Έχω αντέξει πολλά, δε με ξέρεις καλά, κανείς δε με ξέρει

Έχω αντέξει πολλά, δε με ξέρεις καλά, κανείς δε με ξέρει.

Είναι στιγμές, και είναι πολλές αυτές οι στιγμές, που αισθάνομαι τόσο μόνος, μέσα στον κόσμο, μέσα στο πλήθος.

Μόνος, κατάμονος, βαθιά, ατέρμονα μόνος, ακόμα και όταν είμαι με ανθρώπους δικούς μου, με τους πιο αγαπημένους μου.

Η μοναξιά του ανθρώπου… που αισθάνεται ότι κατά βάθος μόνοι μας τα περνάμε όλα, ότι διαγράφουμε μια μοναχική πορεία στο χρόνο, μια μάταιη μοναχική πορεία στο χρόνο… αφού ό,τι κι αν κάνουμε έχει μια αναθεματισμένη, αναπόφευκτη ημερομηνία λήξης… και, ποιος είναι που αληθινά νοιάζεται για τις πιο ενδόμυχες ανάγκες μας, εκτός από εμάς τους ίδιους, που προσπαθούμε μάταια πολλές φορές να τις καλύψουμε…

Το παρελθόν… ο ανείπωτος, βουβός πόνος… που γίνεται λυγμός, ξεθυμαίνει σιγά σιγά και επανέρχεται που και που με τη μορφή ανάμνησης, … ένα τσίμπημα στο στήθος; Ή όλα καταδικασμένα στη λήθη; Στον ανελέητο χρόνο που τα σαρώνει όλα; Τις στιγμές ευτυχίας και εκείνες που μας αφήνουν τις πιο βαθιές ρυτίδες μας;

Μήπως το μάταιο που αναζητώ είναι… να μ’αγαπάνε;

dysthymia

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ