ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΈ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΟ ΔΙΠΟΛΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΜΟΝΟΠΟΛΙΚΟ

Τελικά το καταλάβατε όσοι το διαβάσατε; Γιατί εγώ το διάβασα τέσσερις φορές για να το κατανοήσω.
Είμαστε ενέργεια μέσα σε ένα διπολικό σύστημα δημιουργία ενός άλλου μεγαλύτερου μονοπολικού.
Σε αυτόν τον κόσμο που ονομάζουμε ζωή, είναι ένα ενεργειακό πεδίο διπολικό, όπου το ίδιο όπως δημιουργήθηκε από ένα μονοπολικό, δημιουργεί μικρά διπολικά πεδία μέσα στο δικό του.

Κάποια από αυτά τα μικρά διπολικά ενεργειακά πεδία είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μέσα τους και κάτι από το μονοπολικό ενεργειακό πεδίο, την αρχική πηγή που δημιούργησε το διπολικό αυτό σύστημα
Αυτό σημαίνει, ότι οι άνθρωποι είναι ενεργειακά διπολικά πεδία, που ο ένας πόλος είναι το θετικό και ο άλλος το αρνητικό.

Και όλα αυτά τα ανθρώπινα διπολικά ενεργειακά πεδία αλληλεπιδρούν μαζί, αλλά και με το γύρω ενεργειακό υπόλοιπο πεδίο.

Με ότι αλληλεπιδράσουμε, αυτό θα μας ενεργοποιήσει σαν οντότητα, ειδάλλως θα παραμένουμε ένα κενό άδειο ενεργειακό πεδίο προς εξαφάνιση.
Αν λοιπόν ενεργοποιούμε συνεχώς το εγώ μας, είναι γιατί σε αυτό το πεδίο το διπολικό, συνήθως προσπαθεί το εγώ μας, να επιβληθεί των άλλων "εγώ", των υπόλοιπων διπολικών πεδίων δηλαδή των υπολοίπων ανθρώπων.

Γι'αυτό βλέπουμε να είμαστε σήμερα σχεδόν όλοι οι άνθρωποι υλιστές, διότι προσπαθούμε πάντα να επιβάλλουμε το εγώ μας στους άλλους.
Με αυτόν τον τρόπο όμως, ενεργοποιούμε μόνον τον έναν πόλο μας, και ο άλλος παραμένει αδρανής.

Αν τώρα, κάποιο άλλο πεδίο ενός ανθρώπου, μας "αγγίξει" και νιώσουμε την έλξη, την αγάπη, τότε αμέσως θα ενεργοποιηθεί και το άλλο μας ενεργειακό πεδίο, ο άλλος πόλος, το οποίο ανήκει και προέρχεται από το αυθεντικό και αρχικό μονοπολικό ενεργειακό πεδίο.
Και όπως είπαμε το μονοπολικό αυτό ενεργειακό πεδίο, δημιούργησε ένα άλλο το διπολικό, και το διπολικό μικρότερα ενεργειακά πεδία μέσα σε αυτό, όπως και το δικό μας.

Αν λοιπόν μας αγγίξει το ενεργειακό πεδίο που ανήκει στο μονοπολικό, υπάρχει πολύ μεγάλη δυνατότητα να εξελιχθούμε σε ένα ανώτερο πεδίο, όπως το μονοπολικό, και να περάσουμε σε αυτό...ειδάλλως θα παραμένουμε για πάντα εδώ, μέσα από συγκρούσεις με τα άλλα πεδία έως να εξελιχθούμε, η διαγραφούμε.

*morfeas sky*

Carol Huxley originally shared:

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΈ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ
"Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΥΤΟΣ", μας λέει ο σκοτεινός Ηράκλειτος.
"Ολόκληρος ο κόσμος, στον οποίο ζούμε και υπάρχουμε εμείς οι άνθρωποι ως βιολογικά σώματα, στην πραγματικότητα είναι ένα γιγαντιαίο μητρικό ενεργειακό πεδίο πληροφορίας. Ένα ενεργειακό πεδίο το οποίο, ενώ το ίδιο ανήκει σε ένα μεγαλύτερο σύνολο μη αντιληπτό σε μας, συγχρόνως μπορεί να περιέχει άπειρα μικρότερα, τα οποία γεννιούνται από αυτό, αλλάζουν, διαφοροποιούνται, χάνονται ή εξελίσσονται, διαμορφώνοντας όλο αυτό το οποίο εμείς αντιλαμβανόμαστε γύρω μας ως ζωή.


»Κάθε δημιουργούμενο εντός του κόσμου μας πεδίο, δρα σαν δίπολο, περιέχοντας δύο αντίθετα άκρα, ενώ το μητρικό από το οποίο γεννιέται, αποβάλλεται ως μονόπολο και παραμένει εκτός αισθητής πραγματικότητας, δρώντας όμως την ίδια στιγμή ως καταλύτης και τροφοδότης του.
Δίπολο πεδίο είναι εκείνο το οποίο αποτελείται από δύο πόλους, δηλαδή δύο αντίθετα άκρα. Από το παραπάνω όμως, βγαίνει ένα πολύ σημαντικό για μας συμπέρασμα το οποίο θα πρεπει και να συγκρατήσουμε. Ποιό;


»Το ότι στον κόσμο μας, δεν υπάρχει τίποτε μόνο του χωρίς την παρουσία του αντιθέτου του. Για κάθε θετικό φορτίο υπάρχει το αρνητικό του, για κάθε πάνω υπάρχει το κάτω, για το δεξιά υπάρχει το αριστερά, απέναντι από το εγώ υπάρχει το εσύ, από το εμείς οι άλλοι, για κάθε παρελθούσα διάρκεια χρόνου υπάρχει η αντίστοιχη μελλοντική και ούτω καθ’ εξής. Όλα είναι ενεργειακά πεδία μέσα σε άλλα ενεργειακά πεδία, κάθε άκρο των οποίων, προϋποθέτει αυτόματα την ύπαρξη του απέναντι αντιθέτου του, χωρίς απαραίτητα να υπερισχύει κάποιο από τα δύο ή να βρίσκεται σε τέλεια ισορροπία μαζί του, αλλά αναλογικά, να υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξής του σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Από το ένα άκρο του νοητού τους άξονά στο άλλο, ποτέ όμως με ολοκληρωτική υπερίσχυση ή εξαφάνιση κάποιου από τα δύο.


»Κι έτσι για μας υπάρχουν δύο δυνατότητες. Όντες μέσα σε ένα διπολικό κόσμο ο οποίος αναπαράγει τμήματά του δημιουργώντας έτσι υποσύνολα, εμείς ή είναι αδύνατον να υπάρχουμε μόνοι μας ή οι ίδιοι αποτελούμε ένα επίσης δίπολο, το ένα άκρο του οποίου αντιστοιχεί στο Εγώ μας και το άλλο στο εικονικό του άκρο το οποίο γίνεται σε μας αντιληπτό ως οι άλλοι που βρίσκονται απέναντί μας. Όλοι αυτοί οι άλλοι, όμοια ή ανόμοια με μας πλάσματα, με τα οποία αλληλεπιδρούμε συνεχώς, μοιραζόμενοι ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις, αντιδράσεις και καταστάσεις οι οποίες δημιουργούνται γύρω μας αδιάλειπτα.»


Πώς οι άλλοι αποτελούν δίπολο μαζί μου, αφού Εγώ και ο άλλος απέναντι, είμαστε δύο διαφορετικά "Εγώ";


Μπορείς να φανταστείς τον Εαυτό σου σαν μικρό λαμπάκι, όπως αυτά που βάζουμε για να στολίσουμε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα; Αυτά τα λευκά ή τα πολύχρωμα μικρά λαμπάκια που αναβοσβήνουν πάνω στο δέντρο, στις βιτρίνες των καταστημάτων ή τα μπαλκόνια των σπιτιών;»
«Εσύ λοιπόν είσαι ένα τέτοιο μικρό λαμπάκι. Για να φωτίσεις και να εκπέμψεις φως, θα πρέπει να ενώσεις τα δύο σου άκρα στο ηλεκτρικό ρεύμα, αλλιώς δεν φέγγεις. Στο ένα άκρο σου λοιπόν, υπάρχει το Εγώ σου και στο άλλο στην αρχή δεν υπάρχει τίποτε, είναι κενό. Κι όσο παραμένει έτσι, Εσύ παραμένεις σβηστός. Μέχρι που το διπλανό λαμπάκι θα σε αγγίξει στο ελεύθερό σου άκρο. Τότε θα κλείσει το κύκλωμα, το ηλεκτρικό ρεύμα θα περάσει από μέσα σου, θα ανάψεις και θα φωτίσεις. Το άκρο αυτό που μέχρι πριν ήταν ελεύθερο, κενό, τώρα το αγγίζει κάποιο άλλο λαμπάκι μεν, αλλά συνεχίζει να σου ανήκει. Το άκρο αυτό όπως και εκείνο απέναντι που βρίσκεται το Εγώ σου, ανήκει στο λαμπάκι το οποίο Είσαι Εσύ. Αυτό το άκρο σου όμως το οποίο βρίσκεται απέναντι από το Εγώ σου και τώρα το άγγιξε ένας άλλος, αντιστοιχεί στο εικονικό αποτύπωμα του Εγώ σου. Αν δεν το αγγίξει κάποιος, δεν το αναγνωρίζεις. Είναι δικό σου αλλά δεν γνωρίζεις ότι είναι εκεί, όπως δεν αναγνωρίζεις και το Εγώ σου. Όσο δεν σε αγγίζει κανείς, Εσύ δεν αναγνωρίζεις ούτε το ελεύθερο άκρο σου ούτε το Εγώ σου. Διότι το Εγώ σου, εμφανίζεται μόλις ανάψει η λάμπα, δηλαδή μόλις ο άλλος που βρίσκεται απέναντί σου, αγγίξει το άκρο το οποίο αποτελεί την εικονική αντανάκλαση του δικού σου Εγώ.


»Αλληλεπιδρούμε λοιπόν με τους άλλους γύρω μας, αλλά στην ουσία η αλληλεπίδραση αυτή μαζί τους, αποτελεί νοητική ενεργειακή σύζευξη. Ενεργειακή σύνδεση." κλπ κλπ !!!!!!!!!!!
A.Π.

oneirosky

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ