Η κατά-κρίση = τσιμέντο

Μη κρίνεται, είπε Εκείνος. Μα ποιος τον άκουσε ?

Πότε μπήκαμε στην διαδικασία να αναρωτηθούμε, γιατί ?

Γιατί να μην κρίνουμε ?

Για να μην κριθούμε, θα ακούσεις να λένε μερικοί άνθρωποι. Και επειδή ο άνθρωπος έχει την ιδιότητα να κάνει πάντα άλλο απ’ αυτό που θα του πουν, πίστεψε ότι μπορεί αν κρίνει και να αξιολογεί. Για να πάει κόντρα, για να κάνει επανάσταση.

Ποια επανάσταση λοιπόν, όταν μέσα από το κρίνω και αξιολογώ, έχουμε μπει μέσα σε τσιμεντένια σώματα.

Τα σώματά μας είναι γεμάτα από ένα αόρατο «τσιμέντο» το οποίο είναι τόσο βαρύ και ασήκωτο που δεν μας επιτρέπει να κινηθούμε.

Το τσιμέντο αυτό δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειαστήκαμε χρόνια για να το «χτίσουμε», έτσι δεν το νιώθουμε. Έχουμε αποκτήσει μία οικειότητα με αυτό το οικοδόμημα.

Το μη κρίνεται για να μην κριθείτε λοιπόν, όχι δεν είναι από τον Θεό, που του πάμε κόντρα, λες και τον έχουμε άχτι.

Το μη κρίνεται είναι για μας τους ίδιους. Σε εμάς επιστρέφει όλο αυτό το κριτικό φορτίο. Ότι κρίνουμε και αξιολογούμε έρχεται να βιωθεί πάλι από μας για μας. 

Την έχουμε την παροιμία «ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι» και είναι μία αλήθεια. Ότι κοροϊδεύουμε δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να το ζήσουμε, να το βιώσουμε.

Δεν είναι λοιπόν δρόμος εξυπνάδας η κατάκριση. Δεν γίνεται να κρίνουμε κανέναν, όχι γιατί δεν διαθέτουμε εμείς το μυαλό, ακριβώς το αντίθετο.

Αυτός που έχει μυαλό και σωστή αντίληψη ξέρει ότι δεν μπορεί να κρίνει, πολύ απλά γιατί ξέρει ότι δεν γίνεται να έχει απόλυτη εικόνα για το τι συμβαίνει σε κάποιον άνθρωπο. Ακόμη και για ίδια κατάσταση να μιλάμε, ακόμη και τότε δεν μπορούμε να κρίνουμε στο πως αντιμετώπισε ένας άνθρωπος το τάδε συμβάν. Γιατί πολύ απλά κάθε άνθρωπος έχει μεγαλώσει κάτω από κάποιες συνθήκες, άλλες από τις δικές μας. Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό συναισθηματικό κόσμο από τον δικό μας. Γιατί ο κάθε άνθρωπος βλέπει τα πράγματα μέσα από τις δικές του σκέψεις και εμπειρίες. Έτσι λοιπό ο έξυπνος και με σωστή αντίληψη άνθρωπος γνωρίζει ακριβώς γιατί δεν γίνεται να έχει άποψη και θέση για κανέναν άλλον παρά μόνο για τον ίδιο του τον εαυτό. Που κάποιες φορές δεν έχουμε άποψη ούτε και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Υπάρχουν στιγμές στη ζωής μας, που και με τον εαυτό μας θα εκπλαγούμε με τον τρόπο που θα χειριστεί πράγματα και καταστάσεις. 

Ας σπάσουμε λοιπόν όλο αυτό το τσιμεντένιο τοπίο που μας έχει κάνει να είμαστε φυλακισμένοι. Έτσι θα αποκτήσουμε μία απόλυτη ελευθερία. Άσε που μετά από το σπάσιμο ενός τέτοιου βάρους από πάνω μας όλες μας οι σχέσεις, αλλά και οι καταστάσεις θα αποκτήσουν μία εντελώς διαφορετική διάσταση.

Η κρίση αυτή που βιώνουμε τώρα, είναι ένα μάθημα. Ένα είδος μαθήματος για όλους μας. Για να σταματήσουμε να κρίνουμε με ευκολία όλους και όλα.

Οι αλλαγές που περιμένουμε θα ξεκινήσουν μέσα από τον ατομικό μας δρόμο.

Τότε η κρίση δεν θα υπάρχει πια. Τότε η ευημερία θα έρθει να κατοικήσει μόνιμα στη γη. Όσο όμως κρίνουμε τόσο θα έλκουμε κι άλλη διαδρομή κρίσης.

Δωροθέα  

zefira21

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ