Μην απελπίζεστε ρε! Γίνονται και θαύματα!

Φίλε μου Πιτσιρίκο, θέλω να μας θυμίσω μια ιστορία.

Ιούλιος 1826. Το Μεσολόγγι έπεσε, ο Ιμπραήμ αλωνίζει στην Πελοπόννησο, ο Ανδρούτσος έχει δολοφονηθεί από τις εγγλέζικες λίρες και η Ρούμελη προσκυνάει τον Κιουταχή ο οποίος κατευθύνεται προς την Αθήνα για να την υποτάξει.

Ο Καραϊσκάκης φτάνει στο Ναύπλιο προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κυβέρνηση που έχει ήδη δρομολογήσει το ξεπούλημα της επανάστασης και την μετατροπή της Πελοποννήσου από τούρκικο ντοβλέτι σε αγγλική αποικία. Αυτή θα ήταν όλη κι όλη η “απελευθερωμένη Ελλάδα”.

Οι αγγλικές λίρες του “δανείου” έχουν κάνει καλή δουλειά. Το Ναύπλιο είναι μια Βαβέλ γεμάτη τυχοδιώκτες, μια “άθλια μασκαράτα βρόμικου μεγαλείου” όπως την είπε κάποιος, όπου ο καθένας προσπαθεί να αρπάξει ένα κομματάκι από το κόκκαλο.

Όσοι είναι κόντρα σ” αυτόν τον ξεπεσμό, ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης και μερικοί άλλοι, βαφτίζονται “αντιπατριώτες”.

Την κουτάλα ανακατεύουν οι κοτζαμπάσηδες και οι καραβοκυραίοι (αυτοί που σήμερα τους λέμε “επιχειρηματική τάξη”) και οι Φαναριώτες (αυτοί που σήμερα τους λέμε “πολιτικό προσωπικό της χώρας”).

Οι πρώτοι, με κυριότερους εκπρόσωπους τον Κουντουριώτη και τον Μαυρομιχάλη, στην κυριολεξία κοινωνικές βδέλλες, περιγράφονται στο άσμα “Ξεκινάει τ” αρχοντολόι” του, κατά Τζίμη Πανούση, “ακατονόμαστου”.

Έχουν καθίσει στο σβέρκο του κοσμάκη και του πίνουν το αίμα. Μπροστά τους ο Σουλτάνος φαντάζει αγγελούδι.

Την ίδια ώρα που οι Ευρωπαίοι ομόλογοι τους προωθούν την βιομηχανική επανάσταση, δηλαδή τον καπιταλισμό, παίρνοντας και τα ρίσκα τους, αυτοί έχουν κολλήσει στον τιμαριωτισμό που εισήγαγαν οι Οθωμανοί και έχουν βολευτεί με τον μήνα που τρέφει τους έντεκα.

Οι δεύτεροι με σπουδαιότερους εκπρόσωπους τον Μαυροκορδάτο και τον Κωλέττη, έχουν αναγάγει την τυφλή εξυπηρέτηση των συμφερόντων του εκάστοτε ισχυρού σε “υψηλή πολιτική”. 

Πολιτική της αρπαχτής, της απάτης, της δουλοπρέπειας και του αφανισμού της πλέμπας.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι το τελετουργικό δουλοπρέπειας που άφηναν οι Φαναριώτες σαν παρακαταθήκη στα παιδιά τους:

“Ενθυμείσθε, ότι πρέπει αδιακόπως να φαίνεσθε έμπροσθεν των αξιωματούχων Τούρκων ευπειθείς. Όταν εμβαίνετε εις το οίκημα μεγάλου τινός του βασιλείου, κάμετε μιαν προσκύνησην, και όταν φθάσετε εις το μέσον του οικήματος τούτου μιαν δευτέραν. Όταν πλησιάσετε την αυθεντίαν του, γονατίσετε έμπροσθεν του, λαμβάνοντες το κράσπεδον του φορέματος του, το οποίον θέλετε φέρειν εις το μέτωπον σας αμέσως αφού το φιλήσετε. Αν η εξοχότης του λάβη την αγαθότητα να σας ερωτήση πως έχει η υγεία σας, αποκριθήτε, »Κύριε, φιλώ την κόνιν των ποδών σας».”

Και ο λαός;

Ο λαός είχε σκαρώσει τον δικό του εμφύλιο για πάρα πολύ σοβαρούς λόγους: Για το ποιος θα αρπάξει τα εισοδήματα της σταφίδας και για το ποιος από τους δυο Νοταραίους, ο Γιάννης ή ο Παναγιώτης, θα έπαιρνε για γυναίκα του την όμορφη κόρη του Θεοχαράκη Ρέντη, την Σοφίτσα.

Όπως περιγράφει με τον δικό του τρόπο ο Μακρυγιάννης

“Το χωριό καίγεταν και η γριά λαμπροχτενίζεταν. Παντού εις την πατρίδα Τούρκοι και το κάστρο της Αθήνας όπου ήταν η ελπίδα της Ελλάδος, κιντύνευε. Και σαν χανόταν αυτό, και η πατρίς κακή τύχη είχε. Και τα οτζάκια καύλωναν”.

Σήμερα, Πιτσιρίκο, έχουμε και Μαυροκορδάτους και Κωλέττηδες και Κουντουριώτηδες και Μαυρομιχάληδες.

Φαναριώτες ή κοτζαμπάσηδες κι αυτοί όπως και οι πρόγονοι τους κάνουν επάξια τη δουλειά τους. Βέβαια δεν φιλούν “την κόνιν των ποδών” των αγάδων αλλά εκείνη της Μέρκελ, του Σόιμπλε και των υπαλληλίσκων τους.

Από την άλλη, και λαό έχουμε.

Με τι ασχολείται ο λαός; Δύσκολο να σου απαντήσω, Πιτσιρίκο.

Σίγουρα κάποιοι ασχολούνται με τις αυταπάτες τους.

Σίγουρα κάποιοι άλλοι προσπαθούν να αρπάξουν τα ψίχουλα από κάποιες πίτες.

Σίγουρα οι περισσότεροι βρίσκονται μέσα στη μαυρίλα της απόγνωσης και του αδιέξοδου.

Πάντως, με σταφίδες και Σοφίτσες λίγοι ασχολούνται γιατί σταφίδες δεν υπάρχουν πια και γιατί χέστηκαν σήμερα ποιος θα πάρει την όποια Σοφίτσα.

Από την άλλη, έχουμε και όλους αυτούς τους ερτζιανούς βόθρους που προσπαθούν να μας χώσουν με το ζόρι στο μυαλό αυτό που κατά τη γνώμη τους απασχολεί τους Έλληνες.

Δηλαδή, όχι το στεφάνι της Σοφίτσας αλλά το μ@@@@ της Χάιδως.

Άντε βγάλε άκρη.

Τι θα γίνει τελικά;

Σάμπως, όμως, αν έκανες την ίδια ερώτηση στο σκόρπιο ασκέρι του Ναυπλίου τον Ιούλιο του 1826, θα μπορούσε κανείς να σου απαντήσει ή, ακόμα χειρότερα, να σου κάνει κάποια αισιόδοξη πρόβλεψη;

Τι έγινε όμως τελικά τότε;

Επί ένα χρόνο, μέχρι το 1827 όταν τελικά τον δολοφόνησαν, ο Καραϊσκάκης κράτησε ζωντανή την επανάσταση στη Ρούμελη.

Ο χρόνος αυτός, μαζί με τον προηγούμενο της αντίστασης του Μεσολογγίου, ανέτρεψαν τα σχέδια των Άγγλων και των Γάλλων που φοβόντουσαν έναν ρωσοτουρκικό πόλεμο και μια ρωσική κάθοδο στο Αιγαίο.

Αποτέλεσμα, η Ελλάδα που έχουμε σήμερα (ΟΚ, συν κάποιες προσθήκες).

Σε μεγάλο βαθμό αυτό στάθηκε έργο του γυιού της καλογριάς. Του γύφτου Καραϊσκάκη.

Μήπως σήμερα περιμένουμε τον νέο γύφτο;

Ή μήπως είμαστε όλοι εμείς ο γύφτος που περιμένουμε αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα;

Προσωπικά, εγώ πιστεύω αυτό το δεύτερο.

Γιατί τα χάλια που έχουμε είναι “φυσιολογικά”. Αν δεν τα είχαμε, δεν θα μας είχαν καθίσει στο σβέρκο.

Και γιατί τα μεγάλα μπαμ έρχονται μετά από μεγάλα χάλια.

Γεια σου, φίλε μου Πιτσιρίκο – “εδώ Λονδίνο” της κατοχής.

Ο Γιώργος (αυτός με τα κλικ ντε, που κάποτε, διάολε, κάποιο θα πιάσει)

(Αγαπητέ Γιώργο, επιμένω να γράφω πως λαός στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «μάζα». Ιστορικά, έχει αποδειχτεί πως ο λαός είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Αυτό έχει να κάνει με τις εκάστοτε αντικειμενικές συνθήκες. Εγώ λέω να γίνουμε πολίτες. Φτάνει πια με τον αθώο λαό που όλοι τον εξαπατούν για δεκαετίες· θα κάνω εμετό. Πάντως, ο «λαός» ψήφισε πριν από δυο εβδομάδες. Και ψήφισε πάλι απατεώνες. Τους καινούργιους απατεώνες, όχι τους παλιούς απατεώνες. Γιώργο, υπάρχει μεγάλη φτώχεια στην Ελλάδα σήμερα. Κοίτα το τραγούδι και τη λογοτεχνία. Αυτοί είναι δυο τομείς με παραγωγή και ποιότητα μέσα στα χρόνια, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της κάθε εποχής. Σήμερα μηδέν. Τραγούδι και λογοτεχνία μας ένωναν. Τσιτσάνη και Χατζιδάκι τραγουδούσαν και οι δεξιοί και οι αριστεροί. Τους μεγάλους Έλληνες λογοτέχνες τους διάβαζαν όλοι. Σήμερα, τι μας ενώνει; Το ευρώ; Γιώργο, εμένα σκασίλα μου πια για το «λαό». Όπως σκασίλα του και του «λαού» για μένα. Μη σου πω πως με συμφέρει που η χώρα είναι γεμάτη χάπατα και ραγιάδες. Αν δεν ήταν τέτοιοι, θα είχα …ανταγωνισμό. Δεν μπορώ να βρω πια δικαιολογίες για κανέναν. Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει και κάναμε τις επιλογές μας. Οπότε, να αναλάβουμε και την ευθύνη των επιλογών μας. Και να σταματήσει επιτέλους η γκρίνια. Θαύματα γίνονται αλλά εκείνη την ώρα ο Έλληνας θα κοιτάει το κινητό, για να δει τι του έγραψε η Τζέλα Μπέλα στο Facebook, οπότε δεν θα το δει το θαύμα. Να είσαι καλά.)

pitsirikos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ