Να μείνω, να κάνω τι; Να φύγω, να πάω πού;

Αγαπητέ πιτσιρίκε,
Δεν θα αρχίσω τα γνωστά, πόσο εκτιμώ τα άρθρα σου, τις απόψεις σου κτλ. Για να σου γράφω, εξυπακούεται. Μόνο τη συμπάθεια προς τον Γιάνη δεν κατάλαβα ποτέ, ούτε τη συμμερίστηκα, αλλά κάτι μου λέει πως ίσως δεν τη συμμερίζεσαι κι εσύ πια.

Είμαι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

Είμαι από αυτούς, που έχουν μία μόνιμη δουλειά. Ναι, από αυτούς τους γνωστούς, που φταίνε που βάλανε μέσα το κράτος, τους δημόσιους.

Είμαι εκπαιδευτικός, όμως και με το που λέω την ιδιότητά μου αμέσως κατεβαίνω σε υπόληψη αρκετά, όποτε βρίσκομαι σε παρέες.

Βαρέθηκα, πιτσιρίκε.

Η εκπαίδευση στην Ελλάδα μπάζει από παντού. Μπορώ, αν θες, να ανοίξω ολόκληρο θέμα, να γράφω για μήνες και να εξηγώ, αλλά ποιος νοιάζεται τελικά;

Στα αλήθεια, όμως, ποιος νοιάζεται για την παιδεία;

Όταν μου πετσόκοψαν το μισθό, δε λύγισα.

Όταν με άφησαν ουσιαστικά χωρίς ασφάλεια, δεν λύγισα.

Όταν έκανα με μείον 2 βαθμούς μάθημα και τα παιδιά να τουρτουρίζουν, έσφιξα τα δόντια.

Κατέβαινα στους δρόμους και διαδήλωνα για όλους μας.

Μόνο που το πράμα άρχισε να ξεχειλώνει.

Όταν τα παιδιά έρχονται στο σχολείο σαλταρισμένα πια, αλλά σαλταρισμένα με όσα συμβαίνουν σπίτια τους και στη χώρα.

Όταν έχω να αντιμετωπίσω κακοποιήσεις, εξαθλίωση, παραμέληση, βία και η απάντηση των «υπευθύνων» είναι βγάλτα πέρα μόνος σου…κι αν κάνεις και κάτι λάθος και φρικάρει ο γονιός, σε αφήνουν εκτεθειμένο, όταν βλέπεις παιδιά να παρακαλούν για βοήθεια και δεν ξέρεις πού να αποταθείς, εκεί άρχισα να ζορίζομαι.

Και να έχεις συνδικαλιστές να νοιάζονται μόνο για την αξιολόγηση, τις ώρες διδασκαλίας και τον κώλο τους.

Να βλέπεις συναδέρφους ακατάλληλους -και σαλταρισμένους επίσης- να τρέχουν με 600 ευρώ από το ένα νησί στο άλλο να διδάξουν, κι ερωτώ πώς;

Με τι αξιοπρέπεια; Με τι υποδομές, με τι ελπίδες;

Και σκάει η πρόταση: εξωτερικό. Σε εργασία ως εργάτης ουσιαστικά. Με ταπεινότατο μισθό αλλά αξιοπρέπεια. Με προοπτικές αλλά και ρίσκο.

Σε ένα κράτος που όλα λειτουργούν στην εντέλεια.

Κι ας πάνε στράφι τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, και τα σεμινάρια, και τα προγράμματα, και οι μετεκπαιδεύσεις, και και και…

Λες κι εδώ δεν πάνε.

Κι ερωτώ: να τα βροντήξω;

Να κάνω την πιο άκυρη κίνηση όλων των εποχών και να αφήσω σίγουρη δουλειά, αναζητώντας κάτι πιο ισορροπημένο χωρίς να είμαι δα και στο άνθος της νιότης μου;

Ή να μείνω εδώ και να σαλτάρω τελείως με τα τρεις κι 60 και τις συνθήκες κατάθλιψης μιας χώρας αλλά με ένα μισθούλι μήνα μπαίνει μήνα βγαίνει και την ελπίδα πως θα -αχχαχχα- φτιάξουν τα πράματα; Και θα έχω το κεφάλι ψηλά για τη δουλειά μου και την πατρίδα μου;

Αγωνίες

Δ.

(Αγαπητέ φίλε, εδώ που έφτασε η κατάσταση στη χώρα μας, κανείς δεν μπορεί να πει σε κανέναν τι να κάνει. Το πώς και πού θα ζήσει κάποιος είναι επιλογή του. Έλεγα χτες σε μια φίλη που μένει πολλά χρόνια πια έξω -και έχει και κάποιες ενοχές που δεν είναι εδώ να τα ζήσει αυτά μαζί με τους φίλους της- πως δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον που φεύγει από την Ελλάδα σήμερα. Είναι η πιο λογική κίνηση που μπορεί να κάνει. Από την άλλη, εγώ δεν πάω πουθενά. Ό,τι αγάπησα είναι εδώ. Να είστε καλά.)

pitsirikos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ