Αληθινή Ιστορία: Θολωμένος... έρωτας (μέρος β)

Διάβασε το πρώτο μέρος της αληθινής αυτής ιστορίας ΕΔΩ

Μια μέρα που πετάχτηκε μέχρι την τράπεζα να βγάλει λεφτά, βγήκα κρυφά και αγόρασα μια κάρτα για το κινητό μου. Τηλεφώνησα στον αδερφό μου και του είπα κλαίγοντας ότι δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση και να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορεί να με πάρει. Ήθελα τόσο πολύ να γυρίσω στο σπίτι μου, στην αγκαλιά των δικών μου ανθρώπων. Να βρω την ηρεμία μου. Και τα κατάφερα. Δεν πήρα τίποτα από το σπίτι του αρραβωνιαστικού μου. Μόνο την τσάντα μου άρπαξα φεύγοντας σαν κλέφτης την ώρα που κόρναρε ο αδερφός μου. Φυσικά πέταξα την παλιά κάρτα στα σκουπίδια για να μη μπορεί να με πάρει τηλέφωνο και ζήτησα στους γονείς μου να μην απαντήσουν στα τηλεφωνήματά του.

Στο δρόμο για το πατρικό μου η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Φοβόμουν την αντίδρασή του όταν θα γύριζε σπίτι και δε θα με έβρισκε να τον περιμένω σαν πιστό σκυλάκι. Μέχρι να φτάσω στο πατρικό μου είχε σπάσει τα τηλέφωνα. Μέχρι τον αριθμό του γείτονα έψαξε να βρει και με έκανε ρεζίλι στη γειτονιά. Βγήκαν στα μπαλκόνια και με φώναζαν να πάω στο τηλέφωνο. Τελικά κατάφερε να μιλήσει με τον πατέρα μου μετά από μια εβδομάδα και του είπε πως θα έρθει για φαγητό με τη μάνα του και να είμαι έτοιμη να με πάρει μαζί του φεύγοντας.

Ήρθαν σπίτι φορτωμένοι δώρα και μας γέμισαν τα αφτιά με ωραία και γλυκά λόγια. Μου υποσχέθηκε πως θα πιάσει δουλειά και θα φτιάξουμε το δικό μας σπίτι. Ότι θα φύγουμε από τους συγγενείς του και θα ζήσουμε τον έρωτά μας όπως θέλουμε. Μόνο που δεν ήθελε να ξανά πιάσω δουλειά, ούτε να έχω επαφές με κανέναν άλλον εκτός της οικογένειάς μου. Με παρακάλεσε 1000 φορές γονατιστός να γυρίσω, έφερε και μονόπετρο για να ορίσουμε ημερομηνία γάμου.

Με γέμισε ψεύτικες υποσχέσεις και απείλησε (στα κρυφά) τον πατέρα μου πως αν δε με πείσει να γυρίσω κοντά του θα έκανε κακό στην οικογένειά μας. Τελικά πείστηκα να τον ακολουθήσω πιστεύοντας ότι θα άλλαζε και ότι θα τηρούσε τις υποσχέσεις του. Αλλά πού τέτοια τύχη... Τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Με τάϊζε με το ζόρι λες και ήμουν γουρούνι για σφάξιμο. Με κλείδωνε σπίτι και πήγαινα τουαλέτα με συνοδεία. Δε χρησιμοποιούσε προφυλακτικό για να μείνω με το ζόρι έγκυος (ευτυχώς έπαιρνα αντισυλληπτικά στα κρυφά). Τηλέφωνο έπαιρνα τους γονείς μου 1 φορά την εβδομάδα από το δικό του κινητό μόνο. Στο κομμωτήριο κλείναμε ραντεβού prive και διάλεγε το χρώμα και του κούρεμα που θα έκανα. Κι εγώ τον κοιτούσα στα μάτια και τον είχα σαν Θεό μου.

Έλεγα σε όλα "ναι" χωρίς ενστάσεις, χωρίς εντάσεις, χωρίς καν να σκέφτομαι. Ειλικρινά αναρωτιέμαι πώς σκέφτηκα για μια στιγμή λογικά και άρχισα να παίρνω αντισυλληπτικά. 'Ετσι και είχα μείνει έγκυος, δε θα κατάφερνα ποτέ να γλιτώσω από αυτόν τον άνθρωπο. Μια μέρα πηγαίναμε super market και είδα φευγαλέα το αυτοκίνητο της ξαδέρφης μου. Εκείνης που δε δίστασε ούτε λεπτό να μου πει την αλήθεια κατάμουτρα και δε σταμάτησε ποτέ να ρωτάει τι κάνω και πού βρίσκομαι, ακόμα κι αν είχα 4 χρόνια να της μιλήσω. Και τότε ήταν σαν να ξεθόλωσε ξαφνικά το μυαλό μου και να είδα πεντακάθαρα την αλήθεια. Κατάλαβα τι κάνω και πού πάω. Πόσο έχω αφήσει τον εαυτό μου έρμαιο στα χέρια ψυχοπαθών ανθρώπων. Πόσο έχω αφήσει ακατάλληλους ανθρώπους να αποφασίζουν για τη μοίρα μου. Πόσο απομακρύνθηκα από την οικογένεια, τους φίλους και του συγγενείς μου. Και τότε πήρα ξανά τη μεγάλη απόφαση να φύγω. Έπρεπε όμως να είμαι σίγουρη ότι δε θα με ενοχλήσει ποτέ ξανά κι ούτε θα ξανά θολώσει το μυαλό μου από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Δεν ειδοποίησα κανέναν. Έφυγα ένα πρωί, σχεδόν χαράματα, με τις πυτζάμες και χρήματα ίσα-ίσα για το ταξί που θα με πήγαινε πίσω στο σπίτι μου.

Ξεκλείδωσα την πόρτα και κατέβηκα τη σκάλα σχεδόν με 2 βήματα. Έτρεξα με όλη μου τη δύναμη ως την πιάτσα των ταξί, μπήκα ουρλιάζοντας τον προορισμό μου στο πρώτο ελεύθερο που βρήκα. Όταν έφτασα στο πατρικό μου και χτύπησα την πόρτα οι γονείς μου ξέσπασαν σε κλάματα. Δεν ήξεραν αν έπρεπε να χαρούν ή να στεναχωρηθούν. Αν ήταν ένα ακόμα καπρίτσιο μου. "Μαζί θα τον νικήσουμε παιδί μου, αρκεί να το θέλεις πραγματικά!" μου είπαν, κρατώντας με αγκαλιά και οι δυο τους για ώρα πολλή. Κλείστηκα στο δωμάτιό μου και τους ζήτησα να μην πουν σε κανέναν, εκτός από τα αδέρφια μου, ότι γύρισα σπίτι.

Να μη σηκώσουν κανένα τηλέφωνο. να μη δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Φυσικά τα τηλέφωνα, κινητά και σταθερά, χτυπούσαν όλη μέρα και όλη νύχτα. Οι τηλεφωνητές είχαν γεμίσει με απειλές. Πήγαν στη δουλειά του πατέρα μου κι έκαναν φασαρία. Ήρθαν κάτω από το σπίτι και ξεσήκωσαν όλη τη γειτονία στο πόδι. Όμως εγώ ήμουν ανένδοτη. Κι όσο οι γονείς μου έβλεπαν ότι ήμουν αποφασισμένη να γλιτώσω από αυτόν, τόσο τον πολεμούσαν. πέρασαν μέρες, βδομάδες, μήνες. Κλεισμένη σε ένα δωμάτιο να καπνίζω πολύ και να τρώω ελάχιστα. Να μην μπορώ να κοιμηθώ, μην τυχόν κι έρθει στον ύπνο μου και μου κάνει κακό. Μην τυχόν η μορφή του στοιχειώσει τα όνειρά μου.

Κι αφού είδε και απόειδε ότι δε γίνεται τίποτα, σαν να το πήρε ξαφνικά απόφαση να με αφήσει ήσυχη. Και με άφησε. Ούτε τηλέφωνα, ούτε φωνές, ούτε απειλές. Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα. Κι εγώ σιγά-σιγά συνήλθα. Άρχισα να βγαίνω από το σπίτι, να ξαναμιλάω με συγγενείς και φίλους. Όλοι χαμογελούσαν συγκαταβατικά σαν να μου έλεγαν "γλίτωσες κορίτσι μου". Και με δέχτηκαν στην αγκαλιά τους σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Έτσι γίνεται με όσους σε αγαπάνε αληθινά.

Πέρασαν κάποια χρόνια από τότε. Δεν τον ξαναείδα ποτέ ξανά. Μόνο στο άκουσμα του ονόματός του ανατριχιάζω. Δεν έχω κάνει άλλη σχέση από τότε και είμαι πολύ επιφυλακτική με τους ανθρώπους. Τουλάχιστον βρήκα μα καλή δουλειά και μπορώ να κάνω τη ζωή μου βοηθώντας παράλληλα και την οικογένειά μου που μου στάθηκε τόσο πολύ. Βούτηξα στα θολωμένα νερά ενός σκοτεινού έρωτα και κατάφερα να κολυμπήσω ως την ακτή βγαίνοντας ζωντανή. Τα σημάδια στην ψυχή μου θα είναι πάντα εκεί, αλλά έτσι είναι με το παρελθόν... Σαν το βότσαλο που πετάς στη λίμνη... Θα μείνει για πάντα στον πυθμένα της!

epaggelmagynaika

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ