Δίδαξε με πως να πιστέψω το «για πάντα» σου…

Της Σοφίας Παπαηλιάδου.

Αφήνω το κινητό στην άκρη και χώνομαι στα μαξιλάρια.

Εσύ μου μιλάς για το «για πάντα» που δεν έμαθα να έχω στην ζωή μου και εγώ κρατάω μια σιωπή.

Μου ευχήθηκες κάποτε, «πριν» αρχίσει η ιστορία μας να παίρνει σχήμα και υπόσταση, κάποιος να μου μάθει το «για πάντα».

Χαμογέλασα και σου είπα, απλά, ένα «μακάρι».

Πόσες λέξεις θάβει αυτό το «πριν». Πόσες εξηγήσεις χάνονται μέσα σε ένα «μακάρι».

Άκου λοιπόν τώρα, ένα πρωί Σαββάτου με καφέ και τον ήλιο να παίζει καυτά παιχνίδια με τα κύτταρά μας.

Ξέρεις πόσα «για πάντα» άκουσα στην ζωή μου;
Τόσα, που τελικά μου μοιάζουν αστείες αυτές οι δυο λεξούλες.

Θες να πιστέψω στο για πάντα;

Έλα να πάρουμε την διαδρομή από την αρχή.

Θα πάρω μια ώρα από την ζωή σου μόνο για να με κρατήσεις αγκαλιά. Να μην λέμε τίποτα και να τα πούμε όλα με μια ματιά.

Θα σου ζητήσω μια μέρα ολόκληρη από την ζωή σου και θα σε πάρω να χαθούμε στους δρόμους οδηγώντας. Θα σε αφήσω να διαλέγεις την μουσική και εγώ θα ψάχνω στις αμυδρές αντιδράσεις σου τις μνήμες και τις στιγμές σου. Θα φτάσουμε μέχρι μια θάλασσα κρυφή, μυστική, από εκείνες που τις ξέχασε κι ο θεός. Θα αφήσω το νερό να σου δώσει την ασφάλεια που ζητάς και θα σε ακούω.

Θα σου χαρίσω μια νύχτα που στο τέλος της, τα σημάδια πάνω μας θα έχουν σβήσει τα σημάδια μέσα μας. Μια νύχτα που θα εξορκίσει από μέσα μας ότι θα χρειαστεί να μην θυμόμαστε το επόμενο πρωί. Μια νύχτα που τα ιδρωμένα σεντόνια και οι ανάσες θα είναι τα απομεινάρια εκείνων που θα κρατήσουμε καλά φυλαγμένα στην ψυχή μας.

Κι αν έχεις αντέξει στα σημάδια και τις σκιές, θα βρεις πάνω στο γραφείο σου εισιτήρια γιαένα Σαββατοκύριακο. Μην ψάχνεις στα κοινότυπα, δεν θα είναι κανένα Μιλάνο, κανένα Λονδίνο, κανένα Παρίσι. Θα φτάσουμε στην Κωνσταντινούπολη νύχτα για να σου δείξω το Βόσπορο από το παράθυρο του ξενοδοχείου. Θα περπατήσουμε στο Taksim και θα παρατηρήσουμε πλανώδιους μουσικούς να παίζουν από την μια Jazz κι από την άλλη παραδοσιακά τους τραγούδια. Τόσο έντονες οι αντιθέσεις, όσο αντίθετοι είμαστε κι εμείς. Δύση και Ανατολή σε μια λεπτή ισορροπία. Όπως εμείς.

Και το πρωί θα σε ξυπνήσω με φιλιά να φύγουμε να πάμε στο παζάρι. Να χαθούμε μέσα στα χρώματα και στα μικρά μαγαζάκια. Θα παζαρεύουμε και θα γελάμε σαν παιδιά. Θα χαθούμε και θα ξαναβρεθούμε.

Κι εσύ θα μου έχεις διαλέξει ένα σάλι. Ένα σάλι με χρώματα που αγαπώ για να με τυλίγει τις στιγμές της απουσίας σου. Να με τυλίγει όταν θα είμαστε μαλωμένοι και η αγκαλιά σου θα είναι κλειστή.

Κι εκεί θα έχω νιώσει ξαφνικά πόσο με ξέρεις. Πως η ώρα, η μέρα και η νύχτα που μοιραστήκαμε, φώτισε τις χαραμάδες μου.

Και το βράδυ, εξαντλημένοι και γεμάτοι από εικόνες και ήχους, θα φάμε στο δωμάτιο και θα δούμε ταινίες. Θα με πειράζεις και θα σε εκνευρίζω. Θα σου λέω βλακείες και θα με μαλώνεις σοβαρά. Θα κάτσω στο πάτωμα να δουλέψω και θα περιμένω να τελειώσεις κι εσύ την δική σου δουλειά. Θα σε κοιτάω και θα προσπαθώ να γεμίσω από την εικόνα σου.

Και στην επιστροφή, θα σου ζητήσω ένα ακόμα βράδυ.

Ένα βράδυ που θα γεμίσω το χώρο σου από το άρωμά μου. Ένα βράδυ που τα σεντόνια σου θα κρατήσουν την μυρωδιά μου

Θα τακτοποιήσω τα πράγματά σου, σαν να ήμουν από πάντα εκεί, σαν να είμαι για πάντα εκεί.

Θα μπω στο μπάνιο σου και θα αφήσω ένα σημάδι.

Θα βάλεις μουσική όπως μόνο εσύ ξέρεις κι εγώ θα μαγειρέψω να φάμε.

Θα σε κοιτάω και θα σε θαυμάζω γι’αυτό που είσαι. Γι’αυτό που γίνεσαι στα μάτια μου.

Θα αφεθώ και θα ρίξω όλες μου τις άμυνες. Θα σε αφήσω να με φροντίσεις και να με προστατεύεις.

Θα είσαι η δύναμη κι η αδυναμία μου.

Θα με κάνεις τρωτή για σένα και άτρωτη για όλο τον κόσμο.

Κι όσο μου δίνεις χρόνο, θα σου δίνω θέλω.

Κι όσο μοιράζουμε τα θέλω μας, θα τα μετατρέπουμε σε μπορώ.

Κι όσο τα μπορώ γίνονται ανίκητα, θα γεννάνε την λαχτάρα.

Εκείνη την αβάσταχτη λαχτάρα που κρύβει μέσα του ένα «μου λείπεις».

Και κάπου εκεί, θα μάθεις πως το «για πάντα» για μένα μπορεί να σημαίνει «σαν να είσαι συνέχεια εδώ». Και το «εδώ», αρχίζει και δεν έχει τόση σημασία.

Γιατί όλα θα γίνονται, σαν να είσαι εδώ. Γιατί όλα θα γίνονται, επειδή είσαι εδώ.

Και κάπως έτσι, θα έχουμε φτάσει στο «για πάντα» που εγώ δεν πιστεύω κι εσύ μου το μαθαίνεις.

Γιατί όλα τα «για πάντα», τα αληθινά, εκείνα που τα νιώθεις και δεν είναι λέξεις για τα αυτιά αλλά κλειδιά ψυχής, είναι βήματα που τα κάνεις στο σκοτάδι.

Δεν έχει χάρτη για να φτάσεις στο «για πάντα». Δεν έχει οδηγίες χρήσης.

Θέλει υπομονή, επιμονή και αντοχή.

Και μια αγκαλιά που δεν ζητιέται, δεν ζητιανεύεται, δεν χαρίζεται, δεν παραχωρείται.

Δίνεται. Απόλυτα κι ολοκληρωτικά.

αναπνοές

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ