Να δουλεύεις για να ζεις. Ποτέ το αντίθετο!

Του Κώστα Σκαράκη.

Εργασιομανία. Αν ανοίξουμε ένα οποιοδήποτε λεξικό ο ορισμός θα είναι περίπου αυτός: Όταν οι περισσότερες ώρες της ημέρας αφιερώνονται στην εργασία.Εργασιομανής, λοιπόν, είναι εκείνος ο άνθρωπος που δουλεύει από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ, που προσπαθεί να εκτελεί την εργασία του όσο καλύτερα μπορεί, που σκέφτεται συνεχώς τη δουλειά του και την επαγγελματική του ανέλιξη -μάλιστα εντός και εκτός εργασιακού χώρου- και όλα αυτά τις περισσότερες φορές εις βάρος της υγείας, συναισθηματικής και σωματικής, αλλά και των προσωπικών του σχέσεων.

Ευλογία ή κατάρα;
Κατ’ αρχάς ευλογία! Για ποιον;
Για τον κάθε εργοδότη που θέλει έναν παραγωγικό και συνεπή υπάλληλο από το πρωί ως το βράδυ για την επιχείρησή του, ιδιαίτερα εν μέσω κρίσης. Για το ίδιο τον εργασιομανή επίσης, που δεν μπορεί να βγάλει την εργασία του από το μυαλό του, επειδή αυτό μπορεί να σημάνει τελικά, προαγωγή, αύξηση μισθού (λιγάκι δύσκολο στις μέρες μας, αλλά λέμε τώρα), επαγγελματική ανέλιξη, καριέρα και όσα εκείνος ονειρεύεται για το επαγγελματικό του μέλλον. Τουλάχιστον έτσι μπορεί να νομίζει ότι είναι τα πράγματα.

Κατάρα; Φυσικά! Όχι μόνο για τον ίδιο τον εργασιομανή, μα ιδιαίτερα για τους γύρω του. Κι αν είσαι εργένης πάει κι έρχεται. Απατάς τον εαυτό σου με την ιδέα ότι απλώς δεν έχεις χρόνο για σταθερή σχέση. Ένα τηλέφωνο στη μάνα σου κι αυτό όποτε το θυμηθείς.

Μα αν έχεις σχέση;
Αν είσαι έγγαμος;
Αν υπάρχουν και παιδιά;

Τότε είναι που το πρόβλημα επιτείνεται. Σχέση; Σχεδόν καμία. Αποξένωση, φθορά, καταστροφή. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως το 55% των ζευγαριών με ένα τουλάχιστον εργασιομανές μέλος καταλήγουν στο χωρισμό, σε αντίθεση με το 16% που ισχύει για τον γενικότερο πληθυσμό.
Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό;

39 % περισσότερες πιθανότητες να χαλάσεις τη σχέση σου και να μείνεις μόνος. Και φυσικά αυτό το ποσοστό αυξάνεται αν και τα δυο μέλη είναι εργασιομανή! Όχι ότι χρειαζόμαστε τις στατιστικές και τους αριθμούς να μας μιλήσουν για το πρόβλημα, μα τις περισσότερες φορές τα εργασιομανή άτομα/ ζευγάρια απλώς εθελοτυφλούν.

Τελικά γεννάται το ερώτημα. Αξίζει τον κόπο; Τι μπορεί να γίνει αν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση; Εκείνο που χρειάζεται πρώτα από όλα να γίνει είναι να αναγνωρίσει κάποιος το πρόβλημα. Όπως συμβαίνει με κάθε πρόβλημα, το πρώτο βήμα για την επίλυσή του είναι να το αναγνωρίσουμε. Αν δεν το κάνουμε αυτό, απλώς εθελοτυφλώντας, το πρόβλημα παραμένει και τις περισσότερες φορές γιγαντώνεται.

 Πρόσφατα συζητούσα με μια συνάδελφο για αυτό το ζήτημα. Και δεν μιλούσαμε απλώς για την εργασία μας, τις υπερωρίες και το άγχος, αλλά για την δουλειά μας. Επειδή στην πραγματικότητα η εργασία μας σήμερα έχει γίνει μια σύγχρονη μορφή δουλείας! Με δυο μικρά παιδιά, με σύζυγο που δεν τον βλέπει και με προσωπική ζωή σχεδόν ανύπαρκτη. Και το ερώτημα που της έκανα: Τελικά αξίζει τον κόπο; Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συζητήσουμε για αυτό.

Να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα που υπάρχει.
Άρα, αναγνωρίζουμε το πρόβλημα και έπειτα παίρνουμε δραστικά μέτρα για να το διορθώσουμε.
Ειδικοί υπάρχουν, συμβουλές υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν.
Το κάθε ζευγάρι, γνωρίζει τα όρια που έχει και τα όρια που πρέπει να βάλει στον τομέα της εργασίας.
Όχι μπαλώματα.
Ριζικές αλλαγές αν δε θέλουμε να θυσιάσουμε τα πάντα στο βωμό της εργασίας μας.

 αναπνοές
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ