τελικά την αποσταθεροποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος (που ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται στο έντερο) και την πιθανή ανάπτυξη αυτοάνοσων νοσημάτων.

Έτσι, από παρατηρήσεις η πλειονότητα των ατόμων που πάσχουν από υποθυρεοειδισμό και την νόσο του Hashimoto, είχαν ή έχουν κολίτιδες διαφόρων τύπων, διάφορες ελλείψεις διατροφικών στοιχείων και φυσικά δυσβίωση που προηγείται κάθε μορφής φλεγμονώδους νόσου του εντέρου.

Αφού θεραπευθεί η κολίτιδα ή η δυσβίωση του εντέρου ακολουθεί μείωση των αντισωμάτων κατά του θυρεοειδούς και η πάθηση περνά σε ύφεση. Η ίδια βελτίωση έχει παρατηρηθεί και σε άλλα αυτοάνοσα μετά τη θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας του εντέρου.

Επίσης, έχει παρατηρηθεί ότι η έναρξη του αυτοάνοσου ακολουθεί μιας περιόδου στρες του οργανισμού, όπως και ότι εξάρσεις των αυτοάνοσων παρατηρούνται μετά από καταπόνηση-στρες του οργανισμού οποιασδήποτε μορφής.

Μερικά στοιχεία διατροφής που βελτιώνουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού:

– Τα Ωμέγα-3 λιπαρά οξέα βρίσκονται σε όλα τα λιπαρά ψάρια. Προτιμήστε τα μικρά ψάρια σαρδέλες, σκουμπρί, πέστροφα (μειώνουν τον κίνδυνο επιβάρυνσης με βαρέα μέταλλα). Ο σολομός, ξιφίας, κ.α., που είναι μεγάλα (ζουν πολλά χρόνια δηλαδή) έχουν αυξημένες πιθανότητες να είναι επιβαρυμένα με βαρέα μέταλλα. Ωμέγα-3 σε μικρότερα ποσά έχουν τα σκούρα, πράσινα, φυλλώδη λαχανικά π.χ. η γλιστρίδα και τα άγρια χόρτα. Οι ξηροί καρποί τα καρύδια, αμύγδαλα έχουν επίσης ικανοποιητική ποσότητα Ωμέγα-3 λιπαρών οξέων.

– Τα ελαϊκά λιπαρά οξέα που παίρνουμε από το παρθένο κατά προτίμηση ελαιόλαδο (καλύτερο είναι το ελαιόλαδο που παράγεται με ψυχρή έκθλιψη), τις πράσινες και μαύρες ελιές.

– Τα πράσινα τρόφιμα, συμπεριλαμβανομένων της σπιρουλίνας και της χλωρέλλας, που είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικά, βιταμίνες, ανόργανα άλατα και ένζυμα που απαιτούνται για την αποτοξίνωση και τη σωστή διατροφή.

– Η γλουταθείονη ενεργεί ως αντιοξειδωτικό και είναι ουσιαστικό για την εξισορρόπηση του ανοσοποιητικού συστήματος.

– Η υγιής εντερική χλωρίδα μειώνει την παραγωγή αντισωμάτων και την υπερδιέγερση του ανοσοποιητικού. Τα προβιοτικά επομένως βοηθούν στην ισορροπία του ανοσοποιητικού συστήματος και την επίτευξη της φυσιολογικής άνοσο- ανοχής, με άλλα λόγια να ξέρει το ανοσοποιητικό σύστημα πού να ανταποκρίνεται και να αντιδρά (δηλαδή βακτηριακή μόλυνση) και σε τι να μην ανταποκρίνεται και μην να αντιδρά (δηλαδή τρόφιμα).

– Τα πεπτικά ένζυμα διασπούν τις πρωτεΐνες «στους δομικούς τους λίθους», τα αμινοξέα τα οποία απορροφούμενα από το έντερο, τα γνωρίζει σαν «δικά του» και όχι σαν «ξένα», όπως συμβαίνει με τις διάφορες άγνωστες πρωτεΐνες.

– Το μηλόξυδο διεγείρει το υδροχλωρικό οξύ, το οποίο απαιτείται για να αφομοιώσει τις πρωτεΐνες και να ενεργοποιήσει τα ένζυμα. Τρώτε αργά για να επιτρέπετε στα φυσικά ένζυμα που υπάρχουν στη σίελο να λειτουργήσουν στους υδατάνθρακες, γιατί η πέψη τους ξεκινά από τη στοματική κοιλότητα. Τρώγοντας μόνο όταν είστε πεινασμένοι θα δημιουργήσετε τις προϋποθέσεις για την καλή πέψη.

– Οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β χρειάζονται επίσης για να υποστηρίξουν την παραγωγή υδροχλωρικού οξέος και το μαγνήσιο βοηθά το πάγκρεας να παραγάγει τα ένζυμα για να αφομοιωθούν οι πρωτεΐνες, οι υδατάνθρακες και τα λίπη. Επίσης, οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β και το μαγνήσιο είναι επίσης απαραίτητες για την κατάλληλη λειτουργία των επινεφριδίων.

– Οι χρόνιες μολύνσεις μπορούν επίσης να δημιουργήσουν ένα πρόσθετο φορτίο για το ανοσοποιητικό σύστημα. Έτσι για μια ακόμη φορά η θεραπεία των χρόνιων μολύνσεων, ειδικά στην πεπτική οδό, είναι ένα μία βασική προϋπόθεση σωστής του λειτουργίας.

– Το quercetin (υπάρχει στα κρεμμύδια) μπορεί επίσης να μειώσει τα συμπλέγματα που προκαλούν την παραγωγή αντισωμάτων.

– Το φως του ήλιου, ο καθαρός αέρας, το καθαρό νερό, οι βιολογικές τροφές, η θωπεία, η θετική σκέψη, ο βελονισμός και η προσευχή έχουν επίσης μια θετική επίδραση στην λειτουργία του ανοσοποιητικού.

– Μπορούμε να προσδιορίσουμε τις ελλείψεις σε βιταμίνες, ιχνοστοιχεία κλπ, ώστε όταν διαγνωστούν με το βιοενεργειακό τεστ να ληφθούν ως συμπληρώματα διατροφής. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η λήψη συμπληρωμάτων διατροφής ασκόπως που μπορεί να σας επιβαρύνουν.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους τα αυτοάνοσα νοσήματα αντιμετωπίζονται με καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, φανερώνει την άγνοιά μας σχετικά με την αιτιολογία τους και την αδυναμία μας για μια πιο στοχευμένη θεραπεία.

“Τροφή”: Κάθε πάθηση έχει και τη θεραπεία της. Δυστυχώς η μέχρι τώρα αντιμετώπισή τους έχει να κάνει με την ανοσοκαταστολή, ώστε το ανοσοποιητικό να μην επιτίθεται στον ίδιο του τον οργανισμό. Εκεί φανερώνεται και η παντελής άγνοιά μας, όπως προαναφέρθηκε, καθώς το ζήτημα δεν είναι να εξαλείψουμε το άλφα και το ωμέγα της άμυνάς μας, αλλά να βοηθήσουμε το ανοσοποιητικό μας να “ξεμπερδευτεί”, να ευθυγραμμιστεί θα μπορούσα να πω με την αρχική του λειτουργία και άρα να εξυπηρετεί σωστά τον σκοπό του.

Η καλλίτερη μακράν λύση που έχει η Φύσις για να στήσει γερό και λειτουργικό ανοσοποιητικό, στα θηλαστικά, είναι το μητρικό γάλα. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει η δυνατότητα να το εντάξουμε στην διατροφή μας ως: 

Πρωτόγαλα – Colostrum (αρχαίο: πύαρ)!

Ματίνα Χρονοπούλου BSc., N.D., Ph.D. Δρ. Φυσικοπαθητικής Θεραπευτικής
Λιάπης Ιωάννης Νευρολόγος, Ψυχίατρος, Βελονιστής

* Σημείωση – Παρατήρηση
Τα αναφερόμενα στο άρθρο είναι στοιχεία που αναφέρονται και απορρέουν από την σχετική βιβλιογραφία με σκοπό την ενημέρωση. Κατ’ ουδένα τρόπο αποτελούν συμβουλές ή οδηγίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε θεραπευτική αντιμετώπιση προβλημάτων. Αν αντιμετωπίζετε συγκεκριμένα προβλήματα υγείας, παρακαλούμε να συμβουλευθείτε κάποιον ειδικό που θα αναλάβει τη θεραπεία και θα έχει την ευθύνη της θεραπευτικής προσέγγισης.

naturopathyingreece

elikoncc

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ