Η άρνηση της φτώχειας

Αυτό που κάποιες φορές αναρωτιέσαι αν ο κόσμος γύρω σου έχει άρνηση και δε σκέφτεται πριν να μιλήσει.

Η φτώχεια έχει πολλά επίπεδα στο μυαλό του καθένα, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Ανέχεια για κάποιον μπορεί να είναι το ότι ακρίβυνε το μοσχάρι ενώ για άλλον το ότι έχει να φάει κρέας πάνω από μήνα και όχι γιατί είναι χορτοφάγος. Στην πραγματικότητα το κατώτερο επίπεδο φτώχειας το βλέπεις στους κάδους και στα συσσίτια.

Προσωπικά έχω ζήσει αρκετά επίπεδα φτώχειας εκτός από αυτά του κάδου και των συσσιτίων. Δεν έφτασα εκεί λόγω της αυστηρής οικιακής οικονομίας που εφαρμόζαμε στο σπίτι μου.

Το να λες σε μένα ότι πρέπει να μαγειρεύουμε μόνο με ελαιόλαδο κατηγορώντας με ότι παρασύρω τον κόσμο επειδή έδειξα τον τρόπο με τον οποίο διατηρούμε το λίπος του κοτόπουλου, το ίδιο λίπος που τρως κάθε φορά που τρως κρέας, είναι αστείο.  Δε θέλω να νιώσεις περίεργα, αλλά το ελαιόλαδο σπάνια κατάφερνε να μπει στο σπίτι μας, μεγάλωσα με φτηνό ηλιέλαιο, γιατί αυτό μπορούσαμε να αντέξουμε οικονομικά. Πολλές φορές μάλιστα ακόμα κι αυτό το ηλιέλαιο το χρησιμοποιούσαμε με τσιγκουνιά για να φτάσει.

Δεν είναι θέμα επιλογής πάντοτε το τι τρώμε. Αν με ρωτήσεις κι εγώ θα προτιμούσα να τρώω τα σούπερ ντούπερ πανάκριβα βιολογικά τρόφιμα πάσης φύσης, στο τσακίρ κέφι μπορεί να με έπιανε παροξυσμός και να επέλεγα τρόφιμα χωρίς γλουτένη χωρίς να έχω πρόβλημα,  γιατί είναι και στη μόδα άλλωστε.

Θέλω να σου πω ότι κάποια στιγμή που έτρεχε στην τιβί εκπομπή για φτηνή μαγειρική με δέκα ευρώ τη μέρα εμένα με έπιανε γέλιο. Δέκα ευρώ δε ξοδεύω ούτε για το κυριακάτικο φαγητό. Άντε να ξοδέψω για το φαγητό των Χριστουγέννων.

Το ότι δε μαγειρεύω μοσχάρι, δε καταναλώνω ελαιόλαδο συνέχεια και πλέον βρίσκεις σπάνια φέτα στο σπίτι μου δεν είναι από κάποια παραξενιά.  Δε  μου φτάνουν τα χρήματα να τα αγοράσω. Αυτό δε σημαίνει πως δε ζω αξιοπρεπώς.

Όσο κατηγορείς τον κόσμο που αγοράζει τρόφιμα από τα LIDL εγώ είμαι αυτή που θα πάει στα LIDL μόνο όταν έχει προσφορά τα μακαρόνια για να τα πάρω ακόμα φθηνότερα από την κανονική φτηνή τιμή του. Την προηγούμενη βδομάδα πήρα 20 πακέτα λιγκουίνι με 30 λεπτά το καθένα. Δε τα πήρα λόγω του πανικού με τα capital controls, αυτό κάνω τα τελευταία χρόνια.

Κι αν θες να το πάω ένα βήμα πιο πέρα μπορώ να το πάω και να σου πω ότι είπα κι ένα “δόξα το Θεό” όταν είδα πως στο LIDL πουλάνε το χθεσινό ψωμί με 18 λεπτά. Εγώ θα το έτρωγα αν δε μπορούσα να αγοράσω φρέσκο ψωμί. Θα έτρωγα και μπαγιάτικο ψωμί 5 ημερών προκειμένου να μη φτάσω να ψάχνω στους κάδους και τα συσσίτια. Και θα το έτρωγα με αξιοπρέπεια.

Η θεωρία είναι πάντοτε καλή όσο τη βαστάει η τσέπη σου, υπάρχει κόσμος όμως που δε μπορεί να αντέξει οικονομικά τη θεωρία σου. Κι όχι μόνο έχει το ζόρι του που δε ξέρει πως θα βγάλει τη βδομάδα, έχει τη βλακεία σου από πάνω. Δεν απέχει και πολύ η θεωρία σου από το  “μα γιατί δε τρώνε παντεσπάνι”. Δε φτάνουν μάνα μου!

Το φτηνό μακαρόνι των 30 λεπτών αλλά κι άλλα πράγματα που έχουν να κάνουν με την οικιακή οικονομία μου δε συντηρούν μόνο την οικογένεια μου. Κάποιες φορές συντηρούν κι άλλες που είναι ένα βήμα πριν τον κάδο. Γιατί αυτό το μαμημένο μακαρόνι των 30 λεπτών έχει μεγαλύτερη αξία από όση μπορείς να φανταστείς σε ένα άδειο στομάχι. Κι αυτό το στομάχι θέλει να χορτάσει εκείνη τη στιγμή χωρίς να το ενδιαφέρει από που και πόσο το αγόρασες.

Πολλές φορές νομίζω ότι κάποιοι έχετε άρνηση της φτώχειας. Δε βλέπετε τι γίνεται γύρω σας ή νομίζετε πως η φτώχεια δεν αφορά τα άτομα με τα οποία συναναστρέφεστε με οποιονδήποτε τρόπο. Σαν οι φτωχοί να είναι μία παρακμιακή τάξη που δε ζει ανάμεσα σας οπότε δεν έχει κι επαφή μαζί σας. Είναι οι άλλοι.

Ε το λοιπόν δεν είναι οι άλλοι. Πρόπερσι είχα στις επαφές μου στο twitter άστεγο. Από τους κανονικούς. Έμενε προσωρινά σε κάποιο χώρο αστέγων στην Αθήνα που είχε wifi και σύντομα θα επέστρεφε στους δρόμους αναγκαστικά.

Η φτώχεια υπάρχει ανάμεσα μας. Ζει, κινείται και αναπνέει. Προσπαθεί να διατηρήσει το σεβασμό που της αξίζει και να επιβιώσει σε μαλακισμένα χρόνια. Η φτώχεια έχει πρόσωπο κι αυτό το πρόσωπο μπορεί να είναι του διπλανού μας.

Κανένας δε σε αναγκάζει να ακολουθείς τις διάφορες λύσεις σχετικά με οικιακή οικονομία που προτείνω. Κανένας όμως. Όσο όμως δε σου προτείνω να πιεις δηλητήριο για να πεθάνεις μια ώρα αρχύτερα δε μπορείς να ορίζεις τι γράφω και για ποιους το γράφω.  Γιατί στο δικό μου το μυαλό, προτεραιότητα πάντοτε θα έχουν αυτοί που είναι στο κατώτερο επίπεδο της φτώχειας πριν να φτάσουν στον κάδο.

Γιατί μπορώ να μπω στο μυαλό τους και ξέρω πως είναι η φτώχεια, δε τη φαντάζομαι. Νιώθω πως έχω την υποχρέωση να το κάνω με όποια δύναμη μπορεί να έχει η γραφή μου και το κάνω με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Αν δε μιλήσω εγώ, θα μιλήσει αυτός που φαντάζεται πως οικονομία είναι το να μαγειρεύεις με 10 ευρώ τη μέρα.

sheblogs

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ