Στο διάστημα της νύχτας πιάσανε φοβεροί ρευματικοί πόνοι τα πόδια μου και αυτό με έκανε να θυμηθώ σοβαρά ότι ήταν μουσκεμένα από την προηγούμενη μέρα.
Το πρωί όταν, θέλησα να σηκωθώ, αντιλήφτηκα ότι δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου καθόλου.
Είχανε εντελώς παραλύσει και τα αισθανόμουν αδύνατα σαν κλωστές.
Ο νεωκόρος με έσυρε από το κρεβάτι με δύναμη, για να με ξαπλώσει κατά γης, οπού έμεινα ακίνητος για δυο ημέρες.
Την τρίτη ημέρα ο νεωκόρος με έβγαλε έξω κι από το δωμάτιο, λέγοντάς μου: «Υπόθεσε πως πεθαίνεις εδώ, τι φασαρία έχει να γίνει»!
Με πολύ μεγάλη δυσκολία σύρθηκα σιγά - σιγά χρησιμοποιώντας χέρια και πόδια και έφτασα μέχρι τα σκαλιά της εκκλησίας.
Εξάπλωσα εκεί σε μια άκρη και έμεινα δυο μέρες.
Οι άνθρωποι που πηγαινοέρχονταν δεν έδιναν καμιά σημασία ούτε σε εμένα ούτε στις ικεσίες μου.
Στο τέλος ένας χωρικός με πλησίασε, κάθισε κοντά μου και μου μίλησε. Έπειτα από λίγο, στην συνομιλία, με ερώτησε:
- «Τί θα μου δώσεις για να σε θεραπεύσω; Και εγώ κάποτε είχα την ίδια ακριβώς αρρώστια με σένα, για αυτό ξέρω και την θεραπεύω».
- «Δεν έχω τίποτα να σου δώσω», απάντησα.
- «Μα τι έχεις στο σακίδιο σου»;
- «Λίγο παξιμάδι και μερικά βιβλία».
- «Ωραία! τι θα έλεγες να εργαστείς για μένα ένα καλοκαίρι και να σε θεραπεύσω»;
- «Όπως βλέπεις δεν μπορώ να εργαστώ με ένα χέρι, όπως είμαι, επειδή το άλλο μου χέρι είναι παράλυτο».
- «Τι, λοιπόν, μπορείς να κάνεις»;
- «Δυστυχώς, τίποτα, έκτος από το να διαβάζω και να γράφω».
- «Α! ώστε γράφεις; Τότε να διδάξεις γραφή στο παιδάκι μου. Ξέρει και διαβάζει λίγο, αλλά θέλω να μάθει να γράφει· κοστίζουν όμως πολύ τα μαθήματα και δυστυχώς για να μάθει να γράφει πρέπει να πληρώσω είκοσι ρούβλια, ποσό που είναι βαρύ για μένα».
Συμφώνησα και εγώ, με τη βοήθεια δε του νεωκόρου με μετέφερε στο μέρος που κατοικούσε και με τοποθέτησε σε ένα μικρό δωματιάκι στην πίσω αυλή του σπιτιού του.
Έπειτα άρχισε την θεραπεία με την έξης μέθοδο: Μάζεψε από τα διαμερίσματα, από τις αυλές και από όπου άλλου μπορούσε και γέμισε ένα κουβά από κάδε είδους μισοφαγωμένα κόκαλα ζώων, πουλιών και άλλα.
Τα έπλυνε, τα κομμάτιασε με μια πέτρα και τα έβαλε σε ένα πήλινο δοχείο. Τα σκέπασε με ένα σκέπασμα που είχε μια τρυπούλα εις το επάνω μέρος, αναποδογύρισε το δοχείο και το έβαλε σε ένα άλλο δοχείο θαμμένο στο έδαφος. Σκέπασε με λάσπη το επάνω μέρος τού δοχείου, που ήταν βυθισμένο μέσα στη γη και βάζοντας ένα σωρό ξύλα από πάνω, έβαλε φωτιά και την κράτησε αναμμένη επί εικοσιτέσσερις ώρες, λέγοντας: «Θα πάρουμε μερικά υπολείμματα σαν απόσταγμα από τα κόκκαλα».
Την άλλην ήμερα όταν έβγαλε από το χώμα το ένα δοχείο, μέσα του είχε κατασταλάξει, εκατό δράμια περίπου, πυκνόρρευστο υγρό που είχε μείνει από όσο είχε εξατμισθεί σιγά - σιγά από την τρύπα τού σκεπάσματος του άλλου δοχείου.
Το υγρό αυτό ήταν σαν κόκκινο λάδι και μύριζε δυνατά σαν ωμό κρέας. Ως προς τα κόκαλα μέσα στο δοχείο, είχαν γίνει κάτασπρα, καθαρά και διαφανή σαν σεντέφι. Άλειφα με αυτή την ύλη τα πόδια μου και τα έδενα, πέντε φορές την ημέρα.
Και ώ του θαύματος! Ύστερα από 24 ώρες μπορούσα να κουνώ τα δάχτυλα, μετά δε από μια μέρα ακόμη, μπορούσα και τα πόδια μου να μετακινώ.
Την πέμπτη ημέρα στάθηκα ορθός και με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού περπάτησα ένα μέτρο.
Με δύο λόγια σε διάστημα μιας εβδομάδας τα πόδια μου έγιναν γερά όπως πρώτα.
Ευχαρίστησα τον Θεό και σκέφτηκα πολύ για την μυστηριώδη δύναμη που δίνει πολλές φορές σε παραπεταμένα πράγματα.
Ξερά και μισοφαγωμένα κόκαλα, λίγο πριν γίνουν στάχτη, είχαν τόση ζωτική δύναμη, χρώμα, μυρουδιά και ευεργετική ενέργεια σε ανθρώπινο σώμα, ώστε έδωσαν και στο δικό μου σώμα ζωή, που ήταν μισοπεθαμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.