Η πόλη ενάντια στην φύση μου.

Σάν έφηβη κι εγώ κάποτε, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν, να χαθώ μέσα στην φασαρία της πόλης, στην τόση φασαρία που κάνουν οι πεινασμένες για αγάπη ψυχές που την κατοικούν.

                Εκει μέσα στον χαμό των φωνών, στον πανζουρλισμό των αυτοκινήτων, οι κόρνες τους κάλυψαν τον ήχο της μοναξιάς μου. Οι φωνές, κάλυψαν τον ήχο της θλίψης μου. Τα δυσάρεστα  γεγονότα έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Πάντοτε με παρέα και πάντοτε μόνος σου είσαι.

                Ήρθε κάποτε η ώρα να σιωπήσουν όλοι αυτοί, όχι γιατι έφυγα απο την Πόλη, αλλα επειδή ήμουν έτοιμη να ακούω την ψυχή μου απροκάλυπτα. Την παραμέρισα λοιπόν στην ησυχία, την απομόνωσα για να μπορώ να ακούω ακόμη και τον παραμικρό της ψίθυρο. Μου έκανε πολλά παράπονα, ήταν τόσο συγκινημένη που την άκουσα για μιά φορά! Μου είπε πως όταν πονούσε την μάλωνα, μου  ‘πε πως όταν λαχταρούσε κάτι δέν μπορούσε να μου το πεί, δέν ακουγόταν. Μου είπε πως στον δρόμο που διαβήκαμε χάσαμε τα ουσιώδη και θαυτήκαμε μέσα στις βοές.

                Απο σήμερα ξέρω, δέν φταίει η πόλη, η πόλη εξυπηρετεί την καάσταση. Για να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις (τον εαυτό σου). Ξαφνικά όταν αρχίζεις και ανακαλύπτεις τα χαρίσματά σου και τα εκτιμάς, ανεξάρτητα με το αν είναι κάποιος εκεί να σε επιβραβεύσει ή όχι, τότε ξεκινά το ταξίδι.

                Η αποδοχή των όποιων φόβων, ανασφαλειών και γενικότερα των δυσσαρεστων συναισθημάτων, οδηγεί στον δρόμο της αυτογνωσίας. Πρέπει πρώτα να έχεις το κουράγιο και να δείς μέσα σου, να δείς οτι τελικά, ναί, φοβάσαι κι εσύ... ή ... τελικά, ναί είσαι ανασφαλείς και τρομαγμένος. Τελικά όμως, ότι κι άν είσαι, φτάνει να το δείς. Λίγοι βλέπουν και πολλοί νομίζουν οτι βλέπουν.  Δές το... ότι κι άν είναι, για να καταλάβεις οτι αυτό, δέν είσαι πραγματικά εσύ αλλα ένα κομμάτι φυτευτό, ένα κομμάτι που διδάχτηκες απο τους Δασκάλους της συμφοράς.

                Αποχαιρέτα τα ψέυτικα κομμάτια σου και γκρέμισε σιγά σιγά το παλιό. Ξέρω πως ακούγεται εύκολο, αλλα είναι το πιό δύσκολο και το πιό σημαντικό έργο που μπορεί ένας άνθρωπος να προσφέρει στον εαυτό του και στην κοινωνία.

 Να θυμάσαι πως οι εικόνες που σε χαλαρώνουν, εμπεριέχουν φύση.. και έναν άνθρωπο να ηρεμέι μέσα της. Όχι αυτοκίνητα και κίνηση.Η φύση σου δίνει την ενέργεια που ψάχνεις στους ανθρώπους. Μα εκείνοι οι άνθρωποι, στερούνται οι ίδιοι ενέργειας, πώς να δώσουν και σε 'σένα! Τίποτε δέν είναι προσωπικό!

crashabrain

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ