Πως ο θάνατος γίνεται … ζωή!

 

Πέρασαν 11 χρόνια από τότε που μια σπουδαία γυναίκα, η Elisabeth Kubler Rossπέθανε. Η ζωή της ήταν ένα μάθημα. Αυτό που η Elisabeth έμαθε στους γιατρούς αλλά και σε όλους εμάς, είναι να μην αντιμετωπίζουμε την αρρώστια και το θάνατο σαν κατάρες, αλλά σαν φάσεις της ζωής που, αέναη, ρέει πριν και μετά από κάθε τέτοια περίσταση.

Η φίλη Αγγελική Πλουμά, μου έγραψε: «Νίκο μου καλημέρα… δεν με ξέρεις προσωπικά αλλά παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τη δουλειά σου. Θα ήθελα, αν μου επιτρέπεις, να συμπληρώσω στο «σαν σήμερα» την απώλεια ενός πολύ σπουδαίου ανθρώπου, της ψυχιάτρου Elisabeth Kubler Ross που επέδρασε στο ιατρικό (κι όχι μόνο) κατεστημένο με καταλυτικό τρόπο, αλλάζοντας, με τις έρευνες της τη «θεραπευτική προσέγγιση στην απώλεια και τον θάνατο».

Η ELISABETH KUBLER – ROSS είναι η μεγάλη ψυχίατρος, η γυναίκα που έκανε το καβούκι του θανάτου, κουκούλι της ζωής

της Αγγελικής Πλουμά

Σε μια κουλτούρα αποφασισμένη να σπρώξει την αρρώστια και τον θάνατο κάτω από το χαλί, εκείνη συστηματικά αψήφησε «το κοινό αίσθημα» για να τα φέρει στο φως και να τα κρατήσει εκεί ώστε να μπορούμε να τα δούμε καθαρά και να μην τα φοβόμαστε.

Παρουσίασε στο χώρο της ψυχικής υγείας ένα αξεπέραστο μοντέλο με τα στάδια για την αποδοχή του πένθους σηματοδοτώντας με αυτό τον τρόπο ένα δρόμο, επώδυνο μεν, με διέξοδο δε, τον «δρόμο των δακρύων» όπως θα τον ονόμαζε αργότερα ο διάσημος ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Χόρχε Μπουκάι, που το ομώνυμο βιβλίο του βασίστηκε στη δική της δουλειά.

Για την Ross “καμιά ανθρώπινη ζωή δεν πρέπει να θεωρείται «χαμένη υπόθεση».To κράτημα του χεριού του ετοιμοθάνατου ασθενή, μια φιλική κουβέντα κατανόησης, ο χώρος για να μοιραστεί ο ίδιος ο ασθενής και οι συγγενείς του το πως νοιώθουν είναι το ίδιο αν όχι περισσότερο σημαντικά από τις κλασσικές φαρμακευτικές αγωγές.”

Κι όπως λέει, παρότι οι άνθρωποι τα έχουν βάλει μαζί της θεωρώντας την «κυρία του θανάτου» αφού «τον ερευνούσε» επί τρείς δεκαετίες η ίδια διαφωνεί και υποστηρίζει ότι «η μοναδική αδιαμφισβήτητη αλήθεια που πηγάζει από την δουλειά μου είναι η σημασία της ζωής»

Κόντρα στη προσδοκία του πατέρα της που την ήθελε «δεξί χέρι» στο λογιστικό του γραφείο, η Elisabeth ακολούθησε αυτό για το οποίο πάντα ήξερε ότι ήταν προορισμένη: το να γίνει γιατρός. Ξεκίνησε ως νοσοκόμα στα πεδία των μαχών, μετανάστευσε από την Ευρώπη της καταγωγής της (ήταν Ελβετίδα) σε μια χώρα (την Αμερική) για την οποία δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον. Πήρε «τυχαία» ειδικότητα στη Ψυχιατρική κι εκεί ήρθε αντιμέτωπη με ένα φρικτό τρόπο διαχείρισης των ψυχικά ασθενών και αποφάσισε να κάνει κάτι. Τότε ξεκίνησε η μάχη της με το κατεστημένο που της στοίχισε μία θέση στην ακαδημαϊκή κοινότητα και διήρκεσε μέχρι το τέλος της ζωής της.

Η Elisabeth Kübler-Ross περιέγραψε πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο άνθρωπος για να αποδεχτεί τελικά τον θάνατο. Ένας ασθενής με μια θανατηφόρα ή μη ιάσιμη ασθένεια λέγεται ότι περνάει από αυτές τις φάσεις. Αυτό το μοντέλο πρωτοεμφανίσθηκε στο βιβλίο της «On Death and Dying» (Περί θανάτου και του να πεθαίνεις) το 1969 και αυτές οι φάσεις γίνανε γνωστές ως «Τα πέντε στάδια του πένθους«.

Κάνοντας τον απολογισμό μιας σπουδαίας ζωής, ηElisabeth Kubler Ross άφησε 3 σπουδαίες παρακαταθήκες:

1. Να δεχόμαστε το βαθύ σκοτάδι της απώλειας γνωρίζοντας την νομοτελειακή έλευση του φωτός
2. Να χορεύουμε «Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που η κουλτούρα του απαρτίζονταν από 3 λέξεις – Δουλειά, δουλειά και δουλειά. Η δουλειά ήταν το 100% της ζωής. Διαφωνώ. Το να δουλεύεις είναι το 50%. Το άλλο 50% είναι το να χορεύεις. Και λυπάμαι που δεν χόρεψα αρκετά!».
3. Να κάνουμε ότι αγαπάμε: «Είναι πολύ σημαντικό να κάνετε μόνο ο,τι αγαπάτε να κάνετε. Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι θα είστε φτωχοί, θα πεινάτε, θα ζείτε σε τρώγλη, αλλά θα ζείτε ολοκληρωμένα. Και στο τέλος θα ευλογείτε την ζωή σας γι αυτό που ήταν».

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο της Αγγελικής Πλουμά «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν», Φίλντισι 2015

«Η γνώμη που έχουν οι άλλοι άνθρωποι για σένα, είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό σου.» Elisabeth Kubler Ross

Ποια είναι η Αγγελική Πλουμά

Η Αγγελική Πλουμά κατάγεται από την Χίο και τη Σάμο. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Η επαγγελματική της ειδικότητα είναι εκπαιδεύτρια βιωματικής προσέγγισης και σύμβουλος ποιότητας ατόμων και οργανισμών, ειδικότητα που έχει θεμελιωθεί τόσο πάνω στις σπουδές της όσο και στην μακρόχρονη εμπειρία της.

Εργάζεται σε επιτελικές θέσεις που σχετίζονται με την εκπαίδευση και το ανθρώπινο δυναμικό. Η αποστολή της είναι να αναδεικνύει την Ποιότητα των ανθρώπων με άξονα τα πυρηνικά ταλέντα τους και τις ικανότητές τους. Από το 2009, ως μοναδική στην Ελλάδα, πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια του Butterfly connection, αναπτύσσει και χρησιμοποιεί το αντίστοιχο εργαλείο για ανάπτυξη του Talent Management, σε άτομα και οργανισμούς. Με θέμα την ιδιαίτερη αυτή ελληνική εκδοχή της ανάπτυξης ικανοτήτων, δίνει διαλέξεις και σεμινάρια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Το σύστημα αυτό παρουσιάζεται στο βιβλίο της «Ζωές που ξεχωρίζουν, ιστορίες που μεταμορφώνουν» εκδόσεις Φίλντισι (υπό έκδοση).

Έχει σπουδάσει δημιουργική γραφή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Διηγήματα της έχουν βραβευτεί σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς. Το 2012 κυκλοφόρησε και το πρώτο της βιβλίο – Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ, 7 ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ ΤΣΕΠΗΣ, εκδόσεις ΕΥΜΑΡΟΣ, που βρίσκεται στη τρίτη έκδοση.

nikosonline

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ