~Σαμαέλ αούν Βεόρ
Η κοινωνία μας πάσχει από αρνητικά συναισθήματα, τα αρνητικά συναισθήματα εκπηγάζουν από το πολλαπλό εγώ μέσα μας.
Ειδικά στην εποχή του ίντερνετ, μέσω των κοινωνικών δικτύων αυτά τα αρνητικά συναισθήματα μεγαλύνονται και διογκώνονται.
Η οπτική αυτού που νοιώθει τα αρνητικά συναισθήματα δηλητηριάζει τον νου του και την αντίληψή του. Έτσι οι λύσεις στις οποίες καταφεύγει είναι κάθε άλλο παρά δημιουργικές, είναι λύσεις ακραίες, λύσεις βίας, λύσεις κατακραυγής κλπ.
Ακόμα και άνθρωποι οι οποίοι αποκαλούνται πνευματικοί ή ότι έστω ότι αναζητούν την ομορφιά του πνεύματος και της ζωής μιλάνε χυδαία, βρίζουν, κατακρίνουν κλπ.
Γινόμαστε απολυταρχικοί με τις απόψεις μας, επειδή έχουμε φαντασιωδώς δημιουργήσει μια κατάσταση μέσα στο νου μας, και στην φαντασία μας κολλάμε στον τοίχο τον φταίχτη, αναλαμβάνουμε τον ρόλο του «σωτήρα», του υπερήρωα, του καλού, του «νόμου» κλπ.
Και μέσα στο μοντέλο μας δεν υπάρχει άλλη λύση από την τιμωρία. Δεν εξετάζουμε τα αίτια που ο άλλος άνθρωπος έφτασε σε μια λανθασμένη πράξη, γιατί το είδε έτσι κλπ. αλλά βιαζόμαστε να τον κατακρίνουμε.
Περαιτέρω μέσα από όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, έρχεται και η διόγκωση των πραγμάτων, η δαιμονοποίησή τους ή όπως μου αρέσει να λέω η σατανικοποίησή τους!
Δεν αργεί κάποιος να γράψει ένα μικρό ψέμα, προσθέτοντας μια λέξη (στα εκατοντάδες χιλιάδες μας προσωπικά ιστολόγια τύπου fb, blogger, twitter κλπ.) και μια αληθή είδηση γίνεται κατά μέρος ψευδής δίνοντας βάση για τα αρνητικά συναισθήματα αυτών που ψάχνονται να ξεσπάσουν κάπου.
Και δεν είναι κακό που οι άνθρωποι θέλουν να φωνάξουν, θέλουν να ουρλιάξουν, και να πουν «δεν πάει άλλο πια», «δεν θα το ανεχτώ», «έχω βγει εκτός εαυτού»… κλπ.
Βασικά αυτό το «έχω βγει εκτός εαυτού» είναι μια αρχική παραδοχή κατανόησης που ο άνθρωπος κάνει, ένα βήμα προς την αυτογνωσία του, προς το να δει τον εαυτό του.
Περαιτέρω το μετέπειτα βήμα είναι να εξετάσει τις προκαταλήψεις του, τις πεποιθήσεις του, τις νευρώσεις του, τα πιστεύω του κλπ. Το να αντιδράμε με έναν οργισμένο τρόπο δεν λύνει τα προβλήματά μας. Τουναντίον τείνει να τα εντείνει.
Αλλά το ότι δεν θα δράμε οργισμένα, δεν σημαίνει ότι δεν θα δράσουμε. Συχνά ο θυμός, αυτό που κάνει είναι να ανεβάζει κυριολεκτικά το αίμα στο κεφάλι μας, να μας κάνει να βράζουμε, να θολώνουμε και να μην μπορούμε να σκεφτούμε καθαρά. Πως θα μπορέσουμε σε μια τέτοια κατάσταση να επιλύσουμε το πρόβλημά μας, αν έχουμε το νου θολωμένο και τα νεύρα στην τσίτα; Είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε και η ζωή μας το έχει αποδείξει. Όταν κάνουμε μια βόλτα ή μερικές αναπνοές, και ο θυμός εξαφανιστεί, και τα νεύρα υποχωρήσουν και αφεθούμε λίγο χαλαροί η λύση θα έρθει.
Οι άνθρωποι δεν ταράζονται για τα πράγματα, αλλά από αυτό που πιστεύουνε για τα πράγματα.
~Επίκτητος
Βλέπουμε τα πράγματα, τα προσλαμβάνουμε, τα αντιλαμβανόμαστε ανάλογα με τα φίλτρα μας ο καθένας. Γιατί αυτό που ενοχλεί κάποιον δεν ενοχλεί κάποιον άλλον, και κάποιον τρίτο τον αφήνει παγερά αδιάφορο… Είναι επειδή κάποιος είναι καλός, κάποιος κακός και κάποιος άλλος χειρότερος; Δεν το πιστεύω. Επειδή αν εξετάσουμε αυτούς τους ανθρώπους με μια λογική συλλογιστική θα δούμε ότι πιστεύουν αμοιβαία στο καλό. Και αν σε κάποιες παραμέτρους δεν τείνουν να το δείχνουν αυτό, αν τους εξετάσουμε βαθύτερα θα δούμε ότι όπως όλοι οι άνθρωποι είναι κατ’ ουσίαν καλοί στην φύση τους.
Οπότε είναι λογικό να σκεφτούμε ότι αυτό που τους κάνει διαφορετικούς ως προς την αντιμετώπιση των γεγονότων είναι απλά και μόνο οι πεποιθήσεις τους, οι αντιλήψεις τους, τα πιστεύω τους.
Και ένας άνθρωπος που κάνει λάθος, το κάνει λόγω των λανθασμένων ιδεών του, και αντιλήψεών του, λόγω δηλαδή ότι είναι σε πλάνη.
Με το να νοιώθουμε αρνητικά συναισθήματα σε έναν συνάνθρωπό μας που κάνει λάθος, πως τον βοηθάμε να κατανοήσει το λάθος του; Και πως ακριβώς βοηθάμε τον εαυτό μας να επιλύσουμε δημιουργικά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πρόβλημά του –και κατ’ επέκτασιν τον δικό μας;
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα βαθμό υποκειμενισμού. Αν το κατανοήσουμε αυτό θα σταματήσουμε να είμαστε τόσο αυστηροί κριτές των άλλων και θα αρχίσουμε να βλέπουμε με περισσότερη συμπόνια τους συνανθρώπους μας.
Δεν σημαίνει ότι δεν θα αγωνιστούμε ενάντια στην αδικία, ενάντια στον παραλογισμό, ενάντια στο κακό, αλλά χωρίς να σατανικοποιούμε κανένα, και χωρίς να εγείρουμε αρνητικά συναισθήματα στους υπολοίπους συνανθρώπους μας.
Τουναντίον θα πρέπει να βρούμε ευφάνταστους και δημιουργικούς τρόπους να ενημερώσουμε, να κινητοποιήσουμε, να δραστηριοποιήσουμε, να βοηθήσουμε, να εξυπηρετήσουμε χωρίς θυμό, φωνές, βία. Αναφέρομαι κυρίως στους ακτιβιστές, και στους επαναστάτες κάθε είδους οι οποίοι διαποτίζονται από τα αρνητικά συναισθήματα.
Αλλά όχι μόνο. Το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές στην εργασία μας, στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, στην εκκλησία μας, στο σχολείο μας κλπ. να έχουμε ένα πρόβλημα, το οποίο δεν μπορεί να λυθεί με θυμό, με νεύρα, με επίδειξη ανωτερότητας, με σκληρά λόγια, με φωνές, με απειλές κλπ. Ούτε με αρνητικές χειρονομίες, επίδειξη δύναμης, απολυταρχισμό κλπ. Όλα αυτά είναι, προέρχονται και παράγουν αρνητικά συναισθήματα, αρνητικό κλίμα, αρνητικές καταστάσεις, θλίψεις, ένταση, διαμάχες κλπ.
Τουναντίον, πως θα προκαλέσουμε αρμονία, αγάπη, χαρά στο περιβάλλον μας; Πως θα δώσουμε μια αισιόδοξη προοπτική και πως θα διδάξουμε τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που θέλουμε να μάθουν κάτι ή να αλλάξει μια κατάσταση;
Για αυτό μας βοηθάει να κάτσουμε να συλλογιστούμε πάνω σε αυτό το πρόβλημα, να κάτσουμε να διαλογιστούμε πάνω σε αυτό ατομικά ή ομαδικά.
Δεν είναι ο διαλογισμός ένα πράγμα μόνο για τους γιόγκι των Ινδιών, ούτε η βαθιά συλλογιστική μόνο για τους φιλοσόφους ή τους καθηγητές των πανεπιστημίων. Το να έχουμε ένα εκπαιδευμένο νου στην επίλυση προβλημάτων, σημαίνει να έχουμε έναν δημιουργικά σκεπτόμενο νου, ο οποίος μας σπρώχνει προς ανώτερα και θετικότερα συναισθήματα και όχι στα αρνητικά.
Γι’ αυτό οφείλουμε να μάθουμε, εάν θέλουμε την πρόοδο την δική μας και της ανθρωπότητας να μάθουμε να μετουσιώνουμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά, τα κατώτερα σε ανώτερα, και έτσι να αλλάζουμε στάση προς την ζωή. Με αυτόν τον τρόπο δεν εκπαιδεύουμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά αλλάζοντας τον εαυτό μας διδάσκουμε με το παράδειγμα τους άλλους, γινόμαστε το ζωντανό παράδειγμα για τους άλλους.
Το να βρούμε μια λύση για τον συνάνθρωπό μας που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα είναι ευγενές. Το να αποζητήσουμε μια λύση για τα δικά μας προβλήματα είναι γενναιότητα.
Να μην επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους για κάτι που δεν κάναμε εμείς, ούτε να κατηγορούμε έναν άνθρωπο που πράττει μέσα από την άγνοιά του, ή που πράττει από ελλιπή εκπαίδευση. Όταν ένα παιδί κάνει ένα λάθος από άγνοια, θα ήταν πραγματικά μια ακραία λύση να το συνετίσουμε χτυπώντας το, τουναντίον θα πρέπει να του εξηγήσουμε γιατί κάνει λάθος και να του διδάξουμε ποιο είναι το σωστό και πως γίνονται τα πράγματα.
Εάν αυτοί οι κανόνες ισχύουν για ένα παιδί γιατί να μην ισχύουν και για έναν ενήλικα. Ακόμα και ένα γαϊδούρι μπορεί κάποιος να το χτυπάει και να το ξαναχτυπάει και αυτό να αρνείται να κουνηθεί από την θέση του, αλλά να αντιδράσει θετικά σε ένα καλό λόγο (ένα καλό τόνο φωνής), και ένα χάδι. Τα ζώα αντιδρούν θετικά στην καλή συμπεριφορά.
Εξασκείστε την αγάπη πρώτα στα ζώα· αντιδρούν πολύ καλύτερα και με περισσότερη ευαισθησία.
~Γ.Ι. Γκουρτζίεφ
Σαφώς και δεν θα μας ωφελήσει να πολεμήσουμε τα αρνητικά συναισθήματα με αρνητικά συναισθήματα! Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βρούμε την Πηγή της Χαράς μέσα μας. Όλοι την έχουμε, άσχετα αν το έχουμε ξεχάσει.
Γι’ αυτό κοιτάχτε τα παιδιά, αν δεν θυμάστε. Πως βλέπει ένα παιδί τον κόσμο; Με έκπληξη! Με θαυμασμό! Σαν να βλέπει κάθε φορά τα πάντα πρωτόγνωρα!
Όταν χάνουμε αυτή την αίσθηση της έκπληξης αρχίζουμε και «ενηλικιωνόμαστε», γινόμαστε κυνικοί, η ζωή σταματά σιγά σιγά να μας εκπλήσσει και αποζητάμε ικανοποίηση σε όλο και πιο περίπλοκα πράγματα.
Αντ’ αυτού πρέπει να αποζητήσουμε την χαμένη μας παιδικότητα.
Και αυτός, αφού προσκάλεσε ένα παιδί, το έστησε στο μέσο τους και είπε: «Αλήθεια σας λέω, αν δε στραφείτε και δε γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος, λοιπόν, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν τούτο το παιδί, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών. Και όποιος δεχτεί ένα τέτοιο παιδί στο όνομά μου δέχεται εμένα».κατά Ματθαίον κεφ. 18 στ. 2-5
Ο Ιησούς όμως είπε: «Αφήστε τα παιδιά και μην τα εμποδίζετε να έρθουν προς εμένα, γιατί για τέτοιους είναι η βασιλεία των ουρανών».κατά Ματθαίον κεφ. 19 στ. 14
Αυτή η παιδικότητα είναι η ουσία μας, το ψυχικό μας αγνό υλικό, το οποίο έχει εγκλωβιστεί μέσα στα εγώ μας, τα ελαττώματά μας και τις πεποιθήσεις μας, τις νοητικές μας κατασκευές (kleshas, vasanas, samskaras) κλπ.
Αυτή η ουσία στην φύση της έχει το Ανάντα, την Ευδαιμονία. Η Ευδαιμονία ή η Ευτυχία ή Χαρά ή Μακαριότητα είναι μια πραγματική ιδιότητα της ίδιας μας της ουσίας. Και όχι απλά μια χημική διαδικασία του εγκεφάλου έκκρισης διαφόρων ορμονών.
Εξάλλου για να εκχυθούν αυτές οι ορμόνες κατάλληλα πρέπει να υπάρχουν και τα κατάλληλα κανάλια ή νευροδιαβιβαστές. Μόνο που αυτά στην ψυχοβιολογίας μας λειτουργούν ψυχοπαθολογικά, δηλαδή υπάρχει μια αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ψυχή μας και στο σώμα μας, όπου ανάλογα με το πώς η ψυχή αυτοστοχάζεται και αυτοσυνειδητοποιείται στο εαυτό της παράγει και την αντίστοιχη αντανάκλαση στο φυσικό πεδίο, τον εγκέφαλο, τα νεύρα, το σώμα κλπ.
Έτσι η χαρά δεν εξαρτάται από τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά από την εσωτερική μας κατάσταση.
Το τι πιστεύουμε εμείς για τα πράγματα, είναι μια πύλη που ή θα μας απομακρύνει από αυτή την Ευδαιμονία, ή θα μας πάει πιο κοντά σε αυτά τα ανώτερα Συναισθήματα.
Και ο τρόπος κάποιος για να διαλύσει, για να ξεπεράσει, τα κατώτερα συναισθήματα είναι να έχει ανώτερα συναισθήματα.
Όχι να εκφράσει τα κατώτερα συναισθήματα, ούτε να τα καταπιέσει, αλλά να αλλάξει το κέντρο βάρος του από το κατώτερο στο ανώτερο, από το εξωτερικό στο εσωτερικό και να βυθιστεί μέσα στο άχρονο της ψυχής του και του εαυτού, διατηρώντας την συνείδηση, την επίγνωση και αναζητώντας την Πηγή.
Αυτό όλο είναι ένας Διαλογισμός. Όχι ένας Διαλογισμός για να φύγει κάποιος να πάει στα δάση, τα βουνά και τις σπηλιές για να απομονωθεί και να ησυχάσει…
"Δεν χρειάζεται να το σκάσουμε στην ζούγκλα για να αναζητήσουμε [τον Θεό]. Μπορούμε να Τον βρούμε σε αυτή την ζούγκλα της καθημερινής ζωής, στην σπηλιά της εσωτερικής μας σιωπής."
~Παραμαχάνσα Γιογκανάντα
Αλλά ένας διαλογισμός που γίνεται κάθε στιγμή, στο σπίτι μας, στην δουλειάς μας, στο αυτοκίνητο, στο σινεμά, όταν καθόμαστε στον υπολογιστή, και όταν θα πάμε για ύπνο.
Είναι ένας νέος προγραμματισμός που βάζουμε στον εαυτό μας για να ανεβαίνουμε επίπεδο, και να γεμίζουμε την ζωή μας με πράγματα που μας εμπλουτίζουν και όχι με πράγματα που μας φθείρουν.
Έτσι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να προσφέρουμε στον συνάνθρωπό μας τα πλούσια συναισθήματά μας και να μετουσιώνουμε οτιδήποτε αρνητικό μέσω της αγάπης και της κατανόησης.Δεν σημαίνει ότι δεν θα είμαστε αυστηροί, ότι θα είμαστε ενδοτικοί, ή ότι δεν θα θέτουμε σε επιβολή τα όρια και τον νόμο. Αλλά ότι δεν θα αφηνόμαστε να γινόμαστε υποχείριο των δικών μας αρνητικών συναισθημάτων, τα οποία ελλοχεύον στον καθένας μας και έχουν την ρίζα τους στο υποσυνείδητό και ασυνείδητό μας. Αντ΄ αυτού θα συνδεόμαστε με το Υπερσυνείδητο μέρος μας, αυτό το οποίο είναι το Ατμάν, το Είναι, ο Χριστός κλπ.
Αυτό είναι το να αλλάζουμε κέντρο βαρύτητας απ’ το κατώτερο στο Ανώτερο, από το υλικό στο πνευματικό, και να αφήνουμε τις Ενέργειες του Πατέρα να μας διαποτίζουν στο εδώ και στο τώρα με το να είμαστε.
Υπάρχει μια ψεύτικη αίσθηση του εγώ και μια αληθινή αίσθηση του Είναι. Ως ψυχές στο μονοπάτι της αυτογνωσίας και της αυτοανακάλυψης οφείλουμε να αποζητάμε αυτή την αίσθηση του Είναι –σε κάθε στιγμή –γεμίζοντας τον Εαυτό μας με Έμπνευση, Αρμονία, Χαρά, Ευδαιμονία, ΑΓΑΠΗ, Κατανόηση, Συμπόνια, Φιλοπονία, Δύναμη και Πνευματικό Φως, όλα ανώτερα συναισθήματα που εκπηγάζουν από την πηγή, από το Είναι, από το Θεϊκό μας μέρος και από τον ίδιο τον Θεό.
Κάποιος πρέπει να ξεκινήσει από κάπου αυτή την έρευνα. Στην αρχή αυτή έρευνα είναι εξωτερική και κάποιος ψάχνει, αναζητά, ταξιδεύει, προσπαθεί να βρει ένα Γκουρού, ένα Δάσκαλο, μια Σχολή… αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά –αξίζουν και έχουν την πραγματική τους αξία –εφόσον τον οδηγούν μέσα.
Άφησε κάθε άλλη μορφή θρησκείας και εγκαταλείψου απλώς σε Μένα. Εγώ θα σε ελευθερώσω απ' όλες τις συνέπειες των αμαρτιών σου. Μη φοβάσαι.
~Μπαγκαβάτ Γκιτά κεφ.18 στίχος 66
Όπως λένε και οι Βέδες «Πήγαινε Μέσα, πήγαινε μέσα, πήγαινε μέσα»· όπως έλεγε στο Ναό του Θεού του Φωτός Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών και Ομφαλό του Κόσμου, «ΕΙ» -δηλαδή «ΝΑ ΕΙΣΑΙ» ως συμπλήρωμα του υπέρτατου προστάγματος «ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ». Τότε έχουν αξία όλα τα συστήματα, όταν οδηγούν στην ΕΜΠΕΙΡΙΑ, στο ΒΙΩΜΑ, στην ΓΝΩΣΗ.
«Αν συναντήσεις το Βούδδα, σκότωσέ τον».~κοάν του Linji
Αλλά μην σκοτώσεις τον Βούδδα πριν να γίνεις Βούδδας γιατί θα μείνεις μόνο γράμμα των υποδείξεων του κοάν και της προτροπής και δεν θα ενσαρκώσεις το αληθινό πνεύμα που είναι η Φώτιση, η Αφύπνιση, το να γίνει κάποιος πραγματικά Βούδας –δηλαδή Αφυπνισμένος.
Όλοι όσοι ακολούθησαν το πνευματικό μονοπάτι ή τον θρησκευτικό δρόμο ή για να το κάνουμε προσιτό για όλους τους ανθρώπους το μονοπάτι της καλοσύνης και της αγάπης ή τον δρόμο που οδηγεί στην Αφύπνιση από τις πλάνες μας κλπ. όλοι λοιπόν, είχαν τα εγώ τους, τα αρνητικά τους συναισθήματα, τα προβλήματά τους, τις πλάνες τους.
Όλοι έπρεπαν να σηκώσουν το σταυρό τους, και να εργαστούν πάνω στον εαυτό τους σκληρά, ώστε να τον ωφελήσουν, να διαλύσουν τις πλάνες τους και να επωφελήσουν εν συνέχεια και τους υπόλοιπους ανθρώπους, την ανθρωπότητα.
Ο Βούδδας για παράδειγμα σύμφωνα με την παράδοση πέρασε 6 σκληρά χρόνια σε απομόνωση και σε διαλογισμό, με κακουχίες και πείνα πριν να φωτιστεί και να βιώσει την αλήθεια, πριν να καταφέρει να νικήσει τους δαίμονές του (τον Μάρα).
Αυτό μπορεί να ακούγεται τελείως αποθαρρυντικό για την κοινωνίας μας, και την εποχή μας (της Κάλι Γιούγκα) που τα θέλουμε όλα στρωμένα και έτοιμα, που τα θέλουμε όλα γρήγορα και χωρίς καθυστέρηση.
Υπό αυτή την έννοια ορθά είπε ο αναστηλωτής των Βαϊσνάβα (όνομα), του κινήματος Χάρε Κρίσνα, ότι με τραγούδι και τζάπα (επανάληψη των ονομάτων του Κυρίου ή κάποιων μάντρα) κάποιος απελευθερώνεται σε αυτή την ζοφερή και μαύρη εποχή.
Αλλά μακάρι αυτό να ήταν όλη η Αλήθεια… Η Αφοσίωση και η Λατρεία είναι πράγματι θαυμαστά, αλλά ο καθένας πρέπει να βάλει προσωπική προσπάθεια για να επιφέρει αποτελέσματα.
Όσοι ήτανε παχύσαρκοι, και μετά από πολύ αγώνα αδυνατίσανε αποκαταστώντας την υγεία τους και την σιλουέτα τους θα καταλαβαίνουν τι εννοώ. Όσοι θα περάσανε κάποια θεραπεία μακριάς αποκατάστασης μετά από κάποιο ατύχημα το ίδιο. Ας δούμε εδώ ένα βίντεο για το τι η δύναμη της θέλησης μπορεί να κάνει:
Αυτός ο άνθρωπος ήτανε ξεγραμμένος από τους «παντογνώστες» γιατρούς ότι δεν θα ξαναπερπατήσει κανονικά. Και όμως η επιμονή και η θέληση αυτού του ανθρώπου ξεπέρασε τις προκαταλήψεις και το δογματισμό της σύγχρονης επιστήμης και απέδειξε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο αν κάποιος έχει Θέληση, Επιμονή και Υπομονή αλλά πάνω απ’ όλα πίστη.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας από την μία στιγμή στην άλλη. Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο από την μία μέρα στην άλλη. Όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουμε, ότι δεν θα αγωνιστούμε, ότι δεν θα επιμείνουμε. Το οφείλουμε στον εαυτό τουλάχιστον να προσπαθήσουμε.
Και όταν στο νου μας θα έρχεται μια αρνητική σκέψη ή στο στομάχι μας ένα σφίξιμο ή μια αρνητική αίσθηση, να αναγνωρίζουμε αυτό το αίσθημα και να το μετατρέπουμε στιγμιαία σε ένα ανώτερο συναίσθημα.
Πως θα γίνει αυτό; Με χρόνο και υπομονή. Το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει κάποιος είναι να δει, να συνειδητοποιήσει ότι το αρνητικό συναίσθημα υφίσταται, ότι υπάρχει και είναι εκεί, να το αναγνωρίσει. Όπως είπα και πρωτύτερα, αν δεν μπορείς να διαχειριστείς το αρνητικό συναίσθημα ή φύγε και αντιμετώπισέ το αργότερα (με τον διαλογισμό, συλλογισμό, ανάλυση κλπ.) ή αντιμετώπισέ το εκείνη την στιγμή παραμένοντας {εσωτερικά} ακίνητος σαν ένα κούτσουρο, σαν ένα άγαλμα, τουτέστιν χωρίς να αντιδράς (δες εδώ κάποιες συμβουλές από το Δαλάι Λάμα).
Ένα σημαντικό κομμάτι σε όλο αυτό, είναι το πώς εμείς φορτιζόμαστε θετικά κατά την διάρκεια της ημέρας μας και πώς (και τι) μας αποφορτίζει από αυτά μας τα φορτία.
Δηλαδή, αν εμείς για παράδειγμα έχουμε κάποιες ωραίες στιγμές και μετά συναντήσουμε ένα αρνητικό άτομο ή μια αρνητική κατάσταση ανάλογα με το πόσο έντονη θα είναι η δεύτερη εμπειρία σε σχέση με την πρώτη, θα έχει και τον ανάλογο αντίκτυπο πάνω μας. Έτσι αν στην όμορφη εμπειρία είχαμε ένα θετικό φορτίο 10, και στην αρνητική ένα φορτίο -9. Τότε θα μας ρίξει σε ένα επίπεδο θετικότητας 1. Αν έχει η αρνητική -15, τότε θα μας ρίξει σε ένα -5 κλπ. Και εφόσον εμείς ταυτιστούμε με αυτό και συνεχίσουμε να το κουβαλάμε, τότε αυτό θα συνεχίσει να δουλεύει αρνητικά μέσα μας, μέχρι εμείς να το αντιμετωπίσουμε και να το μετατρέψουμε συνειδητά.
Γι’ αυτό ωφελεί να μελετήσουμε τους δύο παρακάτω κανόνες του Παράκελσου από τους 7 ΚΑΝΟΝΕΣ του, σχετικά με αυτό το θέμα:
2. Εξαφανίστε παντελώς από το πνεύμα σας, για πολλούς λόγους που ενδέχεται να υπάρχουν, κάθε ιδέα απαισιοδοξίας, πικρίας, μίσους, πλήξης, θλίψης, εκδίκησης και ένδειας. Αποφύγετε με κάθε κόστος την όποια πιθανότητα να απασχοληθείτε με ανθρώπους που είναι υβριστές, κακεντρεχείς, πρόστυχοι, που γογγύζουν, τους οκνηρούς, κουτσομπόληδες, τους μάταιους ή τους άξεστους και κατώτερους λόγω έμφυτης φαυλότητας στην κατανόηση ή τα αισθησιακά θέματα τα οποία χτίζουν την βάση των λόγων τους και των ενασχολήσεών τους. Η τήρηση αυτού του κανόνα είναι καθοριστικής σημασίας: είναι σχετική με την αλλαγή της πνευματικής υφής της ψυχής σου. Είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξεις την μοίρα σου, επειδή αυτό εξαρτάται από τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας. Η τύχη δεν υπάρχει.
Δηλαδή, απέφυγε όλους τους τοξικούς ανθρώπους όπως λέγονται σήμερα… όπως λέει έχει να κάνει με το πώς διαμορφώνεις την ψυχή σου και την υφή της. Εδώ χωράει και αυτό που λέει ο δάσκαλος Σαμαέλ για να κλείνουμε τις πόρτες τις καρδιές μας:
Και επίσης:
5. Πρέπει να αποσύρεσαι κάθε μέρα εκεί όπου κανένας δεν θα σε ενοχλεί, για τουλάχιστον μισή ώρα, να κάθεσαι όσο το δυνατόν πιο άνετα με τα μάτια σου κλειστά και να μην σκέφτεσαι τίποτα. Αυτό ενδυναμώνει ισχυρά τον εγκέφαλο και το Πνεύμα και σε φέρνει σε επαφή με καλές επιρροές. Σε αυτή την κατάσταση διαλογισμού και σιωπής, φωτεινές ιδέες τείνουν να εμφανίζονται, ικανές να αλλάξουν μια ολόκληρη ύπαρξη. Τελικώς όλα τα προβλήματα που εμφανίζονται θα επιλυθούν νικηφόρα από μια εσωτερική φωνή που θα σε καθοδηγεί σε αυτές τις στιγμές της σιωπής, μαζί με την συνείδησή σου. Αυτός είναι ο δαίμων του Σωκράτη που μιλάει.
Αυτά τα λίγα προς το παρών.
Είθε να παραμένουμε στο ΦΩΣ!
Είθε το ΦΩΣ να μας λούζει, να μας διαπερνάει, να μας μεταμορφώνει και τους ίδιους σε ΦΩΣ!
Είθε η Αγάπη, το Φως και η Ειρήνη να είμαι μαζί σας!
Αρκετά καλό ,ενδιαφέρον.Άν έλειπε ο ''δάσκαλος ''Σαμουήλ Αούν Βεόρ , ακόμη καλλίτερα...
ΑπάντησηΔιαγραφή