Σκέψεις επισκέπτες εχθρικοί

Φωτογραφία: Bijoux de Kant

Άρθρο: Μαρίνα Παπαδοπούλου

Βράδιασε. Άλλη μια μέρα μακρυά σου πέρασε για να έρθει άλλη μια νύχτα που δε θα κοιτάμε μαζί τα άστρα. Ξέρω όμως ότι εκεί που είσαι, εύχεσαι κι εσύ να μας έβρισκε μαζί το αποψινό βράδυ. Περιμένω το κουδούνισμα του κινητού μου για το μήνυμά σου που θα με καληνυχτίσει. Λέξεις γεμάτες προσμονή και αγάπη, ποιήματα που σκαρώνει η καρδιά του ερωτευμένου. Μηνύματα που πάντα καταφέρνουν να μου χαρίσουν εκείνο το γλυκό χαμόγελο που σου είναι πλέον τόσο γνώριμο.

Σήμερα όμως δεν είναι από εκείνες τις μέρες που κάθε σκέψη σου προκαλεί στο σώμα μου εκρήξεις ευτυχίας. Το κορμί μου και το μυαλό μου έχει μπλοκάρει από την απουσία σου. Περαστικό θα είναι, το ξέρω. Μα απόψε με κυνηγάει ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς. Καλως ήρθατε ξανά ανασφάλειες.

Ίσως να φταίει που έχω καιρό να δω το γαλήνιο πρόσωπό σου που εμπιστεύομαι. Ίσως να φταίει η καλοκαιρινή μοναξιά και η απομάκρυνση μου από τη ρουτίνα μου, από τα πράγματα που αγαπώ να έβγαλε στην επφάνεια εκείνα που απεχθάνομαι. Δηλαδή το φόβο.

Αν με ρωτήσεις, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάμαι. Θα ήθελα να το ανακαλύψω, όμως αυτός είναι ένας δρόμος -το ελάχιστον- απαιτητικός. Και πώς μπορείς να ανταποκριθείς σε απαιτήσεις όταν μόνος σου δεν πιστεύεις στον εαυτό σου;

Δε φταίει ο καθρέπτης που μου δείχνει σήμερα χοντρά τα πόδια μου, ούτε ότι ανακάλυψα ατέλειες στο πρόσωπό μου. Δεν είναι ότι δε νιώθω ικανή να κυνηγήσω τα όνειρά μου, ή ότι μισώ το γεγονός πως τις πολλές φορές, όταν τα κατάφερνα, δεν ήξερα με ποιον να το μοιραστώ. Ούτε στα παλιά μου λάθη που ακόμη δεν αποφασίζω να ξεχάσω, θα ρίξω την ευθύνη.

Το πραγματικό σφάλμα είναι ότι δε βασίζομαι σε μένα. Ακόμη και τώρα, μερικές φορές κάνω λες και δεν έχω μάθει ποια είμαι και περιμένω κάποιον να με επιβεβαιώσει. Θέλω να νιώθω αποδεκτή, ενώ ξέρω πως δε το χρειάζομαι, πως δεν έχω ανάγκη να με «ορίσει» κάποιος τρίτος. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω μάθει να συμβιβάζομαι με τους χαρακτηρισμούς και τα καλούπια των άλλων.

Σε θέλω εδώ, να σου εκφράσω αυτό το πλήθος των μπερδεμένων σκέψεών μου που με ταλανίζουν. Στην ψυχολογία λένε πως οι φοβίες δεν είναι παρά μαθημένες συμπεριφορές, δομές που έχουν αποθηκευτεί στη μνήμη για να αποφεύγουμε τον κίνδυνο, ακόμη κι αν ο κίνδυνος δεν είναι πραγματικός. Προτείνουν μάλιστα πως το πρώτο βήμα για να τις ξεπεράσεις είναι η αναγνώριση. Έτσι κι εγώ δεν θα αποδεσμευτώ από αυτές αν δεν τις αντιμετωπίσω. Μα, δε μπορώ να το κάνω μόνη μου. Χρειάζομαι τον άνθρωπό μου, να με περιβάλλει με τις φτερούγες του για να νιώθω ασφαλής όταν ανοίξω τον ασκό του Αιόλου. Όμως κάθε φορά που είσαι εδώ, διστάζω. Δε βρίσκω το θάρρος να σου ζητήσω να είσαι συνοδοιπόρος μου σε αυτή τη διαδρομή. Δε θα μου το αρνηθείς, όμως… Φοβάμαι. «Δε θέλω να χαλάσω τη στιγμή» παραμυθιάζω τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι πως δειλιάζω να σου δείξω τις αδυναμίες μου. Όσο διαχυτική είμαι στην έκφραση των συναισθημάτων μου, τόσο εγκρατής είμαι στις σκέψεις μου. Στα πρώτα δε μπορώ ποτέ να κρυφτώ, στα δεύτερα συνήθως δεν έχω ούτε η ίδια τις απαντήσεις.

Δε μου έδωσες ποτέ αφορμή που να δικαιολογεί αυτήν την ατολμία μου. Αντίθετα, είσαι εκείνος που με εξερευνά με κάθε ευκαιρία. Είναι που θες στ’ αλήθεια να ανακαλύψεις κάθε πλευρά μου ή γιατί έχεις διαισθανθεί ότι κρατιέμαι; Δεν είναι αυτό το βασικό – είναι πως ο δισταγμός μου να σου αποκαλύψω τους φόβους μου μας πάει πίσω. Μου είναι δύσκολο να παραδεχτώ σε σένα πως δεν είμαι όσο καλή ή δυνατή όσο θα ήθελα να είμαι. Ή ίσως όσο θα ήθελες εσύ να είμαι…;

Αυτό είναι. Έχω γευτεί την απόρριψη (χωρίς να έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου) κι ωστόσο φθάνω, η ανόητη, να φοβάμαι σήμερα μήπως, δείχνοντάς σου τις αδύναμες πλευρές μου, με απορρίψεις. Μη θορυβηθείς από εκείνα που με κάνουν ανασφαλή, μη θεωρήσεις πως δεν είμαι η ευχάριστη συντροφιά σου. Λες και αυτό θέλω απλά να είμαι, κι όχι μια ολοκληρωμένη, ώριμη γυναίκα, με την οποία θα οικοδομήσετε μια σχέση αμοιβαίας εξέλιξης, πάνω σε σεβασμό και εμπιστοσύνη. Μια γυναίκα που θα είναι προτεραιότητά σου και θα κατακτά το ενδιαφέρον σου, όχι επειδή είναι τέλεια αλλά επειδή δεν είναι. Κι όπως αγκαλιάζω εγώ κάθε κομμάτι που μου δείχνεις, χωρίς να μου έχει περάσει ποτέ επικριτική σκέψη από το μυαλό μου, το ίδιο να κάνεις κι εσύ.

Δε σκοπεύω να επιτρέψω τη χαμηλή μου αυτοπεποίθηση να χαλάσει αυτό το όμορφο δημιούργημα που μοιραζόμαστε, αφήνοντας τα ζιζάνια των ανασφαλειών μου να επεκταθούν στο επίπεδο των δυο μας. Θα πάψω να σου προβάλλω σιωπηρά τις προβλέψεις μου ότι μπορεί να με επικρίνεις. Δε θα ανησυχώ τόσο για το τι σκέφτεσαι για μένα. Αντιθέτως, θα επενδύσω περισσότερο στο να ανακαλύψουμε μαζί ο ένας τον άλλο. Με λίγα λόγια, θα σταματήσω να ανατροφοδοτώ τις ανασφάλειες που έρχονται βράδια σαν το σημερινό και με απομακρύνουν από τον εαυτό μου και από σένα. Θα σου ανοιχτώ, όπως ανοίγει ο ουρανός από φως όταν ξημερώνει την αυγή. Έτσι κι αλλιώς ποτέ αυτές οι σκέψεις δε κατάφεραν να επιβιώσουν για πολύ στη σκέψη μου. Περαστικές είναι. Έχω γύρω μου και μέσα μου περισσότερη αγάπη από όση θα μπορούσαν να ανεχτούν σκέψεις εχθρικές.

Χτυπάει το κινητό. «Μου λείπεις… Καληνύχτα…» Χαμογελάω. Καληνύχτα ανασφάλειες. Δε θα σας χρειαστώ άλλο. Αντίο.

---

Προτεινόμεη βιβλιογραφία

Edna B. Foa and Michael J. Kozak. (1985). Emotional Processing of Fear: Exposure to Corrective Information

Sandra L. Murray , John G. Holmes , Geoff Macdonald , Phoebe C. Ellsworth. (2011). Through the looking glass darkly? When self-doubts turn into relationship insecurities.

animartists

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ