Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα χρήματά μας… Ενδιαφέρονται για την Ψυχή μας και είναι πια ολοφάνερο ότι μετέτρεψαν σε ενεργειακό «εκτροφείο» έναν υπέροχο Πλανήτη και εμάς, τούτα τα θαυμάσια Όντα, που λέγονται Άνθρωποι, σε αναλώσιμους ανθρώπους, που δεν θυμούνται ποιοι Είναι…

Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν λόγο να γκρινιάξουν γι’ αυτά που συμβαίνουν στην Ζωή τους. Η Ζωή μας σε τούτον τον κόσμο μας δίνει απλόχερα τις ευκαιρίες να είμαστε δυστυχισμένοι, ανήμποροι, απογοητευμένοι, φτωχοί, ασθενείς και μόνοι.

Είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε, που κάνει την Ζωή μας ανυπόφορη και απειλητική, οπότε μέσα σ’ αυτό το νοσηρό περιβάλλον, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα βρούμε κανέναν λόγο να είμαστε πλήρεις και ευτυχισμένοι. Και έτσι η Ζωή, φορτωμένη με ένα σωρό βάρη και πληγές «τσουλάει» αγκομαχώντας, πάνω σε ράγες, «ξεχρεώνοντας» παλιές αμαρτίες, παρανομίες και πόνο για τον καθένα μας.

Όλα τα ζύγια μετρημένα με φόβο και ελπίδα, εμφανίζουν τις απειλές σαν κάτι μεγαλύτερο από ότι θα μπορούσε πραγματικά να μας απειλήσει… Και αυτό το μεγαλύτερο επωάζεται μέσα μας, μέσα στο νοσηρό σκοτάδι της άγνοιας για το ποιοι αληθινά είμαστε. Κανένας λόγος δεν υπάρχει για Αγάπη τότε…

Ποιος μπορεί να αγαπήσει την απειλή, όταν αυτή έχει γιγαντωθεί στον νου και έχει τραφεί από τα θαμμένα συναισθήματα? Μια ανθρωπότητα που γαλουχήθηκε μέσα σ’ αυτήν την απειλή (ασυνείδητο την λένε), είναι ανήμπορη να χαρεί, κλειστή στις ευκαιρίες, τυφλωμένη από τα πάθη και τα μίση, εχθρική προς τον Πλανήτη και προς ολόκληρο το Σύμπαν… το μόνο λογικό που μπορεί να συμβεί από την αχαριστία μας και μόνο, είναι να είμαστε δυστυχισμένοι, φοβισμένοι, ασθενείς και μόνοι, χαμένοι μέσα στις σκέψεις μας ο καθένας, που τελικά δεν είναι του καθενός, αλλά δημιουργούν μια παγκόσμια απειλή, ένα παγκόσμιο Εγρηγορός πόνου, ψευδαίσθησης και αγνωμοσύνης, φιλόδοξο και πολεμοχαρές που στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου και παράλληλα μας τρέφει με την ελπίδα του νικητή… Κάποτε θα έχουμε Ειρήνη, μέχρι τότε σκάσε και κολύμπα…


Όλα πληρώνονται, λένε… Και εμείς χρεωθήκαμε, γενιά με την γενιά, μπόλικες ψευδαισθήσεις ευτυχίας, πρόγονοι αγνώμονες και δουλικοί προς τον Θεό, θα δημιουργήσουν γενιές βολεμένες και χιλιάδες αδιέξοδα… γενιά με την γενιά, αιώνα με τον αιώνα, χρόνο με τον χρόνο, στιγμή με την στιγμή πολλαπλασιάζονται τούτες οι παγίδες…

Και τώρα πιαστήκαμε στην φάκα των προγόνων μας, σ’ αυτήν που και εμείς οι ίδιοι στήσαμε για τον Εαυτό μας… Εμείς οι Άνθρωποι… Αυτά τα θαυμάσια Όντα, με τόσες ποιότητες και Χάρες, ποιος θα το περίμενε?

Τι μπορεί να αλλάξει, που να μην έχει έναν «σωτήρα» σαν ελπίδα? Ή έναν «θεό»? Ή έναν «εξωγήινο»? Ή ένα όνειρο?

Τι μπορεί να αλλάξει με την δική μας Δύναμη? Με την δική μας Θέληση? Με το δικό μας Θάρρος? Με την δική μας Πίστη? Με την δική μας Καλοσύνη? Και εντέλει με την δική μας Αγάπη? Σαν να μην τις ξέρουμε αυτές τις Αρετές…

Όλα μπορούν να αλλάξουν, όταν όλα τα περιβάλλουμε με την Αγάπη μας…

Αγάπη χωρίς Συνειδητότητα όμως, είναι ένας ακόμα όρος στο «χρέος» μας.

Ουτοπία θα πουν πολλοί… Μα την ανατροπή πάντα την έκαναν οι λίγοι…

Και μέσα σ’ αυτό το χάος της αχαριστίας και της πλεονεξίας, της αδιάλλακτης στάσης για την Ζωή και τον Θεό, είναι εκείνοι οι λίγοι που μπορούν να τα βάλουν με την μοίρα και να εμφανίσουν τις ευκαιρίες που ο Θεός προνοεί για όλους μας.
Μπορούμε να ανατρέψουμε τα πάντα μέσα μας, με ένα τσικ συνειδητοποίησης… ένα τσικ μας χωρίζει από την Ευγνωμοσύνη για όσα Είμαστε, για όση Χαρά μπορούμε να αντλήσουμε από την εσωτερική μας Πηγή, να τα εμφανίσουμε σε τούτον τον Κόσμο του Θεού και μετά να τα μοιραστούμε εν Ζωή…

Και αν καταφέρουμε να μοιραστούμε με Ειρήνη μέσα μας, τότε θα έχουμε ολοκληρώσει ένα μεγάλο μέρος της αληθινής μας Φύσης, βοηθώντας την Ανθρωπότητα να πάει ένα βήμα παραπέρα…

Ακόμα και ένας Άνθρωπος να υπάρχει στον κόσμο τούτο, μπορεί να «ξεχρεώσει» ένα μεγάλο μέρος του «χρέους» που μας φόρτωσαν και αναλώνουμε την Ζωή μας σε «εργατοώρες»…

Πόσο μάλλον όταν είναι περισσότεροι, που μπορούν να οραματίζονται με Αθωότητα πάνω και πέρα από αυτήν την συλλογική σκεπτομορφή του φόβου που έχει γεμίσει όλη την «ατμόσφαιρα» τόσο, όσο να κρύβει τον Ήλιο, με ένα ψεύτικο φως, κάλπικο… εύκολα το μπερδεύει κανείς όταν γίνεται ακόλουθος και δούλος… Και αυτήν την συλλογική σκεπτομορφή, δυστυχώς, δεν την δημιούργησαν οι λίγοι, ούτε την έθρεψαν, γενιά με την γενιά, οι λίγοι… Είναι αστείο και να το σκεφτούμε…

Ένα τσικ συνειδητοποίησης…και γι’ αυτό χρειάζεται εκτός από νοητική νοημοσύνη, και πνευματική και συναισθηματική Νοημοσύνη… Μετά όλα γίνονται αθώα και απλά, γιατί ζωντανεύει ξανά η Αλήθεια και μαζί της ζωντανεύει και η Αγάπη…

Ένα τσικ συνειδητοποίησης, αν έστω και σε έναν άνθρωπο αρέσει αυτό που συμβαίνει τούτη την στιγμή στον Πλανήτη μας, ή απλά το συνεχίζει νομίζοντας ότι διαφυλάττει τα ήθη και τα έθιμα των προγόνων του. Αυτό το «έτσι τα βρήκαμε» μήπως πρέπει να σταματήσει…

Αλλά για να σταματήσει χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε αν μας εξυπηρέτησε ποτέ, αν εξυπηρέτησε τις προηγούμενες γενιές, αν θα εξυπηρετήσει και τις μελλοντικές, ή απλά γινόμαστε όλοι μαζί ένα «γραμμάτιο» που για να το ξεπληρώσουμε χρειάζεται πια να δίνουμε την Ψυχή μας, τροφή σ’ αυτούς που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το χρήμα… 

Μέγα λάθος!

Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα χρήματά μας… Ενδιαφέρονται για την Ψυχή μας και είναι πια ολοφάνερο ότι μετέτρεψαν σε ενεργειακό «εκτροφείο» έναν υπέροχο Πλανήτη και εμάς, τούτα τα θαυμάσια Όντα, που λέγονται Άνθρωποι, σε αναλώσιμους ανθρώπους, που δεν θυμούνται ποιοι Είναι… Και αυτό δεν θα κατάφερναν να το κάνουν οι λίγοι που εξουσιάζουν τάχα τον Πλανήτη, αν εμείς δεν λέγαμε «έτσι τα βρήκαμε» και δεν επιτρέπαμε να μας αποξενώσουν από τον Εαυτό μας και την Σοφία του, οι παραδόσεις και οι θρησκείες…

Βάσω Νικολοπούλου

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ