Γιατί απέχω

Αγαπητέ πιτσιρίκο

Βλέπω ότι πολλοί αναγνώστες σου έχουν απορία γιατί κάποιοι απείχαν από τις εκλογές. Εχω διαβάσει δυο – τρία κείμενα αναγνωστών σου που στηρίζουν την αποχή, λέω να κάνω και εγώ μία προσπάθεια. Και λέω να μιλήσω λίγο ωμά, χωρίς πολλή ορολογία και όσο πιο άμεσα.

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι είμαι αναρχικός (όχι απλά αντιεξουσιαστής), πιστεύω βαθιά στη συνειδητή αποχή και έχω φάει το ξύλο της αρκούδας και το χημικό της κατσαρίδας σε οτιδήποτε κινηματικό έχει συμβεί τα τελευταία 8 χρόνια.

Επίσης θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δουλεύω ως ελεύθερος επαγγελματίας και ζω από τη δουλειά μου -για να προλάβω τους κακόβουλους, και ότι θεωρώ αγωνιστές και συντρόφους τη μεγάλη πλειοψηφία των υποστηρικτών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, καθώς και πολλούς του ΚΚΕ (περισσότερα παρακάτω).

Πάμε λοιπόν.

Η εκλογική διαδικασία είναι μια διαδικασία στην οποία σου σερβίρονται σαν πιάτα σε μπουφέ οι «επιλογές» σου, για το μέλλον της ζωής σου και των παιδιών σου.

Οι επιλογές αυτές περιλαμβάνουν: δεξιούς από τζάκια που τα σόγια τους παρασιτούν σαν βδέλλες στο σώμα της κοινωνίας για δεκαετίες, διάφορους άρπαγες με γραβάτες που έχουν κάνει τη μίζα και την προμήθεια επιστήμη και τρόπο ζωής, «αριστερούς» απατεώνες που πουλάνε όχι τις αξίες τους αλλά την ίδια τους τη μάνα για μια υπουργική καρέκλα, νεοναζί που θέλουν να φέρουν το σκοτάδι στην Ευρώπη και στον κόσμο, ακόμη και γραφικές φιγούρες ημίτρελων ή ηλίθιων τύπων που οι ψηφοφόροι τους στέλνουν στη βουλή για… πλάκα!

Προσωπικότητες υποψηφίων; Άστο καλύτερα. Από σπουδαγμένους ηλίθιους στα Λοντον Σκουλ οφ Εκονομικς, με πέντε μεταπτυχιακά στη δημιουργία φτώχειας και στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου, μέχρι έναν θίασο από τραγουδιστές, ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές και άλλους σαλτιμπάγκους με γνώσεις δημοτικού, IQ καρότου και σκατοψυχιά ετοιμοθάνατου χουντικού 90χρονου.

Μόνο στην Ελλάδα είναι έτσι τα πράγματα;

Όχι! Σε όλες τις σύγχρονες χώρες, πάνω – κάτω το ίδιο χάλι επικρατεί.

Στην ίδια εκλογική διαδικασία συνυπάρχει το μουσειακό σταλινικό απολίθωμα του ΚΚΕ, σκιά του παλιού εαυτού του, που παγιδεύει στο μαντρί αξιόλογους ανθρώπους της δουλειάς και του αγώνα, στέλνοντας τους για επανάσταση το 2425.

Στον ίδιο λάκκο με τα φίδια συνυπάρχουν λατρεμένοι άνθρωποι του αγώνα, ανιδιοτελείς γνήσιοι αριστεροί και κομμουνιστές, με τα μικρά τους εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, διαχρονικά και μοιραία εκτός βουλής, αλλά πάντα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν να μπουν στο κοινοβούλιο. και να αλλάξουν από εκεί τον κόσμο.

Μόνο που ποτέ δεν πρόκειται να τα καταφέρουν (ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο).

Όλοι οι παραπάνω συνυπάρχουν στην ίδια εκλογική διαδικασία, δηλαδή ο δικαστικός αντιπρόσωπος τη μέρα των εκλογών σου δίνει ένα ψηφοδέλτιο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σου δίνει και ένα Χρυσή Αυγή έτσι για να γουστάρεις, μαζί με πολλά άλλα ψηφοδέλτια. Το καθήκον σου ως πολίτης;

Πάρε το χαρτάκι της αρεσκείας σου, δίπλωσε το, βάλτο στο φάκελο, μετά στην κάλπη και καλά ξεκουμπίδια, θα σε ξαναδούμε όποτε γίνουν πάλι εκλογές.

Την ίδια ημέρα συμμετέχουν, με ΤΟ ΙΔΙΟ δικαίωμα ψήφου, αδίστακτοι νοικοκυραίοι που η μόνη τους αξία είναι ο εαυτός τους, μισάνθρωποι γέροι με μόνο ενδιαφέρον τη σύνταξή τους για τον επόμενο έναν (1) χρόνο ζωής που τους απομένει, φοβισμένοι τύποι που δεν βγαίνουν ποτέ από το σπίτι τους και η μόνη εικόνα που έχουν για τον κόσμο είναι τα δελτία της τηλεόρασης, καριερίστες που θέλουν να ανελιχθούν πατώντας πάνω στα πτώματα των άλλων, και διάφοροι άλλοι που, αν δεν υπήρχε η εκλογική διαδικασία, δεν θα είχαν άλλο τρόπο να επηρεάσουν ποτέ τη ζωή τους (μας).

Συγγνώμη σύντροφοι που ψηφίζετε: Όλο αυτό μου φαίνεται ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ.

Πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι από μια τέτοια διαδικασία μπορεί να προκύψει οτιδήποτε θετικό, όπως και αν το εννοεί κανείς;

Πότε είδαμε να προκύπτει στην ιστορία κάτι θετικό με αυτόν τον τρόπο; Σε ποια χώρα;

Πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι έτσι θα αλλάξει κάτι στον κόσμο που ζούμε; Στην προεπαναστατική Ισπανία του 1936, ο συνασπισμός του Λαϊκού Μετώπου των δημοκρατών, κομμουνιστών και της αριστεράς νίκησε το Εθνικό Μέτωπο των φασιστών και του Φράνκο με μία μονάδα (34,3% – 33,2%).

Μία μονάδα! Στην πιο επαναστατημένη ίσως κοινωνία – ηφαίστειο που έχει υπάρξει στην παγκόσμια ιστορία!

Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουμε ότι η εκλογική διαδικασία είναι φτιαγμένη για να βγάζει μαλακισμένα αποτελέσματα, και ότι αυτός είναι ο σκοπός της;

Ότι η κάλπη είναι φτιαγμένη για να βγάζει απατεωνιά, βλακεία ή φασισμό, σταθερά, διαχρονικά και από την ίδια της τη φύση;

Ποιος μίλαγε για τη Χρυσή Αυγή πριν οι εκλογές του 2012 την αναδείξουν σε κοινοβουλευτική δύναμη; Πού είχαν φανεί στο δρόμο μέχρι τότε οι 425.000 ψηφοφόροι της;

Αφήνω στην άκρη τους καλπονοθευτικούς εκλογικούς νόμους, που δίνουν ας πούμε 3 έδρες σε ένα κόμμα με 30%, καμία έδρα σε ένα με 29% και δύο έδρες σε ένα με 7%.

Πάω στο πιο φιλοσοφικό ερώτημα που αφορά την ίδια την ουσία της αντιπροσώπευσης.

Πώς ανεχόμαστε να μας σερβίρουν πολιτικές προτάσεις να «διαλέξουμε»;

Το κράτος μας πετάει κατάμουτρα ένα ξεροκόμματο πολιτικής έκφρασης κάθε τέσσερα -ή όσα τέλος πάντων- χρόνια, και εμείς καταδεχόμαστε να το σηκώνουμε από το πάτωμα;

Όχι κύριοι! Δεν το θέλω, σας το πετάω πίσω στα μούτρα.

Και με τι κριτήρια «διαλέγουμε» κόμμα να μας κυβερνήσει; Με βάση το προεκλογικό του πρόγραμμα; Αφού δεν υπάρχει υποχρέωση κανενός κόμματος να το τηρήσει.

Δεν υπάρχει πχ μηχανισμός που να το διώχνει από την εξουσία, όταν πράττει διαφορετικά ή τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκε.

Άρα, διαλέγουμε ένα κόμμα να κάνει ό,τι γουστάρει για τέσσερα χρόνια. Δηλαδή διαλέγουμε τον αυτοκράτορα της αρεσκείας μας, μυρίζοντας τα νύχια μας.

Δεν είναι έτσι; Το πρόσφατο παράδειγμα Τσίπρα είναι η καλύτερη απόδειξη.

Και αν μια κυβέρνηση πρόκειται να πράξει ότι γουστάρει, άσχετα με το προεκλογικό της πρόγραμμα, τότε γιατί να την επιλέξουμε;

Βλέπω το αντεπιχείρημα να έρχεται: Με την αποχή ανεβαίνει το πρώτο κόμμα, η Χρυσή αυγή, η Δεξιά, ο δικομματισμός ή δεν ξέρω γω τι άλλο.

Μα αυτή είναι η μαγεία των εκλογών. Πάντα θα υπάρχει κάτι απαράδεκτο, φασιστικό, αδίστακτο, ηλίθιο ή με κάποιον τρόπο μπαμπουλίστικο για να σε στείλει στην κάλπη για να το «εμποδίσεις», και έτσι να νομιμοποιείς την πιο απατηλή διαδικασία που έχουν εφεύρει οι δυνάστες μας.

Ως πότε θα πέφτουμε σε αυτήν την παγίδα;

Ως πότε θα επιλέγουμε με τη λογική «το μη χείρον βέλτιστον», αποδεχόμενοι μια ζωή τη μετριότητα;

Σε πόσα άλλα παρόμοια διλήμματα υποχωρούμε στη ζωή μας; Πότε θα καταλάβουμε ότι σημασία έχει μόνο η κοινωνική βάση μιας πολιτικής δύναμης και όχι τα ρημάδια τα ποσοστά;

Στις εκλογές αυτές, οι δυνάμεις ΟΛΩΝ των κομμάτων (πλην Λεβέντη) μειώθηκαν ή παρέμειναν σταθερές αριθμητικά.

Μόνο τα «ποσοστά» τους αυξήθηκαν.

Όχι, δεν αυξήθηκε η αποδοχή τους μέσα στην κοινωνία.

Όχι δεν θα δούμε περισσότερους χρυσαυγίτες στο δρόμο, ούτε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις συριζαίων ή πασόκων.

Λιγότεροι έγιναν όλοι αυτοί, όχι περισσότεροι.

Και τότε τι κάνουμε;

Αφήνουμε το 4-5% των οπαδών της Χρυσής Αυγής στον πληθυσμό να πάρουν 20% στις εκλογές;

Η απάντησή μου είναι απλή:

Αν (λόγω αποχής) το 20% σημαίνει 200.000 ψηφοφόρους, τότε ΝΑΙ τους αφήνουμε.

Αν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, ΝΑΙ τους αφήνουμε να πάρουν ότι ποσοστό θέλουν.

Αν η αποχή φτάσει το 80%, το εκλογικό καρναβάλι θα είναι απαξιωμένο και τελειωμένο. Αυτό το ενδεχόμενο είναι ο εφιάλτης τους.

Ακόμη και αν αφήσουμε ένα εκατομμύριο οπαδούς κομμάτων να βγάλουν όποια κυβέρνηση θέλουν, αυτή θα πρέπει να λάβει υπόψη της και τα υπόλοιπα 9 εκατομμύρια ανθρώπων που δεν ψήφισαν, θέλει δεν θέλει.

Αν αγωνιζόμαστε με όποιον τρόπο μπορούμε, όπου μπορούμε, ασταμάτητα και με συνέπεια, κανένας δεν θα μετράει το αποτέλεσμα που θα βγάλει η κάλπη, κανείς δεν θα μπορεί να εφαρμόσει τίποτε ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας (ακόμη και αν αυτή δεν εκφράστηκε στην κάλπη).

Μόνο αν οργανωθούμε και παλέψουμε όμως. Αν δεν το κάνουμε, θα κάνουν έτσι κι αλλιώς ότι γουστάρουν χωρίς να μας ρωτήσουν.

Ακόμη και αν ψηφίσει το 100% του εκλογικού σώματος. Γιατί οι αποφάσεις παίρνονται πάντα από άλλους, κάπου αλλού, και -εννοείται- χωρίς να τους ενδιαφέρει η γνώμη μας.

Καλά όλα αυτά, αλλά ο κόσμος δεν παλεύει.

Ε, ας το κάνει. Στο χέρι μας είναι.

Αν δεν θέλει να το κάνει, δεν του φταίει κανείς.

Όσο όμως ψηφίζουμε, τόσο θα περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να διαλέξουμε τον επόμενο σωτήρα, που πάλι δεν θα κάνει τίποτε για εμάς.

Όσες εκλογές και αν γίνουν.

Ξέρω ότι θα επαληθευτώ και τις επόμενες 2000 φορές που θα γίνουν εκλογές.

Είμαι απόλυτα σίγουρος.

Και έτσι πορεύομαι στη ζωή μου εδώ και αρκετά χρόνια και απέχω, απέχω, απέχω κουφάλες.

Χ.

Υ.Γ. Κάποιοι γνωστοί μου με κατηγορούν που δεν αποδέχομαι τη μοίρα μου. Μου λένε: «αφού η πλειοψηφία θέλει το αντίθετο από αυτό που θες εσύ». Σιγά, κολλητέ, μην έκανες και δημοσκόπηση. Και αυτό, φίλε πιτσιρίκο, είναι το νόημα των εκλογών.

ΥΓ2. Να θυμηθούμε ότι οι αγώνες ενάντια στα μνημόνια σταμάτησαν το Φεβρουάριο του 2012, όλως τυχαίως μόλις προκηρύχτηκαν οι εκλογές και εν αναμονή του αποτελέσματος. Οι οποίες τελικά έγιναν τον Ιούνιο, και έβγαλαν Σαμαρά με ενάμιση εκατομμύριο ψήφους. Και πήγαμε όλοι σπίτια μας. Δηλαδή ενάμιση εκατομμύριο τύποι έστειλαν στα σπίτια μας όλους όσους λιώναμε παπούτσια στο δρόμο. Και το έκαναν ρίχνοντας απλά το χαρτάκι τους στο διάφανο κουτί με τη σχισμή. Μαγικό; Και εμείς το δεχτήκαμε. Τρομερό; Όχι, βλακώδες.

ΥΓ3. Τα παλιά τα χρόνια, στα ορεινά χωριά οι άνθρωποι δεν έβλεπαν δείγμα από το ελληνικό κράτος που τους είχε ολίγον τι χεσμένους. Αν χάλαγε η βρύση του χωριού, μαζευόταν το χωριό και την έφτιαχνε. Δεν διάλεγαν κοινοτάρχη που να το θέσει στο προεκλογικό του πρόγραμμα. Αν χάλαγε το γιοφύρι στη χαράδρα, μαζεύονταν 5 χωριά και το έφτιαχναν, δεν περίμεναν να ενταχθεί μελέτη στο ΕΣΠΑ. Σήμερα μάλλον ξέρουμε καλύτερα…

ΥΓ4. Το κείμενο μου βγήκε μεγάλο. Αν θέλεις να το δημοσιεύσεις, κάντο για χάρη του αντίλογου. Νομίζω ότι απαντάει σε αρκετά ερωτήματα περί αποχής. Αν πάλι δεν χωράει, δεν θα τρελαθούμε κιόλας. Συνέχισε να γράφεις, φιλιά πολλά.

(Αγαπητέ φίλε, οι περισσότεροι απέχουν. Από τις εκλογές, από την κοινωνία από παντού. Γενικά, υπάρχει αποχή. Εγώ δεν είμαι αναρχικός -ξέρω πως δεν θα υπάρξει αταξική κοινωνία όσο ζω- αλλά σέβομαι τους αναρχικούς γιατί δίνουν έναν αγώνα αν και ξέρουν καλά πως δεν θα τον κερδίσουν. Δεν θέλω να γράψω τίποτα άλλο για τις εκλογές και την αποχή. Όταν δεν υπάρχει γερό και μαζικό κίνημα στον δρόμο -και στις διαδηλώσεις και τις δράσεις βλέπεις πάντα τους ίδιους ανθρώπους-, το ξέρεις το αποτέλεσμα των εκλογών. Το ξέρεις από τον δρόμο. Η πιο καλή δημοσκόπηση είναι ο δρόμος. Εγώ ψηφίζω κόμμα που δεν μπαίνει στη Βουλή, οπότε ψήφισα αλλά είναι σαν να έκανα αποχή. Πάνω από 45% αποχή και πάνω από 6% τα κόμματα που ψηφίστηκαν και δεν μπήκαν στην Βουλή, σημαίνει πως ο ένας στους δυο ψηφοφόρους -και ακόμα περισσότερο- δεν εκπροσωπείται στη Βουλή. Να την χαίρονται. Να την χαίρονται την δημοκρατία τους. Να είστε καλά.)

pitsirikos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ