Ελευθερία - Μέρος (1)

Ομοιοπαθητική και αυτογνωσία

Ουσιαστικά η ελευθερία σημαίνει  ανεξαρτησία από κάθε βία ή επίδραση. 

Η αλήθεια είναι ότι κανένας μας δεν γεννιέται ελεύθερος. Όλοι ή σχεδόν όλοι γεννιόμαστε με καταγραφές που έχουν οι γονείς μας  και οι γονείς μας έχουν και αυτοί καταγραφές από τους δικούς τους γονείς. Είναι γνωστό πλέον ότι η στιγμή της σύλληψης κρατά ένα από τα πιο σημαντικά κλειδιά, το κατά πόσο βάσει συναισθηματικού DNA είμαστε σε θέση να μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό που λέγεται Ελευθερία.

Αυτή μας η ικανότητα να μπορούμε να διαχειριστούμε την μη υποδούλωση μας εξαρτάται από την παιδαγωγική εργασία που έχουμε δεχτεί. Και μιας που το σύστημα μας στην Ελλάδα και όχι μόνο, δεν παιδαγωγεί αλλά εκπαιδεύει (βλέπε άρθρο στο Strange 146) για τον λόγο, του, ότι αν κάποιος καταφέρει να συνειδητοποιήσει αυτή του τη σκλαβιά τότε για το εκάστοτε σύστημα είναι επιζήμιος μιας και αυτή του η ελευθερία δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της εκάστοτε διακυβέρνησης που θέλει να έχει σε υποδούλωση τους ανθρώπους για να μπορεί να τους ελέγχει και να τους εκμεταλλεύεται.

Και αυτή η υποδούλωση υφίσταται από αρχαιότατων χρόνων και δεν έχει να κάνει με τις τωρινές κυβερνήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει άφεση αμαρτιών στις κυβερνήσεις που διαδέχονται η μια την άλλη και που σε τελική ανάλυση είναι πιόνια διαφόρων συμφερόντων και που τελικό σκοπό έχουν την εξαφάνιση του ανθρώπου.  Και να που το όμορφο τραγουδάκι του Διονύσης Σαββόπουλου μας υπενθυμίζει (Και να που έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις). Όλοι μας έχουμε χρέος να αποφασίσουμε αν θέλουμε να παραμείνουμε σκλάβοι ή να κινηθούμε προς την ελευθερία με ότι συνεπάγεται αυτό. Και όπως πολύ σωστά το διατυπώνει ο Ρήγας Φεραίος (Καλλιωναι μιας ωρας Ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή).

Θα προτιμήσω να πεθάνω, μας λέει ο Σωκράτης  παρά να ζω χωρίς ελευθερία. Λέτε να έχει άδικο; Σίγουρα όχι διότι ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο. Η διδασκαλεία του Σωκράτη είχε ένα και μοναδικό κύριο θέμα. Τον άνθρωπο. Μην ξεχνάτε ότι από τότε ο Σωκράτης πίστευε, ότι δεν υπάρχει ισότητα ούτε ελευθερία στον άνθρωπο. Την ελευθερία ο άνθρωπος οφείλει να την κατακτήσει με τις δικές του πράξεις και τις δικές του ενέργειες. Όμως η ισονομία στην οποία πίστευε, είναι χρέος της πολιτείας σε κάθε άνθρωπο, να του παρέχει μέσω νόμων τις ίσες ευκαιρίες για να μπορέσει να κατακτήσει την αρετή της ελευθερίας του σκέπτεστε, και όχι την εκπαιδευτική διαδικασία του επιβαλλόμενου σκέπτεστε.

Σκεφτείτε την τωρινή κατάσταση: ο κόσμος πάει και ψηφίζει την εκάστοτε κυβέρνηση για υπεράσπιση του συντάγματος μας, και αυτές οι κυβερνήσεις ψηφίζουν νόμους που δεν είναι σύμφωνοι με το σύνταγμα μας. Αλήθεια πως γίνεται να είναι νόμιμες αυτές οι κυβερνήσεις και παράνομοι οι πολίτες αυτού του τόπου, και όχι μόνο. Βέβαια σε αυτή την χώρα που λέγεται Ελλάδα, αλλά και σε όλο σχεδόν τον πλανήτη, ισχύουν αυτές οι βαρβαρότητες ως προς την ευημερία και την ανάπτυξη του ανθρώπινου γένους. Και θα το επαναλάβω για μια ακόμη φορά, αυτό συμβαίνει μόνο μέσα από την άγνοια μας και την εκπαιδευτική μας υποταγή.  

Μέσα από τα λόγια του Κώστα Βάρναλη μας λέει ο Σωκράτης: (Σας χρειαζόταν ένα θύμα… όχι για να μάθουνε τα παιδιά σας να αγαπάνε την αρετή, μα να φοβούνται τη δημοκρατία! Σας χρειαζόταν ένα θύμα πολύ μεγάλο, για να πλερώσει τα κακουργήματα της χτεσινής τυραννίας και να φράξει το δρόμο του ξαναγυρισμού της). Για τον Σωκράτη, η απόκτηση αυτής της αρετής  δεν είχε κριτήριο  το χρήμα, ούτε την καταγωγή του ανθρώπου, ούτε τα αξιώματα. Γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά: ο άνθρωπος όταν φοβηθεί είναι εύκολη λεία στα χέρια των εκάστοτε εκμεταλλευτών. Και κατόπιν ο φόβος, γίνετε τρόμος, και ο τρόμος σε πανικοβάλει, κυριευμένοι οι άνθρωποι από τον τρόμο χάνουν καθετί ανθρώπινο.

Αυτό που προσπαθούσε κατ΄ εμέ ο Σωκράτης με την μαιευτική του διαδικασία ήταν να μεταδώσει ότι, οι άνθρωποι μπορούν να παραμερίσουν τις όποιες ταξικές διακρίσεις τους, διότι εμπρός στην καταστροφή που έβλεπε, τι σημασία έχουν αυτές οι διακρίσεις, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε πλούσιους, φτωχούς, αγράμματους, φιλόσοφους και στην σημερινή μας κοινωνία σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, αριστερούς, δεξιούς, σοσιαλιστές, κ.α. την στιγμή που θα έπρεπε όλοι να είναι ενωμένοι πετώντας από πάνω τους καθετί επίπλαστο και να πορευθούν προς την αγάπη, την μόνην πανανθρώπινη αξία.

Το μοναδικό εφόδιο του Σωκράτη ήταν η ορθή γνώση που γνώριζε ότι πηγάζει μέσα από το έσω  εσωτερικό  είναι του κάθε ανθρώπου και αυτό είναι που προσπαθούσε να φέρει στην επιφάνεια για να μπορέσει τελικά να απελευθερωθεί από την τυραννία του ο άνθρωπος. 

Αυτό ήταν που ενόχλησε σε μια υποτιθέμενη δημοκρατική Αθήνα του τότε, που τέτοιες απόψεις θεωρήθηκαν επικίνδυνες. Και βέβαια ο χλευασμός που απέδειξε στο στημένο δικαστήριο ξεκινώντας την απολογία του, και απορρίπτοντας το χρηματικό πρόστιμο που θέλησαν να του επιβάλουν, αρνούμενος την κατηγορία ότι διέφθειρε τους νέους, με καινά (καινούρια) δαιμόνια (θεότητες) τον οδήγησαν στην θανατική του καταδίκη.

Για κάθε έναν από εμάς που θέλει να λέγεται σκεπτόμενος ελεύθερος άνθρωπος, η στάση του Σωκράτη πρέπει να γίνει παράδειγμα, όχι μόνο ως προς την απόφαση της καταδίκη του και πως το αντιμετώπισε αλλά και στον τρόπο που παιδαγωγούσε αυτούς που του το εζήταγαν. 

Και μας λέει ο Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του, Η αληθινή απολογία του Σωκράτη: «Παραμύθια»  ;…. Αι λοιπόν θα σας πω κ΄ ένα παραμύθι, για να ξεκουραστείτε ! Μια φορά και έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτήνανε αρκετά, αποφασίσανε να ταχτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε το λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατέα, τους είπανε: «Ψηλά τα χέρια ! θέλουμε το καλό σας. Δεν θα σας πάρουμε τα φκιάρια, τους κασμάδες, τα σκεπάρνια, τα δισάκια και τα ζεμπίλια σας με το ψωμοτύρι, τα τρύπια σας πουκάμισα με τις ψείρες και τις απάτωτες καλύβες σας, που κάνουνε νερά σα βρέχει. Είσαστε λέφτεροι ! – ( ψηλά τα χέρια !). λέφτεροι να ζείτε κατά το κέφι σας, να κερδίζετε, να κάνετε κομπόδεμα, να μεθάτε, να χορέβετε, να γεννοβολάτε και να πεθαίνετε. Εμείς θα σας μαθαίνουμε τις… αλήθειες ! Θα σας δώσουμε πλούσια φαντασία κ΄ αισθαντική καρδιά· θα σας δώσουμε κι αθάνατη ψυχή. Κι όποιος από σας του γουστάρει, θα μπορεί να γράφει ποιήματα, να σκαρώνει θεωρίες και να δοξάζεται ! Ό κυρίαρχος λαός θα σαστε σεις ! Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε. Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας – μ΄ ένα λόγο για τη λεφτεριά σας. Σεις θα δουλέβετε, κατά-πως θέλετε κι ό, τι θέλετε κι όποτε θέλετε. Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε τα κόπια σας. Και για να μη θαρρέψετε πως σας αδικούμε, θα πλερώνουμε κ΄ εμείς το ίδιο δόσιμο στο Κράτος- στον εαφτό μας ! « Κ΄ εσείς κ΄ εμείς θα χουμε πάνου από τα κεφάλια μας τους ίδιους θεούς, που θα προστάζουν εσάς να δουλέβετε και να μην τρώτε κ΄ εμάς  να καθόμαστε και να τρώμε. Κ΄ εμείς κ΄ εσείς θα χουμε πάνου από τα κεφάλια μας τους ίδιους νόμους, που εμείς θα σας τους δίνουμε κ΄ εσείς θα τους ψηφίζετε σα βουλεφτάδες και θάν τους εφαρμόζετε σα δικαστάδες ενάντια στον εαφτό σας. Και για να μην πλακώνουν απ΄ άλλες στεριές και θάλασσες κουρσάροι και κλέφτες ν΄ αρπάζουνε το υστέρημα σας και να παίρνουνε σκλάβους κ΄ εσάς και τις γυναίκες σας και τα παιδιά σας, θα σας αρματώνουμε, θα σας γυμνάζουμε, για να μπορείτε να διαφεντέβετε τους θεούς σας, τον εαφτό σας κ΄ εμάς, δηλαδή την πατρίδα. Να σκοτώνεστε σείς και να ζούμε μείς. Κι΄ επειδή μοναχοί σας δε θα μπορούσατε να σκεφτείτε το συφέρο σας και να φυλάξετε τον εαφτό σας, θα σας αναγκάζουμε με το ζόρι ( ψηλά τα χέρια !). Ένα πράμα μοναχά σας απαγορέβουμε: να κλέβει ό ένας τον άλλονε. Γιατί μπορεί να κλέψετε κ΄ εμάς». Έτσι λοιπόν ό λαός δούλεβε λέφτερα και λέφτερα σκεφτότανε. Και τραγουδούσε χαρούμενα στις ταβέρνες σαν τον κότσιφα στο κλαρί ( στο κλουβί !). Κ΄ οι σωτήρες του ξαπλωνόντανε τ΄ ανάσκελα σε ζεστά παλάτια το χειμώνα και κάτου άπ΄ ανθισμένα δέντρα το καλοκαίρι – και σωρό γυναικούλες όμορφες τους ψειρίζανε το σβέρκο και τους χουχουλίζανε το ριζάφτι ( πολύ συντελεί ! )  Κ΄ η εφτυχία τους, είτανε δύναμη της πατρίδας κ΄ ή ξετσιπωσιά τους καθαρμός. Κι αν κάπου βαριεστίζοντας ό λαός τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως άλλους να τόνε κλέβουνε: δεν μπορούσε πιά μήτε να ζήσει μήτε να σκεφτεί χωρίς «σωτήρες».

Γελάτε και με το δίκιο σας, ώ άντρες Άθηναίοι.  Τέτοια παράξενη πολιτεία μήτε γίνηκε μήτε θα γίνει ποτές ! Παραμύθι, βλέπετε. Τώρα θα μου ζητάτε κ΄ επιμύθιο !  Που νάν το βρώ !....  Μοναχά σας λέω: «΄Αλίμονο στον άφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της άπελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, στο έλεος του θεού και στους νόμους των Κλεφτών».

Ανά τους αιώνες βλέπουμε την ίδια επαναλαμβανόμενη ιστορία, μια ιστορία που κάθε φορά σκοτώνει ότι υγιές προσπαθεί να μεταφέρει γνώση. Να βγάλει τον άνθρωπο από το σκοτάδι και να του δείξει το φως που είναι κρυμμένο μέσα στο εσωτερικό του είναι, όλες οι προσπάθειες τόσο σπουδαίων ανθρώπων πως είναι δυνατόν μέχρι σήμερα στον εικοστό πρώτο αιώνα να μην έχουν βρει ανταπόκριση, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Τι είναι αυτό που σταματά την πορεία προς το φως. Πως είναι δυνατόν όλοι αυτοί που ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο προσπάθησε να εισακουστεί και μέχρι σήμερα παραμένει φωνή βοώντος εν τη ερήμω; Πως και δεν ακούμε τον Πυθαγόρα που επινόησε την έννοια «φιλοσοφία» για να καταδείξει από ταπεινότητα ότι δεν μπορούμε να λέμε ότι κατέχουμε την σοφία  αλλά μόνο να κινούμαστε σαν φίλος προς την σοφία. Γιατί δεν ακούμε τον Δημόκριτο, τον Επίκουρο, τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Θαλή, τον Λεύκιππο( δάσκαλος του Δημόκριτου), τον Παρμενίδη, τον Θεόφραστο, τον Αριστοτέλη, τον Διογένη κ.α.

Ο Παντελής Γιαννουλάκης αναφέρει στο βιβλίο του, Η αλήθεια για τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους,  “ πουθενά στον κόσμο δεν θεσπίστηκε ποτέ ένας επίσημος κρατικός νόμος ελέγχου των φιλοσόφων, παρά μόνο στην Αθήνα”.

Από τότε είχαν από ότι φαίνεται ξεκινήσει να μην θέλουν την ανέλιξη του ανθρώπου. Φανταστείτε πόσο πίσω είναι όλη αυτή η ιστορία της υποδούλωσης μας. Και βέβαια οι περισσότεροι αρχαίοι φιλόσοφοι δεν είχαν καμία  σχέση με την επίσημη Πολιτεία, αλλά ούτε και με το τότε ιερατείο που από ότι φαίνεται τους κυνηγούσε και σε πολλές περιπτώσεις τους καταδίκαζε ως αιρετικούς, ως άθεους ή ως ασεβείς.      

Στο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου, «Χρονικό ενός καινούργιου χρόνου», διαβάζω: Ή απελευθέρωση από το εξουσιαστικό κράτος βασίζεται στον αληθινό πολίτη. Στο δημιουργικό τούτο και υπεύθυνο άτομο αντιστέκεται η κοινωνία της ομαδικής πίστεως και της συνηθείας, που κρατεί τον άνθρωπο δια βίου ανήλικο. Ό κρατισμός μας και κάθε κρατισμός οφείλεται σε ομαδισμό και ευθυνοφοβία. Το σύγχρονο κράτος πρέπει να ωθήσει την κοινωνία προς μεγαλύτερη αυτονομία και ελευθερία αντί να ασκεί επάνω της καταπιεστικό προστατευτισμό. Το βαθύτερο νόημα του κρατικού εκσυγχρονισμού συνδέεται με το αίτημα της εξατομικεύσεως, ή απουσία της οποίας καταταλαιπωρεί την κοινωνία μας. Όσο ή ελληνική κοινωνία θα είναι ομαδική, όσο ό άνθρωπος της θα περιμένει επιβεβαίωση από τον συγγενή, τον φίλο, τον συνάδελφο και όχι από μέσα του, τόσο το κράτος εξουσίας ή προστασίας θα θεριεύει, τόσο ή κοινωνία θα ασφυκτιά και ή πολιτική θα εκφυλίζεται. Και παρακάτω αναφέρει: Ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας και του κράτους περνά από την εξατομίκευση του ανθρώπου και η εξατομίκευση από την παιδεία- το πνευματικό περιεχόμενο της ζωής. Το βλέπουμε άλλωστε: εκεί όπου κοινωνικός σκοπός είναι να ικανοποιηθούν κυριώτατα οι βιοτικές ανάγκες, οι απολαύσεις της ικανοποιήσεως αντί να δίνουν χαρά γίνονται ασφυκτικές. Άφ΄ ης στιγμής η όποια συσσώρευση των αγαθών καθ΄ εαυτήν δεν αποτελεί τέλος, πώς να φέρει πληρότητα; Και πώς να φέρει χαρά η υπεραξίωση του βιολογικού χαρακτήρα της ζωής έναντι του νοήματος της;

Και όσο η παιδεία μας παραμένει ανελεύθερη τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε στο χάος.

Συγκρίνοντας από ομοιοπαθητική σκοπιά όλο αυτό που συμβαίνει θα έλεγα ότι: Κοιτάμε το σύμπτωμα παραμελώντας το αίτιο που έχει δημιουργήσει όλη αυτή την ανισορροπία. Όλοι ίσως καταλαβαίνουμε ότι αν δεν διορθώσουμε την αιτία των προβλημάτων, και που σε αυτό το άρθρο είναι η ελευθερία και βασικά η ελευθερία της παιδείας μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε θεραπεία, διότι όπως λέει και ο λαός μας “με πορδές δεν βάφονται αυγά”.     

«Εγώ όσα πράγματα γνωρίζω, το πλήθος τα αποδοκιμάζει, κι όσα το πλήθος επιδοκιμάζει, εγώ δεν τα γνωρίζω καθόλου….» Επίκουρος

Η προσπάθεια μας θα πρέπει να επικεντρωθεί σε τέσσερα βασικά σημεία, αν θέλουμε να μπορέσουμε να φτάσουμε σε αυτό που αποκαλούμαι Ελευθερία. Χωρίς να είμαι θεολόγος ή να ανήκω σε κάποια αίρεση και με γνώμονα το γενικότερο όφελος των συνάνθρωπων μου, και που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν απόλυτα και ότι αυτά που θα αναφέρω είναι η μόνη Αλήθεια. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια, έτσι όπως την έχω νοήσει βάσει της δικής μου αντιληπτικότητας.

Συγχώρεση, Μετάνοια, Εξομολόγηση, Κοινωνία.

Θα ξεκινήσω με το βασικότερο που είναι για μένα η Συγχώρεση διότι είναι το Α και το Ω. Χωρίς την συγχώρεση κανένας μας δεν μπορεί να κινηθεί προς την ελευθερία. Όλοι γνωρίζουμε ότι η λέξη συγχώρεση σημαίνει ότι «απαλλάσσεις κάποιον από το κακό που σου έκανε ή κάποια εκκλησιαστική αρχή δίνει άφεση αμαρτιών». Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με την λέξη συγχώρεση διότι κανένας δεν μπορεί να απαλλάξει κάποιον από κάτι το ποιο έκανε.

Η λέξη συγχώρεση, έχει δυο σκέλη το Συν και το χώρο, και με αυτό θέλω να πω ότι τα πάντα βρίσκονται εν κενό χώρου. Π.χ. ένα δωμάτιο λέγεται δωμάτιο διότι διαθέτει χώρο αλλιώς αν ήταν συμπαγές δεν θα ήταν δωμάτιο, οι αρτηρίες μας έχουν χώρο για να κυλά το αίμα, τα ποτήρια έχουν χώρο για να μπορεί να μπει το νερό, η γη μας είναι σε κενό χώρο για να μπορεί να κινείται, και ούτω κάθε εξής. Πάντα να γνωρίζεται ότι το κενό δεν είναι ποτέ κενό. Πάντα εμπεριέχει κάτι.

Τώρα θα με ρωτήσετε ωραία και τι σχέση έχει αυτό με την συχώρεση; Λοιπόν είπαμε ότι η λέξη συγχώρεση έχει δυο σκέλη το συν και το χώρο, σωστά; Σκεφτείτε λοιπόν ότι ο χώρος μέσα στην σκέψη σας είναι ήδη κατειλημμένος, με όλα αυτά που μας έχουν βάλει οι προηγούμενοι και που συνεχίζουν να μας βάζουν, η και να βάζουμε εμείς οι ίδιοι, άρα ο χώρος μας είναι κατειλημμένος χωρίς ουσιαστικά να το έχουμε εγκρίνει εμείς αυτό το γεγονός, που συνεχίζει να συμβαίνει και τώρα, ακριβώς αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο.

Αλήθεια είσαστε σίγουροι ότι δεν επηρεάζεστε από αυτά που γράφω; Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι επηρεάζονται κάποιοι άλλοι όχι, σημασία πάντως έχει ότι όλοι από κάτι επηρεαζόμαστε. Αυτό λοιπόν το κάτι αν δεν καταφέρουμε να το απομακρύνουμε και να αφήσουμε χώρο θα συνεχίσει να μας καθοδηγεί, χωρίς να γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι αν αυτό είναι ωφέλιμο για μας.

Και όταν αναφέρω την λέξη απομακρύνουμε, εννοώ να παρατηρώ την σκέψη μου χωρίς να την διχοτομώ, χωρίς να λέω είναι καλή η κακή, απλά να την παρατηρώ.

Ο Αντουάν ντε Σαντ-Εξιπερί μας λέει: Γνωρίζω μόνο μία ελευθερία, κι αυτή είναι η ελευθερία της σκέψης.

Αλήθεια πιστεύετε ότι έχουμε ελευθερία της σκέψης;

Σίγουρα δεν έχουμε, και αυτό πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας στόχος, να καθαρίσουμε από όλα αυτά που μας έχουν βάλει μέσα μας και που έχουμε βάλει μέσα μας. Σκεφτείτε ότι η κάθε μας σκέψη είναι και αυτή λόγος και αυτός ο λόγος έχει μια δόνηση και αυτή η δόνηση έχει μια συχνότητα που εκπέμπεται προς κάθε κατεύθυνση και ειδικότερα, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το γεγονός ότι αυτό επιστρέφει στην πηγή από όπου ξεκίνησε.

Κάντε ένα πείραμα να το εξακριβώσετε αυτό. Πετάξτε μέσα στην μπανιέρα σας πριν μπείτε για μπάνιο και εφόσον την έχετε γεμίσει με νερό ένα βοτσαλάκι και θα δείτε ότι οι ομόκεντροι κύκλοι που κάνει χτυπάνε τα τοιχώματα της μπανιέρας και ξανά επιστρέφουν από εκεί που ξεκίνησαν, από την πηγή τους δηλαδή.

Τώρα αν θεωρήσετε ότι σκέψεις είναι κάτι το διαφορετικό, εντάξει, μπορείτε να συνεχίσετε με αυτές τις σκέψεις σας αλλά τουλάχιστον παρατηρήστε να δείτε κάνοντας ένα πείραμα στον εαυτό σας:   η τελευταία σας σκέψη λίγο πριν σας πάρει ο ύπνος είναι η πρώτη πρωινή σας.

Υπάρχει μια και μόνη οδός προς την Ελευθερία. Ο συντονισμός με την Πηγή (Εαυτός-Ψυχή). Οποιαδήποτε θεραπευτική μέθοδος σε οδηγεί να επανενθυμηθείς τον τρόπο να οδηγηθείς σε αυτό το συντονισμό με την Πηγή σου (Εαυτός-Ψυχή) είναι ωφέλιμος (τεχνικές αναπνοών, ομοιοπαθητική, ψυχοθεραπεία, κ.α.).

Στόχος κάθε θεραπείας είναι να μπορέσει να βρει το αίτιο που έχει δημιουργήσει μια κατάσταση που είναι ενάντια στην ισορροπία του κάθε οργανισμού, στην περίπτωση μας σε σχέση με την ελευθερία που αναφέρουμε, αν δεν ξεμπερδέψουμε με τα σκουπίδια που έχουμε στον νου μας, δεν μπορούμε να μεταβούμε στο επόμενο στάδιο που έχει να κάνει με την λέξη Μετανοώ.

Αναφέρει ο Π. Παναγόπουλος στο βιβλίο του “Αέναον φυσικός στο φως”: Οι άνθρωποι τρέχουν στους αγίους τους, κάνουν καλά. Ξεχνούν όμως να αναζητήσουν τη δική τους δύναμη και να ενώσουν τη δύναμή τους με τη δύναμη της αγιότητας.

Οι άνθρωποι τρέχουν κατά χιλιάδες στους ναούς τους, στους αγίους τόπους, στα άγια εικονίσματα, στο θείο ευχαριστιακό και άγιο ποτήρι, στους αγίους τους. Κάνουν πολύ σωστά.

Εάν όμως δεν κάνουν ναούς πνεύματος τους εαυτούς τους και το νου τους, εσωτερικά και εξωτερικά, εάν δεν κάνουν αγίους τόπους τα διανοήματά τους, τα οράματα τους, τα εξερχόμενα λόγια τους, τις προθέσεις τους, εάν δεν μεταβληθούν και δεν διαμορφώσουν τις εσωτερικές τους εικόνες σε εικόνες ζωής, εικόνες επίγνωσης, εικόνες φωτεινές, εάν δεν μεταβάλουν όλο τον εσωτερικό τους λόγο σε λόγο αγνό, θείο και άγιο, ώστε όλο το εσωτερικό τους ποτήρι, το ‘’είναι ‘’ τους, να είναι μέσα τους ωραιότητα και αγνότητα, να είναι γεμάτο συμπάθεια, να είναι μέσα τους σώμα, δηλαδή συμπαγής πνευματικός λόγος ζωής, εάν δεν γίνουν άγιοι, τότε πήγαν μεν σωστά, αλλά ποτέ δεν έφτασαν. Τίμησαν την Πηγή και τις πηγές, αλλά οι ίδιοι δεν έγιναν ούτε δροσιά πρωινή. Ίσως μόνο να ήπιαν……

Επιμένω τόσο πολύ σε αυτό που λέγεται χώρος διότι όπως έγραψα και στην αρχή είναι το Α και το Ω. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Ας μην με κατακρίνουν όλες αυτές οι ομάδες που τα τελευταία χρόνια έχουν κατακλίσει με ιδιαίτερη έμφαση το διαδίκτυο και όχι μόνο, να υπερασπίζονται με κάθε τρόπο την θετική σκέψη. Αυτή τους η προσπάθεια δεν με βρίσκει αντιμέτωπο και δεν σημαίνει ότι είμαι εναντίον των θετικών σκέψεων άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο και είναι ωφέλιμο.

Ας νοήσουν όμως, ότι όταν βάζεις κάτι νέο σε έναν άνθρωπο που έχει το μυαλό του γεμίσει με όλες αυτές τις σχεδόν άχρηστες πληροφορίες και χωρίς πρώτα να καθαρίσει το χώρο του μυαλού του, τότε να είναι σίγουροι ότι όχι μόνο δεν θα ωφεληθεί αλλά θα υποστεί μεγαλύτερη ζημιά.

Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αδύνατον να τηγανίζουμε ψάρια και κατόπιν χωρίς να καθαρίσουμε το τηγάνι να βάλουμε τα κεφτεδάκια. Σαφώς πρώτα θα καθαρίσουμε το σκεύος και μετά θα βάλουμε τον κιμά. Έτσι ακριβώς είναι και με τον νου μας. Ας με συγχωρέσουν οι χορτοφάγοι αλλά η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έχει ακόμη ξεφύγει από αυτή την συνήθεια.

Τι κι΄ αν βάζεις μέσα σε μια χύτρα που βράζει, θετικές σκέψεις, αν αυτή δεν έχει πρώτα εξατμίσει το περιεχόμενο της; Κατανοήστε ότι αυτή η χύτρα θα σκάσει διότι από κάτω βράζει  όλη η ακαθαρσία των επιβαλλόμενων υλικών (σκέψεων) που έχει μέσα της. Έτσι είναι ο άνθρωπος, σαν μια χύτρα. Και όπως η χύτρα έχει βαλβίδα ασφαλείας για να μην σκάσει, έτσι και ο άνθρωπος χρειάζεται αυτή την βαλβίδα ασφαλείας. Στην περίπτωση που αναφέρομαι σε σχέση με την Ελευθερία, πρώτα έχει να κάνει με το τι βάζει μέσα σε αυτή τη χύτρα εφόσον βέβαια πρώτα την καθαρίσει. (συν-χώρο) Και αν δεν το καταλάβατε, αυτό είναι, το μετά, και λέγεται Μετά-νοώ.

Γνωρίζω εδώ ότι το πνεύμα της αντιλογίας θα υπερασπίσει τις δυνάμεις του, γνωρίζοντας ότι ο λόγος είναι δύναμη και μάλιστα από της μεγαλύτερες δυνάμεις. Και βέβαια τρέμει τον άνθρωπο που έχει αυτή την επίγνωση. Μάλιστα, όταν αυτός ο άνθρωπος μεταδίδει την επίγνωση αυτή στους συνανθρώπους του, χωρίς διάκριση, να μπορεί να κοιτάξει ο κάθε ένας από μας στο έσω εσωτερικό του Είναι, βλέποντας έτσι την κάθε δύναμη που κυριαρχεί και στο δικό του εσωτερικό λόγο και στον οποιονδήποτε έρχεται σε επαφή. Ας το έχουμε αυτό υπόψη μας, διότι το πνεύμα της αντιλογίας θα κάνει οτιδήποτε για να μην δοθεί αυτή η γνώση στους ανθρώπους. 

Αναγνωρίζοντας τα αφύσικα πρότυπα που έχει κάποιος μέσα του, δίνεται η δυνατότητα να γίνει φυσικός, να φύγει δηλαδή από την πλαστή προσωπικότητα που του έχουν επιβάλει να έχει, όποια κι αν είναι αυτή. Τέτοιες προσπάθειες γίνονται μόνο ατομικά, καμία κοινωνία δεν βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση, διότι αυτό οδηγεί προς την ελευθερία και ελεύθερος άνθρωπος σημαίνει ότι δεν ελέγχεται. Ελεύθερος άνθρωπος σημαίνει, αγάπη, η αγάπη είναι μια κατάσταση, η αγάπη δεν είναι συναίσθημα. Στην αγάπη δεν υπάρχει το εγώ και το εσύ. Όταν ενωνόμαστε γινόμαστε ΕΝΑ. Η συμπόνια χρειάζεται να είναι δυο, αυτός που πονά και αυτός που συμπονά, άρα χρειάζεται το εγώ και το εσύ. Στην αγάπη αυτό παύει να υπάρχει. (Βέβαια η αγάπη συμπεριλαμβάνει την συμπόνια, την προσφορά, την ανιδιοτέλεια, το μοίρασμα, τον έρωτα, την ευγνωμοσύνη προς τη ζωή που του χαρίστηκε, την κοινωνικότητα, την ανεξικακία, την ανεξιθρησκία, την ενσυναίσθηση κ.α.

Άλλα  όλα αυτά είναι αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί στοργή. Η αγάπη δεν είναι κάτι έξω από εμάς, η αγάπη είναι μέσα μας και δεν είναι δυνατόν να την βρούμε κάπου εκεί έξω. Μπορούμε όμως να επανενθυμηθούμε αυτό που είμαστε και να ξανά γυρίσουμε στην πηγή μας, δηλαδή να γίνουμε Αγάπη.

Όλοι μας ζητάμε από τους άλλους ότι χρειαζόμαστε, ότι μας λείπει. Εγώ ζητάω Αγάπη από εσένα και εσύ δικαιωματικά ζητάς Αγάπη από εμένα. Ποιος όμως θα δώσει σε ποιόν, αφού και οι δυο μας το ζητάμε και κανείς μας δεν το έχει. Ας σκεφτούμε ότι τα πάντα είναι από μέσα προς τα έξω. Κυριολεκτώ…… ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!

Θεωρώ ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο εκτός από αγάπη, αυτός είναι ο σκοπός του πάνω στη γη, να τελειοποιηθεί στην αγάπη. Αυτή είναι η Ανώτατη Ελευθερία του. Κάθε άνθρωπος πάνω στη γη έχει αυτό τον εσωτερικό σπόρο για να αναπτυχτεί. Προσέξτε όμως, λέω κάθε άνθρωπος διότι να έχετε υπόψη σας ότι δεν είναι όλοι άνθρωποι πάνω στη γη, υπάρχουν και μεταλλάξεις, υπάρχουν αυτοί που είναι εναντίον της ζωής, και ουαί και αλίμονο σε όποιον έρχεται σε επαφή και δημιουργεί συνέχεια της ζωής με έναν τέτοιο υποτιθέμενο ανθρώπινο ον.

Την ψυχή σου προσπαθούν να σου κλέψουν, αυτή την σύνδεση με την πρωταρχική σου πηγή, για αυτό επιμένω στο να συνειδητοποιήσουμε το τι μας έχουν βάλει μέσα μας.

Καταλαβαίνετε ότι οτιδήποτε περνάμε μέσα στην συνειδητότητα μας, είτε αυτή είναι παλιά πληροφορία (σκέψη-συνείδηση) είτε νέα από όπου και αν προέρχεται γίνεται υλοποιήσιμη εφόσον επαναληφτεί για αρκετό διάστημα.

Προ-λήψη= πάντα έρχεται μια λήψη, ένα σήμα δηλαδή που το λαμβάνουμε. Αυτό μπορεί να είναι μια σκέψη μας, ένα συναίσθημα μας, μια πληροφορία που ήρθε έξω από μας κ.α. Έχετε ποτέ αναρωτηθεί από πού το λαμβάνετε; Είναι του εαυτού σας (ψυχή); του Πνεύματος, (συνείδηση) ή του σώματος, (Εγώ); Γνωρίζετε ότι υπάρχουν στοχευόμενα σήματα που μας στέλνουν είτε από άγνοια είτε από πρόθεση, και εάν ναι τι κάνουμε εμείς για αυτό; Έχετε σκεφτεί ότι προ της λήψης οποιουδήποτε σήματος είναι ωφέλιμο να γνωρίζουμε αν αυτό αποτελεί πρόληψη ή παγίδα; Γνωρίζετε ότι μια καταγραφή στο ενεργειακό σας σώμα (ψυχή) γίνετε υλοποιήσιμη αν την πιστέψετε; Γνωρίζετε τα μαγνητικά πεδία και πως μπορούν να διαμορφώσουν την πραγματικότητα μας;

Με αυτά που αναφέρω δεν έχω σκοπό να τρομοκρατήσω άλλωστε εκεί στοχεύουν αυτοί που είναι ενάντια στην ζωή και την ελευθερία μας. Όμως θα πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα για να είμαστε υποψιασμένοι και να κάνουμε ότι είναι το δυνατόν πιο καλυτέρα για την δική μας ασφάλεια. Ας έχουμε υπόψη μας ότι αν δεν κάνουμε κάτι εμείς οι ανθρώπινοι, τότε αφήνουμε στα χέρια των απάνθρωπων όλη μας την ζωή.

Ας μην θεωρηθούν αυτά συνομοσιολογικά, μιας και είναι εύκολο να βάζουμε τέτοιες ταμπέλες με όλον αυτόν τον υπνωτισμό που έχουμε υποστεί.

Με την λέξη αγάπη σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να νοήσουμε ότι θα είναι ωφέλιμο να θέσουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία των άλλων. Αυτός που αγαπά σέβεται τον εαυτό του, εξυπηρετεί, και βοηθά μονό αν του το ζητήσουν και ποτέ δεν φτάνει στα όρια της δουλοπρέπειας. Σκέψου ότι βλάπτεις τον άλλο όταν τον φροντίζεις υπερβολικά και δεν τον αφήνεις να κάνει πράγματα ο ίδιος για τον εαυτό του. 

Συνεχίζεται εδώ

Παναγιώτης Ψαρρός 

Ομοιοπαθητικός

Ευγενική χορηγία της Φωτογραφίας: theodoros.ladas@facebook.com

panagiotispsarros

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ