Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ: ο θάνατος της συζήτησης

ελεύθερη μετάφραση από το ιστολόγιο babycakesromero.com τoυ Babycakes Romero

"ήταν κάτι που παρατηρούσα ξανά και ξανά και ξανά, και ενίοτε, βίωνα από πρώτο χέρι... ίδια συμπεριφορά... ίδιες κινήσεις... ίδια αφοσίωση... υπήρχε μια συμμετρία σε αυτούς τους ανθρώπους, καθώς κλειδωμένοι όλοι ταυτόχρονα, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά, στην ίδια σκηνή στην ίδια πράξη" λέει σε συνέντευξη του ο Babycakes Romero...

και βέβαια μιλάει για τους ανθρώπους και τα κινητά τους και συνεχίζει... τα smartphones τους έχουν γίνει πιά εμπόδιο στην επικοινωνία τους με τα άλλα άτομα... έχουν γίνει το κοινωνικό τους στήριγμα, για να κρύψουν την αμηχανία τους, για να γεμίσουν τη σιωπή ενώ ταυτόχρονα ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ η αμηχανία ΚΑΙ Η σιωπή...

τα smartphones είναι ουσιαστικά επιτρέπουν στους ανθρώπους να αποσυρθούν παρά να συμμετάσχουν... όλος τους ο κόσμος τους είναι το κινητό τηλέφωνο και όχι το πρόσωπο που είναι δίπλα τους... καθώς συνέχιζα να φωτογραφίζω αυτούς τους ανθρώπους παρατηρούσα πως φαίνονταν σαν να μην υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο... φαίνονταν σαν να ήταν καλωδιωμένοι σε έναν εικονικό κόσμο δικών τους επιλογών... είναι παράλογο αλλά έβλεπα πως οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς είχαν εξαφανιστεί για χάρη της «επαφής» με το κινητό τηλέφωνο το οποίο προηγείτο του ατόμου που ήταν δίπλα!!! εξωφρενικό...

είναι τρελό να επιλέγουν όλα αυτά τα άτομα την ψηφιακή επικοινωνία – με κάποιον δηλαδή που είναι μακριά- παρά με κάποιον που βρίσκεται δίπλα στον ίδιο χώρο!!! και μην νομίζετε ότι έχω κάτι με την τεχνολογία,αλλά αισθάνομαι πως έχει αρχίσει να επηρεάζει την κοινωνική συνοχή και πιστεύω πως πρέπει πιά να μάθουμε πότε πρέπει να την απενεργοποιούμε και πότε να την ενεργοποιούμε ώστε να αποτρέψουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε για μια ζωή εγκλωβισμένοι στον εικονικό κόσμο των καλωδίων... είναι παράλογο αυτό που αχνοφαίνεται,αυτό που ψιθυρίζεται πως οι άνθρωποι αρχίζουν να αντλούν περισσότερη ευχαρίστηση από την "αγκαλιά του υπολογιστή τους" παρά από την -αγκαλιά- παρέα ενός άλλου ατόμου.

προσωπικά βρίσκω την online επικοινωνία στείρα και ένα πολύ-πολύ φτωχό υποκατάστατο της ανθρώπινης επικοινωνίας και ζεστασιάς βέβαια πιστεύω πως αυτό συμβαίνει διότι όταν προστατεύεσαι πίσω από μια οθόνη και είσαι οπλισμένος με ένα πληκτρολόγιο, δεν υποφέρεις από την αγωνία ή την αμηχανία που θα είχες αν βρισκόσουν πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιο άλλο άτομο και είναι παράλογο οι άνθρωποι να ψάχνουν όλο και περισσότερο στον εικονικό κόσμο για συναισθηματική κάλυψη από ό, τι στον πραγματικό κόσμο και αυτό το μαρτυρούν οι φωτογραφίες μου τις οποίες δεν βγήκα στο δρόμο αναζητώντας τες απλά τις συνάντησα μπροστά μου: στην καφετέρια στο εστιατόριο στη στάση στο λεωφορείο στο πάρκο και καμιά τους δεν είναι σκηνοθετημένη διότι ποτές δεν στήνω τις φωτογραφίες μου, ποτέ,δεν με ενδιαφέρει... θέλω να παρουσιάζω τον κόσμο όπως τον βλέπω, όχι όπως θα ήθελα να είναι... βέβαια η απορρόφηση των ανθρώπων με τα κινητά τους έκανε τη δουλειά μου κάπως πιο εύκολη... ονόμασα τη σειρά των φωτογραφιών μου The death of conversation - Ο θάνατος της συζήτησης- και είναι όλες αποτέλεσμα των καθημερινών μου περιπλανήσεων στο Λονδίνο, την πόλη όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να ζω!!!