Η μάνα

Η μάνα αποτελεί το ανεξάντλητο κεφάλαιο των αναστεναγμών μας. Η μάνα προσδίδει την εντύπωση που έχουμε από την παρουσία μας δίπλα της. Μια παρουσία που μας κάνει βασιλιάδες, όπως μπορεί να μας κάνει επαίτες. Αυτή είναι που μας κουβαλά στα εσωτερικά τοιχώματα του σώματός της, σαν κομμάτι της, σαν ιδιοκτησία της. Η ιδιοκατοίκηση της μητέρας, δεν είναι παρά η αποικιοκρατία που εκφράζεται πάνω στο κορμί μας και αφήνει στην ψυχή μας την ευκολία ή την δυσκολία του μέλλοντος μας. Σαν κομμάτια του κορμιού της, σαν διαμορφωτές του ψυχισμού της, τρέχουμε κολλημένοι επάνω της, χωρίς να μπορούμε να απομακρυνθούμε με χαρά από κοντά της.

Πάντα χρειάστηκε μια μεγαλύτερη δύναμη για να απομακρυνθούμε από εκείνη, αλλά η απομάκρυνση δεν είναι παρά χιλιομετρική. Η ψυχική απομάκρυνση δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο από την σύγκρουση, από τον πόλεμο που συμβαίνει μέσα μας, από την ενοχή απέναντι στην υποχρέωση που κάνει την εμφάνισή της, και αναπτύσσεται με την ανάπτυξή μας. Η ευχαρίστηση και η υποχρέωση γίνονται κεφάλαια που μας ακολουθούν στις σχέσεις μετά την μητέρα. Γίνονται τα αιώνια σύνορα της αξιολόγησης της ύπαρξή μας. Η συμμαχία μαζί της στα πλαίσια της οικογενειακής εξέλιξης, μας μετατρέπει σε όπλο για όποιον επιβουλεύεται την προσφορά της. Η αδυναμία ή δύναμή της γίνεται δική μας αδυναμία και δύναμη. Την παρατηρούμε, την μιμούμαστε προσπαθώντας να ακολουθήσουμε την πορεία της αγάπης της. Προσπαθώντας να ήμαστε εμείς η αγαπημένη και ανεξάντλητη πηγή της ζωή της.

Εμείς ήμαστε η υλική πραγματικότητα της ύπαρξή της. Από εμάς αντλεί τα πολεμοφόδια ενάντια σε μια κοινωνία που την καταπιέζει σαν γυναίκα και σαν ύπαρξη. Εμείς μαζεύουμε την πίκρα της, την απογοήτευση, καθώς και την χαρά της. Κοιτώντας την στα μάτια, ρυθμίζουμε τις επιθυμίες μας, που στην αρχή μοιάζουν με δικές της επιθυμίες. Το πρόσωπό της διαφεντεύει τον ορίζοντα των προγραμματισμών μας. Παντού χρειαζόμαστε τον σιωπηλό της λόγο, τον λόγο που κουβαλάμε μέσα μας και μας δεσμεύει, οριοθετώντας τον εαυτό μας στα πλαίσια των ψυχικών διαταραχών της.

Η μάνα είναι η αρχή και το τέλος μιας αφθονίας που δεν μας ανήκει πραγματικά. Μιας αφθονίας που εξαρτάται από εκείνη. Μιας αφθονίας που μπορεί να μετατραπεί σε στέρηση, σε πόνο, σε φυλακή. Ναι η μητέρα - φυλακή είναι εδώ, δίπλα στην μητέρα - ελευθερία. Η στέρηση ή η ελευθερία μας, έχει να κάνει με αυτή. Ακολουθεί την δική της πορεία, ακολουθεί τον δρόμο που αυτή , φαίνεται ότι χάραξε για την ζωή της και την ζωή μας.

Όλοι αυτοί οι προγραμματισμοί στην σχέση μαζί της δεν είναι διαδικασίες που φαίνονται. Είναι διαδικασίες εσωτερικές υποχθόνιες, που τις περισσότερες φορές ούτε και εκείνη δεν γνωρίζει. Διαδικασίες που μας ενώνουν μαζί της και αποτελούν εφόδιο, ή, δυσκολία για τα επόμενα στάδια της κοινωνικής πραγμάτωσή μας. Οι περιορισμοί της γίνονται δικοί μας περιορισμοί. Το ενδιαφέρον, ή η αδιαφορία της χαράσσουν το μονοπάτι των δικών μας αναστεναγμών. Γίνονται κεφάλαια καθοριστικά για την μελλοντική περιπέτεια της ζωής μας. Η προσπάθεια να διατηρήσουμε την αγάπη της, να μείνουμε το αγαπημένο της παιδί, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά από αυτό που θέλαμε για τον εαυτό μας. Η τάση να της μοιάσουμε, να ακολουθήσουμε την επιθυμία της πολλές φορές μας φέρνει πολύ μακριά από την δική μας επιθυμία.

Η προσπάθεια απομάκρυνσης από αυτή, αποτελεί το βασικό στοιχείο για την αυτονόμηση μας. Αλλά ακόμα και μετά την αυτονόμηση, την νιώθουμε μέσα μας να κουνιέται, να μιλάει. Η φωνή της μας ακολουθεί μέχρι τον θάνατο. Μας ακολουθεί και ρυθμίζει αποφάσεις που ενώ τις παίρνουμε εμείς στην ουσία τις παίρνουμε μαζί.

Η μητέρα που ανησυχούσε για την αγάπη μας, που φοβόταν μήπως την παρατήσουμε, μήπως της “γυρίσουμε την πλάτη”, δεν ξέρει ότι είναι φυτεμένη μέσα μας με μια ρίζα, που μπορεί να μας οδηγήσει στον ετερο-καθορισμό, στην σήψη, στην κατάθλιψη. Η μητέρα που έχει γαντζωθεί από επάνω μας, η μητέρα-μωρό, η μητέρα που ζητά το ενδιαφέρον μας όπως εμείς ζητούσαμε κάποτε το δικό της είναι εδώ! Γίνεται ένα μωράκι που θέλει φροντίδα, θέλει αγκαλιά και γλυκά παραμυθάκια για να κοιμηθεί το βράδυ, που θέλει αλλαγή της πάνας!

Η μητέρα είναι εδώ και μετά τον θάνατό της. Η μάνα διαπερνά τις γενιές οδηγώντας την βασιλεία της στην αθανασία των ουρανών. Η δύναμή της είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να μας οδηγήσει και εμάς σε αυτούς, όσο μπορεί να μας ρίξει στα τάρταρα της αιώνιας ψυχικής διαταραχής, της αιώνιας αίσθηση του ανεκπλήρωτου, και του ανεπαρκές.

Κερεντζής Λάμπρος

πίνακας: Samuel Kakaire

kerentzis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ