2. ΚΑΡΜΑ (Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ)

Επειδή μεγάλος σάλος γίνεται τα τελευταία χρόνια, όπως άλλωστε και πολύ συχνά μετά τους πρώτους μετά χριστιανικούς αιώνες, για το αν υπάρχει ή όχι μετενσάρκωση του ανθρώπου, έκρινα σκόπιμο να αφιερώσω μια μεγάλη έκταση της μελέτης αυτής στην ανάλυση αυτού του επίμαχου θέματος.

Ο όρος Μετενσάρκωση  αναφέρεται στη διαδικασία κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου, μια μη υλική ουσία, που κατοικεί μέσα σε ένα σώμα και μετά το θάνατο αποχωρεί απ’ αυτό, επιστρέφοντας αργότερα σ’ ένα άλλο σώμα.

Μέχρι σήμερα έχουν επικρατήσει, για την Ύπαρξη της ψυχής, τρεις βασικές θεωρίες :

1.    Η πρώτη από αυτές, η υλιστική «επιστημονική» παραδέχεται την εμπειρία και έκφραση της ζωής, μόνο αν το φυσικό σώμα ζει και είναι σε λειτουργία και πιστεύει ότι μετά το θάνατο και το τέλος της σαρκικής ζωής, δεν υπάρχει άλλη ενσυνείδητη ύπαρξη.  Κατά τη θεωρία αυτή η ψυχή, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, απλά εξαφανίζεται με τον σωματικό θάνατο.  Αυτή όμως η άποψη εξισώνει τον άνθρωπο με τα τρία άλλα βασίλεια της φύσης, τα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά, και δεν είναι ούτε καν λογική, αφού στερείται σκοπιμότητα και δεν εκφράζει μια Αιτία και ένα Νόημα για την ύπαρξη της ζωής.

2.    Η δεύτερη είναι αυτή της επίσημης εκκλησίας, η οποία θεσπίζει της «υπό όρους αθανασία της ψυχής».  Παραδέχεται δηλαδή ότι μόνο εκείνοι που έφθασαν σε μια ιδιαίτερη κλίμακα ψυχικής επίγνωσης, ή εκείνοι που παραδέχονται μια ιδιαίτερη σειρά θεολογικών δογμάτων μπορούν  να πάρουν το δώρο της ατομικής αθανασίας.  Τα διάφορα δόγματα των επίσημων θρησκειών κυρίως της Δύσης καταλήγουν λίγο έως πολύ σ’ αυτό που όλοι γνωρίζουμε σαν Παράδεισο και Κόλαση.  Τα δόγματα αυτά σε μια κρυφή εκούσια συνομωσία συμφωνούν ότι «με κάθε γέννηση ενός βρέφους, μια νέα ψυχή δημιουργείται» και ότι η ψυχή αυτή δεν έχει παρελθόν παρά μόνο απέραντο μέλλον !!!!

3.    Η Τρίτη θεωρία της Μετενσάρκωσης ή Επαναγέννησης.  Αυτή παραδέχεται πρώτον, μακροχρόνιο παρελθόν για την ψυχή, η οποία θεωρείται ότι υπάρχει πριν από την γέννηση του ανθρώπου, ότι θα υπάρξει μετά τον θάνατον του και ότι θα υπάρξει πάντοτε, γιατί είναι αναπόσπαστο μέρος της θεότητας.  Η θεωρία αυτή θεσπίζεται το βασικό γεγονός της θεϊκής προέλευσης του ανθρώπου, της κατάβασης του στον κόσμο της ύλης, της ανόδου του μέσα από συνεχείς επαναγεννήσεις μέχρι ότου να φτάσει στην τέλεια έκφραση της πνευματοψυχικής του συνείδησης.  Τέλος δέχεται το γεγονός μιας σειράς μυήσεως κατά το τέλος κάθε κύκλου μετενσάρκωσης και μιαν αέναη κοσμική εξέλιξη.

Αυτές είναι οι τρεις κυριότερες απαντήσεις στο πρόβλημα της αθανασίας και της διατήρησης της ανθρώπινης ψυχής. Όπως είναι φανερό η υλιστική θεωρία είναι παράλογη, τελείως οπισθοδρομική και αντιπαρατίθεται στον Κοσμικό Νόμο της Εξέλιξης. Το δόγμα της υπό όρους αθανασίας, το δόγμα της Αιώνιας Ανταμοιβής ή Αιώνιας Τιμωρίας, αν και βρίσκεται μια βαθμίδα ψηλότερα από την υλιστική θεωρία, είναι επίσης αντίθετο προς τον Νόμο της εξέλιξης, και τον σκοπό του ανθρώπου, τον σκοπό που έχει σαν τέλος της ανάληψη.  Δέχεται βέβαια τον άνθρωπο σαν Υιό του Θεού που προσπαθεί να επανέλθει σ’ Αυτόν, εκπροσωπώντας την κατώτερη όψη της θεότητας η οποία αναζητά την «εγκάρδια ένωση με την Ανώτερη».  Αλλά καλά μέχρι εδώ αλλά που είναι το παρελθόν, σύμφωνα με ποιο Νόμο και για ποια  αιτία έχουμε βρεθεί στην κατάσταση που βρισκόμαστε; Η Καινή και η Παλαιά διαθήκη, ακόμα και η Γένεση, δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές για το τι τελικά πληρώνουμε.  Ούτε είναι λογικό, η αιωνιότητα μιας μέλλουσας ζωής στον Ουρανό, στον παράδεισο ή στην κόλαση, να κριθεί από μια απλή σειρά επεισοδίων λίγων καλών ή κακών ετών! Η αδικία και η περιοριστική άποψη ενός τέτοιου δόγματος είναι τόσο εμφανής, που θα έπρεπε να αναγνωρίζεται από πολλούς από τους πιο φωτισμένος ανθρώπους του χριστιανικού κόσμου.

Και όμως η σύγχυση που υπάρχει μέσα από τα αντίθετα διδάγματα της επιστήμης και της θρησκείας έχουν σκεπάσει τόσο πολύ πια την Αλήθεια, όσο και η σκόπιμη διαστρέβλωση που το θέμα έχει υποστεί από τους κατά καιρούς εκπρόσωπους των εκκλησιών και της πολιτείας.

Κατά την εποχή του Χριστού, η επαναγέννηση σαν δόγμα ήταν κοινή πίστη στην Ιουδαία και όλοι γνώριζαν και ζούσαν σύμφωνα με αυτή.  Η Χριστιανική Εκκλησία όπως ήταν αναπόφευκτο ιδρύθηκε πάνω σ’ αυτή τη βάση αλλά όταν η Καινή Διαθήκη συμπληρώθηκε επίσημα μεταξύ του 3^ου και του 6^ου αιώνα μετά Χριστών στην Αλεξάνδρεια, το βασικό δόγμα της επαναγέννησης αφαιρέθηκε επειδή βρισκόταν σε διαμετρική αντίθεση προς τα ΝΕΑ διδάγματα της εκκλησίας, όπως η άφεση των αμαρτιών, η δι’ αντιπροσώπου εξιλέωση, ο Παράδεισος και η Κόλαση, το βάπτισμα κ. λ. π.  Ο Πάπας, σαν εκπρόσωπος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, απαγόρευε τις διδασκαλίες αυτές οριστικά το 551 μ. Χ με το ακυρωτικό της Κωνσταντινούπολης.  Αντικειμενικός του σκοπός ήταν να μειώσει τη γνώση του λαού για να εξυψώσει το μεγαλείο του Ιερατείου.  Από τον καιρό εκείνο όλοι όσοι γνώριζαν ή δίδασκαν τη Μυστική Σοφία διώχθηκαν ανελέητα και θανατώθηκαν.

Αλλά το πιο θανατηφόρο πλήγμα δέχθηκε η Μετενσάρκωση το 553 μ. Χ όταν ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός θεώρησε ότι έπρεπε να επιστρατεύσει όλο το βάρος της 5^ης Οικουμενικής συνόδου, για να συμπληρώσει σ’ αυτή την απόφαση το Ανάθεμα και τον αφορισμό του Ιδρυτή της Ελληνικής θεολογίας, του Μεγάλου Ωριγένη.

 Όλα αυτά που θα αναφέρουμε παρακάτω, με κύρια πηγή ιστορικά στοιχεία που υποστηρίζουν υπαγορεύσεις του Έντγκαρ Κέυση πιστοποιούν ότι το δόγμα της επαναγέννησης ήταν βασικό κατά την εποχή της ίδρυσης της Χριστιανοσύνης αλλά από ιδιοτελείς σκοπιμότητες έπαψε να αναγνωρίζεται από τους πιστούς Εκείνου που δίδαξε :  «Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε, εν ω γαρ κρίματι κρίνεσθε, κριθήσεσθε και εν ω μετρω μετρείτε, αντιμετρηθήσεται υμίν».

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Η Παλαιά Διαθήκη κλείνει με μια πολύ σημαντική προφητεία του Μαλαχία:

«Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλία τον προφήτη, πριν έλθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής, και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδία των πατέρων προς τα τέκνα και την καρδιά των τεκνών προς τους πατέρας αυτών, μή ποτέ έλθω και πατάξω την γη με ανάθεμα».

  Το πρώτο Ευαγγέλιο της Καινής; Διαθήκης, που γράφτηκε από τον Ματθαίο, αναφέρεται τρεις φορές στην προφητεία αυτή του Μαλαχία και μ’ αυτό τον τρόπο συνδέει την Παλαιά με την καινή Διαθήκη  και ταυτόχρονα με τη ιδέα και την φιλοσοφία της Μετενσάρκωσης.

«Οτε δε ήλθον ο Ιησούς εις τα μέρη της Καισαρείας της Φιλίππου, ηρώτα τους μαθητές αυτού, λέγω, Τίνα με λέγουσι οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου»  Αυτοί δε απάντησαν «Άλλοι μεν Ιωάννη τον Βαπτιστή, άλλοι Δε Ηλία και άλλοι Ιερεμίαν, ή ένα των προφήτων». Ματθαίος 16:13 - 14

 Τα παραπάνω εδάφιο επαναλαμβάνεται κατά λέξη στο κατά Μάρκο Ευαγγέλιο 8:27 - 28: «Και εξήλθον ο  Ιησούς και οι μαθηταί αυτού εις τις κώμας της Καισαρείας Φιλίππου και καθ’οδόν ηρώτα τους μαθητές αυτού, λέγων προς αυτούς, Τίνα με λέγουσιν οι ανθρώποι ότι είμαι» Αυτοί δε απάντησαν, «Ιωάννην τον Βαπτιστή και άλλοι τον Ηλίαν Δε, έν των προφήτων».

 Από αυτά τα δύο εδάφια και μόνο προκύπτουσα σοβαρά ερωτήματα.  Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί να ρωτήσει ο Ιησούς τους μαθητές τους «Ποιος λέγουν οι άνθρωποι ότι είμαι»

 Το δεύτερο, γιατί ο Ιησούς δεν τους απάντησε ότι είναι ανοησίες αυτά που λένε, ότι  «ίσως» είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος ήδη είχε αποκεφαλιστεί, ο Ηλίας, ή ο Ιερεμίας.  Δεν τους είπε κάτι τέτοιο και αυτό το περιστατικό έχει συνέχεια επειδή οι μαθητές του Ιησού δεν είχαν κατανοήσει.

 Κατά την μεταμόρφωση του Ιησού σε Θεϊκό φως, πάνω στο όρος, όπου ήταν παρόντες ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης εμφανίστηκαν οι ψυχές του Μωυσή και του Ηλία και συνομίλησαν μαζί του.  Στο τέλος του βιώματος αυτού ο Ιησού τους συμβούλευσε να μην πουν σε κανένα για το όραμα μέχρι που εκείνος θα αναστηθεί.  Αμέσως μετά οι μαθητές επανερχόμενοι στο θέμα της μετενσάρκωσης και της προφητείας τον ρωτούν: «Διότι λοιπόν, λέγουσι οι γραμματείς ότι πρέπει να έλθη ο Ηλίας πρώτον, ο δεν Ιησούς αποκριθείς είπε προς αυτούς.  Ο Ηλίας μεν έρχεται πρώτον, και θέλει αποκαταστήσει πάντα, σας λέγω όμως, ότι ήλθεν ήδη ο Ηλίας και δεν εγνώρισαν αυτόν, αλλ’ έπραξαν εις αυτόν όσα ηθέλησαν, ούτω και ο Υιός του ανθρώπου μέλλει να πάθη…» Ματθαίος 17:10 - 13

Το εδάφιο του Ματθαίου είναι σχεδόν όμοιο με του Μάρκου 9: 11 - 13, μόνο που το όνομα του Ιωάννη δεν περιλαμβάνεται.

«Και ηρώτων αυτόν, λέγοντες, Δια τι λέγουσιν οι γραμματείς, ότι πρέπει να έλθη, ο Ηλίας πρώτον; Ο Δε αποκριθείς είπε προς αυτούς, Ο Ηλίας μεν ελθών πρώτον, αποκαθιστά πάντα και ότι είναι γραμμένο περί του Υιού του ανθρώπου, ότι πρέπει να πάθη πολλά και να εξουθενωθή.  Σας λέγω όμως ότι και ο Ηλίας ήλθε, και έπραξαν εις αυτόν όσα ηθέλησαν, καθώς είναι γεγραμμένον περί αυτού».

 Από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Ιησούς μας διαβεβαιώνει πρώτον ότι οι προφήτες και οι προφητείες τους, είναι έγκυρες και αληθινές, και δεύτερον ότι ο προφήτης Ηλίας «έχει ήδη έλθει», εννοώντας φυσικά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή!

 Τα πράγματα γίνονται λίγο πιο πολύπλοκα όταν στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 1:19-23 απεσταλμένοι ιερείς και Λευίτες από τα Ιεροσόλυμα, πλησιάζουν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον δοκιμάζουν σχετικά με το ποιος είναι, ποιανού δηλαδή ενσάρκωση είναι.

«Και αυτή είναι η μαρτυρία του Ιωάννου, ότε απέστειλαν οι Ιουδαίοι εξ’ Ιερουσολύμων ιερείς και Λευίτας, δια να ερωτήσωσιν αυτόν, Σύ τις είσαι Και ωμολόγησεν, ότι δεν είμαι εγω ο χριστός.  Και ερώτησαν αυτόν, Τι λοιπόν; Ηλίας είσαι συ ; και λέγει, Δεν είμαι.  Ο προφήτης είσαι συ; και απεκρίθη, Ουχί.  Είπον λοιπόν προς αυτόν, Τις είσαι; δια να δώσωμεν απόκρισιν εις τους αποστείλαντας ημάς, τι λέγεις περί ευατού; απεκρίθη, εγώ είμαι << φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ευθύνατε την οδό του κυρίου, καθώς είπε Ησαίας ο προφήτης. >>

 Επομένως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής γνώριζε την προφητεία του Ησαΐα και πρέπει να ήξερε ότι ήταν η ενσάρκωση του Ηλία, αφού ο Ησαΐας είχε προφητεύει τον ερχομό του.  Είχε όμως κάποιους λόγους που δεν το ομολόγησε αυτό στους απεσταλμένους από τα Ιεροσόλυμα.

 Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής απάντησε με τα λόγια του Ησαΐα «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσατε την οδό του Κυρίου, ευθεία κάμετε τη ερήμω τας τρίβους του Θεού ημών» Ησαΐας 40:3

 Στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο 11:9-15 ο Ιησούς δηλώνει πάλι κατηγορηματικά ότι ο Ιωάννης είναι η μετενσάρκωση του Ηλία.

«Αλλά τι ελήλθετε να ιδείτε, προφήτην, ναι σας λέγω, και περισσότερον προφήτου, διότι ούτος είναι περί του οποίου είναι γέγραμμενο.  Ιδου, εγώ αποστέλλω τον άγγελον μου προ προσώπου σου, όστις θέλει κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου.  Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλύτερος Ιωάννου του Βαπτιστού, πλην ο μικρότερος εν τη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος αυτού.  Από Δε των ημερών Ιωάννου του Βαπτιστού έως του νυν, η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και οι βιασταί αρπάζουσι αυτήν.  Διότι πάντες οι προφήται και ο νόμος έως Ιωάννου προεφήτευσαν.  Και αν θέλητε να δεχθήτε τούτο, αυτός είναι ο Ηλίας όστις έμελλε να έλθη.  Ο έχων ώτα δια να ακούει, ας ακούει».

 Δύο πράγματα επίσης είναι σημαντικό να σημειώσουμε εδώ.  Πρώτον, ότι ο Ιησούς αναγνωρίζει τον προφήτη Μαλαχία με τη φράση «ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, όστις θέλει κατασκευάσει την οδών σου έμπροσθέν μου» Μαλαχίας 3:1. Και είναι σημαντικό ότι ο ίδιος ο προφήτης Μαλαχίας, προφήτευσε τη μετενσάρκωση του Ηλία, γράφοντας «ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτη, πριν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» Μαλαχίας 4:5

 Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να προσέξουμε είναι ο Ιησούς λέει : «Αυτός είναι ο Ηλίας όστις έμελλε να έλθη.  Ο έχων δια να ακούσει, ας ακούει».

 Πόσοι άνθρωποι από τον καιρό που γράφτηκε το ευαγγέλιο του Ματθαίου έχουν ακούσει ή διαβάσει συνειδητά αυτό το σημείο.  Έχουν «αυτιά για να ακούν»  αλλά ποτέ δεν άκουσαν!

 Η σύγχρονη Ψυχολογία, μας μιλάει για την υστερική τύφλωση και κώφωση, την ασθένεια του τριπλού σημείου: δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω. Η πιο συνηθισμένη μορφή αυτού του προβλήματος είναι η βίαιη άρνηση και η δυσπιστία για το αν υπάρχει κάτι πέρα από αυτό που οι επίσημοι αρμόδιοι φορείς πρεσβεύουν.  Ο πολιτισμός μας είναι γεμάτος από όλες αυτές τις ασθένειες, συνωμοσίες του τυφλού σημείου, γι’ αυτό άλλωστε χαρακτηρίζεται σαν Σύγχρονος Μεσαίωνας. Περιλαμβάνει όλες τις απάτες, τις αυταπάτες και τις διαφθορές που τις συνοδεύουν και τις υποθάλπουν.  Έτσι οι περίφημες τρεις μαϊμούδες μην ακούς, μην βλέπεις, μην μιλάς αναλαμβάνουν να κρατήσουν μακριά την αλήθεια από τα αισθητήρια του ανθρώπου.  Οι περισσότεροι άνθρωποι δημιουργούν μια εσωτερική πραγματικότητα μέσα από αυτή τη δυσλειτουργία των αισθητήρων τους, η οποία δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα της αλήθειας.  Είναι σαν μια προστατευτική ασπίδα στα πιστεύω τους, στις προσκολλήσεις και στη άγνοια τους.

Γενικά ο Ιησούς τοποθετούσε << στ’ αυτιά >> των μαθητών και του ακροατηρίου του συχνά τις ίδιες αλήθειες, αλλά και πάλι από τον καιρό που γράφτηκαν τα ευαγγέλια πόσες χιλιάδες η εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διαβάσει αυτά τα εδάφια, ειδικά το του Ματθαίου 11:9-15 και ούτε αλλά ούτε άκουσαν την πραγματική έννοια του εδαφίου.

Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 8:56-59 ο Ιησούς προσπαθεί να πει στο ιουδαϊκό Ιερατείο την Αλήθεια μέσα από τις λέξεις «Ο Αβραάμ, ο πατήρ σας, είχε αγαλλίασιν να ίδη την ημέραν την εμήν και είδε και εχάρη.  Είπον λοιπόν οι Ιουδαίοι προς αυτόν, Πεντήκοντα έτη δεν έχεις έτι και είδες τον Αβραάμ; Είπε προς αυτούς ο Ιησούς, αληθώς σας λέγω, πριν γείνη ο Αβραάμ εγώ είμαι». << Τότε εκείνοι εσήκωσαν πέτρες για να τους τις ρίξουν >>.

 Ας πάμε όμως στη Γένεση θα καταλάβουμε εκεί για ποια προΰπαρξη του μιλάει ο Ιησούς, γιατί σίγουρα μιλάει για μια πρώην ενσάρκωση Του!

«Και ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, έφερεν έξω άρτον και οίνον ήτο Δε ιερεύς του θεού του ύψιστου.  Και ευλόγησον αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο ευλόγησον αυτόν και είπεν, Ευλογημένος ο Αβραάμ παρά του Θεού του ύψιστου, όστις έκτισε τον ουρανό και την γη και ευλογητός ο Θεός ο ύψιστος όστις παρέδωκε τους εχθρούς σου εις την χείρα σου.  Και ο Αβραάμ έδωκε εις αιών δέκατον από πάντων».

 Ο Μελχισεδέκ ήταν πολύ πιο μεγάλος σε ηλικία  από τον Αβραάμ, και έτσι εξηγείται το «πριν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ υπάρχω». Είναι ολοφάνερο ότι ο Ιησούς γνώριζε όχι μόνο ότι ο  Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν η μετενσάρκωση του Ηλία,  αλλά και τη δική του σαν Αρχιερέας Μελχισεδέκ.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

 Πολλοί από τους πρώτους πατέρες της εκκλησίας είχαν δηλώσει με σαφήνεια την πίστη τους στη Μετενσάρκωση.  Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας ( 150 - 165 ν. Χ. ) και ο άγιος κλήμης ο Αλεξανδρέας (150 - 220 μ.Χ.) φαίνεται ότι είχαν μια πολύ σύγχρονη αντίληψη για τη Μετενσάρκωση και την αθανασία της ψυχής.

«Υπήρχαμε πριν τα θεμέλια του κόσμου.  Υπήρχαμε στο μάτι του Θεού, γιατί είναι το πεπρωμένο μας να ζούμε σε Αυτόν.  Είμαστε τα λογικά πλάσματα του θείου λόγου, γι’ αυτό υπήρχαμε από την αρχή, γιατί από την αρχή ήταν ο λόγος...». Ο Άγιος Γρηγόριος ( 335-395μ. Χ. ) επίσκοπος Νύσσης, ο Άγιος Ιερώνυμος ( 340 - 420 μ. Χ ) και πολλοί άλλοι έχουν εκτεταμένα γράψει για την μετενσάρκωση:

«Είναι απόλυτα αναγκαίο για την ψυχή να θεραπευθεί και να εξαγνιστεί κι αν αυτό Δε γίνει κατά τη διάρκεια της στη γη, τότε θα επιτευχθεί σε μελλοντικές της ζωές». 

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.

 Εκείνη η μεγάλη φυσιογνωμία όμως που, σύμφωνα με την εγκυκλοπαίδεια  Britannica, θεωρείται «ο πιο διακεκριμένος από τους Πατέρες της εκκλησίας μετά τον Αυγουστίνο», είναι ο Μέγας Ωριγένης (185 - 254 μ.Χ). Ο Άγιος Ιερώνυμος τον θεωρούσε «τον μεγαλύτερο δάσκαλο της εκκλησίας μετά των αποστόλων», ενώ ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης τον αποκαλούσε  «Πρίγκιπας της Χριστιανικής Γνώσης».

«Η ψυχή η οποία είναι άυλη και αόρατη στη φύση της, δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα υλικό χώρο χωρίς να έχει ένα κατάλληλο σώμα που να ταιριάζει σ’ αυτό το χώρο.  Αναλόγως η ψυχή αποβάλλει ένα σώμα, το οποίο ήταν αναγκαίο πρωτίστως, αλλά το οποίο δεν είναι επαρκές στην αλλαγμένη της, και το αλλάζει για ένα δεύτερο σώμα».

«Η ψυχή δεν έχει αρχή, ούτε και τέλος... Κάθε αρχή έρχεται σ’ αυτό τον κόσμο δυναμωμένη από τις νίκες ή αποδυναμωμένη από τις ήττες των προηγούμενων  ζώων.  Η θέση της σ’ αυτό τον κόσμο, σαν ένα όργανο που θα πραγματοποιηθεί, για να τιμήσει ή να μην τιμήσει αυτή τη θέση, καθορίζεται από τις προηγούμενες της αρετές και τα ελαττώματα τις.  Το έργο της σ’ αυτό τον κόσμο προσδιορίζει τη θέση που θα πάρει στον κόσμο που θα ακολουθήσει ...»

Ωριγένης.

 Ο Ωριγένης γεννήθηκε το 185 μ. Χ. ήταν άνθρωπος σκληρός και ακλόνητα αφοσιωμένος.  Ήταν έναν εξτρεμιστής.  Ήταν επίσης πολυγραφότατος σαν τον Βολτέρο.  Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Britannic τα δέκα βιβλία του πιο σημαντικού του έργου, που είχε το τίτλο Στρώματα, εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν σχεδόν κανένα ίχνος.  Αυτό είναι τρομερά σημαντικό, γιατί στο έργο αυτό ο Ωριγένης συσχέτιζε τις καθιερωμένες χριστιανικές διδασκαλίες με τα χριστιανικά δόγματα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και άλλων αρχαίων φιλοσόφων.

Στο έργο του Κατά Κέλσου ο Ωριγένης γράφει:

«Δεν συμφωνεί περισσότερο με την λογική αν δεχτούμε ότι κάθε ψυχή, για ορισμένους μυστηριώδεις λόγους, εισάγεται σ’ ένα σώμα σύμφωνα με τη αξία της και τις προηγούμενες πράξεις της.  Δεν είναι λογικό οι ψυχές που έχουν χρησιμοποιήσει τα σώματα τους για να κάνουν το μεγαλύτερο δυνατό καλό, να έχουν δικαιωματικά ένα σώμα προικισμένο με ικανότητες  ανώτερες από εκείνες των σωμάτων των άλλων;»

Και στο έργο του Περί Αρχών διαβάζουμε :

«Είμαι πραγματικά της γνώμης ότι όπως το τέλος και η τελείωση των Αγίων θα συμβεί σε εκείνες τις εποχές που δεν φαίνονται και είναι αιώνιες, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι τα λογικά όντα είχαν επίσης μια ανώτερη σε μια κατώτερη κατάσταση από μέρους, όχι μόνον εκείνων των ψυχών που τους άξιζε η αλλαγή εξαιτίας των κινήσεων τους, αλλά επίσης και από μέρους εκείνων που, για να υπηρετήσουν όλο τον κόσμο, κατέβηκαν από εκείνες τις υψηλότερες και αόρατες σφαίρες σ’ αυτές τις κατώτερες και ορατές, ακόμη και ενάντια στην θέληση τους...»

Ας δούμε για τι όλη αυτή η γνώση χάθηκε τόσο άδικα και το έργο του αφορίστηκε, ακριβώς τριακόσια χρόνια μετά το θάνατο του Μεγάλου Θεολόγου.

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΔΩΡΑ

 Τον 6^ο αιώνα μ. Χ. ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ηγεμόνας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κήρυξε πόλεμο εναντία στους οπαδούς του Ωριγένη. Αυθαίρετα κήρυξε το δόγμα  «πλάνη και ευσέβεια» σαν αρχηγός του κράτους και της Εκκλησίας, για λόγους ουσιαστικής και εκκλησιαστικής σκοπιμότητας, επέβαλε τη θέληση του και εξέδωσε τα Αναθέματα του ενάντια στον Ωριγένη, μέσα από την 5^η Ψευδό - οικουμενική Σύνοδο του 553 μ. Χ.!

 Σκοπός της συνόδου ήταν να ψηφιστούν τα 15 Αναθέματα.  Ένα Ανάθεμα είναι μια επίσημη εκκλησιαστική κατάρα, η οποία αν δεν γίνει αποδεκτή επακολουθεί αφορισμός.  Την εποχή εκείνη ήταν προτιμότερο να χάσεις χέρια, πόδια, μάτια και κεφάλι παρά να κηρυχθείς αναθεματισμένος και αιρετικός. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ιουστινιανός ακόμη και σήμερα ελέγχει τις ιδέες και την αλήθεια που έρχεται σε αντίθεση με τα τότε Αναθέματα, τα οποία μέχρι τις μέρες μας δεσπόζουν στο υποσυνείδητο των πιστών.

 Το πρώτο ανάθεμα δηλώνει ότι η ψυχή δεν προϋπάρχει! Όποιος ασπαστεί την προΰπαρξη είναι επισήμως καταραμένος και πρέπει να αφοριστεί.  Μ’ αυτό το πασίγνωστο πρώτο Ανάθεμα ο Ιουστινιανός και όλοι οι οπαδοί του απορρίπτουν τη Γένεση, το κυριότερο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης που παρουσιάζει τον θεό να δημιουργεί τα πάντα σε έξη ημέρες και την έβδομη να αναπαύεται.

Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουστινιανός ( 483-565 ),  έχασε τον πατέρα του πολύ νέος και ανατράφηκε σ’ ένα αυστηρό και απομονωμένο  περιβάλλον από την μητέρα του και τον θείο του, τον αυτοκράτορα Ιουστίνο, που τον προετοίμασαν για να κληρονομήσει το θρόνο της Κωνσταντινούπολης.  Η αυστηρότητα της ανατροφής του ήταν για ένα στείρο και ψυχρό στοιχείο στο χαρακτήρα του.  Ανέπτυξε από νωρίς ένα διανοητικό πάθος για τους νόμους, που δεν ταίριαζε καθόλου με μια φυσιολογική εφηβική ηλικία.

 Ο ενήλικος χαρακτήρας του ήταν ένα ασυμβίβαστο μείγμα από αφοσιωμένο ζήλο και αστάθεια στο σκοπό, με αποτέλεσμα να γίνει ένα πιόνι στα χέρια μιας ανελέητης γυναίκας που σκοπός της ήταν η αυτοθεοποίηση.

Η Θεοδώρα ( 508-547 ), ήταν κοινή θνητή που έγινε η Αυτοκράτειρα του Ιουστινιανού.  Είχε αρκετή εξουσία ώστε να καταπνίξει τα περισσότερα τεκμήρια του ανήθικου παρελθόντος της.  Ο μόνος της βιογράφος, ο Προκόπιος, της απεχθανόταν τόσο έντονα, ώστε το περιεχόμενο του έργου του «Μυστική ιστορία» να απορρίπτεται από πολλούς ακαδημαϊκούς κύκλους, με την ίδια μανία που γίνεται δεκτό από άλλους.

 Οι ιστορικοί γενικά συμφωνούν ότι η Θεοδώρα ήταν η κόρη ενός αρκουδοτρόφου που δούλευε στο αμφιθέατρο της Κωνσταντινούπολης, και έκανε το ντεμπούτο της σαν ηθοποιός στην παιδική της ακόμη ηλικία, σε μια εποχή που αυτό το επάγγελμα ήταν μια βαθμίδα κατώτερο από το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου! Γρήγορα όμως έγινε ένα επιτυχημένο μέσο και του δεύτερου αυτού επαγγέλματος ( της πορνείας και η ακόρεστη επιθυμία της την έκανε να εκμεταλλευτεί τους πάντες και τα πάντα, για να πετύχει τους σκοπούς της.

 Ο πρώτος και σημαντικός της δάσκαλος, ο Ευτύχιος, ένας οπαδός της Ανατολικής εκκλησίας, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο προσκήνιο όταν η Θεοδώρα ήταν ερωμένη του Εκήβολου, του κυβερνήτη της Πεντάπολης στη Βόρεια Αφρική.  Όταν τελικά ο Εκήβολος της πέταξε έξω από την πόλη, η Θεοδώρα και ο Ευτύχιος πήγαν πρώτα στην Αλεξάνδρεια και μετά στην Κωνσταντινούπολη, αυτή σαν ένα ανερχόμενο άστρο του αγοραίου έρωτα και αυτός σαν πρύτανης μιας σειράς  από μονοφυσικές θρησκευτικές σχολές.  Αυτό το δόγμα του Μονοφυσιτισμού έγινε το << Μήλο της έριδος της ιστορίας >>.  Αυτή ακριβώς η αίρεση ήταν που αργότερα απέρριψε και διέβαλε όλες τις αναφορές στη Μετενσάρκωση που υπήρχαν στα αρχικά ευαγγέλια, και χώρισε την εκκλησία σε δύο αλληλοσυγκρουόμενες φατρίες.

 Δυστυχώς κάτω από την επίδραση του Ευτύχιου, η Θεοδώρα προσηλυτίστηκε σ’ αυτό ήταν η ολοκληρωτική απόρριψη της διδασκαλίας του Ωριγένη, που είχε επηρεάσει τόσο βαθιά τους πρώτους πατέρες της εκκλησίας.  Ο Ωριγένης όχι μόνο πίστευε στον προκαθορισμό της μοίρας των ανθρώπων (κάρμα), αλλά υποστήριζε ότι ο Χριστός, ο Λόγος κατοίκησε στο ανθρώπινο σώμα του Ιησού και μ’ αυτό τον τρόπο το καθαγίασε.

 Οι Μονοφυσίτες συνέχισαν να προκαλούν διχόνοια και έριδες μέχρι το έτος 451, όταν μια ειδική Εκκλησιαστική Σύνοδος, που ήταν πιστή στις διδασκαλίες του Ωριγένη, χώρισε το Χριστό σε δύο διαφορετικές φύσεις, την ανθρώπινη και την Θεϊκή.  Αυτή η καλοπροαίρετη απόφαση που είναι γνωστή σαν << απόφαση της Χαλκηδόνας >>, έγινε το ορμητήριο για τις εξελίξεις που ακολούθησαν.

 Το σχίσμα ανάμεσα στους Μονοφυσίτες και το Βατικανό τελικά πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις ώστε μια από τις πρώτες δημόσιες ενέργειες του Ιουστινιανού ήταν να κάνει τον πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης να δηλώσει ότι ασπάζεται ολοκληρωτικά την απόφαση της Χαλκηδόνας - Εγκυκλοπαίδεια Britannica

 Αυτό είναι μια σίγουρη απόδειξη ότι πριν εμφανιστεί η Θεοδώρα στο προσκήνιο, ο Ιουστινιανός συμφωνούσε απόλυτα με τις Ωριγενικές τάσεις της εκκλησίας της Ρώμης.  Όμως το 543, μετά από πιέσεις της Θεοδώρας, επέτρεψε σε μια απλή τοπική σύνοδο να απορρίψει και να καταδικάσει τα έργα του Ωριγένη.  Τι παραλογισμός εξουσίας!

Παρ’ όλο που ο νόμος απαγόρευε στους άντρες από το αξίωμα του γερουσιαστή και πάνω, να παντρεύονται ηθοποιούς, ο νόμος αυτός καταργήθηκε επίσης από τον Ιουστινιανό μετά τον θάνατο της; μητέρας του και η Θεοδώρα πήρε τη θέση της δίπλα του στο θρόνο.

Από ιστορική άποψη, δεν υπάρχει τίποτα το ασυνήθιστο σε μια τέτοια κατάσταση, όπου ένας αφελής μονάρχης γίνεται δούλος μιας ανελέητης εταιρείας.  Όμως πολύ λίγες εταιρείες στη ιστορία διέθεταν το διαβολικό μυαλό της Θεοδώρας.  Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, χρησιμοποιώντας την δύναμη του διαίρει και βασίλευε, αυτή άρχισε να εξουσιάζει τα πάντα με όλη της την άνεση.

 Οι  ευνοούμενοι της ανέβαιναν κάθετα στη ιεραρχία της εξουσίας, ενώ οι εχθροί της πέθαιναν κατά χιλιάδες, σε τέτοιο βαθμό ώστε τελικά ο λαός εξεγέρθηκε ενάντια στο αυτοκρατορικό ζευγάρι.  Το αποτέλεσμα ήταν η Στάση του Νίκα, το 532.

 Καμιά πράξη δεν θα μπορούσε να αποτελέσει προσβολή για μια γυναίκα σαν την Θεοδώρα, όσο είχε προκαλέσει η προκλητική, για τα μάτια της, απόφαση του Ωριγένη να βάλει να τον ευνουχίσουν! Προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνεχή αφοσίωση του στον πνευματικό του δρόμο.  Ακόμη και μετά από τόσους αιώνες ούτε αυτή ούτε ο αμφιταλαντευόμενος εργένης, ο Ιουστινιανός, δεν κατάφεραν να χωνέψουν μια τέτοια πράξη.  Στα αυτοκρατορικά μάτια του, ο Ωριγένης δεν ήταν καλύτερος από έναν αυτό - ακρωτηριασμένο παρία.

 Από τη μια μεριά η φυσική αντιπάθεια της Θεοδώρας για την «θεωρία της αναγέννησης των ψυχών» και από την άλλη η νοσηρή της ανάγκη για θεοποίηση, την έκαναν να αρχίσει μια εκστρατεία με σκοπό να εξαφανίσει όλα τα εδάφια της Αγίας Γραφής, που θα μπορούσαν να μειώσουν τις προσδοκίες της ότι θα αποθεωνόταν αυτόματα, αμέσως μόλις θα έφευγε από αυτή τη ζωή.

 Ο Ιουστινιανός ήταν πια τόσο διαποτισμένος από το φανατισμό της, ώστε διεύθυνε τις κρατικές υποθέσεις ακριβώς σαν να στεκόταν δίπλα του η αυτοκράτειρα.  Ήταν αποφασισμένος να θεοποιήσει τον ένα του μαζί με τη Θεοδώρα, εξαλείφοντας οποιοδήποτε στοιχείο της Χριστιανικής θρησκείας θα μπορούσε να εμποδίσει ( με οποιοδήποτε τρόπο ) την μανιακή επιδίωξη.

 Η τρελή μονομανία της Θεοδώρας με την ίδια της την Θεϊκότητα είχε περάσει και στον Ιουστινιανό, οπότε ποια θρησκευτική διδασκαλία θα μπορούσε να τον ενοχλήσει περισσότερο από τον αδέκαστο Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος, το Νόμο του Κάρμα, που συνδεόταν άρρηκτα με τη  Μετενσάρκωση.

 Ποιο άλλος νόμος θα μπορούσε να εκμηδενίσει τα αυτοκρατορικά προνόμια τα δικά του και της γυναίκας του η στιγμή του θανάτου, κατεβάζοντας και τους δύο στον κοινό παρανομαστή όλων των άλλων ψυχών;

 Εδώ προκύπτει το ερώτημα.

 Ποιος ήταν αυτός που συγκάλεσε πραγματικά την σύνοδο;

 Στην ουσία ήταν η Θεοδώρα.

 Αυτή η Σύνοδος ήταν Μονοφυσίτες μπορούσαν να αναδιαμορφώσουν την εκκλησία από το Ανατολικό τους Σχίσμα.

 Με άλλα λόγια πίσω από τις πομπώδεις τελετουργίες της Πέμπτης Οικουμενικής συνόδου ήταν κρυμμένος ένα κανονικός διωγμός.  Και το θύμα του ήταν η Μετενσάρκωση σε όλες τις μορφές της.

 Υπάρχει πραγματικά κάτι το εκλεκτικό, στην απίστευτη έλλειψη ενδιαφέροντος που βλέπουμε ότι υπήρχε στο θέμα της τήρησης της ορθής διαδικασίας, κατά τη διάρκεια της Συνόδου.  Δεν κρατήθηκαν καθόλου πρακτικά!!! Απλά η σύνοδος έληξε σαν μια απαραίτητη διαδικασία πολιτικής σημασίας.  Ο σκοπός του Αυτοκράτορα ήταν να εξαλείψει όλες τις αναφορές στη Μετενσάρκωση και γι’ αυτό χρειαζόταν την επιβλητική κάλυψη μιας Οικουμενικής Συνόδου!

 Μπορεί να φαίνεται απίστευτο το γεγονός ότι δυο άτομα - αν και ήταν ένας αυτοκράτορας και μια αυτοκράτειρα - που έζησαν τον 6^ο αιώνα, θα μπορούσαν να επηρεάσουν τόσο τις πεποιθήσεις μας μέχρι και τον 20ο αιώνα.

 Όμως αν η Μετενσάρκωση φαίνεται σήμερα σαν μια ριζοσπαστική ιδέα, αυτό οφείλεται σ’ αυτά τα δύο άτομα και στην αλλοίωση των ιστορικών στοιχείων, αλλοίωση που έκαναν για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.

 Αν λάβουμε όμως υπ’ όψιν μας τα μισά από όσα μας περιγράφει ο Προκόπιος, ο μόνος βιογράφος, θα καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση δυο ανθρώπων ικανών για όλα, πράγμα που δεν ήταν καθόλου τυχαίο...

Παραθέτω παρακάτω δύο πολύ μικρά αποσπάσματα από τις καταγραφές του Προκόπιου από το βιβλίο του Νόελ Λάνγκλευ <<Η ΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ>> με σκοπό να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα για την ακραία περίπτωση της σκληρότητας και ακολασίας της Θεοδώρας και για την συγκαλυμμένης πίσω από το σχήμα της εξουσίας στυγνή ανηθικότητα του αυτοκράτορα Ιουστινιανού.

«Όσο για την Θεοδώρα, είχε το νου της προσηλωμένο σταθερά και επίμονα στη σκληρότητα.  Γιατί δεν είχε ακούσει ποτέ τη συμβουλή κανενός άλλου, αλλά επέβαλλε με ισχυρογνωμοσύνη τις δικές της αποφάσεις μ’ όλη της τη δύναμη, και κανείς δεν τολμούσε να μεσολαβήσει για τα θύματα που την είχαν προσβάλει.

Γιατί ούτε ο χρόνος, ούτε η αυστηρή τιμωρία, ούτε καμιά ικεσία, ούτε καν η απειλή του θανάτου - που τον περίμενε να πέσει από τον Ουρανό πάνω σ’ όλη τη Φυλή! - δεν μπορούσαν να την πείσουν να μετριάσει έστω και στο ελάχιστο την οργή της.  Και για να το πούμε με λίγα λόγια, κανείς δεν είδε ποτέ τη Θεοδώρα να μαλακώνει απέναντι σε κάποιον που την είχε προσβάλλει, ακόμη κι αφού το άτομο αυτό είχε πεθάνει; γιατί ο γιος του πεθαμένου κληρονομούσε και την έχθρα της Αυτοκράτειρας, όπως ακριβώς κληρονομούσε και όλη την άλλη περιουσία του πατέρα του, και το ίδιος περνούσε αυτή την έχθρα στην Τρίτη γενιά.  Γιατί το πάθος της πολύ γρήγορα φούντωνε ζητώντας την καταστροφή των εχθρών της, και καμιά δύναμη δεν μπορούσε να το μετριάσει.

Η Θεοδώρα είχε ωραίο πρόσωπο και γενικά ελκυστική εμφάνιση, αλλά ήταν κοντή στο ανάστημα και της έλειπε το χρώμα, χωρίς να είναι τελείως χλωμή αλλά μάλλον ωχρή και το βλέμμα τη ήταν πάντα έντονο και το έριχνε με μαζεμένα τα φρύδια.  Περιποιόταν το σώμα της περισσότερο απ’ όσο ήταν  απαραίτητο, ποτέ όμως τόσο όσο θεωρούσε η ίδια απαραίτητο.  Για παράδειγμα, συνήθιζε να μπαίνει στο μπάνιο πολύ νωρίς, να βγαίνει πολύ αργά, και να πηγαίνει από εκεί για πρωινό.  Αφού έτρωγε πρωινό ξεκουραζόταν.  Στο μεσημεριανό και στο δείπνο, όμως, έτρωγε και έπινε ασταμάτητα, έτσι που ο ύπνος την έπιανε συνέχεια για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όχι μόνο τη μέρα και μέχρι να πέσει η νύχτα, αλλά και τη νύχτα μέχρι την ανατολή του ήλιου.  Και παρόλο που επιδιδόταν σε κάθε είδους καταχρήσεις για ένα τόσο μεγάλο μέρος της μέρας, ισχυριζόταν ωστόσο ότι έχει το δικαίωμα να διοικεί όλη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Κι αν ο Αυτοκράτορας έδειχνε εύνοια σε κάποιον χωρίς τη συγκατάθεση της, οι υποθέσεις αυτού του ανθρώπου παρουσίαζαν μια τέτοια μεταστροφή, ώστε, μετά από λίγο τον έδιωχναν από την θέση του με τις μεγαλύτερες ταπεινώσεις και πέθαινε με επαίσχυντο τρόπο».

Και για τον Ιουστινιανό:

«Και πραγματικά, πως μπορεί αυτός ο άνθρωπος να μην ήταν κάποιος κακός δαίμονας, αφού ποτέ δεν έτρωγε, ούτε έπινε, ούτε κοιμόταν; αλλά δοκίμαζε τυχαία ότι έβαζαν μπροστά του.  Και γύριζε μέσα στο παλάτι σε παράλογες ώρες της νύχτας, αν και ήταν αφοσιωμένος με πάθος στις χαρές της Αφροδίτης; Δεν κοιμόταν γενικά, και ποτέ του δεν χόρτασε ούτε το φαγητό ούτε το ποτό, αλλά συνήθως άγγιζε μόνο το φαγητό με τις άκρες από τα δάκτυλα του και έφευγε.

Και δεν είχε κανένα απολύτως  ηθικό ενδοιασμό στο να πάρει τα χρήματα άλλων ανθρώπων.  Πρόβαλλε τη δικαιοσύνη σαν δικαιολογία όταν άρπαζε περιούσιες που δεν του ανήκαν, αλλά από τη στιγμή που είχαν γίνει δικές του φρόντιζε με κάθε τρόπο να δείχνει την περιφρόνησή του για τα πλούτη, με μια ασωτία και σπατάλη που ισοδυναμούσε με παραφροσύνη.  Ποτέ δεν έπαψε να μοιράζει τεράστια χρηματικά ποσά σ’ όλους τους βάρβαρους - και σ’ εκείνους από την  Ανατολή και σ’ εκείνους από την Δύση, και σ’ εκείνους από τον Βορρά και από τον Νότο - ακόμη και σε βάρβαρους που ούτε καν τους είχε ακούσει ποτέ μέχρι τότε.  Γιατί αυτοί, από μόνοι τους, μαθαίνοντας το χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου, έρχονταν συνέχεια στο βυζάντιο απ’ όλες τις γωνιές της γης για να τον δουν.  Και αυτός, λες κι ήταν γι’ αυτόν μια πηγή ικανοποίησης το να παίρνει τον πλούτο των Ρωμαίων και να τον πετά στους βαρβάρους - ή ακόμη και στα κύματα της θάλασσας - συνέχισε να τους διώχνει με φουσκωμένα πουγκιά.

 Και κάτι ακόμη περισσότερο, έκανε έναν απεριόριστο αριθμό από φόνους, για να πετύχει αυτούς τους σκοπούς.  Γιατί στην προθυμία του να συγκεντρώσει όλους τους ανθρώπους σε μια πίστη ως προς το Χριστό, κατέστρεφε συνέχεια την υπόλοιπη ανθρωπότητα μ’ έναν αναίσθητο τρόπο; κι αυτό το έκανε επιπλέον, ενώ προσποιούταν τον ευλαβικό.  Γιατί δεν του φαινόταν να είναι φόνος, αν τα θύματα  τύχαινε να μην ανήκουν στη δική του πίστη.

 Και θ’ αναφέρω ακόμη... πολλές άλλες συμφορές έτυχε να πέσουν και ότι οι συμφορές αυτές οφείλονται στην προαναφερθείσα παρουσία αυτού του κακού δαίμονα και των έργων του, ενώ άλλοι έλεγαν ότι ο Θεός, απεχθανόμενος τα έργα του, είχε αποτρέψει το πρόσωπο του από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κι άφησε ελεύθερους τους δαίμονες για να συμβούν αυτά τα πράγματα».


Συνεχίζεται...

Κείμενο: ©Μιλτιάδης Μουτάφης - Καθηγητής Αστρολογίας


ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.

1. ΚΑΡΜΑ (Εισαγωγή-Ο Νόμος του Κάρμα)

3. ΚΑΡΜΑ (Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΤΗΤΑΣ)

4. KAΡΜΑ(Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ)

5. ΚΑΡΜΑ (Ομαδικό Κάρμα-Ασθένεια-Πόνος και Κάρμα)

Katerina Chrisoulaki

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ