Το σύμπαν δεν έχει μέσα και έξω!

Αν μπορούσες να τρέξεις πολύ πολύ γρήγορα θα πρόφτανες να αγγίξεις την πλάτη σου που προπορεύεται.

Ο χρόνος είναι μια διάσταση χώρου (διαθέτοντας πιθανότατα και αυτός τρεις διευθύνσεις, πλάτους μήκους ύψους).

Η ψευδαίσθηση μας για τον χρόνο, δηλαδή τον χρόνο των ρολογιών και ημερολογίων, οφείλεται την ψευδαίσθηση της ύλης. Κανένα από τα δυο δεν είναι πραγματικό.

Θυμάστε που λέμε καμιά φορά πως υπάρχουν στιγμές συνειδητοποίησης; Που όμως δεν κρατούν πολύ και είναι μονάχα στιγμές; Στιγμές πολύτιμης διευρυμένης αντίληψης; Σκέφτομαι πως δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Μόνο στιγμιαίες εκλάμψεις είναι αυτές, γιατί προέρχονται από το άχρονο. 

Όταν το άχρονο διασταυρώνεται με την ψευδαίσθηση της ροής του χρόνου, μόνο αυτές τις εκλάμψεις μπορούμε να δούμε.

Η τομή του άχρονου στην ζωή μας μοιάζει με στιγμή.
Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε, γιατί όλη μας η ζωή (δεν είναι ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον) είναι διαδοχικές στιγμές. Διαδοχικά ΤΩΡΑ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός. Μπορείτε να το συλλάβετε;

Υπάρχουμε στο άχρονο. Ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση. 
Η ψευδαίσθηση δεν καταργεί την πραγματικότητα. 
Απλά δεν την καταλαβαίνουμε. Όμως είναι εδώ και την ζούμε. Είναι η παρουσία μας στο Τώρα.

Οι λέξεις και αυτά τα νοήματα δεν είναι καινούρια, είναι θέμα νέας συνειδητοποίησης του τι θέλουν να πουν.

Ποτέ δεν πίστεψα πως η γνώση είναι κρυμμένη ή κάπου μακριά, που πρέπει να απομακρυνθούμε για να την βρούμε. Όλα είναι μέσα μας, όλα εμπρός στα μάτια μας. Για όλους, από κάθε χώρα, από κάθε εποχή.
Είναι καθρέφτης και είναι φράκταλ.

Με κλειδί την αντιστροφή και αναστροφή όλα αποκτούν το χαμένο τους νόημα. Είναι εσύ, είναι εγώ, είναι όλα, είναι ένα. Βλέπουμε μέσα στο μυαλό του Ένα.
Εμάς βλέπουμε.

Είμαστε ιδέες ενός νου που βλέπει τον εαυτό του από μέσα.

Αυτογνωσία «θεού»; Αυτογνωσία σύμπαντος;
Είμαστε οι ζωντανές σκέψεις του σύμπαντος.
Είναι σαν τις σκέψεις που έχουμε στο μυαλό μας που μοιάζουν αυτόνομες. 

Δεν υπάρχει γνώση τελικά, παρά μόνο η προετοιμασία μας για επίγνωση;

 Η αντίληψη του χρόνου ως μια διαδοχική κατανομή (αυστηρά μονοδιάστατη) των γεγονότων οφείλεται στο πρίσμα της ύλης οπού διασπά το συνεχές σε επιμέρους. 

Πρόκειται για μια αναπόφευκτη ιδιότητα της κύρτωσης του συνεχούς πάνω από κάποια όρια.

Αντιλαμβανόμαστε εικόνες αυτού που υπάρχει, και όχι το ίδιο.

Το σύμπαν δεν έχει μέσα και έξω, δεν έχει ηλικία.
Ο χρόνος δεν είναι αυτό που μετρούν τα ρολόγια και τα ημερολόγια μας, είναι και αυτός χωρική διάσταση όπως και οι τρεις γνωστές μας. 

Δεν υπάρχει κάτι να μας χωρίζει, είμαστε όλοι και όλα Ένα στο αιώνιο τώρα.

Αυτά δεν είναι καινούρια, έχουν επιβεβαιωθεί επιστημονικά και πειραματικά εδώ και 100 χρόνια.
Το κόκκινο χάπι που μας φανερώνει το matrix, βρίσκεται εδώ και 100 χρόνια, μαζί με ένα ποτήρι νερό στο κομοδίνο μας, περιμένοντας υπομονετικά να το πάρουμε.

Nikos Bekas

stema10

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ