Η Ιερή Πρακτική

 By Unseen


Είναι διαπιστωμένο, από ιστορικές έρευνες αλλά και ιστορικά ευρήματα, ότι ο άνθρωπος είχε «θρησκεία», θρησκευτικές αντιλήψεις και πεποιθήσεις, εδώ και, τουλάχιστον, 30.000 χρόνια. Τελείως φυσιολογικά ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε παρά να στρέψει την προσοχή του στο περιβάλλον του και να αναζητήσει την Πηγή της Ύπαρξης στην Ίδια την Φύση. Όχι απλά την Φύση που ένοιωθε με τις αισθήσεις, αλλά το Άγνωστο Βάθος της, την Μυστηριώδη Φύση που τα Αγκαλιάζει όλα. Ο άνθρωπος λάτρεψε την Μητέρα Φύση, με τις αισθήσεις αποδεχόμενος τα αγαθά της Τροφοδότριας Μάνας και νοιώθοντας ευγνωμοσύνη. Την λάτρεψε με την δύναμη της ψυχής του νοιώθοντας τον βαθύτερο δεσμό του με την Φύση. 

Κι όσο αναπτυσσόταν ο άνθρωπος σε νοημοσύνη κι αντίληψη προσπάθησε να διερευνήσει την Φύση με την σκέψη. Κι έφτασε, τουλάχιστον αποδεδειγμένα, πριν 4.000 χρόνια, να συνειδητοποιήσει ότι υπήρχε Κάτι Πραγματικό πίσω από αυτά που συνελάμβανε με την σκέψη κι ονομάτιζε με λέξεις. Η Αλήθεια είναι πέρα από την περιγραφή της Αλήθειας. Κάποιοι άνθρωποι προχώρησαν τα τελευταία 3.000 χρόνια ακόμα πιο μακριά. Η Πραγματικότητα βρίσκεται Πέραν κάθε αντίληψης.

Παράλληλα με την πρόοδο της ανθρώπινης θρησκευτικής αντίληψης έγινε κατανοητό ότι η Ύπαρξη μπορούσε να εκδηλωθεί σε Πέντε Πεδία, ότι υπάρχουν Πέντε Κοσμικοί Χώροι Εκδήλωσης, Πέντε Κόσμοι. Αυτό ισχύει βέβαια όσο ένα περιορισμένο ον που σαν Βαθύτερη Ουσία πηγάζει από το Μεγάλο Άγνωστο βρίσκεται στον Σχετικό Χώρο της Εξέλιξης. Γιατί όπως μαρτύρησαν κάποιοι Σοφοί Άνθρωποι, όταν Βιώνει κάποιος την Πραγματικότητα Βλέπει ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία και ενώ τα Περιλαμβάνει Όλα ταυτόχρονα δεν υπάρχει Μέσα στην Φωτισμένη Αντίληψη καμία διάκριση.

Έτσι, από πολύ νωρίς, εφόσον το ζητούμενο από τον άνθρωπο ήταν πάντα η Ανύψωση ως την Πραγματικότητα, η Βίωση της Πραγματικότητας, δημιουργήθηκαν διάφορες πρακτικές Πνευματικής Ανύψωσης. Στην πραγματικότητα, εφόσον ο σκοπός είναι η Βίωση της Πραγματικότητας, όλες οι πρακτικές δεν έχουν άλλο έργο από το να μας οδηγήσουν πέρα από τους περιορισμούς, του κόσμου, των αισθήσεων, της ψυχής, της σκέψης, της ίδιας της αντίληψης. 


Στην πραγματικότητα, μέσα στην Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση η Θρησκεία είναι Μία, η Θρησκεία της Πραγματικότητας. Οι επιμέρους περιγραφές και διαφοροποιήσεις είναι εξωτερικές και χωρίς σημασία. Το ίδιο και οι περιγραφές των Κόσμων μέσα στις διάφορες θρησκείες είναι σχεδόν όμοιες. Και η Ιερή Τεχνική, η Πρακτική της Πνευματικής Ανύψωσης είναι η Μία Τεχνική της Βίωσης της Πραγματικότητας με την Απελευθέρωση της Συνείδησης από τους εξωτερικούς περιορισμούς.

 Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Δρόμος που Οδηγεί στην Πραγματικότητα στην Αλήθεια, ό,τι κι αν λένε οι αμαθείς. Την Υπέρτατη Πραγματικότητα δεν μπορούμε να την βρούμε ούτε με τις αισθήσεις, έξω στον κόσμο, ούτε με τα συναισθήματα, ούτε με την σκέψη, τις διδασκαλίες, τις θεολογίες. 

Πρέπει να πάμε πέρα από όλα αυτά, πέρα κι από την σκέψη, Βαθιά Μέσα μας, στην Καρδιά της Ύπαρξής μας. Να έρθουμε σε Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, να Βιώσουμε την Ενότητα της Ύπαρξης. Πρέπει, ακόμα Πιο Βαθιά να Βγούμε στο Άγνωστο Όπου καμία αντίληψη δεν εισχωρεί, καμία ιδιότητα δεν μπορεί να ανιχνευθεί, ένα Πλήρες Κενό για τις δικές μας μικρές δυνάμεις. Ένα Κενό όμως που δεν είναι το κενό του τίποτα, αλλά ένα Άγνωστο Ζωντανό Πλήρες από το Οποίο Πηγάζουν Όλα.

 Η Άγνωστη Φύση, η Αληθινή Ουσία, που οι άνθρωποι λάτρευαν εδώ και 30.000 χρόνια κι οι σημερινοί χριστιανοί ταυτίζουν με την Πλατυτέρα των Ουρανών, που δεν είναι βέβαια το μικρό ανθρώπινο κορίτσι, η Αγαπημένη Γλυκιά Μαρία, αλλά Κάτι Πολύ-Πολύ Πλατύτερο.

Όταν λοιπόν Ο Ορφέας, ο Μύστης του Ολύμπου, περπατούσε στη γη, λίγο μετά τους Ποιητές, λίγο πριν τους Φιλοσόφους, όπως λέει ο Αριστοτέλης, υπήρχε ήδη μια Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Παράδοση. Ο Ορφέας δεν τα δημιούργησε όλα μόνος του. Όμως αναμόρφωσε βαθιά την θρησκεία των προγόνων του και της έδωσε ένα βαθύτερο νόημα και μια πιο πρακτική οργάνωση. 

Ακόμα κι αν οι δήθεν ιστορικοί κι οι προκατειλημμένοι χριστιανοί αρνούνται την ιστορική ύπαρξη του Ορφέα, το μαρτυρούν τα Ορφικά Μυστήρια, οι Ορφικοί Θίασοι, που χρησιμοποίησε σαν πρότυπο ο Πυθαγόρας κι οι πυθαγόρειοι και γενικά το Έργο που άφησε ο Ορφέας. 

Απλά η αποδοχή της ιστορικής ύπαρξης του Ορφέα και του Ορφισμού αποδεικνύει ότι ο χριστιανισμός που δημιουργήθηκε στην Ανατολική Αυτοκρατορία (όχι ο χριστιανισμός του Ιησού, αλλά ο χριστιανισμός των μεταχριστιανικών αιώνων) είναι κακό αντίγραφο του Ορφισμού. Ο Ορφέας λοιπόν ήταν αυτός που όχι μόνο αναμόρφωσε την Διονυσιακή Θρησκεία, δίνοντάς της ένα Βαθύτερο περιεχόμενο κι όχι καταστρέφοντάς την, αλλά και Εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια την Ιερή Πρακτική της πνευματικής Ανύψωσης ως το Θείο. 

Η Ιερή Πρακτική του Ορφέα μιλούσε βέβαια για την Μια και Μοναδική Πραγματικότητα Εντός της Οποίας Συμβαίνουν Όλα. Υπάρχει Μόνο Μια Ψυχή κι όλες οι Ψυχές Είναι Αυτή η Μία Ψυχή. Αλλά για να Φτάσει μια περιορισμένη Ψυχή να Βιώσει αυτή την Πραγματικότητα έπρεπε να υπερβεί τους περιορισμούς μέσα στους οποίους την είχε οδηγήσει η ύπαρξη, το ταξίδι στα διάφορα Πεδία, στους διάφορους Κόσμους. Κι εδώ υπήρχε η ανάγκη να μιλήσουμε για τις Βαθμίδες της Απελευθέρωσης. 

Με αυτή την έννοια υπάρχουν βαθμίδες. Κι οι Βαθμίδες είναι Πέντε γιατί σε Πέντε Πεδία λειτουργεί η Συνείδηση, γιατί γίνονται αντιληπτοί Πέντε Κόσμοι Εμπειρίας και αναγνωρίζονται Μία Πραγματικότητα και τέσσερα είδη περιορισμών (σύνολο Πέντε). Οι Πέντε Βαθμίδες της Ιερής Πρακτικής που Δίδαξε ο Ορφέας, πηγάζουν από την Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Αντίληψη κι από την Πανάρχαια Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία στην Οδό της Απελευθέρωσης.

 Αυτή την πρακτική παρέδωσε ο Ορφέας στην ανθρωπότητα και την διατήρησαν οι Ορφικοί Θίασοι και 100 περίπου χρόνια μετά τον Ορφέα ο Πυθαγόρας της έδωσε νέα πνοή. Οι Πυθαγόρειοι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τους νεότερους φιλοσόφους.

 Όλοι σχεδόν οι Φιλόσοφοι δύο πηγές της Αληθινής Γνώσης αναγνωρίζουν τους Ορφικούς και τους Πυθαγόρειους (που είναι το ίδιο). Η Ορφική Διδασκαλία αναζωογόνησε τα Ελευσίνια Μυστήρια που (όπως εξηγούμε σε ειδικό άρθρο) είχαν Πέντε Μυητικές Βαθμίδες κι όχι τρεις όπως γνωρίζουν και υποστηρίζουν οι αμαθείς. Η Παραδοχή των Πέντε Βαθμίδων συμφωνεί με την Παγκόσμια Εσωτερική Παράδοση, ενώ οι τρεις βαθμίδες δεν οδηγούν στην έξοδο από τον κόσμο του γίγνεσθαι, των φαινομένων.  Η Ορφική Διδασκαλία επηρέασε βαθιά και την Δελφική Λατρεία. Η Ιερή Πρακτική λοιπόν ήταν κάτι που Γνώριζαν οι Μύστες σε όλα τα Μυητικά Κέντρα. 

Κι ο ίδιος ο Πλάτωνας είχε γνωρίσει την Διδασκαλία αλλά και την Πρακτική Βίωση της Αλήθειας και από την γενικότερη παιδεία του και από την επαφή του με τον Σωκράτη που ήταν Μυημένος κι ασφαλώς και από τους πυθαγόρειους κύκλους με τους οποίους σχετιζόταν από νέος. Στην Ακαδημία που ο Πλάτωνας ίδρυσε κατά το πρότυπο των πυθαγόρειων συλλόγων, ένα κοινόβιο μυημένων στην πραγματικότητα, διδάσκονταν η Ιερή Πρακτική. 

Ο Πλάτωνας στα βιβλία του έλεγε πολύ λίγα, όχι μόνο γιατί δεν επιτρεπόταν στους Μύστες να μιλούν φανερά για τα Μυστήρια αλλά και γιατί επρόκειτο εδώ για κάτι που ήταν καθαρά πρακτικό κι η θεωρητική περιγραφή του δεν θα είχε και τόση σημασία. 

Πάντως στον Φαίδωνα ο Πλάτωνας κάνει μια σαφή αναφορά στην Ιερή Πρακτική:



- Κάθαρσις δε είναι άρα ου τούτο ξυμβαίνει, όπερ πάλαι εν τω λόγω λέγεται, το χωρίζειν ότι μάλιστα από του σώ­ματος την ψυχήν και εθίσαι αυτήν καθ’ αυτήν πανταχόθεν εκ του σώματος συναγείρεσθαί τε και αθροίζεσθαι, και οικείν κατά το δυ­νατόν και εν τω νυν παρόντι και εν τω έπειτα μόνην καθ’ αυτήν, εκλυομένην ώσπερ εκ δεσμών εκ του σώματος; 


- Πάνυ μεν ουν, έφη. 


- Ουκούν τούτό γε θάνατος ονομάζεται, λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος; 


- Παντάπασί γε, ή δ’ ος. 


- Λύειν δε γε αυτήν, ώς φαμεν, προθυμούνται αεί μάλιστα και μόνοι οί φιλοσοφούντες ορθώς, και το μελέτημα αύτο τούτό εστιν των φιλοσόφων, λύσις και χωρισμός ψυχής από σώματος ή ου; 


- Φαίνεται.


- Κάθαρσις δε δεν συμβαίνει να είναι άραγε αυτό, πού από πα­λιά λέγεται, δηλαδή ό χωρισμός της ψυχής από το σώμα όσον το δυνατόν και ο εθισμός της να χωρίζεται από το σώμα, να κλείνεται στον εαυτό της, να αυτοσυγκεντρώνεται και να ζει και τώρα και έπειτα ανεξάρτητη, απελευθερωμένη από το σώμα σαν από φυλα­κή;


- Βέβαια, είπε ό Σιμμίας.


- Μα αυτό δεν λέμε πώς είναι ό θάνατος, δηλαδή μια απελευθέ­ρωση και χωρισμός ψυχής από το σώμα;


- Οπωσδήποτε, είπε αυτός.


- Αυτή την απελευθέρωση, όπως λέμε, την επιδιώκουν με προθυμία πάντα μόνον όσοι φιλοσοφούν σωστά, και αυτή η έννοια απασχολεί τούς φιλοσόφους, η απελευθέρωση και ό χωρι­σμός ψυχής και σώματος ή όχι;


- Είναι φανερό.

Εδώ βέβαια ο Πλάτωνας μιλά γενικά για την Ιερή Πρακτική αλλά σε κάθε ευκαιρία, στα γραπτά του, αναφέρεται στις Πέντε Μυητικές Βαθμίδες. Το υποδηλώνει άλλωστε η όλη φιλοσοφική αντίληψή του για την Πραγματικότητα. Η Μόνη Πραγματικότητα, για τον Πλάτωνα Είναι το Ένα, το Αγαθόν. 

Ο Κόσμος του Γίγνεσθαι δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της Δραστηριότητας του Ενός, ένας Κόσμος Αντίληψης, ένα κόσμος φαινομένων, που αντλεί την ύπαρξή του από το Αληθινό Είναι και Συμμετέχει στο Είναι για να υπάρξει και δεν διαθέτει δική του ανεξάρτητη ουσία. Κι όλα τα υλικά φαινόμενα δεν έχουν δική τους ουσία παρά αντλούν την ύπαρξή τους από την Συμμετοχή τους στο Είναι και τις αιώνιες ιδέες.


Έτσι για τον Πλάτωνα ο Κόσμος (σαν Συνολική Πραγματικότητα) έχει Πέντε 
Πεδία (έτσι φαίνεται στα περιορισμένα όντα):


Το Αγαθόν , το Τελείως Είναι, το Όντως Ον.


Το Είναι, το Ον.


Ο Αιώνιος Κόσμος των Ιδεών, των Αληθινών Όντων.


Ο κόσμος της Ψυχής, η ψυχή, οι ψυχές.


Ο κόσμος των υλικών φαινομένων. 

Συχνά ο Πλάτωνας και γενικότερα οι Αρχαίοι Σοφοί χρησιμοποιούσαν τον όρο «Ψυχή», με διάφορες σημασίες. Η αληθινή σημασία βγαίνει από τα λεγόμενα. Έτσι Ψυχή μπορεί να σημαίνει (όπως στο απόσπασμα του Φαίδωνα που αναφέραμε) το Πνευματικό Στοιχείο που ενσωματώνεται. Μπορεί να σημαίνει την αστρική ψυχή που είναι  ο κόσμος των συναισθημάτων και των βουλήσεων καθώς κι ο μεταθανάτιο φορέας μας. Μπορεί να σημαίνει την υλική ψυχή που εγκαθιδρύεται κατά την ενσωμάτωση σαν αντιστοιχία ανάμεσα στην δράση του Πνευματικού Στοιχείου και του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος, του σώματος γενικότερα.

Έτσι κατά αντιστοιχία της «Κοσμοαντίληψης» του Πλάτωνα και της Διδασκαλίας της Ακαδημίας οι Πέντε Βαθμίδες της Ιερής Πρακτικής είναι:

Η Βίωση της Μιας Μοναδικής Πραγματικότητας.

Η Βίωση της Ενότητας της Ύπαρξης, η Καθαρή Νόηση, η Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα του Κόσμου.

Η Υπέρβαση της κατώτερης διανόησης, δηλαδή της σκεπτοδιαδικασίας, της μέσω της σκέψης διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Η κάθαρση της κατώτερης (αστρικής) ψυχής και του συναισθηματικού κόσμου μας.

Η κάθαρση της υλικής ψυχής, των σωματικών δραστηριοτήτων και των εξωτερικών πράξεων, έξω, στον κόσμο.

Τελικά, όπως είπαμε και στην αρχή η Ιερή Πρακτική δεν έχει μόνο Πανάρχαια και Παγκόσμια Καταγωγή αλλά την συναντάμε επίσης σε όλες τις παραδόσεις. Βεβαίως όπως το αποδεικνύουν έμπρακτα όλοι οι Σοφοί, Παγκόσμια αλλά και στην Αρχαία Ελλάδα, αυτός είναι ένας πρακτικός δρόμος Απελευθέρωσης. Πρέπει να τον Βαδίσουμε. Πρέπει να Απελευθερωθούμε. Πρέπει να το κάνουμε. Ούτε η θεωρητική γνώση, ούτε οι συζητήσεις περί τους Οδού έχουν κανένα νόημα. Είναι ένας Καθαρά Βιωματικός Δρόμος. Την Αλήθεια την Ζούμε. Δεν αρκούμαστε στην νοητική περιγραφή της, γιατί αυτό δεν είναι Αλήθεια, είναι απλά πληροφορίες για την Αλήθεια. Δεν ξεδιψάς περιγράφοντας το νερό ή λέγοντας νερό, νερό, νερό, ούτε χορταίνεις βλέποντας σε φωτογραφίες νόστιμα φρούτα.

Η Αλήθεια Είναι Εδώ. Κι ο Μόνος Δρόμος για να την Βιώσουμε είναι Μέσα μας. Ο Πλάτωνας όπως όλοι οι Δάσκαλοι αναφέρεται απλά στην Οδό. Αλλά πρέπει καθένας, μόνος του, αυτός ο ίδιος, να Βαδίσει την Οδό της Κατανόησης, να ξεπεράσει τους εξωτερικούς περιορισμούς να Κατακτήσει την Αληθινή Αυτογνωσία, να Έρθει σε Άμεση Επαφή με το Θείο Μέσα του, Μέσα μας, Μέσα σε Όλα.

Στην πραγματικότητα η Ιερή Πρακτική έχει σκοπό, ενόσω ζούμε να στραφούμε Έσω κι αποσύροντας την συνειδητότητα από τον εξωτερικό κόσμο και τις κατώτερες λειτουργίες να Βιώσουμε τα Εσωτερικά Πεδία Ύπαρξης, Βέβαια η εξωσωματική εμπειρία είναι δυνατή και πολλοί είχαν τέτοιες εμπειρίες, αλλά το ζητούμενο είναι να γνωρίσουμε την Φύση μας, πως Λειτουργεί η Φύση μας. 

Η Επαφή με τους Εσωτερικούς Κόσμους, είτε γίνεται απλά με την απόσυρση από τις κατώτερες λειτουργίες, είτε βγαίνουμε τελείως έξω από το σώμα, δεν είναι παρά μια εμπειρία αυτών τω καταστάσεων ύπαρξης ενόσω είμαστε συνδεδεμένοι με το σώμα. Ο οριστικός διαχωρισμός από το σώμα απελευθερώνει το Πνευματικό Στοιχείο που μπορεί να Βιώσει τώρα πραγματικά την Κατάσταση Ύπαρξης που έχει βιώσει, έχει κάνει ζωή του και για την οποία «προετοιμαζόταν» στην γη.

 Οι Σοφοί, οι Μύστες και οι μυημένοι που βαδίζουν την Οδό της Απελευθέρωσης, επειδή ήδη βιώνουν τις Εσωτερικές Καταστάσεις, γνωρίζουν ότι θα οδηγηθούν στο Βάθος της Κατανόησης που πέτυχαν στην διάρκεια της γήινης ζωής τους. Οι άνθρωποι που έζησαν μέσα στην άγνοια και κατασπατάλησαν τη ζωή και τον χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες το μόνο που θα πάρουν μαζί τους, φεύγοντας από την γη, θα είναι η άγνοια, που θα τους οδηγήσει πίσω, ξανά, εδώ. Ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα αναλύει, μέσα από μύθους βέβαια, που περιέχουν όμως ένα βαθύ συμβολισμό, την μεταθανάτια τύχη της ψυχής. Από τα κλασσικά κείμενα, πλάι στον Φαίδωνα μπορεί να σταθεί μόνο το «Μπάρντο Τοντόλ», η «Θιβετανική Βίβλος των νεκρών».

Η Ιερή Πρακτική λοιπόν έχει σκοπό να μας Οδηγήσει στην Οριστική Απελευθέρωση, όχι απλά από τον κύκλο των μετενσωματώσεων στη γη, αλλά από την Ύπαρξη μέσα στην Φαινομενική Δημιουργία γενικότερα. Είναι καθαρά θέμα Κατανόησης (άσχετα πόσο ηχηρούς όρους χρησιμοποιούμε).Για να Βιώσει λοιπόν κάποιος την Μια Μοναδική Πραγματικότητα θα πρέπει να ξεκινήσει από την παρούσα κατάστασή του, από τις καταστάσεις που ζει στο σώμα και στον κόσμο και σιγά-σιγά να ανυψωθεί μέσα από τις διάφορες Βαθμίδες ως το Απόλυτο Ένα. Έτσι για τον απλό άνθρωπο που ξεκινά από έξω, από κάτω οι βαθμίδες διαμορφώνονται με τον παρακάτω τρόπο.

Πρώτα από όλα είναι απαραίτητη η Κάθαρση του Σώματος, των δραστηριοτήτων μας. Αυτό σημαίνει μια ζωή μετρημένη που ενώ μας παρέχει όλα τα αναγκαία θέτει σαν στόχο την Πνευματική Ανύψωση και μας εξασφαλίζει τον απαραίτητο χρόνο και τις αρμόζουσες προσπάθειες. Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε στον πνευματικό δρόμο, όταν προσκολλούμαστε στον εξωτερικό κόσμο, σε εξωτερικές δραστηριότητες και σε υλικά αντικείμενα. Οι εξωτερικοί καθαρμοί που γίνονταν και στα Μικρά Μυστήρια και σε Θρησκευτικές εκδηλώσεις και Γιορτές δεν ήταν παρά μια συμβολική πράξη για πραγματική αλλαγή της ζωής μας. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Μόνο πραγματοποιώντας μια ενάρετη ζωή μπορούσε κάποιος να εισέλθει στην Οδό. Έπρεπε δηλαδή να βιώσει την Αρετή της Σοφίας ή  Φρόνησης (της εξωτερικής φρόνησης) στην ζωή του.

Μετά θα έπρεπε κάποιος, πάντα μέσα από την Κατανόηση της Φύση μας, της ζωής, αυτών που συμβαίνουν, να καθαρισθεί από τις επιθυμίες της γήινης ζωής και τα πάθη. Η κάθαρση της Ψυχής μπορεί να ανοίξει τον Δρόμο προς τους Εσωτερικούς Κόσμους. Η ίδια η Ψυχή σαν λειτουργία (συναισθήματα, βουλήσεις, επιθυμίες) βρίσκεται ακριβώς στο μέσο ανάμεσα στην ανώτερη διανόηση και την ζωή του σώματος. Είναι η ένωση δυο κόσμων. 

Κι η ψυχή οφείλει να προσανατολιστεί. Με την απάρνηση των επιθυμιών και των παθών βιώνουμε την Αρετή της Ανδρείας (της εξωτερικής ανδρείας) και προσανατολιζόμαστε πλέον προς τα Έσω. Ακόμα και σε αυτό το Επίπεδο ζωής να φτάσει κάποιος, στην «ψυχική απάθεια», ήδη έχει κερδίσει πολλά για την πνευματική του εξέλιξη.

Μετά θα πρέπει κάποιος να κατανοήσει τι είναι η Διανόηση σαν λειτουργεία και πως αυτά που συλλαμβάνει, έννοιες, σχέσεις εννοιών, είναι μόνο συμβολικά των αληθινών πραγμάτων. Όσο μένουμε μέσα στην δραστηριότητα της διανόησης είμαστε μέσα στο Σπήλαιο των εννοιών, των σκιών των αληθινών όντων. 

Η Υπέρβαση της διανόησης για να φτάσουμε σε μια Ανώτερη Όραση των αληθινών όντων, σε μια Άμεση Επαφή με την Πραγματικότητα, ήδη από εδώ, από την γη, σημαίνει ακριβώς την Κατανόηση και την Αντίληψη αυτού που συμβαίνει. Έτσι η διανόηση (αυτό που λένε οι σύγχρονοι σκέψη) παίρνει την σωστή θέση της και δεν αποτελεί πλέον εμπόδιο. 

Αυτή η Υπέρβαση είναι η Ουσία της Σωφροσύνης. Το να βιώσουμε λοιπόν την Αρετή της Σωφροσύνης σημαίνει να υπερβούμε την εξωτερική αντίληψη μέσα από παγιωμένες αντιλήψεις και εμπειρίες (που παραποιούν την πραγματικότητα), να υπερβούμε την χρήση της μνήμης αντλώντας πληροφορίες μόνο από την τρέχουσα αντίληψη και τέλος να αντιλαμβανόμαστε απλά αυτό που υπάρχει, αυτό που συμβαίνει, το πραγματικό. 

Μόνο όταν η Σωφροσύνη Ολοκληρώνεται αρχίζουμε να βλέπουμε τα αληθινά όντα, τους αληθινούς νοητικούς πυρήνες που κρύβουν μέσα τους τα πράγματα, τις ιδέες, ή πιο σωστά τους «ειδητικούς αριθμούς». Αυτές οι εσωτερικές βαθμίδες ανάβασης, στο επίπεδο της διανόησης χαρακτηρίζονται και σαν εσωτερικές αρετές (εσωτερική φρόνηση, εσωτερική ανδρεία, Αληθινή Σωφροσύνη).

Ήδη Βιώνοντας την Αληθινή Σωφροσύνη, υπερβαίνοντας την διανόηση και την παραμόρφωση της πραγματικότητας, βγαίνοντας έξω από το Σπήλαιο των εννοιών-σκιών των αληθινών πραγμάτων, είμαστε πια έξω στο Φως της Άμεσης Επαφής με την Πραγματικότητα, με αυτά που υπάρχουν , με αυτά που συμβαίνουν. 

Στο Φως της Άμεσης Αντίληψης έχουν διαλυθεί όλα τα κατασκευάσματα της διανόησης, δεν υπάρχει πλέον εγώ, δυαδικότητα, διαχωρισμός του κόσμου. Υπάρχει μόνο μια Ανοιχτή Απέραντη Επίγνωση της Ενότητας της Ύπαρξης, Νοιώθουμε το Είναι την Βάση της Ύπαρξης, όλων των υπάρξεων. Κι όλα όσα υπάρχουν Συμμετέχουν στο Είναι για να υπάρξουν και δεν διαχωρίζονται ποτέ ούτε από το Είναι, ούτε από τα άλλα πράγματα (ήταν η διανόηση που έκανε τους διαχωρισμούς.) 

Βιώνοντας Αυτή την Ενότητα της Ύπαρξης, το Είναι που Διαπερνά τα πάντα, μπορούμε να κατανοήσουμε τι είναι Δικαιοσύνη. Είναι η Αντίληψη που Εξισορροπεί τα Πάντα εντάσσοντάς τα μέσα στην Ενότητα. Να γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες μέσα στην σοφία τους παρίσταναν την Δικαιοσύνη τυφλή και με μια ζυγαριά στο χέρι. Το θεολογικό της όνομα Θέμις βγαίνει από το τίθημι, που σημαίνει θέτω, «τοποθετώ». Και Θέμις είναι η Δύναμη που με γνώση τοποθετεί τα πράγματα στην ορθή τους θέση. 

Βέβαια η Βίωση του Είναι, της Ενότητας της Ύπαρξης έχει Διάφορα Βάθη Κατανόησης (Τρεις Εσωτερικές Βαθμίδες, που δεν μπορούμε τώρα να αναλύσουμε) που μας Ανυψώνουν ως την Θέα του Αγαθού.
Αλλά η Θέα του Αγαθού δεν είναι παρά το όριο της Ύπαρξης, το όριο της Δημιουργίας, το όριο του Κόσμου. 

Πρέπει να υπερβούμε και τον τελευταίο διαχωρισμό και με το σβήσιμο κάθε Υποκειμενικής Αντίληψης να Βυθιστούμε στο Απρόσωπο Ένα, το Τελείως Είναι, Όπου δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός, καμιά αντίληψη, καμιά ιδιότητα, καμιά εμπειρία, παρά μόνο Ζωή, Παρουσία.

Τελικά, η Ιερή Πρακτική είναι Απελευθέρωση του Πνευματικού Στοιχείου (της Ψυχής) από τους περιορισμούς, Επάνοδος της Ουσίας στην Αρχική της Κατάσταση το Σημείο ΑΩ, Όπου Ξεκινούν και Τελειώνουν Όλα, διαγράφοντας τον Κύκλο της Δημιουργίας, της Ύπαρξης μέσα στους Κόσμους, μέχρι την Τελική Ανύψωση στην Αλήθεια.

wholemind8

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ